Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά
Ήταν γιατί, πλούσιος θεωρείτο κάποιος αν στην αποθήκη του είχε το σιτάρι και το λάδι της χρονιάς του κι αν μπορούσε να εξασφαλίσει τα βασικά στη φαμελιά του, όπως, καινούργια παπούτσια για τα Χριστούγεννα, που πολλές φορές βάφονταν άσπρα, ώστε να φοριούνται και το καλοκαίρι και με ρούχα που περνούσαν από το μεγαλύτερο παιδί στο μικρότερο.
Πώς να έχεις απαιτήσεις, όταν μέριμνα των περισσότερων γονιών ήταν ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι, ρούχα με όχι πολλά μπαλώματα και παπούτσια χωρίς τρύπιες σόλες και πέταλα, ναι, καλά ακούσατε, πέταλα στην πόντα μπροστά και στα τακούνια για να μην φθείρονται εύκολα;
Πολλά από τα σημερινά «βασικά κι απολύτως αναγκαία» ήταν απρόσιτα κι αδιανόητα συν ανύπαρκτα, για την πλειοψηφία των παιδιών και νέων λίγο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Αδελφοσπαραγμό που ακολούθησε με τον Εμφύλιο.
Φυσικά ούτε να ονειρευτούμε τολμούσαμε Πρωτοχρονιάτικα δώρα και άλλα... μεγαλεία! Ο μποναμάς μας ήταν καμιά δραχμή ή καμιά λιχουδιά αφού, είπαμε, όλα δύσκολα!
Κείνη την Πρωτοχρονιά, όμως, πρέπει να ήταν λίγο πριν το 1950, εμείς τα ξαδελφάκια περιμέναμε πώς και πώς την πρωτοχρονιά, γιατί η νόνα η Αντριάνα, αλλά και ο νόνος ο Κωνσταντής, μας είχαν υποσχεθεί το μπικίρι ή κατσάμπα που... λιμπιζόμαστε για μήνες, να το κόψουν ανήμερα όπου μας περίμενε όλους να φάμε εκεί το αυγολέμονο!
Μπικίρι ή κατσάμπα, λέγαμε τα χειμωνιάτικα πεπόνια, όπου συνήθως κρέμονταν από τα καδρόνια της οροφής στο μαγερείο, (κουζίνα), από το καλοκαίρι και τα τρώγαμε στις... επίσημες μέρες!
Αφού τελείωσε η λειτουργία στη Χρυσοπηγή της Μπόχαλης, όπου εφημέρευε ο παπάκης μου, πήραμε όλοι το δρόμο για το Μπανάτο, εμείς οι κοπέλες μπροστά κι ο παπάς με την παπαδιά να ακολουθούν, γιατί είχαν εναλλάξ αγκαλιά τον αδελφό μου, που ήταν πολύ μικρός, για να αντέξει τόσο δρόμο.
Όλο το δρόμο μιλούσαμε για το ωραίο αυγολέμονο με τη γαλοπούλα που θα είχε φτιάξει η νόνα, αλλά προ παντός για το μπικίρι που επί τέλους θα απολαμβάναμε!!!
Ολόκληρη ιεροτελεστία να κατέβει από κει που κρεμόταν... κι εμάς να τρέχουν τα σάλια από την προσδοκία της όμορφης γεύσης!
Δεν θυμάμαι ποιος ανέβηκε τη σκάλα. Θυμάμαι μόνο τα όχι χαρούμενα επιφωνήματα διαπιστώνοντας πως... άνθρακας ο θησαυρός, αφού τα τρωκτικά με μεγάλη τέχνη είχαν αδειάσει το περιεχόμενο κι είχε μείνει το εξωτερικό ανέπαφο να κρέμεται κι έτσι όπως ήταν δεμένο σταυρωτά να μην υποψιάζεσαι πως είναι άδειο... Όμως, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Το γέλιο και το καλαμπούρι που επακολούθησε δεν περιγράφεται. Μαζεύτηκαν οι γειτόνοι από τα ξεφωνητά μας και το γλέντι κράτησε μέχρι αργά..., με το άδειο μπικίρι να είναι η ατραξιόν της ημέρας...
Με πολλή αγάπη και περισσότερες ευχές σε όλους σας για Καλή Χρονιά,
δ.μ.τ.
20 σχόλια:
Χρόνια πολλά , καλή Χρονιά και ναχετε υγεία η οικογένειά σου και συ και πάντα να μας γράφεις τα βιωματά σου για να τα απολαμβάνουμε
Καλή μου Μαρία, σε ευχαριστώ αντευχόμενη όλα τα καλά για σένα και την οικογένεια σου! Προ παντός, υγεία και ειρήνη στον πλανήτη μας!
Όσο για τα βιώματα, βλέπεις...προσδοκίες που είχαμε τότε;; μια μικρή φέτα πεπόνι, γιατί τόσο θα αντιστοιχούσε στον καθένα μας, έφτανε για να μας δώσει χαρά και να προσβλέπουμε ανυπόμονα στη μεγάλη μέρα!!!
σε φιλώ με αγάπη!
Τα ίδια πεταλάκια είχαν και τα δικά μου παπούτσια εκείνης της εποχής! Άσπρα τα αγοράζαμε το πάσχα,για καλά όλο το καλοκαίρι,καφέ η μαυρα τα βάφαμε το χειμώνα και μετα τα κάναμε ξώφτερνα με την προσθήκη τσόντας γιατί μεγάλωνε το πόδι και έξείχε η φτέρνα !και τι ωραίο κουτσό έπαιζα μαυτά! δεν τα λυπόμουν ! ήταν τα μου!
Χάρηκα Διονυσία! πέρασε το σχόλιο μου!θα δοκιμάσω ξανά ! θέλω να σου πώ και τα δικά μου βιώματα απο την παιδική μου ηλικία! συμπίπτουν τόσο με τα δικά σου ! ήταν παράλληλες οι ζωές μας!Χρόνια πολλά και πάλι σε όλο τον κόσμο!
@ Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά,
Ευχαριστώ για μιαν ακόμη φορά για τις Αναμνήσεις σου, τις οποίες μεταποίησες σε χρονογράφημα και μάς πλούτισες ξανά!
Οι σελίδες μας -το ξέρεις, άλλωστε- είναι... αχόρταγες για κάτι τέτοιες ωραίες συνεργασίες!
Καλή χρονιά και καλή δύναμη σε όλα! Καλή συνέχεια συνεργασίας!
@ Μαρία Σ.,
δέξου και από τη Συντακτική Ομάδα τοπυ Νυχθημερόν αγάπη, ευχές και προσευχές!
Περιμένουμε πάντα και τις δικές σου καλές συνεργασίες, που τόσο αρέσουν στον κόσμο μας!
@ Ειρήνη,
Ευχαριστούμε για την επίσκεψη από το πολυπεριοδικό μας! Αλλά και την ευφρόσυνη γνώμη!
Η Διονυσία, συνεργάτρια μακράς πνοής, μάς θησαυρίζει με χρυσάφια από το ορυχείο της ψυχής της!
Χαιρόμαστε που σού άρεσε ο λόγος της!!! Σε θέλουμε κοντά μας,να μάς διαβάζεις!
Καλή και ευλογημένη χρονιά σ' εσένα και σε εκείνους που αγαπάς!
@ Διονυσία,
Μόλις θυμήθηκα ότι έχουμε φυλάξει μια Κατσάμπα. Την κοιτάξαμε και είναι ό,τι πρέπει! Θα την φάμε απόψε στην υγειά σου!!!
ΧΑΡΕΣ ΧΑΡΟΥΔΙΑ!!!
Κατά επηρεασμόν από Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά, μόλις κόψαμε την οικογενειακή Κατσάμπα μας!!! Σχετικό ρεπορτάζ, δείτε κάνοντας ένα απλό κλικ εδώ.
Σάς προσκαλούμε για τέρψη επί του πινακίου!
