Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ
Παραμονή Πρωτοχρονιάς και η Λένα σηκώθηκε νωρίς. Είχε να ετοιμάσει τα συνήθη της ημέρας, συν προετοιμασίες για το βράδυ, έτσι, άφησε το πλύσιμο και τη λάτρα του σπιτιού, για του χρόνου. Γιατί, η φροντίδα τεσσάρων παιδιών, δεν ήταν εύκολη ούτε μικρό πράγμα!
Ναι, τέσσερα παιδιά, όλα κάτω των 10 χρονών! Όμορφα, καλοζωισμένα πεντακάθαρα και χαρούμενα! Τιτίβιζαν σαν πουλάκια όλη μέρα και ομόρφαιναν τη ζωή του ζεύγους! Καμιά φορά, δυσανασχετούσε κάπως ο Μπίλι, ότι κουράζεται όλη μέρα στη δουλειά και δεν είχε διάθεση να βοηθάει στη φροντίδα τους! Η Λένα, μεταξύ αστείου και σοβαρού, του έλεγε:
-Α, για να σου πω, κύριε Μπίλι μας. Εγώ από τη Ζάκυνθο ήρθα μόνη μου, όπως κι εσύ μόνος ήρθες από την Αίγυπτο. Μαζί, εδώ στη Μελβούρνη, τα αποκτήσαμε τα παιδιά, ευθύνη και των δύο να τα φροντίζουμε!
Χαμογελούσε ο νέος άνδρας και ασφαλώς βοηθούσε σε ό,τι χρειαζόταν. Το μόνο που δεν είχε κατορθώσει να μάθει, ήταν να τυλίγει σωστά τις πάνες ώστε να εφαρμόζουν στο μωρό σαν βρακάκι και να νιώθει άνετα. Οι πάνες μιας χρήσης άγνωστες εκείνα τα χρόνια, έτσι οι Μητέρες, αγόραζαν έτοιμες ή έφτιαχναν 3-4 ντουζίνες πάνες και τις έπλεναν.
Αλλά βρήκαν και σε αυτό τη λύση. Όταν τις μάζευε ο Μπίλι από την απλώστρα, τις τύλιγε κατάλληλα όλες η Λένα και ήταν έτοιμες για χρήση..
Σήμερα, όμως, χαρούμενοι και με καλή διάθεση, λόγω ημέρας, το ζευγάρι, προσπαθούσε να τα βάλουν όλα σε τάξη σχετικά νωρίς ώστε να τους μείνει χρόνος να ετοιμαστούν κι εκείνοι. Τους είχε προσκαλέσει να υποδεχτούν μαζί τον καινούριο Χρόνο, 1971, ο Κώστας, πρώτος ξάδελφος της Λένας. Θα ήταν εκεί και ο άλλος πρωτοξάδελφος ο Λάμπρος, αδελφός του Κώστα με την οικογένεια του και λίγοι ακόμα φίλοι. Ήταν ακόμα, τα πρώτα χρόνια της Μετανάστευσης και λίγο πολύ περιορισμένη η οικονομική κατάσταση όλων.
Επιπλέον, όπως και άλλες φορές έχει αναφερθεί, από την ανάγκη να νιώθουν κάπως συναισθηματικά ασφαλείς, στην ξένη Χώρα, δημιουργήσανε μικρά «γκέτο», όπου Έλληνες προερχόμενοι από τα ίδια διαμερίσματα της Ελλάδας, νοικιάζανε ή αγοράζανε σπίτι στην ίδια περιοχή, για να μη νιώθουν ολότελα μόνοι. Μετρημένα και νοικοκυρεμένα όλα! Για απόψε, κάθε οικογένεια, είχε αναλάβει, να φτιάξει κάτι ώστε το γιορτινό τραπέζι να είναι πλούσιο! Η Λένα θα έφτιαχνε τηγανίτες ή γκλαούνες, όπως τις έλεγαν παλιά, έτσι όπως θυμόταν να τις φτιάχνει η Μάνα της στο χωριό. Θα έφτιαχνε και λίγες φριτούρες, της έδειξε μια άλλη Ζακυθινή γειτόνισσα εδώ στη Μελβούρνη, πώς να τις φτιάξει.
