Γράφει ο π. Ελευθέριος Χρυσοχόος
Τον γνώρισα το 1987. Θυμάμαι την φοιτητική μας εκδρομή στην Ιταλία. Από το 2007 που μένουμε Γλυφάδα υπήρξε ο ποιμενάρχης μας. Βάπτισε τα παιδιά μας. Πάντα μας περιέβαλε με αγάπη και πολύ ενδιαφέρον.
Η εις πρεσβύτερον χειροτονία μου πραγματοποιήθηκε, κατόπιν ολόθυμης ευλογίας του και με την ενεργό του συμμετοχή, σε ναό της επαρχίας του, στην Φανερωμένη Βουλιαγμένης. Μετά επιτάσεως με προέτρεπε να λειτουργώ στην Γλυφάδα και στην Βούλα, όποτε μπορούσα. Κάποιες φορές τον είχα συμπροσευχόμενο ή χοροστατούντα, και συγκινημένος, όπως μου έλεγε, με καμάρωνε.
Στην περιπέτεια της καρδιάς μου, το 2015, από τους πρώτους που με επισκέφθηκε στο νοσοκομείο, για να μου δώσει όχι μόνο την αγάπη και τη στήριξή του, αλλά και τις συμβουλές του, αφού ο ίδιος από μικρή ηλικία είχε θέματα με την καρδιά του. Θυμάμαι, που για να με ανακουφίσει, μου έβαλε τις κάλτσες στα πόδια, για την καλή κυκλοφορία του αίματος και μου έκανε παρέα για 4 ώρες. Από τότε και οι δύο, ως καρδιοπαθείς, κουβεντιάζαμε τα της καρδιάς μας. Όποτε μου τηλεφωνούσε, με την ήπια φωνή του μου έλεγε: "ο πατήρ Παύλος είμαι".
Χθες τον υποδεχθήκαμε κεκοιμημένο στον Καθεδρικό Ναό του και περάσαμε όλη την ημέρα δίπλα του ώς αργά το βράδυ, βοηθώντας στην προετοιμασία της εξοδίου του. Σήμερα λειτουργήσαμε προ του σκηνώματός του και στη συνέχεια τελέσαμε την εξόδιο του.
Θα τον θυμόμαστε με αγάπη και σεβασμό και πάντοτε σε κάθε λειτουργία θα τον μνημονεύω! Του μακαριστού πρώτου Μητροπολίτου Γλυφάδας κυρού Παύλου, του απλού, ας είναι η μνήμη αιωνία! Και όπως ήθελε ο ίδιος να ψάλει στο τέλος κάθε εξοδίου ακολουθίας, θα του πούμε το "Χριστός Ανέστη", πατέρα Παύλε! Την ευχή του να έχουμε!
[Οι φωτογραφίες είναι από την εις πρεσβύτερο χειροτονία μου, 13 Μαΐου 2017]
