ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής μετά τα Φώτα
12 Ιανουαρίου 2020
Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης
Η μεγαλύτερη στενοχώρια και δυστυχία είναι να ζει ο άνθρωπος μακριά από το φως του Θεού, μέσα στο πυκνό και ατελείωτο πνευματικό σκοτάδι της αποστασίας και της αμαρτίας, το οποίο είναι πολύ χειρότερο από το σωματικό. Ο ήλιος του Θεού, το φως της χάριτός Του «φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» και τον οδηγεί στη θέωση. Το είπε, άλλωστε, και ο Κύριός μας: «εγώ ειμί το φως του κόσμου».
Όμως, για να δεχτεί ο άνθρωπος τα ευεργετήματα αυτού του φωτός, υπάρχει μια αναγκαία προϋπόθεση: η μετάνοια. Την ύψιστη αυτή αρετή κήρυξαν οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, οι Απόστολοι, αλλά και όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας, ανά τους αιώνες. Αυτό αποτελεί περίτρανη απόδειξη του γεγονότος ότι άνευ της μετανοίας σωτηρία δεν υπάρχει και η θυσία του Κυρίου καθίσταται μάταιη και ανώφελη.
Η μετάνοια είναι μια πράξη όχι ευκαιριακή, αλλά διαρκής, καθημερινή και επαναλαμβανόμενη. Ο Κύριος είπε: «μετανοείτε» και η λέξη αυτή σημαίνει διάρκεια και ισοβιότητα. Πλήθος αμαρτίες μάς ταλανίζουν καθημερινά, μικρές και μεγάλες, εσωτερικές και εξωτερικές: φθόνοι, μικρότητες, κακίες, αδικίες, υλοφροσύνη, εκμετάλλευση και περιφρόνηση των άλλων. Είναι απελπιστικό ακόμη και να σκεφτεί κανείς πόσες πράξεις θεάρεστες θα μπορούσαμε καθημερινά να πράττουμε και δεν το κάνουμε από αδιαφορία ή απιστία και αλαζονεία. Αυτήν τη μετάνοια κήρυττε, λοιπόν, πρωτίστως ο Κύριος: «τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου», όπως άλλωστε είχε προαναγγείλει αιώνες πριν την έλευσή Του, ο Μέγας Προφήτης Ησαΐας.
Ο Κύριος άφησε τους ασεβείς κατοίκους της Ναζαρέτ, ανάμεσα στους οποίους είχε ζήσει τριάντα ολόκληρα χρόνια, και μετέβη στην Γαλιλαία των εθνών, με σκοπό να κηρύξει το Ευαγγέλιο. Οι Ναζαρηνοί φέρθηκαν με ποταπό, αμετανόητο και εγκληματικό τρόπο στον Θεάνθρωπο. Αγνώμονες και αλαζονικοί, όχι μόνο αδιαφόρησαν για το κήρυγμα της Σωτηρίας, όχι μόνο Τον ειρωνεύτηκαν, αλλά επιχείρησαν ακόμα και να τον φονεύσουν, γινόμενοι όχι απλώς ανθρωποκτόνοι, αλλά θεομάχοι και θεοκτόνοι. Η καρδιά τους ήταν γεμάτη μίσος, φθόνο και αντιπάθεια. Τα πνευματικά μάτια τους ήταν τυφλά κι έτσι δεν αντιλήφθηκαν το επί τριάντα χρόνια άγιο παράδειγμα Του, τα λόγια και τα έργα Του. Αρνούμενοι τον Χριστό, αρνήθηκαν οριστικά την Σωτηρία και γι’ αυτό ο Κύριος δικαίως τούς εγκατέλειψε, στρεφόμενος προς τα «έθνη». Έδειξε έτσι ότι για τον Θεάνθρωπο, σημασία δεν έχει η φυλή, η γλώσσα, το χρώμα και το πολιτιστικό υπόβαθρο, αλλά κάθε άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού και φέρει το «κατ’ εικόνα», έχοντας την προοπτική της θεώσεως. Οι φανατισμοί δεν πρέπει να έχουν θέση στην καρδιά ενός αληθινού Χριστιανού. Εκεί μόνο το φως του Χριστού, η αγάπη, η ειλικρινής φιλανθρωπία και η μετάνοια οφείλουν να κατοικοεδρεύουν. Γένοιτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου