e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2019

Κυριακή μετά τα Φώτα, 13.1.2019, στον Ναό της Φανερωμένης εν Βανάτω Ζακύνθου


Πρωί της Κυριακής μετά τα Φώτα, 13ης Ιανουαρίου 2019, στον Ναό της Φανερωμένης Μπανάτου, λειτουργούντος του Εφημερίου π. Παναγιώτη Καποδίστρια και ψαλλόντων των κ.κ. Δημητρίου Κάνδηλα και Χρυσοβαλάντη Δρογγίτη.








































Η γη της Μονής Βουλκάνου δέχτηκε τον Προηγούμενό της Αρχιμανδρίτη Πανάρετο Γεωργόπουλο

Χριστός σε ἀναπαύσοι ἐν χώρᾳ ζώντων, καὶ πύλας Παραδείσου ἀνοίξοι  σοι καὶ βασιλείας δείξοι πολίτην καὶ ἄφεσίν σοι δῴη ὧν ἥμαρτες ἐν βίῳ φιλόχριστε.


















Μετά θλίψεως και επ’ ελπίδι αναστάσεως αγγέλθηκε η προς Κύριον εκδημία του αρχιμανδρίτου Παναρέτου Γεωργοπούλου αδελφού εκ κουράς και προηγουμένου της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Βουλκάνου.

Η νεκρώσιμος ακολουθία ψάλθηκε τήν Κυριακήν 13ην Ιανουαρίου 2019 καί ωραν 1ην μεταμεσημβρινήν εις τον Ιερόν Ναόν Κοιμήσεως της Θεοτόκου της ως άνω Ι. Μονής Βουλκάνου.

Ο κατά κόσμον Αλέξανδρος Γεωργόπουλος, γεννήθηκε στο Νησί το έτος 1951. Εκάρη μοναχός το 1979 στην Ιερά Μονή Βουλκάνου από το μακαριστό Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο Θέμελη.

Υπό του ιδίου χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος το 1980, ενώ το 1987 χειροθετήθηκε  αρχιμανδρίτης και το 1992 πνευματικός - εξομολόγος. Διετέλεσε καθηγούμενός της ως άνω Ιεράς Μονής από το 1980 έως το 2007, οπότε παραιτήθηκε.

Διορίστηκε εφημέριος της ενορίας Αγίου Γεωργίου Πετραλώνων από το 1981 μέχρι το 2011, όπου και παραιτήθηκε από την ενεργό εφημεριακή υπηρεσία για λόγους υγείας. Επίσης, Ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ.κ. Χρυσόστομος εξέφρασε την βαθεία θλίψη του για την εκδημία του εν λόγω ιερομονάχου, δεόμενος υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του.

ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ: Στη νεκρώσιμη ακολουθία παρέστησαν οι μητροπολίτες  Μεσσηνίας κ. κ. Χρυσόστομος, Σταγών και Μετεώρων κ.κ. Θεόκλητος, δεκάδες κληρικοί, ο πρώην υπουργός  εθνικής άμυνας Γιάννης Λαμπρόπουλος, ο τ. Βουλευτής της Ν.Δ. Δημήτρης Σαμπαζιώτης, ο δήμαρχος Μεσσήνης Γιώργος Τσώνης, ο τ. δήμαρχος Στάθης Αναστασόπουλος, οι αντιδήμαρχοι Μεσσήνης Κώστας  Γεωργακόπουλος και Γωγώ Παναγοπούλου, πρώην Γιώργος Αθανασόπουλος και Τάσος Ηλιόπουλος, αντιδήμαρχος Μελιγαλά  Οιχαλίας Γιάννης Ηλιόπουλος,  Καλαμάτας Γιώργος Φάββας, η πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Βαλύρας Γεωργία Δημητρακοπούλου, σύσσωμο το διοικητικό συμβούλιο του Παμίσου με τον γραμματέα του Παναγιώτη Τσέρτο, ο Νίκος Ρούτσης μέλος του ΔΣ της ΕΠΣΜεσσηνίας, και πλήθος κόσμου από τα χωριά της Ιθώμης και την ευρύτερη περιοχή της Μεσσήνης.

