Το μέγα θαύμα της πίστεως

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής Ι΄ Ματθαίου 

16 Αυγούστου 2020

(Ματθ. ιζ΄ 14-23)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεριώτης

Μεγάλη υπήρξε η αγάπη του Κυρίου μας για τα παιδιά. Πολλές φορές τα χάιδευε, τα άγγιζε και παρότρυνε τους γονείς να τα φέρνουν μπροστά Του, χωρίς να τα εμποδίζουν να Τον βλέπουν. Δεν τα ευλογούσε απλά και μόνο μια φορά, αλλά «κατηυλόγη» αυτά, δηλαδή τα ευλογούσε πολλές φορές και για πολλή ώρα, διότι διέβλεπε  ότι τα παιδιά αποτελούν την ελπίδα του κόσμου, το νέο αίμα και την σωτηρία του.

Είναι φορείς της θείας χάριτος και της αγνότητας και δεκτικά της κατά Χριστόν διαπαιδαγώγησης. Το άκακο παιδί δεν έχει συμφέροντα, δεν ζητάει πρωτοκαθεδρίες, όπως οι ανώριμοι ακόμη πνευματικά Απόστολοι. Πολλές φορές ο Κύριος επεσήμανε  τη μέγιστη ευθύνη των γονιών και των διδασκάλων απέναντι στα παιδιά. Τόνισε ότι δεν πρέπει να τα παροργίζουν, να τους φέρονται σκληρά και άσχημα με λόγια και με πράξεις και να τους προσφέρουν παραδείγματα ανήθικου και ρυπαρού βίου. Πολλές φορές οι γονείς με τη λάθος στάση τους υποκινούν την ξεδιαντροπιά, την πονηριά και την φαυλότητα του παιδιού. Τότε είναι υπεύθυνοι απέναντι στον Θεό και θα δώσουν λόγο για τη βδελυρή αυτή πράξη τους.

Ίσως ο πατέρας της περικοπής, του οποίου το παιδί σεληνιαζόταν, να είχε μερίδιο της ευθύνης για αυτήν την κατάστασή του παιδιού του. Ίσως δεν το πρόσεξε όσο έπρεπε, δεν το γαλούχησε σωστά πνευματικά ως όφειλε σαν γονιός και αυτό οδήγησε το παιδί στο να νοσήσει σωματικά και ψυχικά. Φαίνεται ότι δεν είχε ικανοποιητική πίστη. Σεβόταν βέβαια τον Κύριο, αλλά δεν Τον λάτρευε. Πονούσε για την οικτρή κατάσταση και τις αυτοκαταστροφικές τάσεις του παιδιού του, όμως δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται για τη σωστή διαπαιδαγώγηση και την ψυχική υγεία του. Έτσι, το έργο του Κυρίου είναι διττό: να απαλλάξει το αθώο παιδί από τη φοβερή ασθένεια, αλλά και να θεραπεύσει –πρωτίστως- την ολιγοπιστία του πατέρα Αποκάλεσε τη γενιά, στην οποία αυτός ανήκε, άπιστη και διεστραμμένη. Δεν ήταν μόνο άπιστη, αλλά είχε διαστραφεί ψυχικά από την ίδια της τη μοχθηρία και την κακία. Ήλθε ο Χριστός και δεν Τον αποδέχθηκαν. Έκλεισαν τα αυτιά τους στην αλήθεια, τα μάτια τους στο φως, υπήρξαν σκληροί και αμετανόητοι, παρότι έβλεπαν και άκουγαν τα μεγάλα και τα θαυμάσια, τα οποία επιτελούσε ο Σωτήρας.

Βέβαια, ο πατέρας του παιδιού δεν ήταν τελείως άπιστος. Είχε κάποια χαλαρή πίστη, έναν χλιαρό σεβασμό και κάποια ακαλλιέργητα εσωτερικά χαρίσματα, γι’ αυτό χωρίς ιδιαίτερη πεποίθηση του είπε: «βοήθα με, αν μπορείς, Κύριε». Όμως αυτή την ολιγοπιστία ο Κύριος την διόρθωσε, ενώ εκείνος, ένδακρυς και μετανιωμένος, έκλινε γόνυ ενώπιόν Του. Έτσι, επιτελέσθηκε το μέγα θαύμα της πίστεως και πραγματοποιήθηκε η πλήρης ίαση του παιδιού.

Αν κι εμείς αποκτήσουμε έστω λίγη από αυτή την πίστη, τίποτα δεν θα είναι ακατόρθωτο, η δε ευλογία του Θεού θα είναι πάντοτε μαζί μας. Γένοιτο!