Εορτάζουμε και φέτος την Εορτή της Αναστάσεως του Κυρίου μας, το κατ᾽ εξοχήν γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, που αναγγέλλει χαρμόσυνα τη νίκη της ζωής επί του θανάτου.
Οι ατέλειωτες κρίσεις, η οικονομική ανασφάλεια, οι φυσικές καταστροφές και οι πολεμικές συγκρούσεις, δημιουργούν έναν κόσμο γεμάτο από πόνο και αναστάτωση, έναν κόσμο, που δοκιμάζεται σκληρά από τα προβλήματα της φτώχειας, της αδικίας και της κοινωνικής ανισότητος.
Οι ατέλειωτες κρίσεις, η οικονομική ανασφάλεια, οι φυσικές καταστροφές και οι πολεμικές συγκρούσεις, δημιουργούν έναν κόσμο γεμάτο από πόνο και αναστάτωση, έναν κόσμο, που δοκιμάζεται σκληρά από τα προβλήματα της φτώχειας, της αδικίας και της κοινωνικής ανισότητος.
Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει έναν ατέρμονο αγώνα, ενάντια σε μια σειρά από κρίσεις, που απειλούν την ειρήνη και την ευημερία της, ακόμη και την επιβίωσή της, από το ενδεχόμενο και τον κίνδυνο μιας πιθανής πυρηνικής λαίλαπας.
Ωστόσο, η Ανάστασις του Χριστού, μας δίνει μια ξεκάθαρη διαβεβαίωση, ότι η ζωή νικά τον θάνατο, η ελπίδα νικά την απελπισία και η αγάπη νικά το μίσος και κάθε εξτρεμιστική διάθεση και παραφροσύνη.
Έτσι, η Ανάσταση καθίσταται αγκυροβόλιο ελπίδος και καλεί όλους μας, να συμμετάσχουμε ενεργά στην αποκατάσταση της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο, να γίνουμε, δηλαδή, φορείς της Αναστάσεως στην καθημερινότητά μας, να μιλήσουμε με πράξεις αγάπης και ανιδιοτελούς προσφοράς προς τον πλησίον, τον φτωχό, τον άρρωστο και τον πρόσφυγα.
Η Εκκλησία, ως «ὁ ἐπιζῶν μάρτυς τῆς Ἀναστάσεως», είναι η ζώσα πραγματικότης της θείας υποσχέσεως: «ἐγενόμην νεκρός, καί ἰδού ζῶν εἰμι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Ἀπ 1, 18) και «ἰδού ἐγώ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας». (Μθ 28, 20).
Στις πανίερες ημέρες του Θείου Πάθους που προηγήθηκε, περάσαμε από την έξαρση και την έκρηξη ενθουσιασμού του όχλου της Ιερουσαλήμ, που επευφημούσε τον Χριστό, για την κατοχύρωση μιας ψευδεπίγραφης βασιλείας, ενός προσδοκώμενου Μεσσία κοσμικών προδιαγραφών, στην υπενθύμιση της αμαρτίας του Αδάμ, που έστειλε στην φθορά και τον θάνατο τον αθάνατο Θεό.
Ο Θεάνθρωπος πάσχει, θανατώνεται και ανασταίνεται, για να οικειωθεί ο άνθρωπος, μέσω της Αναστάσεως, την δωρεά της σωτηρίας και της αιωνιότητος.
Ρυμουλκό ο Χριστός, με ρυμουλκούμενη την ανθρωπότητα, χάριν στην εις Άδου Κάθοδον!
Κατεβαίνει ο Θεός από τον ουρανό στον Άδη, για να ακολουθήσει η άνοδος του ανθρώπου στον ουρανό, για να επιτευχθεί, μετά από αιώνες αναμονής και δοκιμασίας, το ποθούμενο και θεοδώρητο: ο άνθρωπος να γίνει «θεός κατά χάριν»!
Παθιασμένος από αγάπη προς το δημιούργημά Του ο Χριστός, προδίδει με το Θείον Πάθος Του, την υπερβολή της αγάπης Του προς όλους μας.
Η Ανάστασις είναι το έσχατο που εισβάλλει στην ιστορία. «Η Ανάστασις», έχει επισημάνει ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, «αποκαλύπτει και συνεχίζει τη νίκη επί του Σταυρού.» (π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, Επί του ξύλου του σταυρού, σ. 71.)
Ας γίνει υπόσχεση και θριαμβευτική ιαχή στην σκέψη και την καρδία μας ο Αναστάσιμος ύμνος: «Ὤ θείας, ὤ φίλης, ὤ γλυκυτάτης σου φωνῆς· μεθ᾿ ἡμῶν ἀψευδῶς γάρ ἐπηγγείλω ἔσεσθαι, μέχρι τερμάτων αἰῶνος, Χριστέ.».
Χριστός Ανέστη, Αδελφοί μου!
Μετά πάσης της εν Κυρίω Αναστάντι αγάπης και πολλών πασχαλίων πατρικών ευχών.
† ο Μητροπολίτης Σουηδίας και πάσης Σκανδιναυΐας Κλεόπας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.