Εξεδήμησε προς Κύριον ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος






Εξεδήμησε προς Κύριον απόψε, 13.1.2019, αιφνίδια ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ήταν 71 ετών, Αρχιερέας δε από το 2006. Βρισκόταν στο σπίτι του στη Χαλκίδα κι εκεί βρέθηκε νεκρός από τους οικείους του. 

Διακρινόταν για την ρητορική αρματωσιά και την θεολογική επάρκειά του, υπήρξε μάλιστα συνομιλητής και πνευματικό ανάστημα του νεοφανούς Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη, του εν Ευβοία. 

Τιμώντας την μνήμη του, αναμεταδίδουμε μιαν από τις τελευταίες ομιλίες του Μακαριστού περί του Αγίου Γέροντός του, προσευχόμενοι ο Άγιος Θεός να τον καταστήσει και συλλειτουργό Του, μαζί με τον Άγιο Ιάκωβο, στο ουράνιο Θυσιαστήριο.


Ο μακαριστός Μητροπολίτης Παύλος γεννήθηκε στην Χαλκίδα το 1947. Μετά το πέρας των εγκύκλιων σπουδών του εισήλθε στο Τμήμα Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών αποφοίτησε το 1971. Το 1973 χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Μητροπολίτη Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων Νικόλαο και τοποθετείται στο Μαντούδι. Τον Νοέμβριο του 1974, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος κι έλαβε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη από τον Μητροπολίτη Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων Χρυσόστομο και ανέλαβε την ενορία του Μαντουδίου για μια εικοσιπενταετία. Στην περιοχή αυτή και με την ιδιότητα του Αρχιερατικού Εκπροσώπου Μαντουδίου, Λίμνης και Αγίας Άννας ανέπτυξε αξιόλογη κηρυκτική και ποιμαντική δραστηριότητα. 
     Από το έτος 1998, κλήθηκε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος να αναλάβει τη Γραμματεία της Συνοδικής Επιτροπής Χριστιανικής Αγωγής της Νεότητος, της Συνοδικής Υποεπιτροπής για τη χρηματοδότηση των Χριστιανικών οικογενειών της Θράκης για την απόκτηση τρίτου τέκνου, της Συνοδικής Υποεπιτροπής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, της Συνοδικής Υποεπιτροπής Καλλιτεχνικών Εκδηλώσεων και της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Γάμου, Οικογενείας, Προστασίας Παιδιού και Δημογραφικού Προβλήματος. Επίσης του ανετέθηκε η Διεύθυνση Κατηχήσεως, της Σχολής Κατηχητών και του Φροντιστηρίου Επιμορφώσεως Κατηχητών της Αποστολικής Διακονίας. Πολλά έτη είναι παραγωγός Ραδιοφωνικών Εκπομπών του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος. Διετέλεσε πρόεδρος του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος «Τάσος Γεωργιάδης». 
     Για τριάντα και πλέον έτη ασχολήθηκε με τους νέους και τα προβλήματά τους, ως ιερέας, πνευματικός, κατηχητής και εκπαιδευτικός, ενώ παράλληλα κλήθηκε να μιλήσει σε σχολές γονέων, ιερατικά και νεανικά συνέδρια σε πολλές Ιερές Μητροπόλεις της Ελλάδος και της Κύπρου. 
    Την 28η Φεβρουαρίου 2006 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Σισανίου και Σιατίστης, η χειροτονία του έγινε στις 4 Μαρτίου 2006, στο Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών. Ιδιαίτερη μέριμνα του Μητροπολίτου ήταν η καλλιέργεια των ιερατικών και μοναχικών κλήσεων. Στα 14 χρόνια ποιμαντορίας στην Ιερά Μητροπόλη Σισανίου και Σιατίστης ανεγέρθηκαν και αποκαταστάθηκαν πολλοί ιεροί ναοί, ιδρύθηκαν νέες ενορίες, χειροτονήθηκαν νέοι κληρικοί. Ήταν συγγραφέας βιβλίων και έχει δημοσιεύσει άρθρα στον ημερήσιο και εκκλησιαστικό περιοδικό τύπο.


ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΣΕ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ (4.3.2006)


Αυτοκέφαλο Ουκρανίας: Θεραπεία πνευματικού προβλήματος

Η ΑΥΓΗ, 13 Ιανουαρίου 2019 18:10

Του Ανδρέα Νανάκη*   

Η επισκοπoκεντρική δομή της Εκκλησίας, κατ' αντανάκλαση της ουράνιας, απαθούς ιεραρχικής τάξης, επιδρά καταλυτικά στα δρώμενα των επιγείων, πολλάκις εμπαθών καταστάσεων.


«Η ανθρώπινη προσωπικότητα, σε όλες τις βαθμίδες της αμαρτίας, είναι στη βάση της θεοκεντρική και χριστοκεντρική και το νόημα και το πλήρωμά της το βρίσκει στη συνένωση με τον Θεάνθρωπο και Σωτήρα Ιησού Χριστό» (π. Ιουστίνος Πόποβιτς)

Η επισκοπoκεντρική δομή της Εκκλησίας, κατ' αντανάκλαση της ουράνιας, απαθούς ιεραρχικής τάξης, επιδρά καταλυτικά στα δρώμενα των επιγείων, πολλάκις εμπαθών καταστάσεων. Άλλοτε ο πειρασμός της ματαιοδοξίας και της συλλογικής ή ατομικής φιλοδοξίας, άλλοτε η βεβαιότητα της πνευματικής αυτάρκειας και πληρότητας και άλλοτε η συμπόρευση με άρχοντες και εξουσίες του κόσμου τούτου συστοιχίζουν Εκκλησία και επισκόπους σε πολιτικές στοχεύσεις και σκοπιμότητες, με αποτέλεσμα οι συνεπίσκοποι, με τους οποίους συλλειτούργησαν και συνυπέγραψαν για την αναγκαιότητα του ουκρανικού αυτοκεφάλου κοινές διακηρύξεις, εν προκειμένω αρχιερείς να καθαιρούνται, στον δε εκκλησιαστικό αφορισμό να επικαλούνται κανονικά παραπτώματα τα οποία επί τούτου ενθυμήθηκαν.

Επί της ουσίας, όμως, ενδύουμε με εκκλησιαστικό μανδύα αμαρτωλές σκοπιμότητες, άρα δρούμε αντιεκκλησιαστικά. Μακάρι στον έσω μας άνθρωπο, στις παραπάνω περιπτώσεις, να ομολογούμε καθαρτικά την αλήθεια και την πειρασμική δοκιμασία της ψυχοπαθούς (πάθη ψυχής) αυτής εκκλησιαστικής καταστάσεως, η οποία διαταράσσει την ενότητα και την ειρήνη της Εκκλησίας και επιφέρει διαμελισμό εις τον άρραφο χιτώνα του Κυρίου μας.

Η ενότητα και η ειρήνη στη διαχρονική, εκκλησιαστική, πατερική, εμπειρική μαρτυρία, προϋποθέτουν θεοκεντρικότητα και χριστοκεντρικότητα. Καρπός αυτής της πνευματικής καταστάσεως είναι η συγχώρεση που επιφέρει την εκκλησιαστική ειρήνη.

Η τραγικότητα σε τέτοια γεγονότα κορυφώνεται όταν έχουμε παρελθόν που μόλις ξεπερνά τον έναν αιώνα. Ο λόγος για τη ρωσική επανάσταση του 1917. Με το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης επανήλθε εκείνο το σφιχταγκάλιασμα της ρωσικής Εκκλησίας με την τότε τσαρική εξουσία. Όχι, βέβαια, ότι το μυστήριο της Χάριτος του Θεού δεν δρούσε και τότε σωτηριολογικά για τους ανθρώπους. Ο Σεραφείμ του Σαρώφ (1754-1833) αγίασε στην προεπαναστατική Ρωσία, η δε Αγία Ματρώνα η τυφλή (1881-1952) αγίασε μετά τη ρωσική επανάσταση του 1917, όπως και οι μάρτυρες του σοβιετικού καθεστώτος, αλλά και οι ασκητές, οι όσιοι και οι ομολογητές επί τσαρικής εποχής.

