Απόψε, "επί την ηλίου δύσιν" της 1ης Δεκεμβρίου 2022, στον Ναό της Παναγούλας μας, εδώ στο Βανάτο της Ζακύνθου, με βαριά συννεφιά και περιοδικές βροχούλες, εσπερίσαμε μοναχικά, τιμώντας την μνήμη του λαοφίλητου Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου.
Στον Ναό μας υπάρχει ένα καλαίθητο κι εκφραστικό εικόνισμα του νεοδιακηρυχθέντος Οσίου, που ιστορήθηκε προ ολίγων ετών, ενώπιον του οποίου καταθέσαμε απόψε τις δεήσεις πάντων και πασών, ενοριτών μας και μη. Προσευχόμαστε για όλους, τους εγγύς και τους μακράν, αναθυμούμενοι τα λόγια του ίδιου του Οσίου, ο οποίος έλεγε για τη σχέση μας με την Εκκλησία και τα τελούμενα εν αυτή:
"Μέσα στην Εκκλησία, που έχει τα Μυστήρια που σώζουν, δεν υπάρχει απελπισία. Μπορεί να είμαστε πολύ αμαρτωλοί. Εξομολογούμαστε, όμως, μας διαβάζει ο παπάς κι έτσι συγχωρούμαστε και προχωρούμε προς την αθανασία, χωρίς καθόλου άγχος, χωρίς καθόλου φόβο. Όποιος ζει τον Χριστό, γίνεται ένα μαζί Του, με την Εκκλησία Του. Ζει μια τρέλα! Η ζωή αυτή είναι διαφορετική απ' τη ζωή των ανθρώπων. Είναι χαρά, είναι φως, είναι αγαλλίαση, είναι ανάταση. Αυτή είναι η ζωή της Εκκλησίας, η ζωή του Ευαγγελίου, η Βασιλεία του Θεού. «Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστίν» (Λουκ. 17,21). Έρχεται μέσα μας ο Χριστός κι εμείς είμαστε μέσα Του. Και συμβαίνει όπως μ' ένα κομμάτι σίδηρο που τοποθετημένο μες στη φωτιά γίνεται φωτιά και φως. Έξω απ' τη φωτιά, πάλι σίδηρος σκοτεινός, σκοτάδι."
Κι επίσης, αναθυμούμαστε τις διδακτικές σκέψεις του Οσίου περί της ερωτικής συνάφειας της ανθρώπινης ψυχής με τον Κύριο Ιησού:
"Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει... Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσομε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό.. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό. Η σαρκική αγάπη έχει κορεσμό. Μετά μπορεί ν' αρχίσει η ζήλια, η γκρίνια, μέχρι κι ο φόνος. Μπορεί να μεταβληθεί σε μίσος. Η εν Χριστώ αγάπη δεν αλλοιώνεται. Η κοσμική αγάπη λίγο διατηρείται και σιγά σιγά σβήνει, ενώ η θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει. Κάθε άλλος έρωτας μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σε απελπισία. Ο θείος έρως, όμως, μας ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οι άλλες ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δεν χορταίνεται. Είναι μία ηδονή ακόρεστος, που δεν την βαριέται κανείς ποτέ. Είναι το άκρον αγαθόν."
Ας έχουμε την αγία ευχούλα του, ούτως ώστε, με την προσωπική του καθενός μας πνευματική προσπάθεια, να αναδεικνυόμαστε καυσοκαλυβίτες των λαθών και των παθών μας! Ο ίδιος μάς συμβουλεύει σχετικά:
"Τον Χριστό να τον αισθανόμαστε σαν φίλο μας. Σαν φίλο να τον ατενίζομε και να τον πλησιάζομε. Πέφτομε; Αμαρτάνομε; Με οικειότητα, με αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχομε κοντά του. Όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει αλλά με θάρρος, που θα μας το δίδει η αίσθηση του φίλου. Να του πούμε: «Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με». Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη και μας συγχωρεί. Να μη μας χωρίζει απ' τον Χριστό η αμαρτία. Όταν πιστεύουμε ότι μας αγαπάει και τον αγαπάμε, δεν θα αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι απ' Αυτόν, ούτε όταν αμαρτάνουμε. Έχουμε εξασφαλίσει την αγάπη Του κι όπως και να φερθούμε, ξέρομε ότι μας αγαπάει."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου