e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Δεκαπενταυγούστου Αποχαιρετισμός...

Καταθέτει ποιμαντικά βιώματα π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ, πό τήν Σκόπελο

Τ βιβλία κλεισαν, μετ τν Παράκληση τ στερν πο ψάλαμε στ Χάρη Της, τ κερι να-να σβήνουν, χαμηλώνει τ φς μ τν το λίου δύσιν κα σιωπηλ νας νδύεται τ νυχτωμένο του χιτώνα, μ περισσ κρίβεια κα πομονή. δειανς πι χρος χνοφωτίζεται π τ κατανυκτικ τ φς τν κανδηλν, πο πιμένουν ν συνεχίζουν τ δικά τους τ τροπάρια μπρς π τς γιες εκόνες.
Ο λίγοι φιλακόλουθοι νορίτες ξεκίνησαν τὸν δρόμο τς πιστροφς στ σπίτια τους, κομίζοντας, μαζ μ τν εωδία το θυμιάματος,  κα τν ελογία Της, πο μετουσιώνεται σ ασιοδοξία, ζυμωμένη μ κείνη τ χαρμολύπη τν μερν, λλ κα ναμονή. Τ λλο π τ Γιορτή. Ατ πο προετοιμάζεται δεκαπέντε μέρες τώρα, μ νηστεία, σιωπ κα προσευχή. «, Δέσποινα το Κόσμου γενο μεσίτρια». Κι κείνη φουγκράζεται, κάθε βράδυ, μαζ μ τ νόματα πο διαβάζει παπάς στς Παρακλήσεις κα τς λλες παρακλήσεις, ατς πο ψυθιρίζει καρδιά κι νεβαίνουν στερα σαμε τ μάτια, ς λλο θάμπωμα... ς ρο δακρύων, πο Τν κετεύουμε «μ ποποιήσῃ»...
μως, πόψε, μ τ στερν Παράκληση  κα τ προεόρτια τροπάρια πο επαμε, μι ρωγμ βαθει νοίγεται στν ψυχ το ερέα, πο πίτηδες καθυστερε τν ναχώρησή του γι τ σπίτι... Μι ρωγμ π᾿ που νεβαίνουν μέσα του κάποια ρωτήματα κα στοχασμοί, πο θέλει, μέσα στν πόβραδη κι εκατάνυκτα σιωπηλ τμόσφαιρα το ναο, ν σκεφτε νηφάλια κα ν προσέξει. Γιατ  να π τ προνόμια χει νας παπάς, εναι κα τούτη παρένθεση στν φημερία του: Τ ν μπορε νώπιος νωπίῳ ν σκέφτεται, ν διαλέγεται μ τν αυτό του κα τ Θεό, ν πιτηρε τν ψυχή του, ν τὴν συγυρίζει. Γι᾿ ατ κι εναι τούτη παρένθεση γόνιμη κα σωτήρια. 
Συλλογίζεται, λοιπόν, πς λλο να ερ δεκαπενθήμερο φτασε στ τέλος του. Κοιτάζει τ᾿ δειαν τ στασίδια κα ναλογίζεται πόσες κα πόσες ψυχς δν κάθησαν σ᾿ ατ στ τριαντατέσσερα ατ χρόνια τς ερατικς του διακονίας... Μέχρι πο ναχώρησαν γι πάντα φήνοντας τ στασίδι γι τν πόμενο. Μόνο πο κάποι᾿ π᾿ ατ πόμειναν κόμα δεια, φο λίγοστεψε νοριακς πληθυσμός κα περιμένουν δεια, πως τ σπίτια, ν τ γκατοικήσει πάλι κάποιος.
πό τν ραία Πύλη να λιγοστό, μελιχρ φς προσπαθε ν᾿ πλωθε στ ναό. Εναι πό τν κοίμητη κανδήλα το ερο, πο πί αἰῶνες παραμένει τσι, πως πίστη τν προκατόχων του ερέων, λλ κα τν νοριτν, τν εροψαλτν, τν πιτρόπων, πο κράτησαν ζωνταν ατ τ μικρ κοινότητα. Στ᾿ λήθεια, σκέφτεται, πόσοι κ τν φημερίων κείνων δν επαν τ στερν «Δι’ εχν...» στς Παρακλήσεις, σβησαν τ τελευταο κερ στν γία Τράπεζα, εχήθηκαν «Τς Παναγίας, μ γεία» κ’ στερα ποκοιμήθηκαν γι πάντα κα δν ξανάνοιξαν, μήτε τν ραία Πύλη, μήτε τ βιβλία,  μήτε τ στόμα τους ν εχηθον. Πόσοι ταν ο προκάτοχοι; γνωστος ριθμός... Στν ποο σ λίγο ν τοιμάζεται ν προστεθε κι διος. Γιατ πέρασαν τ χρόνια. Τ νοιώθει πι τι πέρασαν. π τν κούραση πο νεβαίνει μέσα του, πως γρασία τ νύχτα. Κι σως ατή Παράκληση ν εναι στερνή του. Ποις ξέρει... Μονάχα κενος. 
νύχτα νέβηκε κα κάλυψε τ ναό, τ ξω δέντρα, τν πολίχνη. Κι παπάς πιμένει ν στοχάζεται. Στοχάζεται κα νομίζει τι τ πρόσωπα κα τ γεγονότα πο θυμται εναι μαζί του κα τν συντροφεύουν, μ τν σιωπηλή τους ψη ν εναι στραμμένη πάνω του. Δεκάδες πρόσωπα, φίλων, γνωστν, συγγενν. Τ καθένα τους κι νας σταυρός, μι δέηση, πως ατ πο λέγαμε δεκαπέντε μέρες τώρα στ Χάρη Της. «Πο προσφύγω, πο δ κα σωθήσομαι... ποίαν δ φεύρω καταφυγήν...».
Θυμται χαρακτρες, συμπεριφορές, ντάσεις, λλ κα εεργεσίες. Παρατηρε λη ατ τν πινακοθήκη π τ πρόσωπα ατ κα βλέπει στν καθένα τ στοιχεο τς νθρώπινης τέλειας, μ πρτο τν αυτό του. Γιατί, σκέφτεται,  πόσους δν πίκρανε, παρεξήγησε, πετίμησε... Κ’ στερα, μετανοιωμένος, πάσχιζε ν ξεκολλήσει π μέσα του τ στάχτη κα τν φαρμακωμένη ασθηση τς ποιας λέξης, τς ποιας λανθασμένης πιλογς. Γι’ ατ κι ατ τ σωτήριο ρα πο τ σκέφτεται, προσπαθε ν νώσει τ νμα πο τν δένει μ λους ατούς, τος νθρώπους,  μ τος ποίους ζησε μι ζωή. Γιατ δν εναι λίγα τ τριαντατέσσερα χρόνια, μήτε κα ο ξήμιση δεκαετίες πο φέρει… Καιρς πολογισμο ποψινός, δηλαδ μι προσπάθεια κόμα  γι ν θεραπευθον κάποιες πό τς πληγς το χθς τ δικ Της συναντιλήψει κα βοηθεί.
«πορήσας κ πάντων, δυνηρς κράζω σοι· πρόφθασον θερμ προστασία, κα σν βοήθεια δς μοι τ δούλ σου, τ ταπειν κα θλί, τ τν σν ντίληψιν πιζητοντι θερμς».
Μ ργ βήματα προσκυν κα ναχωρε ες τ δια.
ξω τ σκοτάδι προχώρησε γι τ καλά.
π. Κ. Ν. Κ., 13-8-2013


Δεν υπάρχουν σχόλια: