
Υπάρχουν ορισμένες περίοδοι στην ζωή του ανθρώπου στις οποίες κυριαρχεί η αντίδραση για την αντίδραση. Άλλοτε αυτό γίνεται ανεπίγνωστα, όπως μετά τον απογαλακτισμό, καθώς το νήπιο αντιδρά ψυχολογικά στον όποιο ετεροκαθορισμό του, αλλά και διαμαρτύρεται εμμέσως διότι οδηγήθηκε στο να ζει χωρίς την αποκλειστική σχέση με την μητέρα του. Στην εφηβεία πάλι η αντίδραση για την αντίδραση είναι σημείο αναζήτησης της προσωπικής ταυτότητας, της ανάγκης για υπέρβαση της όποιας σύγχυσης ρόλων μέχρι εκείνη την εποχή ο νέος άνθρωπος βιώνει: να μην είναι αυτό που επιθυμεί διότι οφείλει να ευχαριστήσει τους γονείς τους, τους δασκάλους του, τα συστημικά πρότυπα στα οποία καλείται να προσαρμοστεί και να επιβιώσει, συνήθως ιδωμένα από την σκοπιά του “πρέπει” και της καθηκοντολογικής ηθικής. Αλλά και όταν μεγαλώσει, ο άνθρωπος περνά φάσεις στις οποίες είτε για ιδεολογικούς λόγους είτε επειδή αισθάνεται πιεσμένος, αρνείται να συμφωνήσει ακόμη και σ’ αυτά που φαίνονται προφανή.Του βγαίνουν κάποτε απωθημένα. Αισθάνεται την ανάγκη να ζήσει με γνώμονα να καλύψει ό,τι έχει στερηθεί. Ο κόσμος του λέει ότι δικαιούται να αντιδρά, να μην είναι ενταγμένος στην κανονικότητα, ότι πίσω από κάθε νόμο κρύβεται μία απόπειρα στέρησης της ελευθερίας του και συντριβής της προσωπικότητας του.