e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2019

Εκ Φαναρίου ειδήσεις 11ης Ιανουαρίου 2019


ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ  ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
Ἐκκλησιαστικαί Eἰδήσεις

Ἡ. Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, τήν μεσημβρίαν τῆς Παρασκευῆς, 11ης Ἰανουαρίου, ἀπένειμεν ἐν τῇ Αἰθούσῃ τῆς Παναγίας τοῦ Πατριαρχικοῦ Οἴκου, παρουσίᾳ τῶν Σεβ. ἁγίων Συνοδικῶν Ἀρχιερέων, Καθηγητῶν καί φοιτητῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, τό Ὀφφίκιον τοῦ Ἄρχοντος Ἀσηκρήτου τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας εἰς τόν Ἐλλογ. κ. Κωνσταντῖνον Χρήστου, Καθηγητήν τοῦ Τμήματος Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου, ὅν καί συνεχάρη διά τήν ἐν γένει ἀκαδημαϊκήν του δρᾶσιν εἰς τήν θεολογικήν ἐπιστήμην, καί δή εἰς τήν μελέτην τῆς Ἱστορίας, τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, τοῦ πολιτισμοῦ καί τοῦ φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ κατά τήν Βυζαντινήν περίοδον καί τήν ἀνάδειξιν τῆς σχέσεως τοῦ Βυζαντινοῦ παρελθόντος μέ τήν νεωτέραν καί σύγχρονον πορείαν τοῦ Γένους, ἰδιαιτέρως δέ διά τό ἀξιόλογον ἐρευνητικόν, συγγραφικόν καί ἐκδοτικόν ἔργον του. 

Ὁ νέος Ἄρχων, υἱός τοῦ διακεκριμένου Καθηγητοῦ Πατρολογίας καί Πατερικῆς Θεολογίας ἀειμνήστου Παναγιώτου Χρήστου, πρώτου Διευθυντοῦ χρηματίσαντος τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν κατά τήν περίοδον 1966-1989, ἀντεφώνησε διά λόγων εὐλαβείας πρός τόν Προκαθήμενον τῆς Ἐκκλησίας, ἐκφράσας μέν τήν εὐγνωμοσύνην του διά τήν προσγενομένην αὐτῷ τιμήν τῆς χειροθεσίας, καί μάλιστα ἰδίαις Πατριαρχικαῖς χερσίν εἰς τό σεπτόν τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρον, διαβεβαιώσας δέ διά τάς καταβαλλομένας ὑπ’ αὐτοῦ συντόνους προσπαθείας ὑπέρ τῆς περαιτέρω ἀναδείξεως τῆς μελέτης τῆς παιδείας καί τοῦ πνευματικοῦ βίου τοῦ Γένους καί τῆς ἀνεκτιμήτου μαρτυρίας τῆς Μητρός Ἐκκλησίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον.

* * *

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐδέξατο εἰς ἀκρόασιν:
- Τόν Σεβ. Μητροπολίτην Ἀρκαλοχωρίου, Καστελλίου καί Βιάννου κ. Ἀνδρέαν, Καθηγητήν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, συνοδευόμενον ὑπό τοῦ Πανοσολ. Ἀρχιμανδρίτου κ. Μεθοδίου Φλουρῆ, Διευθυντοῦ τοῦ ἐν Καστελλίῳ Πεδιάδος Νηστικακείου Γηροκομείου.
- Τόν Σεβ. Μητροπολίτην τῶν ἐνταῦθα Συροϊακωβιτῶν κ. Filüksinos Yusuf Çetin, μετά τῶν Ἐντιμ. κ.κ. Sait Susin, Προέδρου τοῦ Δ. Σ. τῆς Κοινότητος αὐτῶν, καί Kenan Gürdal, Ἀντιπροέδρου αὐτοῦ, ἐκφράσαντας τάς συγχαρητηρίους εὐχάς των ἐπί ταῖς διαγενομέναις ἑορταῖς τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου καί τῷ Νέῳ Ἔτει.
- Τόν Θεοφιλ. Ἐπίσκοπον Ἀμορίου κ. Νικηφόρον, Ἡγούμενον τῆς Ἱ. Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Βλατάδων.
- Τόν Ἐντιμολ. Ἄρχοντα Ὑπομιμνήσκοντα κ. Συμεών Πασχαλίδην, Πρόεδρον τοῦ Τμήματος Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καί Διευθυντήν τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν, ἐπί κεφαλῆς ὁμίλου Καθηγητῶν καί φοιτητῶν ἐκ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης. 
- Τό Διοικητικόν Συμβούλιον τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων, ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ Ἐλλογ. κ. Ἡρακλέους Ρεράκη, Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης. 
- Ὅμιλον Καθηγητῶν καί φοιτητῶν ἐκ τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ Ἱδρύματος «Sophia University of Loppiano», ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ Αἰδεσιμολ. ΡΚαθολικοῦ Πρεσβυτέρου κ. Piero Coda, ἐκ Φλωρεντίας. 

* * *

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐξεπροσωπήθη ὑπό τοῦ Θεοφιλ. Ἐπισκόπου Ἀμορίου κ. Νικηφόρου, Ἡγουμένου τῆς Ἱ. Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Βλατάδων, κατά τήν διοργανωθεῖσαν ὑπό τῆς Ἑνώσεως Ὁμογενῶν ἐκ Κωνσταντινουπόλεως Βορείου Ἑλλάδος διάλεξιν τοῦ Ἐλλογ. κ. Νικολάου Λιάζου, Ἐπ. Καθηγητοῦ τοῦ Τμήματος Βαλκανικῶν, Σλαβικῶν καί Ἀνατολικῶν Σπουδῶν τοῦ Πανεπιστημίου Μεκεδονίας, ἐπί τοῦ θέματος «Ἡ Κωνσταντινούπολη στήν τουρκική λογοτεχνία», ἐν τῇ ἐν Καλαμαριᾷ ἕδρᾳ αὐτῆς, τήν Τετάρτην, 9ην Ἰανουαρίου. 

Βαρθολομαίος: «Αντιπαρερχόμεθα ύβρεις και βαριές εκφράσεις εναντίον του Θεσμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου έχοντας τη βεβαιότητα ότι επράξαμεν το ορθόν δια την Εκκλησίαν της Ουκρανίας»

Αναφορά του Οικουμενικού Πατριάρχου στην πρόσφατη χορήγηση του Τόμου Αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας κατά τη χειροθεσία του Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Κωνσταντίνου Π. Χρήστου σε Άρχοντα Οφφικιάλιο της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας.














Στο ιστορικό γεγονός της χορηγήσεως του Τόμου της Αυτοκεφαλίας στη νεοσύστατη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας αναφέρθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, παρουσία των μελών της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, κατά τη χειροθεσία του Καθηγητού του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας, της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνου Χρήστου, σε Άρχοντα Ασηκρήτη.

«Είναι ένα γεγονός το οποίον έχει ήδη καταγραφεί εις τας δέλτους της εκκλησιαστικής και όχι μόνον ιστορίας και εναπόκειται εις τας αδελφάς Εκκλησίας, τας κατά τόπους, τας Αυτοκεφάλους, με πρώτα τα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία, να αναγνωρίσουν την νέαν Αδελφήν Εκκλησίαν και να εντάξουν το όνομα του Προκαθημένου της εις τα ορθόδοξα Δίπτυχα. Υπάρχουν ίσως δισταγμοί ακόμη, αλλά είμεθα βέβαιοι ότι τούτο θα γίνει και η μία Εκκλησία μετά την άλλην θα αναγνωρίσουν την δεκάτην πέμπτην Ορθόδοξον Αυτοκέφαλον Εκκλησίαν και θα μνημονεύουν τον Προκαθήμενόν της εις τα Δίπτυχα.  Είναι γεγονός, και είναι κοινόν μυστικόν, ότι δια αυτήν την  πρωτοβουλίαν της, η Μητέρα Εκκλησία, επηνέθη από πολλούς, ανεγνωρίσθη η ορθότης της πρωτοβουλίας της, αλλά και από άλλους εξυβρίσθη και εχρησιμοποιήθησαν βαρείαι εκφράσεις και εναντίον του Θεσμού και εναντίον του προσώπου του ομιλούντος. Αυτά τα αντιπαρερχόμεθα εν τη βεβαιότητι ότι επράξαμεν το δέον, το ορθόν».

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, υπογράμμισε ότι το σύνολο των μελών της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι βέβαιοι για την ορθότητα της απόφασης αυτής, αφενός μεν διότι ήταν δικαίωμα των εκατομμυρίων ορθοδόξων πιστών της Ουκρανίας «να αποκτήσουν και αυτοί, όπως όλοι οι λαοί των Βαλκανίων, όπως όλες οι νεότερες Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, την ανεξαρτησίαν των και την ελευθερίαν των», και αφετέρου ήταν δικαίωμα της Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως να χορηγήσει αυτό το Αυτοκέφαλο στην Εκκλησία της Ουκρανίας «καθότι αυτή και μόνον έχει το δικαίωμα και το προνόμιον από την ιστορίαν, τους Ιερούς Κανόνες και την πράξιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας να απονέμει το Αυτοκέφαλον, το οποίον είναι πάντοτε επ’ αναφορά προς μίαν μελλοντικήν Οικουμενικήν Σύνοδον, η οποία θα επικυρώσει αυτά τα Αυτοκέφαλα». Όπως διευκρίνισε, «κανένα Αυτοκέφαλο εκτός από τα Αυτοκέφαλα των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων και της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Κύπρου δεν είναι τετελειωμένον, αλλά είναι επ’ αναφορά προς μίαν Αγίαν Οικουμενικήν Σύνοδον, η οποία θα συνέλθει εις το μέλλον, συν Θεώ Αγίω». Υπενθύμισε δε, ότι η μαρτυρική Πρωτόθρονη Εκκλησία της Ορθοδοξίας, «εκένωσεν εαυτήν, εθυσιάσθη διά τα τέκνα της, και πολλά εξ αυτών εφάνησαν λίαν αγνώμονα προς την ευεργετήσασαν αυτά Μητέρα Εκκλησίαν».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ανέφερε ότι το 2019 συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την εκδημία του μεγάλου θεολόγου αειμνήστου πατρός Γεωργίου Φλωρόφσκυ και ανακοίνωσε την οργάνωση συνεδρίου, «δια να εξαρθεί η προσωπικότης, το θεολογικόν βάθος του πατρός Γεωργίου Φλωρόφσκυ και να του εκφράσουμε, εμείς οι Έλληνες ιδιαιτέρως, την ευγνωμοσύνην μας δια όσα αγαθά ελάλησε και έγραψε υπέρ του Γένους μας, υπέρ της συμβολής του Ελληνισμού εις την Θεολογίαν και εις την ανάπτυξιν των χριστιανικών δογμάτων. Του είμεθα όντως ευγνώμονες. Και ήτο Ρώσος στην καταγωγή, δεν ήτο Έλλην ο πατήρ Φλωρόφσκυ. Και μακάρι όλοι οι ομοεθνείς του, οι Σλάβοι, να είχαν την ίδια θεώρηση των πραγμάτων, τα ίδια πιστεύματα, το ίδιο θεολογικόν βάθος, τότε θα είχαν αποφευχθεί πολλά εντός εισαγωγικών «παρατράγουδα», τα οποία ταλαιπωρούν την ενότητα της Ορθοδοξίας κατά τις τελευταίας δεκαετίας». 

Απευθυνόμενος στο νέο Άρχοντα εξήρε την προσφορά του στη θεολογική επιστήμη και ιδιαιτέρως στη μελέτη της εκκλησιαστικής ιστορίας και του βυζαντινού πολιτισμού. «Συναγάλλεται σήμερον μεθ᾽ ημών η ψυχή του μακαριστού πατρός σας, του καθηγητού Παναγιώτου Χρήστου, ο οποίος προσέφερε πάμπολλα και πρωτοποριακά εις τον χώρον της Πατρολογίας και της Πατερικής Θεολογίας, διηκόνησε δε επί 23 συναπτά έτη (1966-1989) ευόρκως το καθ᾽ ημάς Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών ως πρώτος Διευθυντής αυτού», είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, και αναφερόμενος στο οφφίκιο που του απένειμε υπενθύμισε ότι μεταξύ εκείνων που το έφεραν κατά τη βυζαντινή περίοδο ήταν και πολλοί σημαίνοντες θεολόγοι και σπουδαίοι εκκλησιαστικοί άνδρες. 

«Και σήμερον η Εκκλησία έχει ανάγκην τοιούτων προσωπικοτήτων με πιστότητα εις την παράδοσιν και με ανοικτούς ορίζοντας, με λιπαράν παιδείαν και βαθείαν πίστιν, με εκκλησιαστικόν ήθος και γνώσιν του συγχρόνου κόσμου, με ορθόδοξον βίωμα και πνεύμα διακονίας. Σπουδάζετε και διδάσκετε, Εντιμολογιώτατε Άρχον, το λεγόμενον Βυζάντιον και τον πολιτισμόν του, όπου το αρχαίον ελληνικόν πνεύμα όχι μόνον δεν εξέλιπε, αλλά ενεπλουτίσθη εκ της δημιουργικής συναντήσεως με τον χριστιανισμόν και «ωλοκληρώθη εντός της Εκκλησίας», ως προσφυώς διετύπωσεν ο πρύτανις των Ορθοδόξων θεολόγων του 20ου αιώνος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ. Ο καθ᾽ ημάς πνευματικός πολιτισμός ήτο σύνθεσις του «κατά λόγον» ζην των Αρχαίων και του «εν Χριστώ» και «κατά Χριστόν» ζην των ημετέρων. Η πίστις ήτο εδώ «πλήρωσις» και όχι κατάργησις του λόγου. Εδώ εσφυρηλατήθησαν η πίστις, το ήθος και ο πολιτισμός, τα οποία, ως προσθέτει ο Φλωρόφκυ, συγκροτούν την «οντολογικήν ταυτότητα» της Εκκλησίας, η οποία διασώζεται διά μέσου των αιώνων ως «οργανική συνέχεια», ως «παράδοσις της αληθείας», ως μαρτυρία διαρκούς παρουσίας του Αγίου Πνεύματος εν αυτή.

Αυτήν την αλήθειαν οφείλει να ενσαρκώνη και να εκφράζη και η σύγχρονος Ορθόδοξος θεολογία. Η θεολογία δεν είναι δυνατόν να αγνοή τας τάσεις, τας αντιφάσεις και τας θετικάς προοπτικάς του συγχρόνου πολιτισμού, αφού εν τω πλαισίω αυτού αναπτύσσεται, ως απάντησις εις τας προκλήσεις υπ᾽ αυτού συγκροτείται, και εντός αυτού δίδει την χριστιανικήν μαρτυρίαν της. Διάλογος με τον κόσμον δεν σημαίνει ότι υιοθετούμεν το πνεύμα των καιρών, ότι εκκοσμικεύομεν το Ευαγγέλιον. Εξ άλλου, η χριστιανική μαρτυρία φαίνεται ότι απειλείται περισσότερον από την εσωστρέφειαν και την κλειστότητα, αι οποίαι εκφράζουν σιωπηρήν συνθηκολόγησιν με τας προκλήσεις της εποχής και, εν τέλει, φοβίαν, παρά από την ανοικτοσύνην και τον διάλογον».

Από την πλευρά του ο νέος Άρχων εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του για την ιδιαίτερη τιμή που του επεφύλαξε η Μητέρα Εκκλησία. Αναφέρθηκε στη γνωριμία του με το Ιερό Φανάρι, αρχικά μέσω του μακαριστού πατρός του και αργότερα κατά τη διάρκεια των σπουδών και των ερευνών του.

«Δεν είναι τούτο απλώς το πρώτον τη τάξει Πατριαρχείον της Ορθοδοξίας. Είναι ο έγκυρος θεματοφύλαξ της Ιεράς παραδόσεως, της πίστεως της αρχαίας Εκκλησίας και της παραδόσεως των Πατέρων. Ενσωματώνει στη μνήμη του όλη την λάμψη του Βυζαντίου, την δόξαν αλλά και τα δεινά, τα λαμπρά βιώματα αλλά και τα παθήματα του Γένους μας. Ως κάτοχος αυτής της Ιεράς Παρακαταθήκης, το Ιερόν Φανάριον, επέδειξεν ανθεκτικότητα στας δυσμενείας  των καιρών και σήμερον είναι εις θέσιν, υπό προϋποθέσεις βελτίονας, τας οποίας εν πολλοίς η ιδική σας πνευματοκίνητος και σοφή καθοδήγησις, Παναγιώτατε, διεμόρφωσε, να εξακολουθήσει να επιτελεί την διαχρονικήν αποστολήν του, να οδηγεί δηλονότι τον λαόν του Θεού εις την πορείαν προς την σωτηρίαν.

Σεις, Παναγιώτατε, ως φύλαξ της ακριβείας της Ορθοδόξου Πίστεως και κήρυξ του από τον Θεό εμφυτευμένου στους ανθρώπους νόμου της αγάπης διαποιμαίνετε την Ορθοδοξίαν, αλλά και αναδεικνύετε την μαρτυρίαν της προς τον κόσμον, με τους διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς διαλόγους και τας λοιπάς πρωτοβουλίας σας, αι οποίαι κινούν τον τροχόν της Ιεράς ιστορίας προς τα εμπρός. 

Αποτελεί βαθείαν πεποίθησίν μου ότι όλοι οι Ορθόδοξοι, ειδικώς οι προερχόμενοι από το ημέτερον Γένος, οφείλουν να στηρίξουν την Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν εις την πορείαν της αυτήν».

Στη χειροθεσία του νέου Άρχοντος παρέστησαν, μεταξύ άλλων, Αρχιερείς και κληρικοί, ο Γενικός Γραμματέας της Αδελφότητας Οφφικιαλίων «Παναγία η Παμμακάριστος», Καθ. Κωνσταντίνος Δεληκωσταντής και άλλοι Άρχοντες, ο Πρόεδρος του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ, Καθ. Συμεών Πασχαλίδης, Διευθυντής του Πατριαρχικού Ιδρύματος Πατερικών Μελετών,  Καθηγητές και φοιτητές της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, Καθ. Ηρακλής Ρεράκης και μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της.

[photo credit: Νικόλαος Μαγγίνας / Οικουμενικό Πατριαρχείο]

Η Χριστουγεννιάτικη Συναυλία του "Αληθώς" στο περιοδικό "ΣΤΙΓΜέΣ"


Στο σημερινό (11.1.2019) τεύχος του περιοδικού ΣΤΙΓΜέΣ της εφημερίδας ΗΜΕΡΑ ΖΑΚΥΝΘΟΥ υπάρχει ολοσέλιδο αφιέρωμα στη Χριστουγεννιάτικη Συναυλία του Μορφωτικού Κέντρου Λόγου "Αληθώς", η οποία έγινε στον Ναό της Παναγούλας Μπανάτου, στις 28 Δεκεμβρίου 2018. 

Ευχαριστούμε τους συντελεστές του περιοδικού αυτού ποικίλης ύλης για την ενασχόληση με τις ημέτερες δράσεις.

