Η αληθής θεογνωσία

π. Δημητρίου Μπόκου

Περιερχόμενος τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριὰ τῆς Ἰουδαίας ὁ Χριστός, βρέθηκε μπροστὰ σὲ δύο τυφλούς, ποὺ ζήτησαν μὲ δυνατὲς κραυγὲς νὰ τοὺς σπλαχνιστεῖ καὶ νὰ τοὺς θεραπεύσει ἀπὸ τὴν τύφλωση. Ὁ Χριστὸς τοὺς ρώτησε ἂν πιστεύουν ὅτι μπορεῖ νὰ τὸ κάνει αὐτὸ καὶ ἐκεῖνοι ἀπάντησαν θετικά. Καὶ ὁ Χριστὸς τοὺς ἔδωσε τὸ φῶς τους (Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου). 

Έχουμε πίστη;

π. Δημητρίου Μπόκου

Ὁ Χριστὸς ἔφυγε ἀπὸ τὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, ὅπου θεράπευσε δυὸ δαιμονισμένους ἀλλὰ δὲν ἔγινε δεκτὸς ἀπὸ τοὺς κατοίκους, καὶ ἦλθε στὴ βάση του, τὴν Καπερναούμ. Ἐκεῖ ἔφεραν μπροστά του ἕναν παραλυτικὸ γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσει. Βλέποντας τὴν πίστη τους ὁ Χριστός, αὐτῶν ποὺ τὸν ἔφεραν, ἀλλὰ καὶ τοῦ παραλυτικοῦ, τὸν θεράπευσε, ἀφοῦ πρῶτα συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες του (Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου).

Φως και σκοτάδι

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Ὁ Χριστὸς ἀποστέλλει τοὺς μαθητές του, τοὺς ἀποστόλους, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς Χριστιανούς, γιὰ νὰ εἶναι φῶς μέσα στὸν κόσμο. Ἡ παρουσία τῶν Χριστιανῶν δὲν πρέπει νὰ περνάει ἀπαρατήρητη, ἀλλὰ νὰ εἶναι φανερὴ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀθέατη μιὰ πόλη ποὺ εἶναι κτισμένη πάνω σὲ βουνό. Καὶ ὅποιος ἀνάβει τὸ φῶς, δὲν τὸ σκεπάζει, δὲν τὸ κρύβει σὲ κάποιο ἀπόκρυφο μέρος, ἀλλὰ τὸ βάζει σὲ μέρος ψηλό, γιὰ νὰ φέγγει παντοῦ καὶ νὰ βλέπουν ὅλοι μέσα στὸ σπίτι (Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων).

Ο λόγος του Θεού

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Ἕνας Ρωμαῖος ἑκατόνταρχος εἶχε κάποιον δοῦλο πολὺ ἀγαπητό, ποὺ βρισκόταν στὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου. Ζήτησε ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ τὸν θεραπεύσει. Ὁ Χριστὸς ἀνταποκρίθηκε πρόθυμα καὶ ξεκίνησε γιὰ τὸ σπίτι τοῦ ἑκατοντάρχου, ἀλλὰ ἐκεῖνος θεωρώντας τὸν ἑαυτό του ἀνάξιο γιὰ μιὰ τέτοια ἐπίσκεψη, ζήτησε ταπεινὰ ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ θεραπεύσει τὸν δοῦλο του ἀπὸ μακριά, λέγοντας ἁπλῶς ἕνα λόγο. «Μόνον εἰπὲ λόγῳ» καὶ θὰ θεραπευτεῖ ὁ δοῦλος μου. Ὅπερ καὶ ἐγένετο (Κυριακὴ Δ΄ Ματθαίου).

Η πίστη που δικαιώνει

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Οἱ ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ ξεχύθηκαν νὰ κηρύξουν «εἰς πᾶσαν τὴν γῆν» καὶ νὰ διαδώσουν τὸ Εὐαγγέλιο «εἰς τὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης» μὲ μόνο ἐφόδιο τὴν πίστη τους. Ἡ πίστη στὸν μόνο Σωτήρα Χριστὸ τοὺς ἔδωσε τὴν πρωτοφανῆ δύναμη νὰ ἀντιπαλέψουν τὸν πανίσχυρο ἀντίθεο κόσμο. «Διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, …ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων» (Ἑβρ. 11, 33-34). Μὲ αὐτὴ θριάμβευσαν στὸν πόλεμο κατὰ τοῦ διαβόλου. Νίκησαν κατὰ κράτος τὴ θεωρούμενη ἀνίκητη δυναστεία τοῦ κακοῦ.

