Ένας ξεχωριστός, ιδιαίτερος δεσμός

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ

Η δυνατή βροχή και ο αέρας, εκείνο το πρωί, δυσκόλεψαν πολύ και την οδήγηση αλλά και την εύρεση χώρου στάθμευσης του αυτοκινήτου. Αποτέλεσμα, να είναι  σχεδόν 9.00 η ώρα, όταν έφτασα στην Κλινική, ενώ για κάθε μου ραντεβού, έφτανα πάντα τουλάχιστον δέκα λεπτά νωρίτερα.

Ήταν μία από τις ψυχιατρικές κλινικές, που φρόντιζε άτομα με ψυχιατρικά προβλήματα, αφότου έπαιρναν εξιτήριο από το Πανεπιστημιακό Ψυχιατρείο της Μελβούρνης, στο οποίο ήταν η βάση μου.

Μέρος της δουλειάς μου, ήταν να εκπαιδεύω το εκάστοτε καινούριο προσωπικό, ιατρικό / νοσηλευτικό / παραϊατρικό, στο να συνεργάζονται αποδοτικά και σωστά με Διερμηνέα, όταν οι ασθενείς δεν γνώριζαν καλά την αγγλική γλώσσα.

Να σημειώσουμε εδώ, ότι η διάγνωση του Ψυχίατρου, κατ' επέκταση και η σωστή φαρμακευτική αγωγή, βασίζονται βασικά στην επικοινωνία που έχει άμεσα με τον ίδιον τον ασθενή. Επίσης, και σε πιθανές συζητήσεις που θα έχει μετά με τα μέλη της οικογένειας που τον φροντίζουν, με την προϋπόθεση, ότι θα  δώσει την άδεια ο ασθενής, εκτός και αν είναι ανήλικος, οπότε ο νόμιμος κηδεμόνας, έχει το δικαίωμα να μιλήσει με το γιατρό, ακόμα κι αν ο ασθενής δεν το εγκρίνει! Αυτονόητο, ότι αυτή η επικοινωνία, επιβάλλεται να είναι όχι απλά σωστή, αλλά απόλυτα ακριβής! Δεν είναι σωματικό/οργανικό πρόβλημα, ώστε με την διεξαγωγή διαγνωστικών εξετάσεων, να μπορέσει να καταλήξει ο γιατρός στο πρόβλημα του ασθενούς! 

Ο εκπαιδευμένος στην Ψυχιατρική και προσοντούχος Διερμηνέας, διερμηνεύει, σε πρώτο πρόσωπο κι όχι, αυτός/ή είπε, και με το ίδιο ύφος, «ερμηνεύοντας» με τον τόνο της φωνής και τα συναισθήματα, χωρίς να παραλείπει ή να προσθέτει, ούτε -ν ούτε -σ. 

Απαιτητική και πολύ δύσκολη δουλειά και χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες, εκτός των γραπτών προσόντων, για να εργαστεί, επιτυχώς, Διερμηνέας στον ψυχιατρικό τομέα. Μιλάω από προσωπική πείρα, γιατί αυτή τη δουλειά έκανα, μετά το πέρας των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο RMIT της Μελβούρνης ως Διερμηνέας/Μεταφράστρια και μετέπειτα, την ειδίκευσή μου,  ως Ψυχιατρική  Διερμηνέας για 45 χρόνια!

Δεδομένου ότι στην Αυστραλία ζουν πάνω από 150 φυλές κι ότι σε πολλές περιοχές ο αριθμός των Μεταναστών από διάφορα μέρη της Γης πολύ μεγάλος, εύκολο να καταλάβει κανείς με πόσους διαφορετικής γλώσσας  Διερμηνείς, έπρεπε να συνεργαστεί όλο το προσωπικό. Μεγάλη παρένθεση, αλλά έπρεπε να γίνει, ώστε ο αναγνώστης, να κατανοήσει τη σημασία της λέξης Διερμηνέας και δη, σε τόσο απαιτητικό και δύσκολο, γεμάτο προκλήσεις, τομέα, όπως αυτός της Ψυχιατρικής!

Στο θέμα μας, λοιπόν. Μπαίνοντας στην αίθουσα συνεδριάσεων και, αφού απολογήθηκα για την ολιγόλεπτη αργοπορία, με σύστησε η Διευθύντρια της Κλινικής.

