Γράφει ο Καθηγητής ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ
Η απώλεια τού Αναστασίου, τού πραγματικά αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, ξεπερνάει την κοίμηση ενός ιεράρχη. Είναι απώλεια ενός στύλου τής Ορθοδοξίας που με τον γνήσιο πατρικό λόγο του συντάραζε την ψυχή τού συνομιλητή ή τού ακροατηρίου του και συνάμα την ενέπνεε και την ανάπαυε. Μια φωνή αυθόρμητης αδελφικής αγάπης και ειλικρινούς ενδιαφέροντος για τον άλλο, όποιος κι αν είσαι, που σε έκανε να νιώθεις σημαντικός. Συγχρόνως όμως άρχιζες να σκέφτεσαι στην συζήτηση με τον προικισμένο ιεράρχη διαφορετικά για τον κόσμο και τον εαυτό σου, άλλοτε ένοχα για παραλείψεις σου, άλλοτε ενθάρρυνση για νέα βήματα, άλλοτε αγαλλίαση για σκέψεις και μορφές συμπεριφοράς που σε βοηθούσε να ανακαλύψεις μόνος σου στο πλαίσιο μιας τέτοιας συζήτησης «ουσίας τής ζωής». Με το μοναστικό σκουφί του, με το απλό ράσο του καθόταν ο Αναστάσιος απέναντι και σε κοίταζε στα μάτια, μιλούσε απλά με ταπεινοσύνη και σε παρότρυνε να δοκιμάσεις το γλυκό κουταλιού που σού προσέφερε, το οποίο υπολειπόταν σε γλυκύτητα των λόγων του.
.jpg)
.jpg)