Το πρώτο μυστήριο

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Ὁ Χριστὸς «περιπατῶν παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας», ἄρχισε νὰ ἁλιεύει τοὺς πρώτους μαθητές του. Ὁ Πέτρος καὶ ὁ Ἀνδρέας, ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Ἰάκωβος, ἔλαβαν τὴν πρώτη κλήση τους νὰ τὸν ἀκολουθήσουν. Οἱ Πρωτόκλητοι αὐτοὶ μαθητὲς ἄφησαν πράγματι πλοῖα καὶ δίκτυα, οἰκείους καὶ συγγενεῖς, καὶ ἔγιναν ἀκόλουθοί του (Κυριακὴ Β΄ Ματθαίου).

Ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Ἡ Πεντηκοστὴ ἄρχισε μὲ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιὰ νὰ μὴν τελειώσει ποτέ. Ἡ διαχρονικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μιὰ ἀδιάλειπτη Πεντηκοστή, ὅπου δρᾶ, ἐνεργοποιεῖται καὶ πρωτοστατεῖ σὲ ὅλα τὸ ζωαρχικὸ καὶ τελεταρχικὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων εἶναι ἡ συνέχεια τῆς Πεντηκοστῆς, τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Ὁ Χριστὸς εἶχε μιλήσει στοὺς μαθητές του πολλὲς φορὲς γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὕπαρξη τοῦ ὁποίου, μέχρι νὰ ὁλοκληρωθεῖ πλήρως τὸ ἐπὶ γῆς ἔργο τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἦταν ἀκόμα φανερὴ στοὺς ἀνθρώπους. «Οὐ γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη» (Ἰω. 7, 39). Ἔτσι λοιπόν, λίγο πρὶν τὴν Ἀνάληψη, τοὺς παράγγειλε νὰ περιμένουν σὲ λίγες μέρες «τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρὸς ἣν ἠκούσατέ μου». Θὰ ἔπαιρναν δύναμη γιὰ τὸ κηρυκτικὸ ἔργο τους, διότι θὰ ἐρχόταν φανερὰ πάνω τους τὸ Ἅγιο Πνεῦμα (Πράξ. 1, 4-8) (Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς).

Ο Υιός του Θεού

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Μεγάλες μορφὲς ἀπὸ τὴν χορεία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας ἔλαβαν μέρος στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ συγκροτήθηκε στὴ Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τὸ 325 μ. Χ., μὲ πρωτοβουλία τοῦ πρώτου Χριστιανοῦ αὐτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ἀνάμεσά τους οἱ ἅγιοι Ἀθανάσιος, Νικόλαος, Σπυρίδων, Ὅσιος, ἐπίσκοπος Κορδούης (τῆς σημερινῆς Κόρντοβα τῆς Ἱσπανίας).

Η τήρηση του Νόμου

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Ὅταν ὁ Χριστὸς φανέρωσε ξεκάθαρα στοὺς Ἰουδαίους ὅτι εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὅτι πατέρας του εἶναι αὐτὸς ποὺ αὐτοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι ὁ Θεός τους, οἱ Ἑβραῖοι δὲν ἄντεξαν. Κατάλαβαν πολὺ καλὰ τί τοὺς ἔλεγε, γι’ αὐτὸ καὶ θεώρησαν τὰ λόγια του ὕψιστη βλασφημία. Κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἐξισωθεῖ μὲ τὸν Θεό. Καὶ πῆραν στὰ χέρια τους πέτρες νὰ τὸν λιθοβολήσουν, ὅπως ὅριζε ὁ νόμος τους. Μὰ ὁ Χριστὸς πέρασε ἀνάμεσά τους χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ τὸν ἀγγίξει κανένας, γιατὶ δὲν εἶχε ἔλθει ἀκόμη ἡ ὥρα του νὰ σταυρωθεῖ. Τότε ὁ Χριστὸς συνάντησε στὸν δρόμο του ἕναν τυφλὸ ἐκ γενετῆς καὶ τὸν θεράπευσε (Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ).

