Του Επισκόπου Μεσαορίας κ. Γρηγορίου
Ἡ καθιέρωση τῆς Ἀνεξιθρησκίας μὲ τὸ Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων τὸ 313 μ.Χ. ἐπὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου, δὲν ἔφερε μόνο τὴ λύση τῶν δεσμῶν ἀπὸ τὶς δυσκολίες καὶ τοὺς διωγμοὺς τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ ἐπέφερε καὶ ἄνεση στὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐξῆλθε τῶν κατακομβῶν καὶ ἀνέπνευσε ἐλεύθερα. Ἐπιπρόσθετα, ἡ Ἀνεξιθρησκία ἔδινε χῶρο ἔκφρασης ὄχι μόνο ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν κοινωνία, ἐπιτρέποντας νὰ ἀναφύονται καὶ νὰ ἐξελίσσονται πεποιθήσεις, νοθευμένες ἀλήθειες ἀπὸ τὴν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τῆς χριστιανικῆς κοινότητας ἕνεκα παρερμηνείας τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου καὶ νὰ ἀναδεικνύονται σὲ κακοδοξίες καὶ αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες πολλὲς φορές, ἀπειλοῦσαν τὴν ἑνότητα καὶ τὴν συνεκτικότητα τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ πληρώματος αὐτῆς, ὡς σώματος μὲ κεφαλὴ τὸν Χριστό. Ἡ ἀπειλὴ αὐτὴ καὶ οἱ κίνδυνοι ποὺ παραμόνευαν, πράγματι ἐπέφεραν, ἀνθρωπίνως, πλῆγμα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ κατ’ ἐπέκταση στὴν Πίστη ποὺ ἐκφραζόταν διὰ τῆς ἱερῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως, γραπτῶς καὶ προφορικῶς.