Αγαπητή μου Διονυσία το αφήγημά σου μου έφερε στο νου και μένα παρόμοιες αναμνήσεις. Ο πατέρας μου ο παλιός Αγροφύλακας του Σαρακινάδου στο κατώϊ του προσεισμικού σπιτιού μας που ήταν διώροφο και τώρα είναι μάλλον προς κατεδάφιση , κρεμούσε αρκετές κατσάμπες .'οταν τα καλοκαίρια πηγαίναμε για κάνα μήνα στο νησί με την οικογένειά μου με την αναχώρησή μας, μας έδινε και μια κατσάμπα για τον χειμώνα.Από το 2000 που έφυγε και ο τελευταίος των γεννητόρων μου σταμάτησαν και οι κατσάμπες.Βλέπεις άλλαξαν οι καιροί. Οι μνήμες όμως δεν άλλαξαν. Σ΄ευχαριστώ που μας θυμίζεις τόσο όμορφα γεγονότα. Να είσαι καλά. Με αγάπη Άννα Τσουκαλά Κουφού.
Αγαπητότατε π.Παναγιώτη, αρχίζω από σένα! Καλή κι Ευλογημένη Χρονιά να έχουμε!
Κι εγώ ευχαριστώ που μέσω του περιοδικού σου/όλωνμας πλέον(!), μου δίνεται η ευκαιρία να μοιράζομαι μαζί με τόσους όμορφους ανθρώπους θύμησες και βιώματα, δυστυχώς, άγνωστα τα περισσότερα για τις νέες γενιές, και χαίρομαι ιδιαίτερα όπου αναγνώστες, όπως η πολύ καλή φίλη Ειρήνη και η πολύ αγαπητή μου...συνονόματη Άννα, ίσως και άλλοι που δεν σχολιάζουν, ταυτίζονται με κάποιες από αυτές!
Ο Θεός να σας έχει όλους καλά!
Όσο για τη συνεργασία μας, μου δίνει τόση χαρά που μετά χαράς μου ...ανανεώνω το συμβόλαιο(!) για μία ακόμα χρονιά, αν συμφωνείς κι εσύ φυσικά!
Ειρήνη μου, Ο Επιμένων Νικά!!!!!
Βλέπεις που σου είπα να μην καταθέσεις τα όπλα; Να που τα κατάφερες μια χαρά!
Ανήκουμε στην ίδια γενιά, μολονότι σε τρώω λίγα χρόνια, επόμενο να έχουμε κοινά βιώματα!
Ναι, θυμάμαι πολύ καλά τα βαμένα μας παπούτσια...Κι, όμως, είμαστε πιο ξέγνοιαστα και χαρούμενα από τα σημερινά παιδιά που παίρνουν σαν δεδομένο πολλά, πάρα πολλά υλικά αγαθά και όχι μόνο.
φιλιά πολλά.
Αγαπητή μου συντοπίτισσα, συνονόματη και φίλη εκλεκτή Άννα.
Είναι γεγονός πως όταν φύγει κι τελευταίος γονιός...όλα αλλάζουν..¨΄Οσο κι αν μας πικραίνει, έτσι γίνεται πάντα...όμως, η ζωή τραβάει μπροστά, ευτυχώς!
Ναι, στα περισσότερα σπίτια στο υπόγειο ή στο ταβάνι σε αυτά που δεν διέθεταν υπόγειο κρέμονταν τα μπικίρια ή κατσάμπες κι άλλα καλοκαιρινά, όπως, οι πιπεριές για να διατηρηθούν μέχρι το χειμώνα. Τώρα, όλα υπάρχουν ολοχρονικώς!!!! Ας είανι καλά οι ψυκτικοί θάλαμοι...καμία σχέση όμως με τα γνήσια...
πολλά φιλιά.
Πάτερ Παναγιώτη,
Χαίρομαι που η δική σα ςκατσάμπα παρέμεινε ακέραιη!!!! ολόδροση και μυρωδάτη φαινόταν στη φωτογραφία!!!!
Φαντάζομαι να την απολαύσατε δεόντως!
Τιμή μου που την φάγατε στην υγεία μου!!!!!!
...ένα εικαστικά όμορφο κομμάτι ...σε πλημμυρίζει απο εικόνες και ασίγαστα αλέπάλληλα συναισθήματα ...εξάισια προέκαταση ΄στο χώρο των σχολίων ο εκ βαθέων διάλογος!...Παντα έτσι ανθισμένη και γόνιμη η γραφή σου καλή μου!...
θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 1955!Πήγαινα πέμπτη δημοτικού καιέμενα στην Κοζάνη(εκεί δούλευε ο πατέρας μου).Βγήκαμε να πούμε τα κάλαντα σε 3 γκρούπ για να μαζέψουμε λεφτά! εγώ ήμουν στο γκρούπ του συνοικισμού (έτσι λεγόταν η περιχή που θα ψέλναμε)πήραμε τους τσόκους(ξύλο κοντό και χοντρό που χτυπούσαμε με αυτό τις εξώπορτες)και γυρίζαμε απο τα χαράματα όλα τα σπίτια ! είχαμε και ακορντεόν ! το έπαιζε ο συμμαθητής μας ΓΙΑΝ...Μαζέψαμε χρήματα και αγοράσαμε βιβλιοθήκη και την σειρά των εκατό ωφελήμων βιβλίων του Δροσίνη!τα καπλαντίσαμε και τα είχαμε στην τάξη και τα δανειζώμασταν μετην σειρρά!κάθε κάλαντα αυτό θυμάμαι!
Σήμερα ρίχνει ένα ψιλό χιόνι στην θεσσαλονίκη και θυμήθηκα τα χιόνια των παιδικών μου χρόνων!Το πρωί μας ξυπνούσαν μυρωδιές ανάκατες! το φλαμούρι που έβραζε στην μασίνα,οι φρυγανιές που έψηνε ο πατέρας μου στις αναποδογυρισμένες μασιές ,για να μην αρπάξουν στην σόμπα,και τα ψημένα φλούδια απο τα πορτοκάλια που μας καθάριζε για να φάμε! επέμενε να τρώμε πολλά πορτοκάλια ,που έχουν βιταμίνες! Μαυτά τα αρώματα ανάκατα ξυπνούσαμε και τότε μας έλεγε τραγουδιστά χιονίζει! χιονίζει! τρέχαμε στο παράθυρο να δούμε το χιόνι και μετά καθώμασταν να φάμε τις βουτυρωμένες φρυγανιές με λίγο (οικονομία) μέλι!Μετά έπιανε το φτυάρι και καθάριζε τις σκάλες απο το χιόνι : χράτς ! χρούτς!΄εριχνε ζεστό νερό, απο το γκιούμι που έβαζε η μάνα μου επάνω στη μασίνα,στη βρύση της αυλής για να πάρουμε νερό!την ξεπάγωνε! Αχ! τι όμορφα χρόνια τα παιδικά μου!
Καλή μου Νεφέλη, σε καλωσορίζω με ανοιχτή αγκαλιά στη συντροφιά μας!
Πολλά ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου!
Χάρηκα τον...Άγγελο του Κήπου!!!!
Πολλά φιλιά,
δ.μ.τ.
Ειρήνη μου, όμορφες και νοσταλγικές οι θύμησες των παιδικών σου χρόνων!
Ευχαριστούμε που τις μοιράστηκες μαζί μας!
Καλές δημιουργίες στην τέχνη σου!
Με αγάπη
Διονυσία σευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! είναι ολοζώντανες οι αναμνήσεις απο τα παιδικά μου χρόνια! σαν νάταν χθές! Θυμάμαι στιγμιότυπα ρούχα ,φράσεις καταστάσεις ! τις φίλες ,τα παιχνίδια, τους δασκάλους μου! και είμουν πολύ τυχερή σαυτό είχα πολύ καλούς δασκάλους!Μου δώσανε καλά πράγματα και μαζί με την ανατροφή που πήρα απο τους γονείς μου ήταν εφόδια για την ζωή μου!καλά να είσαι Διονυσία!
Δημοσίευση σχολίου