Το μέλι και το ξύδι

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Ὁ Χριστὸς συναντήθηκε μὲ μιὰ γυναίκα Σαμαρείτιδα, ποὺ ὅπως ὁμολόγησε, δὲν ἀνῆκε στὴν καλὴ κοινωνία, δὲν ἦταν ἀπὸ τοὺς καθὼς πρέπει ἀνθρώπους. Εἶχε ἀλλάξει πέντε ἄνδρες στὴ ζωή της καὶ συζοῦσε ἤδη παράνομα μὲ κάποιον ἀκόμα. Ἦταν μιὰ πόρνη (Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος).

Η πηγή του κακού

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Ὁ Χριστὸς θεραπεύει τὸν παράλυτο ποὺ ἐπὶ 38 ὁλόκληρα χρόνια βρισκόταν κατάκοιτος σὲ κάποια ἀπὸ τὶς πέντε στοὲς τῆς κολυμβήθρας τῆς Βηθεσδά. Στὸ τέλος τοῦ ἔδωσε τὴ συμβουλή: «Μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται». Μὴν ἁμαρτάνεις πιά, γιὰ νὰ μὴν πάθεις χειρότερα (Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου). Ὥστε ὁ παράλυτος εἶχε ἀρρωστήσει λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν του;

Μετά τη Σταύρωση

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Οἱ Μυροφόρες γυναῖκες πρωτοστάτησαν στὰ ἱερὰ δρώμενα τοῦ θείου Πάθους, ὅταν οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ διασκορπίστηκαν ἀπὸ τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπέστρεψαν ὁ καθένας «εἰς τὰ ἴδια». Μετὰ τὴ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ ἔλαβαν χώρα ἀρκετὰ γεγονότα καὶ μάλιστα σὲ πολὺ σύντομο σχετικὰ διάστημα. Οἱ κρυφοὶ μαθητὲς Ἰωσὴφ καὶ Νικόδημος ἀνέλαβαν δράση γιὰ τὴν ταφὴ τοῦ Κυρίου. Οἱ Μυροφόρες, πανταχοῦ παροῦσες, μὲ πρωτοκορυφαία τὴ Μητέρα τοῦ Κυρίου, παρακολουθοῦσαν ἀπὸ κοντὰ τὰ γενόμενα, συμμετεῖχαν μὲ τὸν τρόπο τους στὴν ἀποκαθήλωση καὶ τὴν ταφὴ τοῦ μεγάλου νεκροῦ. Καὶ κυρίως πρωτοστάτησαν στὴν ἀναγγελία τῆς Ἀνάστασης. Ἔγιναν οἱ πρῶτες εὐαγγελίστριες (Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων).

Ανέστης ο ανέστιος {πασχαλινή ιστορία}

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Ἡ νύχτα εἶχε προχωρήσει ἀρκετά, ὁ θόρυβος καὶ τὰ πολλὰ τρεχάματα ἀραίωσαν. Ἡ βραδινὴ βάρδια πῆρε τὴ θέση τῆς ἀπογευματινῆς, οἱ νοσηλεύτριες εἶχαν κάνει κιόλας μιὰ πρώτη ἐνημερωτικὴ βόλτα στοὺς θαλάμους. Ἡ ἀδελφὴ Μερόπη δὲν πρόλαβε νὰ γυρίσει στὴ βάση της, ὅταν ἕνας χαμηλὸς ἀναστεναγμὸς ἔφτασε ἀπὸ τὴν ἄκρη τοῦ διαδρόμου. Τὸ βλέμμα της στράφηκε πρὸς τὰ ’κεῖ κι ἀμέσως θυμήθηκε τὸν τελευταῖο της ἄρρωστο, τὸν ξεχασμένο ἄγνωστο στὸ τέρμα τοῦ διαδρόμου. Ἕνα πρόχειρο παραβάν, στημένο βιαστικά, ἔκρυβε τὸ κρεβάτι ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ χωρέσει πουθενὰ σὲ κανένα θάλαμο.