Εσύ τι επιλέγεις; Τον δυνατό ή το δίκιο; [Vlog Μητροπολίτη Σιγκαπούρης, 11.1.2019]










Τελικά, όλα στη ζωή είναι θέμα επιλογών και αξιών. Στα δύσκολα η επιλογή σου είναι να πας με την πλευρά του δυνατού ή να αγωνισθείς για το δίκιο και το σωστό αψηφώντας το όποιο κόστος έχει η απόφασή σου αυτή;




Εκοιμήθη ο Αρχιμανδρίτης Πανάρετος Γεωργόπουλος, Προηγούμενος Μονής Βουλκάνου Μεσσηνίας


Εκοιμήθη σήμερα, 11 Ιανουαρίου 2019, ο Αρχι­μαν­δρίτης Πανάρετος Γεωργόπουλος, προΗγούμενος της Ι. Μονής Κοι­μή­σεως της Θεοτόκου Βουλκάνου.

Ο κατά κόσμον Αλέξανδρος Γεωργόπουλος, γεννήθηκε στη Μεσσήνη το έτος 1951. Εκάρη Μοναχός το 1979 στην Ιερά Μονή Βουλ­κάνου από το μακαριστό Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο Θέμελη. Υπό του ιδίου χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος το 1980, ενώ το 1987 χειροθετήθηκε Αρχιμανδρίτης και το 1992 Πνευματικός-Εξομολόγος. Διετέλεσε Καθηγούμενος της ως άνω Ιεράς Μονής από το 1980 έως το 2007, οπότε παραιτήθηκε. Διορίστηκε Εφημέριος της ενορίας Αγίου Γεωργίου Πετραλώνων από το 1981 μέχρι το 2011, όπου και παραιτήθηκε από την ενεργό εφημεριακή υπηρεσία για λόγους υγείας.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος εξέφρα­σε την βαθεία θλίψη του για την εκδημία του εν λόγω Ιερομονάχου, δεόμενος υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του.

Η Εξόδιος Ακολουθία θα τελεσθεί στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Βουλκάνου την Κυριακή 13 Ιανουαρίου και ώρα 1 μ.μ.


Ο π. Πανάρετος με τον σήμερα Μητροπολίτη Καρθαγένης κ. Μελέτιο.


Ο π. Πανάρετος ευλογώντας τον γάμο του σήμερα π. Παναγιώτη Καποδίστρια και Πρεσβυτέρας Φωτούλας, στο χωριό Ζέζα Μεσσηνίας, 5.9.1982.

Ο Τόμος Αυτοκεφαλίας της εν Ουκρανία Εκκλησίας στον επίσημο Κώδικα του Οικουμενικού Πατριαρχείου


Το πολυσήμαντο, ιστορικό και αυθεντικό κείμενο του Τόμου Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας, όπως κατεγράφη και υπεγράφη στον επίσημο Κώδικα Τόμων και Σιγιλλίων της Μεγάλης Εκκλησίας, υπογεγραμμένο δεόντως από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και τα Μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Θρόνου.




Ένας σεισμός αλλιώτικος

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ από τη Μελβούρνη

Καλή Χρονιά σε όλο τον Κόσμο! Γενάρης είναι ακόμη, μόλις λίγων ημερών το 2019. Μετά από τρίμηνη, υποχρεωτική, απουσία, μια προσπάθεια, να είμαι πάλι κοντά σας! Καλώς βρισκόμαστε, λοιπόν, εκ νέου.

Κυριακή, 26 Αυγούστου του 2018. Το 2018 σηματοδότησε θλιβερή επέτειο 65 χρόνων, αφότου καταστρεπτικοί σεισμοί ισοπέδωσαν τρία από τα ωραιότερα νησιά του Ιονίου Πελάγους: Τη Ζάκυνθο, την Κεφαλονιά και την Ιθάκη. Το δικό μας το πολυαγαπημένο Φιόρο, δέχτηκε το μεγαλύτερο πλήγμα, αφού λες και δεν έφτανε ο φονικός σεισμός, ακολούθησε και φοβερή πυρκαγι,ά όπου η πόλη, η όμορφη «χώρα» όπως την λέγαμε παλιά, καιγόταν για σαράντα ολόκληρα μερόνυχτα. Αποτελείωσε ό,τι άφησε ο σεισμός, καταδικάζοντας σε φριχτό θάνατο πολλά άτομα που είχαν εγκλωβιστεί και κείτονταν κάτω από τα ερείπια, καθότι η διάσωσή τους κατέστη αδύνατη.

Γνωστά και χιλιογραμμένα αυτά τα τραγικά γεγονότα. Εμείς οι Ζακυνθινοί (και είμαστε αρκετές χιλιάδες σε κάθε γωνιά της γης), που καλώς ή κακώς βρεθήκαμε να ζούμε μακριά από το αγαπημένο νησί, ζούμε στην πλειοψηφία μας με την Ζάκυνθο στην καρδιά και στη σκέψη. Όπου και να βρισκόμαστε, τιμάμε τη θλιβερή αυτή επέτειο κάθε χρόνο και θα την τιμάμε, τουλάχιστον όσο υπάρχει αυτή η γενιά. Μετά το φευγιό μας, αμφιβάλλω, αλλά δεν θέλω να το σκέπτομαι.

