e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

Το Ιερατικό Συλλείτουργο της Κυριακής, 30 Νοεμβρίου 2014, στη Φανερωμένη Μπανάτου [πλήρες video]

Εορτή του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Συλλειτούργησαν οι: π. Δημήτριος Κοσκινάς από την Κέρκυρα, π. Παναγιώτης Καποδίστριας και Διάκονος Δημήτριος Αποστολόπουλος 






Νοικοκυρούλα χαρωπή ή, η «αδικία» τέχνας κατεργάζεται!

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ


Μικρή όταν ήμουνα
Σαν κόρη... ιερέως
Πρότυπο πάντα
έπρεπε να είμαι εγώ!
Σε όλα μου να σκέφτομαι,
Να φέρνομαι...ευθέως
Όπως ταιριάζει σε κορίτσι
Από... σπιτικό καλό!!!

Έτσι αρχίζουν κάποιοι στίχοι, που έγραψα κάπου 20 χρόνια πριν!  Αυτό το σύνδρομο της καλής και υπάκουης κόρης, δεν με άφησε ποτέ,  με ακολούθησε σε όλη μου τη ζωή, χωρίς να με εμποδίσει, όμως, να κάνω τις μικρές ή μεγάλες σκανταλιές μου! (Μαρία Σιδηροκαστρίτη, για σένα το λέω αυτό, επειδή με πείραξες πως... ήμουν διαβολάκι!). Βέβαια, μπροστά στις σκανταλιές που έκαναν τα άλλα κορίτσια της γειτονιάς, αγγελάκι εγώ - ό,τι πέρασε από το χέρι μου, όμως, το έκανα!

Η Μαμά μου, ανέθετε σ’ εμάς τα κορίτσια -δύο τον αριθμό κι εγώ η δευτερότοκη- να κάνουμε κάποιες δουλειές στο σπίτι, ώστε και να βοηθάμε αλλά και να μαθαίνουμε! Έλα μου, όμως, που εγώ ποτέ δεν έγινα «νοικοκυρούλα χαρωπή». Απεχθανόμουν κι απεχθάνομαι το νοικοκυριό, χωρίς φυσικά να σημαίνει αυτό ότι δεν ήμουν καλή νοικοκυρά!
Μολονότι, η πολύ αγαπητή μου πεθερά, που ζήσαμε αρμονικότατα στην Ελλάδα για 7 χρόνια πριν την αναχώρηση για Μελβούρνη και δεν ξεπεράσαμε ποτέ το χωρισμό μας, παραμείναμε πολύ αγαπημένες μέχρι την τελευταία της στιγμή, δεν μπορούσε να χωνέψει ότι νοικοκυρά πράμα και δε φόρεσα ποτέ μπροστέλα ό,τι δουλειά και να έκανα! Όμως, με αγαπούσε, όπως κι εγώ εκείνην και παράβλεπε!

Η αδελφή μου, λοιπόν, σαν μεγαλύτερη και σαΐνι, αγαθοκουταβάκι εγώ γαρ, από δω το ‘φερνε από ‘κει το πήγαινε, σε μένα έπεφτε ο κλήρος  τις περισσότερες φορές να πλένω τα πιάτα! Δουλειά που απεχθανόμουν πολύ και ήμουν όλο διαμαρτυρίες και παράπονα, προτιμούσα το ξεσκόνισμα, αλλά με πολύ αληθοφανείς δικαιολογίες, εκείνη προλάβαινε πάντα να αρπάζει το ξεσκονόπανο και να ξεσκονίζει και για μένα έμενε η λάντζα. 

Βαρύ, πολύ βαρύ το έφερνα! Κάπου ένιωθα αδικημένη, ακόμη κι η Μαμά μου όταν παραπονιόμουν, μου έλεγε «εεε, τα έπλυνε προχθές, δεν τα πλένεις πάντα εσύ, άλλωστε εκείνη είναι μεγαλύτερη και προσέχει περισσότερο μη σπάσει τίποτα στο ξεσκόνισμα». Εκείνο το... μήπως σπάσει, σφηνώθηκε για καλά στο μυαλό μου. Αρχικά σκέφτηκα, μπορεί να ‘χει και δίκιο, κοντούλα εγώ θ’ ανέβω σε καρέκλα, μπορεί και να σπάσω κάτι, ενώ η αδελφή μου, ψηλότερη κι ανεπτυγμένη, είναι πιο προσεκτική. Σιγά-σιγά, όμως, όπως το δούλευα στο μυαλό μου, σαν κάτι να μη μου άρεσε  ή μάλλον, μου καλοάρεσε, γιατί άλλες σκέψεις τρύπωσαν στο νιονιό!

Λίγο μετά, μια μέρα που μουτρωμένη και γεμάτη αγανάκτηση για την τόση αδικία, έπλενα τα πιάτα, μου γλίστρησε τυχαία, ένα φλιτζανάκι του καφέ, επόμενο, όπως έπεσε κάτω να γίνει θρύψαλα. Εντάξει, δε μίλησε κανένας, απεναντίας, με παρηγόρησαν που φαινόμουν φοβισμένη! Λίγες μέρες αργότερα, μου ξέφυγε ένα γυαλόρακο. (Δε θυμόσαστε τι είναι; Μα, μικρό ποτηράκι του ποτού). Η παπαδιά μού έκανε παρατήρηση πως είμαι απρόσεκτη, αλλά το κατάπιε! Εε, έβαλα μυαλό για κάμποσες μέρες και...ήμουν πιο προσεκτική. Δύσκολα χρόνια και τα γυαλικά ακριβά.

Τι τα θέλεις όμως, όσο κι αν πρόσεχα, δεν πέρασαν πολλές μέρες και να, μου γλιστράει από το χέρι, ένα ποτήρι του νερού! «Μπα σε καλό σου», φώναζε η παπαδιά, «τι έπαθες τώρα τελευταία και κάνεις όλο ζημιές, για συμμάζεψε το μυαλό σου γιατί αλίμονο σου αν ξανασπάσεις τίποτα». Μα, όσο κι αν φαινόμουν να προσέχω, όλο  και κάτι  μου ξέφευγε από τα χέρια. Την ημέρα που έσπασα ένα από τα καλά μας πιάτα καλύτερα να μη σας πω τι έγινε. Ηρέμησα για κάποιο διάστημα, γιατί οι μπούκλες πονούσαν ακόμα από το τράβηγμα! 

Έλα μου, όμως, που το διαβολάκι κουνούσε την ουρά του συνεχώς κι εγώ όλο κι αγανακτούσα περισσότερο για τη «μεγάλη αδικία», με το που τελειώναμε το φαγητό να πρέπει να πλένω τα πιάτα! Και καλά τα πιάτα, αλλά είχε και σκουτέλες, και πιατέλες και παδέλες και κουτάλες και τελειωμό δεν είχαν. Όλες μου οι διαμαρτυρίες, στο βρόντο! Κι αν συνέχιζα, η τιμωρία μου ήταν να τα πλύνω μια φορά παραπάνω από την αδελφή μου! Κι εγώ να τσιρίζω και να φωνάζω: «Όχι μόνο μου τα φορτώνεις εμένα συνεχώς, αλλά λες και το κάνεις επίτηδες, όταν είναι η σειρά μου φτιάχνεις πιτιτέλια για να έχω να πλένω πολλά».

Ε, κάπου εκεί άρχισαν πάλι να γλιστρούν από τα χέρια  μου μια το ένα μια το άλλο! Μα, την ημέρα που μου γλίστρησε η καλή πιατέλα κι έγινε χίλια κομμάτια, ε, τότε πια η παπαδιά έγινε έξω φρενών!!! Και σας ορκίζομαι, να, φιλώ σταυρό, αν δεν με πιστεύετε, δεν μου «γλίστρησε», αλλά γλίστρησε στ’ αλήθεια! Άκουσα ουκ ολίγα! Η παπαδιά είχε πονηρευτεί ότι επίτηδες μου γλιστρούσαν, αλλά επέμενε μπας και βάλω μυαλό, αλλά  εγώ πού, σιγά που με ενδιέφερε το μυαλό, να απαλλαγώ από την αγγαρεία ήθελα!

Μετά το σπάσιμο της πιατέλας, η φουκαριάρα η παπαδιά θα το πήρε απόφαση ότι τούτο το θηλυκό παραείναι ξεροκέφαλο, έτσι δεν μου ανάθεσε άλλη φορά τη λάντσα! Κάποιες φορές, μ’ έπιανε το φιλότιμο και προθυμοποιόμουν να πλύνω τα πιάτα... Ε, ρε και μ’ έπαιρνε χαμπάρι η παπαδιά... με κυνήγαγε μέχρι έξω! Και μου έψελνε τον ανηθομάραθο!

Σε μια από τις προσωρινές επιστροφές μου (αχ πόσο με θλίβει αυτό το «προσωρινές» κι όμως όλες προσωρινές), ανάμεσα σε άλλες θύμησες από το χθες, γελάσαμε όσο δε λέγεται που, επιτέλους, ομολόγησα το, «αδικία» τέχνας κατεργάζεται. Και για πρώτη φορά παραδέχτηκα πως η πιατέλα μας η καλή μόνο δεν είχε «γλιστρήσει» τυχαία κι από λάθος ξεπίτηδες!

Με την αγάπη μου σε όλους,
δ.μ. 

Η τυπολατρία είναι μια μεγάλη αρρώστια

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής 7ης Δεκεμβρίου 2014
ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ
(Λουκ. ιγ’, 10-17)

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Αναστάσιος Στεργιώτης


Οι υποκριτές, απανταχού της γης και σε όλες τις εποχές, δεν υστερούν ποτέ σε επινοητικότητα. Ακόμη και την Αγία Γραφή είναι σε θέση να διαστρέψουν. Πολλές φορές παρουσιάζονται ως υπερπατριώτες, φανατικά θεοσεβείς, υπέρμαχοι των παραδόσεων και της τάξης, προκειμένου να βλάψουν αυτούς που μισούν.
Αποκρουστικό παράδειγμα είναι ο Αρχισυνάγωγος της ευαγγελικής περικοπής. Ο Ιησούς Χριστός εισήλθε, ημέρα Σάββατο, σε κάποια Συναγωγή. Εκεί μαζεύτηκε πλήθος πολύ. Μεταξύ τους υπήρχε μια ταλαιπωρημένη γυναίκα. Έπασχε από οδυνηρή ασθένεια, που της κρατούσε δεκαοκτώ έτη το σώμα σκυμμένο, χωρίς να μπορεί να ορθωθεί, όπως οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Έτσι ζούσε ένα μαρτύριο. Την μεγάλη όμως στεναχώρια της ανακούφιζε η μεγάλη υπομονή και η βαθιά ευσέβειά της. Ο Κύριός μας, βλέποντας την πίστη της, την θεραπεύει, χωρίς αυτή να το ζητήσει. Έτσι θεραπευμένη, με δακρυσμένα μάτια, κοίταζε τον Ευεργέτη της και δόξαζε εκ βάθους τον Θεό. Όλοι θαύμασαν αυτό το μεγαλειώδες συμβάν. Ένας όμως εξ αυτών –ο Αρχισυνάγωγος– κυριεύτηκε από κακία και φθόνο.
Ο άνθρωπος αυτός, που ποτέ έμπρακτα δεν βοήθησε κανέναν συνάνθρωπό του, αλλά περιοριζόταν στην προσωπική καλοπέραση και στα παχιά λόγια, ενοχλήθηκε βλέποντας το θαύμα αυτό. Προσπάθησε να συκοφαντήσει τον Ιησού ως ασεβή και προσποιήθηκε ότι ο ίδιος είναι άγρυπνος, φύλακας του Μωσαϊκού Νόμου. Προσπάθησε να ακυρώσει την αξία του θαύματος αυτού, επειδή συνέβη ημέρα Σάββατο, που ήταν η θρησκευτική αργία των Ιουδαίων. Όμως, ποια αξία έχουν οι αργίες και οι τύποι μπροστά στις ανάγκες του πάσχοντος συνανθρώπου μας; Και πόσο μάλλον, όταν ούτε το ζώο μας δεν αφήνουμε να χαθεί ή να κακοπαθήσει κατά την διάρκεια μιας αργίας.
Ο άνθρωπος αποτελεί την κορωνίδα της Δημιουργίας. Όλοι οι τύποι: θρησκευτικοί, νομικοί, κοινωνικοί, δεν φτιάχτηκαν για να τον βασανίζουν, αλλά να τον υπηρετούν και να τον βοηθούν να σωθεί! Η τυπολατρία, λοιπόν, είναι μια μεγάλη αρρώστια που μαστίζει την κοινωνία, αλλά δυστυχώς και τον εκκλησιαστικό χώρο. Η υποκρισία αναπτύσσεται κυρίως μεταξύ φαινομενικά ευσεβών ανθρώπων, που, καταλαμβάνοντας πολλές φορές αξιώματα, παρεξέκλιναν και έγιναν αλαζόνες και φιλάργυροι, έχασαν την πρώτη αγνή Αγάπη τους στο Θεό και κυριεύτηκαν από πάθη. Η καρδιά τους είναι γεμάτη κακία, φθόνο, δολιότητα, ενώ φαίνονται άγιοι και βαθιά ευσεβείς.
Ο Θεός ας μας φυλάττει από όλους αυτούς και ας τους έχουμε παράδειγμα προς αποφυγήν, για να κερδίσουμε έτσι την Ουράνια Βασιλεία. Γένοιτο!

Η εορτή του Αγίου Νικολάου των Καρκαναίων, στα Μετόχια του Μπανάτου

 Πρωί 6ης Δεκεμβρίου 2014 






































Μέσα σε ένα ηλιόλουστο περιβάλλον, μετά τη νυχτερινή και πρωινή βροχή, εορτάσαμε σήμερα τη μνήμη του Αγίου Νικολάου στο ομώνυμο εξωκλήσι του Μπανάτου. Αρκετοί φιλάγιοι εκκλησιάστησαν, είτε από την ενορία μας, είτε από άλλες περιοχές της Ζακύνθου, κυρίως φίλοι της ιδιοκτήτριας οικογένειας Γεωργίας χήρας Ιωάννου Καποδίστρια

Πολλοί κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων, μετά δε το πέρας της θείας Λειτουργίας, ο Εφημέριος επισκέφτηκε τρία σπίτια περιοίκων, για να μεταλάβουν Σώματος και Αίματος Ζωής άνθρωποι της γειτονιάς, οι οποίοι έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας και δεν μπορούν να μετακινηθούν. 

Στην ομιλία του ο π. Παναγιώτης ευχαρίστησε την Οικογένεια για την διοργάνωση και του εφετινού γραφικού πανηγυριού του Άι Νικόλα και, αναφερόμενος στην αγιασμένη προσωπικότητά του, είπε ότι ο Πατέρας των Μυρέων της Λυκίας αποτελεί στοργικό καταφύγιο όλων των προβληματιζόμενων του σύγχρονου αβίωτου βίου, διότι καθ' όλη τη ζωή του άσκησε την παρηγορητική αγάπη προς τον πλησίον, με τα λόγια και τα έργα του

Μόλις ολοκληρώθηκε το λειτουργικό μέρος της εορτής, υπήρξαν κεράσματα για όλους στο σπίτι της κτήτορος Οικογένειας, όπου αντηλλάγησαν θερμές ευχές για καλό υπόλοιπο του Αγίου Σαρανταημέρου και για χριστιανικό Άγιο Δωδεκαήμερο, που επίκειται!  




Τιμώντας τον Άγιο Νικόλαο στην ομώνυμη Ενορία του Marrickville | Σίδνεϊ {Φωτοστιγμές θ. Λειτουργίας}

Πρωί 6ης Δεκεμβρίου 2014, προεστώτος του θεοφ. Επισκόπου Απολλωνιάδος κ. Σεραφείμ 
Για την αποστολή του φωτορεπορτάζ μερίμνησε ο π. Νικόλαος Μποζίκης 













































Τιμώντας τον Άγιο Νικόλαο στην ομώνυμη Ενορία του Marrickville | Σίδνεϊ {Φωτοστιγμές Εσπερινού}

Εσπέρας 5ης Δεκεμβρίου 2014, χοροστατούντος του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Στυλιανού 
Για την αποστολή του φωτορεπορτάζ μερίμνησε ο π. Νικόλαος Μποζίκης