Αυτόπτες και αυτήκοοι

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς προκάλεσε τὸν Χριστό, ὁ Χριστὸς δέχτηκε τὴν πρόκληση καὶ ἀνταποκρίθηκε στὸν Θωμᾶ. Καὶ ἄλλοι κατὰ καιρούς, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν ὥρα τῆς Σταύρωσης, προκάλεσαν τὸν Χριστό, ἀλλὰ Ἐκεῖνος γιὰ τοὺς δικούς του λόγους δὲν ἔδωσε σημασία. Ἡ προθυμία τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀπαντήσει στὴν πρόκληση τοῦ Θωμᾶ δείχνει ὅτι ἦταν ἄκρως σημαντικὸ τὸ θέμα καὶ ὄχι μιὰ περιθωριακὴ λεπτομέρεια (Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ). Ἀλλὰ γιατί;

Η πρωτόγνωρη αλλαγή

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Το φως είναι χαρά για τον άνθρωπο, το σκοτάδι μαυρίλα και θλίψη. Το πρώτο πράγμα που έβαλε ο Θεός μέσα στον κόσμο που δημιούργησε, ήταν το φως. «Και είπεν ο Θεός· Γενηθήτω φως· και εγένετο φως. Και είδεν ο Θεός το φως, ότι καλόν».

Ένα τροχαίο [Μια πασχαλινή ιστορία]

Του π. Δημητρίου Μπόκου

«… οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεὸς»

(Μέγας Βασίλειος)

Ἀ­να­σή­κω­σε λί­γο τὸ μα­ξι­λά­ρι του, πέ­ρα­σε ἐ­λα­φρὰ τὸ χέ­ρι της στὰ ἀ­να­κα­τω­μέ­να μαλ­λιά του, ἅ­πλω­σε κα­λύ­τε­ρα τὸ σεν­τό­νι πά­νω του καὶ πῆ­ρε τὴν τσάν­τα της νὰ φύ­γει.

Η εβδομάδα των Παθών

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Κατὰ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα ποὺ ἀνοίγεται ἤδη μπροστά μας, ὁ Χριστὸς πραγματοποιεῖ τὴν πορεία ποὺ εἶχε πολλὲς φορὲς προαναγγείλει, προετοιμάζοντας τοὺς μαθητές του γιὰ τὰ ἐπικείμενα Πάθη καὶ τὴν Ἀνάστασή του. «Μέλλει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτὸν καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται» (Ματθ. 17, 22-23).

Τα ιστία του Πνεύματος

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ μπαίνουμε στὴν τελευταία ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου κλείνει ἡ εὐλογημένη αὐτὴ περίοδος καὶ ἀκολουθεῖ ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ὡς τελευταῖο πρότυπο σωτήριας μετάνοιας καὶ πνευματικοῦ ἀγώνα κατὰ τῶν παθῶν βάζει ἐνώπιόν μας ἡ Ἐκκλησία τὴν ἀσυνήθιστη μορφὴ καὶ βιοτὴ τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, ποὺ ἐπέδειξε πρωτόγνωρη ὄντως ἄσκηση ἐγκράτειας καὶ προσευχῆς (Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν).

Η αληθινή εξομολόγηση

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Στην καρδιά της εκκλησιαστικής ασκητικής παράδοσης χτυπάει η περίφημη «Κλίμακα». Κορυφαίο βιβλίο αναφοράς για την ορθόδοξη πνευματικότητα, αξεπέραστο εδώ και χίλια πεντακόσια χρόνια, γραμμένο από έναν ασκητή-ορόσημο, τον άγιο Ιωάννη ηγούμενο του Σινά. Είναι τόσο σπουδαία η μορφή του και η πνευματική του σοφία που με χαρισματικό τρόπο αποτυπώνεται στο εν λόγω σύγγραμμά του, που η Εκκλησία τον προβάλλει εν μέσω της Μεγάλης Σαρακοστής σαν διαχρονικό πρότυπο πνευματικής ζωής (Κυριακή Δ΄ Νηστειών).