Έτσι, λοιπόν, κι εφέτος, εδώ στην Μελβούρνη που ζω πενήντα δύο χρόνια τώρα, η Ομοσπονδία Επτανήσων, είχε οργανώσει μια σεμνή εκδήλωση, στην οποία είχα την τιμή να μιλήσω για το τότε. Όχι μόνο σαν Επτανήσια και δη Ζακυνθινή πολύ περήφανη για την καταγωγή μου, αλλά επί πλέον, έζησα και βίωσα όλα αυτά τα δραματικά γεγονότα στιγμή προς στιγμή γιατί ήμουν κοτζάμ κοπέλα δεκατριών χρονών, όπου μέχρι σήμερα, οι μνήμες ολοζώντανες!...

Εκείνα τα δύσκολα χρόνια, μέχρι και την γενιά μου, ωριμάζαμε όλα τα παιδιά από την κούνια τολμώ να πω και δεν υπερβάλλω. Γεννηθήκαμε μες στη φωτιά του πολέμου, βιώσαμε νήπια ακόμη όλη την βαρβαρότητα και αγριάδα του πολέμου, γνωρίσαμε και ζήσαμε την Κατοχή, το φόβο, τη βία, την πείνα, την εξαθλίωση, πολλά από μας, καθώς κι εκατοντάδες νέοι και μεγαλύτεροι στην ηλικία άνθρωποι, πεθάνανε από την πείνα και τις κακουχίες. Δεν γνωρίσαμε παιδική ηλικία κι όταν έληξε ο πόλεμος με τους εχθρούς, ακολούθησε ο άλλος ανελέητος πόλεμος που αδελφός σκότωνε αδελφό, γείτονας το γείτονα γιατί έτσι θέλησαν οι… φίλοι σύμμαχοί μας κι εμείς, κοντόφθαλμοι πάντα, ενδώσαμε, αντί να συσπειρωθούμε κι ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε την καινούρια κατάσταση, αλλά αυτό, κεφάλαιο ντροπής στην ιστορία κάθε λαού. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, πού και πώς να γνωρίσεις παιδική ή νεανική ηλικία. Ωριμάζεις και γερνάς πριν την ώρα σου. Έτσι κι εγώ, σαν όλα τα παιδιά της ηλικίας μου, στα δεκατρία μας είμαστε πολύ «μεγάλα» για να μην έχουμε πλήρη συνείδηση της τότε πραγματικότητας!

Η εκδήλωση είχε γίνει στην Αίθουσα των φίλων και γειτόνων Κεφαλλήνων. Κάπως μουντή η μέρα, ήταν χειμώνας ακόμη εδώ. Όλα πήγαιναν πολύ καλά, προβλήθηκαν εικόνες και φωτογραφίες, άλλο οπτικοακουστικό υλικό εκείνων των ημερών του λογισμού και τρόμου, αρκετά άτομα μίλησαν για τις προσωπικές τους εμπειρίες και μνήμες και κυριαρχούσε μια ατμόσφαιρα πολύ φορτισμένη συναισθηματικά.

Η εκδήλωσε έκλεινε με την δική μου ομιλία. Άκουγαν συγκινημένοι όλοι, μαζί κι εγώ γιατί ξαναζούσα εκείνα τα γεγονότα. Πλησίαζα στο τέλος, είχαν μείνει δυο σελίδες μόνο, όταν ξαφνικά ένιωσα έναν πολύ δυνατό κι αβάσταχτο πόνο στον αριστερό κρόταφο, πόνο που δεν μπορούσε να συγκριθεί ούτε με τους πόνους του τοκετού, τόσο ισχυρός. Ήταν σαν να παίρνει κάποιος φόρα και να σου μπήγει στον κρόταφο δίκοπο, σουβλερό μαχαίρι που το στριφογυρίζει, έτσι το περιέγραψα λίγες ώρες αργότερα στους γιατρούς.

Για μια στιγμή συγκλονίζομαι, δεν ξέρω τι συμβαίνει… Παίρνω βαθιά ανάσα, με την ψευδαίσθηση ότι ήταν ένας φευγαλέος νευρόπονος, από αυτούς τους περαστικούς. Επιβάλλομαι στον εαυτό μου (ευτυχώς, η αυτοπειθαρχία μου σε πολύ υψηλό επίπεδο),  ώστε να μην καταλάβει κανείς τίποτα -όλα αυτά σε κλάσματα δευτερολέπτου- και προσπαθώ να συνεχίσω. Φευ! Αδυνατώ να διαβάσω, τα γράμματα μπερδεύονται. Νομίζοντας πως φταίει το φως, λέω στο ακροατήριο, μάλλον βραδιάζει και δεν βοηθάει το φως. Όμως, κατέχω το αντικείμενο μου και θα σας μιλήσω προφορικά. Όλα αυτά, ενώ ο πόνος  εξακολουθεί το ίδιο ισχυρός, αλλά επ' ουδενί θα δημιουργούσα θέμα μέσα σε τόσο κόσμο.

Τελειώνω, ακολουθούν τα συνήθη, συγχαρητήρια, λουλούδια, φωτογραφίες για τα ΜΜΕ, μετά ερωτήσεις από το κοινό και συζητήσεις. Φορώ χαμόγελο…, ενώ νιώθω την ανάγκη να τρέξω, να ουρλιάξω, να ζητήσω βοήθεια κι όμως τσιμουδιά...

Κάποια στιγμή, ευτυχώς και το ζευγάρι φίλων που είχαμε πάει μαζί, γιατί δύσκολη η στάθμευση κι είχα αφήσει το αυτοκίνητο μου σπίτι τους, τρία-τέσσερα χιλιόμετρα μόνο από το δικό μου, μου υποδεικνύουν πως πρέπει να φύγουμε. Νιώθω ανακούφιση, σφίγγω τα δόντια από τον πόνο και προσπαθώ να φέρομαι φυσιολογικά, χωρίς να έχω ιδέα τι μου συμβαίνει.

[Θα κάνω μια μικρή παρένθεση εδώ, για να εξηγήσω το εξής: Εργάζομαι, μέχρι τότε, στον κλάδο Υγεία για σαράντα χρόνια κι έχω δει εκατοντάδες περιστατικά με εγκεφαλικό, συν τις δικές μου μελέτες στο θέμα. Μια μέρα στην Εντατική, εκφράζω στον γιατρό την απορία μου, πώς γίνεται και με τόσες γνώσεις, να μην καταλάβω πως ο πόνος οφειλόταν σε εγκεφαλικό. Μου εξήγησε, πως εκείνη την ώρα «δεν είσαι ο εαυτός σου» και πως ούτε ο ίδιος όταν έπαθε ακριβώς το ίδιο, λίγα χρόνια πριν, ήταν άνω των εξήντα χρονών, δηλαδή εγκεφαλική αιμορραγία, δεν το ήξερε. Γιατί δεν έχεις συμπτώματα, άλλο από τον φοβερό πόνο].
  
Φτάνοντας σπίτι τους, τους χαιρετάω και μπαίνω στο αυτοκίνητό μου να φύγω. Κοιτάζω γύρω μου πριν ξεκινήσω και τότε συνειδητοποιώ πως κάτι πρέπει να μου συμβαίνει, αλλά αγνοώ τι, μου φαίνονται όλα άγνωστα (μιλάμε για την περιοχή μου, σχεδόν γειτονιά μου) και αναρωτιέμαι πού βρίσκομαι. Έχω, προφανώς, κάποια διαύγεια ακόμη και προγραμματίζω στον πλοηγό του αυτοκινήτου, την διεύθυνση του σπιτιού μου. Οδηγώ μηχανικά, χάνομαι δυο-τρεις φορές, με επαναφέρει ο πλοηγός, βγαίνω σε κεντρικό δρόμο με δυο λωρίδες και ξαφνικά, διαπιστώνω πως με προσπερνούν από δεξιά, (οδηγούμε αριστερά εδώ), αυτοκίνητα που δεν τα είχα δει κι απορούσα πού βρέθηκαν!

Κάποια στιγμή φτάνω σπίτι μου δεν ξέρω πώς,  δόξα τω Θεώ, σώα και αβλαβής και το σπουδαιότερο χωρίς να χτυπήσω αυτοκίνητο και να κινδυνεύσουν αθώοι άνθρωποι εξ αιτίας μου. Δεν έχω συνείδηση τι γίνεται κι ο πόνος συνεχίζει. Τώρα πια ξέρω ότι κάτι συμβαίνει, αλλά τι;

Ενστικτωδώς μετράω την πίεση μου κι αμέσως τηλεφωνώ σε ασθενοφόρο. Με ρωτούν τι και πώς και τους λέω, «δεν νομίζω πως χρειάζεται να έρθετε, αλλά η πίεση μου είναι λίγο ανεβασμένη», όταν ακούνε πως είναι 26/16, καταφθάνουν μέσα σε λιγότερο από πέντε λεπτά. Ουρλιάζουν οι σειρήνες στη διαδρομή κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί, αφού, εντάξει, έχω τον πόνο, αλλά κατά τα άλλα είμαι καλά (!).

Στα Έκτακτα Περιστατικά που με πάνε, πριν με μεταφέρουν στην Εντατική, απορώ γιατί τα παιδιά κι εγγόνια μου είναι ήδη εκεί πολύ αναστατωμένα κι ανήσυχα. Τότε, ακούω ότι είχα υποστεί σοβαρή εγκεφαλική αιμορραγία. Ανάερα θυμάμαι να μου λένε πως ίσως χρειασθεί επέμβαση στον εγκέφαλο. Την επόμενη μέρα έρχονται να μου πουν τα «καλά νέα» ότι δεν θα χρειασθεί επέμβαση. Δεν έχω πλήρη συνείδηση, απλά κουνάω αδιάφορα, καταφατικά το κεφάλι λες και ακούω κάτι άσχετο με μένα. Οι γιατροί και το Νοσηλευτικό Προσωπικό, από πάνω μου συνεχώς  με ρωτούν και ξαναρωτούν κάθε πέντε λεπτά πού βρίσκομαι, πώς με λένε, να κουνήσω χέρια/πόδια μια το ένα μια ο άλλο, τι έπαθα, πού το έπαθα πώς το έπαθα και τι έκανα την συγκεκριμένη στιγμή.

Η μνήμη λειτουργεί τέλεια. Ανοίγουν ένα στόμα δυο πήχες, όταν τους λέω πως, παρά τον τρομερό πόνο, συνέχισα, τελείωσα τη διάλεξη κ.λπ. κ.λπ. Προφανώς, το χιούμορ δεν με έχει εγκαταλείψει, πιθανόν, γιατί αγνοώ την σοβαρότητα της κατάστασής μου. Αφού επιμένουν με τις ίδιες ερωτήσεις και ποιο το θέμα της διάλεξης κ.λπ. τους εξηγώ πως μιλούσα για σεισμούς κι ο μεγαλύτερος σεισμός εκείνη τη στιγμή έγινε στον εγκέφαλο μου, δεν ξέρω πόσα ρίχτερ κι ούτε… πόσα σπίτια έπεσαν, αλλά πολλές κατολισθήσεις στο κεφάλι μου.

Γελούν με την διάθεση μου για αστεία τέτοιες  στιγμές!

Γίνεται θέμα συζήτησης σε όλο τον θάλαμο και όχι μόνο, από το προσωπικό  που με ακολουθεί καθ' όλο το διάστημα που νοσηλεύτηκα, πάνω από μήνα στο Νοσοκομείο, συν ένα μήνα στο Κέντρο Αποκατάστασης κι όλοι απορούν πώς άντεξα, πώς τα κατάφερα, γιατί δεν μίλησα από την αρχή γιατί δεν ζήτησα να καλέσουν ασθενοφόρο και πολλά άλλα γιατί.

Κάθε πρωί και βράδυ που περνούσε όλη η Ομάδα, γιατροί, νοσηλευτές κι άλλοι  παραδίνοντας η μια βάρδια στην άλλη, ο υπεύθυνος γιατρός με σύστηνε στους υπόλοιπους, σαν τη γυναίκα που βίωσε  ένα σεισμό αλλιώτικο από τους συνήθεις, αφού τους εξηγούσε λεπτομερώς τι έγινε, σαν το μοναδικό άτομο που γνώριζε μέχρι τότε, που όχι μόνο ΔΕΝ μίλησε ΔΕΝ ζήτησε βοήθεια ΔΕΝ φοβήθηκε, αλλά διακωμώδησε κάτι τόσο σοβαρό που μου συνέβη.

Μια μέρα πριν πάρω εξιτήριο, μέσα σε όλες τις οδηγίας, μου εξηγούν πως, χρειάζομαι διαρκή επίβλεψη, τόσο μέσα στο σπίτι όσο κι όταν βγαίνω έξω, γιατί το είδος του εγκεφαλικού που έπαθα, προκαλεί ακαριαίο θάνατο και μπορεί να την γλίτωσα αυτή τη φορά, αλλά την επόμενη, (ασφαλώς μετά από αυτό οι πιθανότητές για νέο, πολύ υψηλές), δεν θα την γλιτώσω! Βάζω τα γέλια και με ρωτούν αν κατάλαβα τι μου είπαν. Τους διαβεβαιώ πως όχι μόνο κατάλαβα, αλλά είναι τα καλύτερα νέα που έχω ακούσει! Ευλογία, τους λέω αν συμβεί κάτι τέτοιο! Κι επειδή με κοιτούσαν λες και… είμαι έτοιμη ν' αυτοκτονήσω, τους εξηγώ ότι προτιμώ τον ακαριαίο θάνατο, αν συμβεί, παρά να μείνω κατάκοιτη κι ανήμπορη να φροντίσω τον εαυτό μου, έστω και στα πιο στοιχειώδη. Εκεί, μου λένε πως έχω κάποιο δίκιο.

Σήμερα, σχεδόν πέντε μήνες αργότερα, είμαι ανεξάρτητη, μολονότι, έχω χάσει περιφερειακή όραση και δυσκολεύομαι πολύ να διαβάσω και να γράψω, όχι εξ αιτίας της όρασης, αλλού το πρόβλημα, εξ ου και η απουσία μου. Όμως, επειδή αρνούμαι την ήττα, η «απόφαση» που πήρα για τη νέα χρονιά, ήταν να αρχίσω να γράφω πάλι, ακόμα κι αν μου παίρνει μισή μέρα να γράψω πέντε αράδες. Η πρώτη μου προσπάθεια, το κείμενο που διαβάζετε τώρα.

Σας αφήνω, όχι μόνο με την αγάπη μου, αλλά και με την Ευχή να έχετε πάντα Υγεία και να μην καταθέτετε τα όπλα εύκολα!

δ.μ.