Οι παρεκκλίσεις που επισημάναμε, αλλά και οι όποιες άλλες εκτροπές συνθέτουν και εκφράζουν την απουσία ή την έλλειψη της Χάριτος του Θεού, η οποία φωτίζει το νουν, καθαίρει την καρδία, οδηγεί στην ταπείνωση, επιφέρει την αυτομεμψία, διαμορφώνει ταπεινή υπόσταση. Η κοινωνία με τον Χριστό μάς διαφυλάττει από τη δαιμονική κατάσταση της αυτάρκειας που κορυφώνεται μέσα στη βεβαιότητα της πνευματικής πληρότητας και κλονίζει την πίστη στη δύναμη της όποιας ιδεολογικής δομής του κόσμου τούτου: στρατιωτικής, πολιτικής, θρησκευτικής, που και πρόσωπα εκκλησιαστικά, πολλάκις, έχουν ειδωλοποιήσει, πιστέψει και υπερασπιστεί, επικαλούμενα το όνομα Χριστού και της Αγίας Εκκλησίας Του. Ο σύγχρονος πατέρας της Εκκλησίας Ιουστίνος Πόποβιτς, επειδή όχι μόνο βιωματικά γνώρισε αυτό το δράμα, αλλά και προσπάθησε να το θεραπεύσει, διότι πρόκειται για πνευματικό πρόβλημα, μας έγραφε ότι: «Η ανθρώπινη προσωπικότητα, σε όλες τις βαθμίδες της αμαρτίας, είναι στη βάση της θεόκεντρική και χριστοκεντρική».

Η απουσία ή το έλλειμμα της θεοκεντρικότητας και χριστοκεντρικότητας στη ζωή του όποιου εκκλησιαστικού συνόλου οδηγεί στο δράμα του διχασμού και της διαίρεσης ως πνευματική συνέπεια πειρασμικών επιλογών, διότι η όποια αμαρτωλότητα του έως χθες συλλειτουργού μας είναι ασυγχώρητη για εμένα τον «αναμάρτητο».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, εδραζόμενος στο φιλοκαλικό αυτό θεμέλιο ότι η αμαρτωλότητα δεν καταλύει τη θεοκεντρικότητα και τη χριστοκεντρικότητα της ανθρώπινης υπόστασης, με συνείδηση και φρόνημα πνευματικής διάκρισης, εκ της οποίας απορρέουν η υπομονή, η σιωπή, η προσδοκία αλλά και η συγχωρητικότητα, για τριάντα χρόνια περίπου, από το 1991, όταν αποφασίστηκε η ανεξαρτησία της Ουκρανίας, έως το 2018, είχε εμπιστευθεί στο Πατριαρχείο της Μόσχας το εκκλησιαστικό πρόβλημα του ουκρανικού ανεξάρτητου κράτους. Προσδοκούσε ότι η Εκκλησία της Ρωσίας θα ηδύνατο να επιφέρει την ειρήνη και την ενότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας. Αυτό όμως προϋπέθετε την πνευματική προσέγγιση και διάκριση του ουκρανικού εκκλησιαστικού προβλήματος από την Εκκλησία της Ρωσίας.

Τον Αύγουστο του 2014, ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, στο συγχαρητήριο γράμμα του προς τον διαδεχόμενο τον προ μηνών εκδημήσαντα προκάτοχό του Βλαδίμηρο και ενθρονιζόμενο στη Λαύρα του Κιέβου μητροπολίτη Ονούφριο, περιέγραφε τον εκκλησιαστικό διχασμό στο ουκρανικό κράτος που δημιουργήθηκε μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Και ομολογούσε ο Μόσχας ότι: «Οι ιεράρχες έχουν αναθέσει στα χέρια σας την τύχη της ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της Ουκρανίας... πονάμε για τις αιματηρές συγκρούσεις στην Ουκρανία... άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα... οι πληγές του ουκρανικού λαού είναι ανοιχτές και αιμορραγούν...».

Από το 1992 έως το 2018 με πατριάρχες Ρωσίας τον Αλέξιο (1990 - 2008) και τον Κύριλλο (2009 έως σήμερα) διαμορφώθηκαν δύο βασικοί πόλοι στην εκκλησιαστική ζωή της Ουκρανίας. Η υπό τον Ονούφριο Εκκλησία, έχουσα την αναφορά της στη Ρωσία, την οποία όλοι μας αναγνωρίζαμε ως Εκκλησία κανονική, και η υπό τον Φιλάρετο. Μάλιστα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κάλεσε, χωρίς όμως να βρει ανταπόκριση, τον επικεφαλής της μητροπολίτη Κιέβου Ονούφριο να μεταβούν από κοινού στην Καππαδοκία.

Ο Φιλάρετος είχε πολυτάραχη πορεία. Τοποτηρητής του Πατριαρχείου Μόσχας και συνυποψήφιος με τον εκλεγέντα Πατριάρχη Αλέξιο (1990), ονομάζεται από τον Μόσχας το ίδιο έτος μακαριώτατος μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας. Συνομιλεί δε με τον φερόμενο Πατριάρχη Ουκρανίας, καθαιρείται (1992) και τον διαδέχεται ο Κιέβου Βλαδίμηρος, ενώ το 1997 αναθεματίζεται από τον Μόσχας γιατί με τους περί αυτόν αρχιερείς και πιστούς ονομάζεται Πατριάρχης Ουκρανίας.

Φιλάρετος και Ονούφριος, ως μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας ο πρώτος και ως επίσκοπος Τσερνοβίτσι και Μπουκοβίνας ο δεύτερος, τον Νοέμβριο του 1991 συνυπέγραψαν και απέστειλαν στον Μόσχας ομόφωνη απόφαση της κληρικολαϊκής συνέλευσης της ουκρανικής ορθόδοξης Εκκλησίας, που συνήλθε από 1 έως 3 Νοεμβρίου 1991 στη Λαύρα των σπηλαίων του Κιέβου. Στο κείμενο αναφέρουν: «Τα μέλη της συνελεύσεως, τα οποία αντιπροσωπεύουν το σύνολο των Ουκρανών επισκόπων, κληρικών, λαϊκών, μοναστηριών και θρησκευτικών σχολείων, ομόφωνα αποφάσισαν να απευθύνουν έκκληση προς την αγιότητά Σας και την ιεραρχία της ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας με την αίτηση για τη χορήγηση της πλήρους κανονικής ανεξαρτησίας, δηλαδή αυτοκεφαλίας της ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, για να διευκολυνθεί η αναγνώριση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας από όλες τις τοπικές Εκκλησίες ως ισότιμες αδελφές Εκκλησίες στην οικογένεια των Ορθοδόξων Εκκλησιών και να προωθήσουν την ίδρυση του Πατριαρχείου Κιέβου από τους Πατριάρχες της Ανατολής και τους αρχηγούς άλλων τοπικών Εκκλησιών».

Σε όλα αυτά τα τριάντα χρόνια ο εκκλησιαστικός διχασμός στην Ουκρανία κατέστη ανεξέλεγκτος. Η Εκκλησία της Ρωσίας αλλά και η Πολιτεία ας αναζητήσουν τις ευθύνες. Ο Λεονίντ Κραβτσούκ (1991-1994), πρώτος πρόεδρος της Ουκρανίας, ήταν προσκείμενος στη Ρωσία. Με τον διάδοχό του Λεονίζ Κούτσμαν (1994-1999) και (1999-2004) αρχίζουν οι σχέσεις της Ουκρανίας με το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ήταν τότε η εποχή που η Μόσχα μπορούσε να επιλύσει το πρόβλημα του εκκλησιαστικού και εθνικού διχασμού. Ήδη από το 1992 ο Φιλάρετος ζήτησε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο να άρει το Γράμμα (1686) του Πατριάρχη Διονυσίου Ε’ και να θέσει το Κίεβο υπό την κανονική του δικαιοδοσία. Όμως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ανακάλεσε το γράμμα μετά από είκοσι έξι χρόνια, στις 11 Οκτωβρίου 2018, με την περί Αυτόν Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον, όπως έγραψε την επομένη στον μητροπολίτη Κιέβου Ονούφριο: «Κανονικώς ανεκάλεσεν την ισχύν του» και «μη δυναμένης της αδελφής Εκκλησίας της Μόσχας την θεραπείαν ταύτην επιφέρειν, απεφάσισεν ομοφώνως ίνα απονείμη... αυτοκεφαλίαν εις το κράτος της Ουκρανίας».

Βαθύτατα πνευματικό υπήρξε και παραμένει το υπόβαθρο των πρωτοβουλιών και των αποφάσεων του Βαρθολομαίου. Όταν οι πολλοί διστάζαμε, ο Οικουμενικός Πατριάρχης για την θεραπεία του πειρασμικού διχασμού στην Ουκρανία, εδραζόμενος επί των κανονικών δικαιωμάτων της Πρωτόθρονης Εκκλησίας του ορθοδόξου κόσμου, αφουγκράστηκε και αποδέχθηκε τις διαρκείς και συνεχείς εκκλήσεις των κορυφαίων θεσμικών εκπροσώπων του ουκρανικού λαού και με την περί Αυτόν Αγία και Ιερά Σύνοδο, διά του έκκλητου, συγχώρεσε και αποκατέστησε τον Φιλάρετο με τον Μακάριο και τους περί αυτούς κληρικούς και λαϊκούς.

Ο Βαρθολομαίος εφάρμοσε στην πράξη της εκκλησιαστικής μας ζωής το βίωμα του π. Ιουστίνου Πόποβιτς (1894 - 1979), ο οποίος μέσα από την προσευχητική μελέτη των ομιλιών του οσίου πατρός ημών Μακαρίου του Αιγυπτίου κατέληξε ότι η όποια αμαρτωλότητα δεν καταλύει το χριστοκεντρικό και θεοκεντρικό της ανθρώπινης υπόστασης. Στην παραπάνω επιστολή ο Οικουμενικός Πατριάρχης κάλεσε και τον Ονούφριο «όπως συμμετάσχητε προφρόνως και εν πνεύματι ομονοίας και ενότητος, μετα της υφ’ υμάς ιεραρχίας, εις την υπό σύγκλησιν ιδρυτικήν της ενιαίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας Συνέλευσιν και τας εκλεκτορικάς διαδικασίας προς ανάδειξιν του προκαθημένου αυτής, δυναμένης, ασφαλώς, και της υμετέρας ιερότητος υποβαλείν υποψηφιότητα προς τούτο».

Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η Μεγάλη του Χριστού της Κωνσταντινουπόλεως Εκκλησία από το να καλέσει τον μητροπολίτη Ονούφριο να εκλεγεί προκαθήμενος της αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας; Πρόταση την οποία ούτε να συζητήσει δεν θέλησε.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο μνημονεύει στα δίπτυχα «Κυρίλλου Μόσχας», και κατά την ημέρα των Θεοφανείων του σωτηρίου έτους 2019, ο Οικουμενικός Πατριάρχης στο σεπτό Κέντρο της Ορθοδοξίας επέδωσε τον τόμο της αυτοκεφαλίας στον Κιέβου Επιφάνιο. Πάντα δε ταύτα εν Πνεύματι Αγίω διά την ενότητα και την ειρήνη των «ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών».

Εντέλει, το πραγματικό δίλημμα της εκκλησιαστικής ζωής και το ζητούμενο άθλημα της συγκρότησης του εκκλησιαστικού σώματος στο διάβα των αιώνων παραμένει το ίδιο και απαράλλακτο: θεοκεντρικότητα και χριστοκεντρικότητα, όπως μας διδάσκει η αδιάψευστη βιωμένη εμπειρία των αγίων της Εκκλησίας μας ή ανθρωποκεντρικότητα και πολιτικοϊδεολογική ιδιοτέλεια στη θεώρηση των εκκλησιαστικών πραγμάτων, όπως μας υπαγορεύει η πεπτωκυία ανθρώπινη ύπαρξή μας;

* Ο Ανδρέας Νανάκης είναι μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου Καστελλίου και Βιάννου, καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

Αντιπροσωπεία εκ Φαναρίου στον Πρωθυπουργό Ελλάδας και Αρχιεπίσκοπο Αθηνών


ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Ἀνακοινοῦται διά τοῦ παρόντος, ὅτι κατά τήν τελευταίαν συνεδρίαν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, προτάσει τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἀπεφασίσθη ὅπως Ἀντιπροσωπεία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μεταβῇ εἰς Ἀθήνας διά νά ἔχῃ συνομιλίας μετά τοῦ Ἐξοχωτάτου Πρωθυπουργοῦ κ. Ἀλεξίου Τσίπρα καί τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, ὡς, ἐνδεχομένως, καί ὑπηρεσιακῶν παραγόντων, ἐπί θεμάτων κοινοῦ ἐνδιαφέροντος.
Ἡ Ἀντιπροσωπεία θά τελῇ ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Πριγκηποννήσων κ. Δημητρίου, μέλη δέ αὐτῆς θά εἶναι οἱ Σεβ. Μητροπολῖται, Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, Κισάμου καί Σελίνου κ. Ἀμφιλόχιος, ἐκ μέρους τῶν Ἐπαρχιῶν Κρήτης καί Δωδεκανήσου, Ἀδριανουπόλεως κ. Ἀμφιλόχιος, Διευθυντής τοῦ ἐν Ἀθήναις Γραφείου Ἐκπροσωπήσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καί ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Ἰωακείμ, Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου.

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 13ῃ Ἰουαρίου 2019

Δυναμική παρουσία της νέας Εκκλησίας της Ουκρανίας στην πόλη Βίνιτσα [πλούσια φωτοθήκη]


13 січня 2019 р. у Неділю після Різдва Христового Блаженніший Митрополит Київський і всієї України Епіфаній звершив Божественну Літургію у Спасо-Преображенському соборі міста Вінниці.
За богослужінням Предстоятелю Української Православної Церкви співслужив митрополит Вінницький і Барський Симеон, митрополит Вінницький і Брацлавський Роман, митрополит Переяслав-Хмельницький і Вишневський Олександр, архієпископ Вінницький і Брацлавський Михаїл, а також численне духовенство.
Також на урочистому богослужінні були присутні Президент України Петро Порошенко та Прем’єр-міністр України Володимир Гройсман та інші представники державної та місцевої влади.
Як беззаперечне свідчення про надання Автокефалії Православній Церкві України під час богослужіння у соборі перебував Патріарший та Синодальний Томос.
Безліч людей, які не змогли потрапити у собор, мали змогу спостерігати за богослужінням на екрані, який був розташований на площі біля храму.
Після Божественної Літургії був звершений Подячний молебень, який завершився Многоліттям.
На завершення Блаженніший митрополит Епіфаній звернувся до мирян із вітальним словом. Привітавши усіх із Різдвяним торжеством та наданням Автокефалії Українській Церкві, Предстоятель висловив подяку Його Всесвятості Вселенському Патріарху Варфоломію, усім ієрархам, які трудились заради єднання українських Церков, а також Президенту України за його натхнення та сприяння у процесі об’єднання Православ’я та отриманні омріяного століттями Томосу. Також Його Блаженство вкотре заявив, що двері Православної Церкви України відкриті для всіх і закликав кожного свідомого українця до єднання навколо Київського Престолу.
У свою чергу митрополит Вінницький і Барський Симеон подякував Предстоятелю за візит та подарував Блаженнішому владиці Епіфанію Барську ікону Божої Матері. Така ж ікона була подарована і Главі держави.
Святкові урочистості продовжились на площі біля собору, де зібралось безліч народу. Звертаючись до вінничан, Митрополит Епіфаній привітав усіх із Різдвом Христовим та з утворенням єдиної помісної Української Православної Церкви. Його Блаженство закликаючи усіх до співпраці у розбудові та утвердження українського Православ’я. З вітальним словом до багатотисячного люду також звернувся Президент України, Прем’єр-міністр України та митрополит Вінницький і Барський Симеон.
Урочистості завершились радісним співом колядок.