Ήταν μια καινούρια «φουρνιά» από γιατρούς που μόλις είχαν ολοκληρώσει τις σπουδές τους στο Πανεπιστήμιο. Βρίσκονταν εκεί, για την  τρίμηνη περίπου πρακτική εκπαίδευση-γνωριμία, σε κάθε τομέα υγείας. Καμιά 30ριά, περίπου, νέοι επιστήμονες, μου συστήθηκαν με το πλήρες όνομά τους. Από τα επίθετα, διαπίστωσα ότι σχεδόν όλοι ήταν αυστραλιανής καταγωγής. Όσο για το γένος, περίπου μισοί-μισοί. Νέες και νέοι όλοι, με προσδοκίες, όνειρα και φιλοδοξίες.

Είχα την ευκαιρία τις επόμενες εβδομάδες, να συνεργαστώ  με αρκετούς από την ομάδα. Καλά παιδιά όλοι τους και με προθυμία να αποκτήσουν καινούριες γνώσεις, αλλά το κυριότερο, τη σωστή επικοινωνία με ασθενείς, με τη βοήθεια Διερμηνέα!

Από την αρχή, τράβηξε την προσοχή μου, μια πολύ ψηλή λεπτή κοπέλα. Από την εμφάνιση συμπέρανα ότι δεν επρόκειτο για Αυστραλή αγγλοσαξονικής καταγωγής, το όνομά της, όμως, πολύ αγγλοσαξονικό. Ruby Wilson!

Μια μέρα, μπαίνοντας στις γυναικείες τουαλέτες της Κλινικής, τη βλέπω να έχει γείρει πάνω στο νιπτήρα και να κλαίει σιωπηλά. Ντράπηκε μόλις με είδε και προσπάθησε να σκουπίσει τα μάτια, απολογούμενη. Ένιωσα πως κάτι πολύ σοβαρό θα ήταν η αιτία για την απελπισία της. Με λεπτότητα για να μην την προσβάλω, πλησίασα την άγγιξα απαλά και τη ρώτησα αν μπορούσα να κάνω κάτι για να την ανακουφίσω. Δυνάμωσε το σιωπηλό κλάμα, την αγκάλιασα στοργικά και θρηνώντας μου είπε ότι είναι πολύ σοβαρά η μητέρα της από καρκίνο του μαστού. Μόνο 54 χρονών, ίδια ηλικία με μένα τότε! Την κράτησα τρυφερά στην αγκαλιά μου, σαν παιδί μου και την άφησα να κλάψει.

Λες και δεν ήταν αρκετός ο πόνος για τη μητέρα της, λίγες μέρες μετά, μου εκμυστηρεύτηκε ότι ο σύζυγός της -υπήρχαν προβλήματα στο γάμο-, όχι μόνο δεν έδειξε καμιά συμπαράσταση, αλλά τις ίδιες μέρες,  υπέβαλε αίτηση για διαζύγιο, ξεσηκώνοντας από το σπίτι ό,τι και όσα ήθελε. Η Ρούμπυ ένιωσε να καταρρέουν όλα γύρω της.

Έτσι γνωριστήκαμε με την Ρούμπυ. Έκτοτε φροντίζαμε πάντα να μένουμε μόνες μας για λίγο, ώστε να μαθαίνω πώς πηγαίνει η αγαπημένη της Μητέρα κι εγώ με τον τρόπο μου να προσπαθώ να απαλύνω κάπως την κατάσταση και το μεγάλο της πόνο για τη Μητέρα της αλλά και τις φασαρίες με το σύζυγο. Σκεφτόμουν πως, αν ήμουν στη θέση της Μητέρας της, θα ήθελα να ξέρω, πως θα βρεθεί μια ανοιχτή αγκαλιά και για τη δική μου την κόρη.

Λίγους μήνες μετά, η μητέρα της Ρούμπυ, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Ήταν συντετριμμένη η Ρούμπυ, αδύνατον να συγκεντρωθεί και να εργαστεί. Έτσι, πήρε άδεια και πήγε να μείνει με τον πατέρα της -ο σύζυγος εκμεταλλευόμενος την κατάσταση της,  είχε σχεδόν αδειάσει το σπίτι και είχε κόψει και το ρεύμα-, μέχρι να συνέλθει, να ξαναβρεί τον εαυτό της και να πάρει αποφάσεις για το αύριο.  

