Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
Ένας από τους χαρακτηριστικότερους Επτανήσιους υπήρξε ο Πρωτοπρεσβύτερος Αθανάσιος Τσίτσας. Εξέχουσα μορφή του Κορφιάτικου ιερατείου, της τοπικής Ιστοριογραφίας, της ιόνιας ευγένειας. Υπήρξε φιλικός στις διαπροσωπικές σχέσεις, ευπροσήγορος και ομιλητικότατος, χιουμορίστας στην καθημερινότητά του, ιεροπρεπέστατος στις εκκλησιαστικές τελετές, βαθύτατα και ουσιαστικά καταρτισμένος με μια μόρφωση πολύπλευρη και ζηλευτή.
Είχα -προσωπικά- την ευκαιρία να τον γνωρίσω και να διδαχθώ πολλά από την ωραία φυσιογνωμία του. Το σπίτι του στην περιοχή Μολόχι, στον Πέλεκα της Κέρκυρας, μικρογραφία μουσείου, υπήρξε ναός του Πνεύματος και κυψέλη Αγάπης και Γνώσεων για τον κάθε ενδιαφερόμενο. Οι ιστοριοδιφικές - ιστορικές μελέτες του (μάλιστα δε το σημαντικότερο έργο της ζωής του, υπό τον τίτλο «Η Εκκλησία της Κερκύρας κατά την Λατινοκρατίαν 1267-1797», εκδ. 1969), αποτελούσαν και δεν θα πάψουν να είναι πηγή για τους νεότερους μελετητές, διότι ανιχνεύουν και αποκαλύπτουν ιδιαίτατες πτυχές (σπρωγμένες κάποτε στην παρασκιά της Ιστορίας) των δύσκολων, μα και γόνιμων, αιώνων που παρήλθαν -ούτως ή άλλως- απ’ το πετσί των Εφτά Νησιών μας.
Τον θυμάμαι τον Σεπτέμβριο του 1997, όταν βρέθηκε στη Ζάκυνθο, μαζί με την ευγενέστατη Παπαδιά του, τη Σοφία, στο πλαίσιο του διοργανούμενου τότε στο νησί μας Στ΄ Διεθνούς Πανιονίου Συνεδρίου. Παρουσίασε τότε μιαν άκρως ενδιαφέρουσα ανακοίνωση με θέμα: «Η Διαθήκη του Νικολάου Α. Πολίτη (1670)» (βλ. Πρακτικά, τ. 2, 243-258), είχα μάλιστα την τιμή να τον εξυπηρετήσω στις μετακινήσεις του με το αυτοκίνητο. Ο ίδιος ευγενικά ανταπέδωσε, με το να παραστεί, παρά την κούραση και τα προβλήματα υγείας του, στη δική μου ανακοίνωση.
