Ένα αρχαίο ρητό μάς λέει: "χρόνου φείδου", "να λυπάσαι να ξοδεύεις άσκοπα τον χρόνο σου", "να λογαριάζεις τον χρόνο σου". Αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος μας χρειάζεται να έχει νόημα και αυτό το δίνει ο καθένας μας, ανάλογα με τον τρόπο σκέψης και ζωής του. Ο φιλόσοφος μας καλεί να βλέπουμε τον χρόνο μας στην προοπτική ενός δημιουργικού άγχους. Έτσι κι αλλιώς, καμία στιγμή δεν μπορούμε να την ξαναζήσουμε και, επομένως, χρειάζεται να νιώθουμε την μοναδικότητα της αξίας της. Η μοναδικότητα γεννά μνήμη. Η μνήμη είναι παρακαταθήκη στην πορεία μας και συνοδεύει τον καθέναν μας, κάνοντάς μας να αισθανόμαστε ότι αξίζει η ζωή που ζούμε ή και όχι. Τα παιδιά δεν μπορούν να νοηματοδοτήσουν τον χρόνο και τις μνήμες τους. Συνήθως πορεύονται με βάση το πρόγραμμα που οι μεγαλύτεροι τους διαμορφώνουν ή επιτρέπουν να έχουν. Όσο όμως συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας, την ύπαρξή μας, οικοδομούμε ταυτότητα, αντιλαμβανόμαστε την σημασία του χρόνου. Την αισθανόμαστε στο σώμα μας. Στην κόπωση του νου και της καρδιάς. Στις ματαιώσεις και στις χαρές. Στην συνύπαρξη και στην μοναξιά. Στον έρωτα και στον θάνατο. Στην πίστη στον Θεό, στον εαυτό μας, στον άλλο. Σ' αυτό που βλέπουμε και σ' αυτό που φανταζόμαστε. Σ' αυτό που ζούμε και σ' αυτό που θα θέλαμε να ζούμε.