Η Αγγελική, ελληνίδα κοινωνική λειτουργός στην ίδια κλινική, που είχαμε στενή φιλία για κάμποσα χρόνια, πρότεινε να πάμε ένα βράδυ να συλλυπηθούμε. Πήγαμε μαζί, μεγάλη απόσταση ώστε να μιλάμε κιόλας. Το σπίτι, διώροφο και επιβλητικό, επιπλωμένο με γούστο. Οποία έκπληξη όλων μας, όμως, όταν καλησπερίζοντας στην Αγγλική ασφαλώς, ακούω τον κύριο που καθόταν στον καναπέ, προφανώς, ο πατέρας της Ρούμπυ, να λέει με πολύ ευχάριστο ξάφνιασμα:

-Η δασκάλα σου από το Ελληνικό Σχολείο, Ρουμβίνη μου.    

Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο λίγα λεπτά, να πέσει στην αγκαλιά μου η Ρουμβίνη, η παλιά μου μαθήτρια στο Δημοτικό και κλαίγοντας να μου λέει:

-Έτσι εξηγείται η μεγάλη μας έλξη! Σας σκεφτόμουν πάντα με αγάπη και καλές αναμνήσεις! 

Η Ρουμβίνη και η μικρότερη αδελφή της Κατερίνα, μαθήτριες μου και πολύ γλυκά και αγαπητά παιδιά, όπως τα περισσότερα άλλωστε!

Απευθύναμε με την Αγγελική, θερμά  συλλυπητήρια για τον τόσο πρόωρο χαμό της Μητέρας και συζύγου και μιλήσαμε αρκετά για το μεγάλο πόνο όλων για την απώλεια. Μιλήσαμε, μάλλον η Ρουμβίνη και ο πατέρας της μιλούσαν, η Αγγελική και εγώ, ακούγαμε, αφήνοντας τους να εκφράσουν όλα τους τα συναισθήματα. Δεν είναι εύκολο να χάνεις ξαφνικά την αγαπημένη σύντροφο ζωής, τη λατρεμένη μητέρα… Συζητήσαμε και για τις αποφάσεις και αλλαγές που έπρεπε να πάρουν τώρα, δεδομένου και του διαζυγίου της Ρουμβίνης. 

Αργότερα, η συζήτηση στράφηκε στα παλιά χρόνια, στους παλιούς γνωστούς, το ότι σκορπίσαμε όλοι και χαθήκαμε, στα μαθητικά χρόνια των κοριτσιών, στις όμορφες σχέσεις που είχαμε, δασκάλα και παιδιά, στις πετυχημένες σχολικές γιορτές που κάναμε, τις παρελάσεις στις εθνικές επετείους και γενικά ό,τι αφορούσε εκείνα τα χρόνια.

Από κει και μετά, η σχέση μας ακόμα στενότερη! Όταν συγχρονιζόταν ο ελεύθερος χρόνος και των τριών, γιατί αναπόσπαστο μέλος της συντροφιάς πάντα και η Αγγελική, σμίγαμε για καφέ και ενίοτε για γεύμα.

Με το πέρασμα του καιρού άρχισε να ξεπερνάει το διαζύγιο η Ρουμβίνη και αγόρασε σπίτι, σε κεντρικό σημείο της περιοχής που ήταν και η Κλινική, μολονότι είχε πάρει μετάθεση από εκεί. Πολλές φορές, η Αγγελική κι εγώ μέναμε στο σπίτι της Ρουμβίνης μέχρι αργά το βράδυ, τρώγοντας πίτσα και πίνοντας κάνα ποτηράκι,  πιάναμε κουβέντα και περνούσε όμορφα η βραδιά!

Έτσι περνούσε ο καιρός, μέχρι που η Ρουμβίνη και η Αγγέλικα, συνδέθηκαν με δυο νέους και με μικρή διαφορά χρόνου η μια από την άλλη, παντρεύτηκαν και οι δυο!

Η Αγγελική με ένα εξαιρετικό παιδί, εκπαιδευτικό,  με καταγωγή γονέων από την Κρήτη και η Ρουμβίνη με ένα γιατρό καρδιολόγο, με καταγωγή από τη Γαλλία!

Αναπόφευκτα, μειώθηκαν οι συναντήσεις μας, αλλά όχι η αγάπη που μας ένωνε! Όταν ήρθαν και τα παιδιά, οι ζωντανές μας συναντήσεις ακόμα πιο αραιές όχι όμως και η επικοινωνία μας, με συχνά πυκνά τηλεφωνήματα παρακολουθώντας η μια τη ζωή της άλλης!

Η Ρουμβίνη, απέκτησε τρεις όμορφες κόρες με τον Πιερ και η Αγγελική  δυο χαριτωμένα αγόρια με το Γιάννη.

Έτσι κυλούσε ο καιρός και καταφέρναμε έστω και μια φορά το χρόνο να σμίγουμε! Ανείπωτη η χαρά μας, όπου μαθαίναμε όλα τα νέα η μια της άλλης! Οι κοπελιές μού έδειχναν φωτογραφίες της οικογένειάς τους και των παιδιών τους που μεγάλωναν κι εγώ φωτογραφίες από τα εγγόνια μου που και αυτά όλο μεγάλωναν.

Τόσα  χρόνια αργότερα, ο δεσμός και με τα δυο κορίτσια, πολύ ζεστός πολύ δυνατός! Μοιραστήκαμε χαρές και λύπες…

Όταν πέθανε από καρκίνο ο άνδρας της Αγγελικής, πολύ νέος και πολύ σύντομα, μαζί με άλλους δικούς και φίλους, στο πλευρό της η Ρουμβίνη και εγώ.

Τη δική μου σοβαρή αρρώστια τρία χρόνια πριν, άργησαν να τη μάθουν. Μα σαν το έμαθε η Ρουμβίνη, η οποία είχε ανοίξει δική της Κλινική, ως Ειδικός Παθολόγος, έκλεισε μια μέρα την κλινική από το πρωί και, μολονότι τεράστια η γεωγραφική απόσταση που μας χώριζε, αφού μου τηλεφώνησε για να δει αν ήμουν σε θέση να την δω, ήρθε με μια αγκαλιά λουλούδια σπίτι μου κι έμεινε μαζί μου όλη μέρα… Με συγκίνησε φοβερά. Εκείνη δεν συγκινήθηκε απλά, αλλά βλέποντας με τόσο ανήμπορη που γνώριζε πόση ζωντάνια είχα και πόσο δραστήρια ήμουν, παρά τις προσπάθειές της, αναλύθηκε σε δάκρυα… Όμορφες, τρυφερές στιγμές πλημμυρισμένες από αγάπη, στοργή, γνοιάσιμο.

Όταν ήρθε η ώρα να φύγει, με αγκάλιασε τρυφερά και με πόνο στη φωνή μου λέει:

-Πόσο εύθραυστη είσαι, αγαπημένη μου!...

Εκεί, λύγισα εγώ γιατί όντως ήμουν σαν εύθραυστο λεπτό γυαλί που θα έσπαζε από τη μια στιγμή στην άλλη.

Παρόμοιες σκηνές, λίγες μέρες μετά με την  Αγγελική, όπου μετά το Διδακτορικό που έκαναν ταυτόχρονα με το Γιάννη, κατείχαν πολύ υψηλές θέσεις σε Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης. Από καιρού σε καιρό, τώρα, εγκαταλείπουν οικογένεια και επαγγελματικές υποχρεώσεις και οι δυο, ώστε να βρισκόμαστε πότε με τη μια πότε με την άλλη, γιατί δύσκολο οι κοπελιές μου να μπορούν να απουσιάσουν επαγγελματικά, ταυτόχρονα!

Η αγάπη η στοργή το ενδιαφέρον που μας δένει, το ίδιο δυνατό όπως όλα τα χρόνια, από την ημέρα που γνωριστήκαμε. Κάθε φορά που χωρίζουμε, γνωρίζουμε ότι ίσως να είναι και η τελευταία, μολονότι, αποφεύγουμε να το συζητάμε γιατί οι αγαπημένες μου δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα!

Ο κίνδυνος, όμως, ελλοχεύει! Κι εγώ, ευχαριστώ το Θεό που εκτός από τα αγαπημένα μου παιδιά κι εγγόνια, αξιώθηκα τόση αγάπη και εκτίμηση από την παλιά μου μαθήτρια, ασφαλώς και από εκλεκτές φίλες όπως η Αγγελική και πολλοί ακόμα! Γιατί, όντως, μερικές φορές, αλλά όχι πάντα, ο δεσμός Δασκάλων - Μαθητών, είναι ξεχωριστός και ιδιαίτερος!

δ.μ.