Αναχέρισε νωρίς τις τηγανίτες με προζύμι. Όταν έγινε η ζύμη, τις τηγάνισε, άφησε να στραγγίσουν τα λάδια και μετά τις έβαλε στην πιατέλα όπου τις περιέχυσε με μπόλικο πετιμέζι και καρύδια χοντροκομμένα! Είχε φτιάξει κρασί ο γείτονας ο Τάσης και του ζήτησε μούστο, για να κάνει πετιμέζι! Έβρασε και το σιμιγδάλι με νερό για τις φριτούρες και το άπλωσε σε ένα μακρόστενο ταψί, ελλείψει ειδικής λαμαρίνας. Τις έκοψε ο Μπίλι, όπως του είπε και άφησε να κρυώσουν. Αυτές θα τις τηγάνιζαν το βράδυ στου Κώστα, ώστε να είναι φρέσκες, πήρε μαζί κανέλα και ζάχαρη, και όλα έτοιμα!
Προσπαθούσαν όλοι να τηρούν τα έθιμα κάθε γιορτινής μέρας, όπως συνήθιζε καθένας στον τόπο του, έτσι για να μην νιώθουν πολύ την ξενιτιά.
Κατάφεραν και μέχρι τις 7 το απόγευμα τα είχαν όλα έτοιμα και φορτωμένα στο αυτοκίνητο, ελέγχοντας μήπως ξέχασαν κάτι! Πήραν από μια αλλαξιά για τα παιδιά, καλού κακού μήπως χρειαστούν και μερικές πάνες για το μικρό, το Λάκη, το μόνο αγοράκι, τα άλλα τρία κοριτσάκια.
Ντύθηκαν στολίστηκαν ο Μπίλι και η Λένα, αφού πρώτα τάισαν τα παιδιά τα έπλυναν, τα έντυσαν με τα καλά τους ρουχαλάκια και ξεκίνησαν για τον Κώστα και τη Τζένη τη γυναίκα του, που είχαν κι εκείνοι δυο μικρά παιδιά. Μικρή η διαδρομή με το αυτοκίνητο, δέκα λεπτά περίπου.
(Ας μου επιτραπεί μια επεξηγηματική παρένθεση εδώ! Το αυτοκίνητο, δεν ήταν ούτε είναι είδος πολυτελείας, αλλά αναγκαίο στην Αυστραλία, γιατί οι αποστάσεις πολύ μεγάλες και η Δημόσια Συγκοινωνία, δεν εξυπηρετούσε ούτε εξυπηρετεί τις ανάγκες των κατοίκων).
Φτάνοντας, το σπίτι φωταγωγημένο, η ελληνική μουσική αρκετά δυνατά για να ακούγεται, αλλά όχι τέρμα να μην ενοχλούνται οι γείτονες όπου κι εκείνοι άκουγαν τραγούδια του τόπου τους. Οι χαρούμενες κουβέντες των μεγάλων αντηχούσαν καθώς και οι παιδικές φωνούλες τόσο στον κήπο όσο και μέσα στο σπίτι. Η δε τσίκνα από το Μπαρμπεκιού που είχε ήδη ανάψει και ψήνονταν λουκάνικα διάχυτη γύρω, έτσι για μεζέ αφού όλοι με το ποτήρι τη μπύρα στο χέρι! Είχαν καταφθάσει πριν ο Λάμπρος με τη Γιούλια και τα τρία παιδιά τους και άλλες δυο οικογένειες με άλλα τέσσερα παιδιά, η μία από Καλαμάτα, η άλλη από το Αίγιο! Γνωστοί όλοι και φίλοι μεταξύ τους!
Από τις διπλανές αυλές και γύρω στη γειτονιά όπου έμεναν Αυστραλοί, Ιταλοί, Κινέζοι, Τούρκοι και άλλες φυλές, ακούγονταν οι χαρούμενες φωνές όλων, η μουσική και τα τραγούδια της Χώρας τους κι ήταν μια όμορφη Βαβέλ!
Μολονότι έκανε πολλή ζέστη, -καλοκαίρι γαρ, ο Γενάρης της Αυστραλίας αντιστοιχεί με τον Ιούλιο της Ελλάδας-, ευτυχώς δεν είχε απαγόρευση φωτιάς, έτσι θα απολάμβαναν τα αρνίσια παιδάκια και τις χοιρινές μπριζόλες στα κάρβουνα. Το τραπέζι, πλουσιοπάροχο! Όλα τα καλά του Θεού επάνω! Πίτες, σουτζουκάκια παστίτσιο πατάτες στο φούρνο, σαλάτες διάφορες, η γυναίκα του Λάμπρου, Ζακυνθινιά κι εκείνη είχε ζυμώσει χωριάτικο ψωμί και όλα τέλεια! Ακόμα και ελιές και λάδι αγνό από την Καλαμάτα στο τραπέζι! Συν τα πιάτα με μεζεδάκια και άλλα εδέσματα από τους γείτονες!
Γιατί έτσι γινόταν τότε, πολύ χαμηλοί οι φράχτες που χώριζαν τα σπίτια, ούτε μισό μέτρο κι έπιαναν κουβέντα με το γείτονα ακόμα κι αν δε μιλούσαν την ίδια γλώσσα, διεθνής η γλώσσα της φιλίας και της αγάπης! Συνήθως, οι νοικοκυρές όταν έφτιαχναν κάτι, φώναζαν η μια την άλλη και αντάλλαζαν τις νοστιμιές τους. Πολύ ανθρώπινες οι γειτονιές τότε! Μετέπειτα, ψήλωσαν οι φράχτες ανάμεσα στα σπίτια, 1.80 κατά μέσον όρο, χάθηκε πια η επικοινωνία…χάθηκε κι η όμορφη, ζεστή γειτονιά!
Η βραδιά κυλούσε πολύ όμορφα! Στο πικάπ, συνέχεια χορευτικά τραγούδια, καλαματιανά και συρτά Ζακυνθινά! Ο δε Λάμπρος αλλά και η Λένα, είχαν φέρει δίσκους των 45 στροφών, με ωραία βαλς φοξ αγκλέ και ταγκό! Χόρευαν λίγο πολύ όλοι και τραγουδούσαν, ρίχνοντας και καμιά ματιά να μην καεί το κρέας που ψηνόταν! Τα πιτσιρίκια όλα μες στην καλή τους χαρά και ήταν μπόλικα, όλα μικρά, μόνο δυο κορίτσια κάπως μεγαλούτσικα που φρόντιζαν τα μικρότερα!
Γύρω στις 10 τηγάνισε τις φριτούρες η Λένα και, αφού τις πασπάλισε με μπόλικη ζάχαρη και κανέλα, τις σέρβιρε όπου μαζί με τις τηγανίτες, είχαν όλοι τη ψευδαίσθηση πως βρίσκονταν πίσω στον τόπο τους! Είχαν σταματήσει το κρασί κι έπιναν ουζάκι, γυναίκες άνδρες!
-Άντε εβίβα και με το καλό ο Καινούριος Χρόνος! Καλή Πατρίδα! (:η αιώνια Ευχή και ανεκπλήρωτος πόθος …)
Στις 12 ακούγονταν από παντού, φωτοβολίδες, κροτίδες, σφύριζαν χαρούμενα όλα τα αυτοκίνητα εν κινήσει και όχι, έτσι για το καλό. Από όλη τη γειτονιά και πιο πέρα ακόμα, ακούγονταν οι ευχές που αντάλλασσαν όλοι, τραγούδια χαρές, αγκαλιές φιλιά και γύρω στις 12.30 περίπου, κόπασαν όλοι οι θόρυβοι. Έβαλαν όλοι ένα χέρι να μαζέψουν πιάτα, ποτήρια και λοιπά, να πλυθούν γιατί δεν υπήρχαν περισσευούμενα και να στρωθεί το μεγάλο τραπέζι στην κουζίνα όπου, τηρώντας το έθιμο, θα έπαιζαν όλοι για το καλό του χρόνου, 31. Η Τζένη άπλωσε μια πράσινη κουβέρτα που είχε για τραπεζομάντηλο, όπως η «πράσινη τσόχα» πίσω στην πατρίδα, απλώθηκαν οι τράπουλες, πιατάκια με στραγάλια και φιστίκια, ασφαλώς το μπουκάλι με το ούζο και τα καθαρά ποτήρια!
Όλα έτοιμα, όλα θύμιζαν Πατρίδα! Τα πιτσιρίκια είχαν νυστάξει και τα έβαλαν όλα για ύπνο, γιατί μάλλον θα το ξενυχτούσαν οι μεγάλοι!
Και όντως το ξενύχτησαν! Το κέφι, το χαρτάκι, τα πειράγματα και τα γέλια με το 31, που όταν το βαρέθηκαν, έπαιξαν το Μουτζούρη κι εκεί νάβλεπες γέλια και κακό, έδιναν κι έπαιρναν!
Γύρω στις τρεις από τα μεσάνυχτα, με βαριά καρδιά όλοι που τελείωσε το γλέντι και πιο βαρύ κεφάλι από το κρασί και το ούζο σηκώθηκαν να φύγουν! Μάζεψαν τα κοιμισμένα παιδιά (ή τουλάχιστον έτσι νόμισαν), πήγαν σπίτι, τραγουδώντας όλο το δρόμο η Λένα με το Βίλλυ που είχαν «φτιαχτεί» για καλά με το κρασί αλλά περισσότερο με το ουζάκι και έπεσαν ξεροί για ύπνο!
Θα πρέπει να κόντευε 11 το πρωί, όταν άκουσαν τα μεγαλύτερα κορίτσια, την Κική και τη Λέλα, να φωνάζουν:
-Μαμαααά, Μπαμπαά, ο Λάκης και η Ρούλα δεν είναι στα κρεβάτια τους ούτε στο δωμάτιο…
Πετάχτηκαν αλαφιασμένοι από τον ύπνο οι γονείς και τρέξανε να δουν τι συμβαίνει. Κοίταξαν, έψαξαν παντού, πουθενά το μωρό και η δίχρονη Ρούλα. Σάστισαν από την τρομάρα τους, τηλέφωνα δεν υπήρχαν, έτοιμος ο Μπίλι να τρέξει στο Τμήμα να δηλώσει την εξαφάνιση των παιδιών, η Λένα και τα κορίτσια να κλαίνε γοερά και με τη Λένα να γονατίζει μπροστά στο εικονοστάσι, να προσεύχεται και να κάνει τάματα στον Άγιο Διονύσιο να βρεθούν τα παιδιά της σώα και αβλαβή, όταν ξαφνικά χτυπάει επίμονα η πόρτα κι ακούγονται παιδικές φωνούλες.
Τρέχουν όλοι και ανοίγοντας την πόρτα βλέπουν τον Κώστα με την Τζένη να κρατούν στην αγκαλιά τους τη Λέλα και τον Λάκη, σκασμένοι στα γέλια!
-Χρόνια σας Πολλά! Καλή μας Χρονιά! Κάτι ξεχάσατε το βράδυ…
Αρπάζουν τα μωρά αγκαλιά η Λένα ο Μπίλι η Μαρίκα και η Ανδρίκα κλαίγοντας από χαρά και γελώντας για το κατόρθωμά τους Πρωτοχρονιάτικα!
-Άντε, διανομή κατ΄ οίκον κάνουμε! Δεν ξεχάσατε μόνο εσείς τα δικά σας, αλλά και η Πάτρα με τον Ντίνο έφυγαν ξέγνοιαστοι και χαμπάρι δεν πήραν, πως τα δύο τους παιδιά κοιμόνταν μέσα!
Όμορφα, αξέχαστα χρόνια, όπου υπήρχε απλότητα κι αγάπη στους ανθρώπους! Νέοι ήταν όλοι, όχι πως ήταν τύφλα στο μεθύσι βέβαια, αλλά επηρεασμένοι από το κέφι, τη χαρά, τα τραγούδια, το φαγοπότι, ε, και το ουζάκι, ξανάγιναν για λίγο ξέγνοιαστα παιδιά όλοι τους, ξεχνώντας πως στα δωμάτια μέσα κοιμόνταν, ξέγνοιαστα κι εκείνα, τα δικά τους παιδιά!
Όταν ο Κώστας και η Τζένη διαπίστωσαν πως κοιμόταν τόσο ήρεμα και όμορφα τα πιτσιρίκια, αποφάσισαν να μην ενοχλήσουν ούτε τα παιδιά ούτε τους γονείς τέτοια ώρα. Άλλωστε, σε λίγες ώρες θα ξημέρωνε. Έτσι και έκαναν.
Πρόσφατα, εν έτει 2022, έσμιξαν, ηλικιωμένοι όλοι τους, πες καλύτερα γέροι! Μόνοι τους πια, αλλά είχαν διατηρήσει τη συγγένεια και τη φιλία όλα τα χρόνια και σμίγανε σε χαρές και σε λύπες! Λόγω Πανδημίας, εγκλεισμών κι απαγορεύσεων, είχαν να σμίξουν όλοι μαζί πολύ καιρό! Τη φετινή παραμονή Πρωτοχρονιάς, όμως, ελεύθεροι όλοι, απέφυγαν να πάνε σε Κέντρο η σε Χορό Συλλόγων όπως άλλοι, ο κίνδυνος του ΚΟΒΙΝΤ-19, καραδοκούσε, αλλά να σμίξουν στο σπίτι της Λένας και του Μπίλι, να υποδεχτούν τον καινούριο Χρόνο και να θυμηθούν τα παλιά! Εκείνα τα…χθεσινά παλιά κι ας κόντευε μισός αιώνας από τότε! Από εκείνη την αξέχαστη παραμονή Πρωτοχρονιάς, όπου…στο χορό στην παραζάλη, ξανάγιναν 18-20 χρονών και στο τέλος της όμορφης γιορτής για την υποδοχή του πολύ μακρινού 1971, άφησαν πίσω τα μισά τους παιδιά φεύγοντας ξημερώματα για το σπίτι τους!
δ.μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου