«Η Παναγία άνοιξε τον δρόμο σε εμάς, το “γένος άπαν των βροτών” να μεταβούμε κατά την κοινή ανάσταση στην αφθαρσία και την αθανασία», τονίζει, μεταξύ άλλων, ο Σεβ, Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ.κ. Μακάριος σε μήνυμά του για τη μεγάλη Θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. «Η κοίμηση και η μετάστασή της αποτελούν τον προορισμό ενός ευλογημένου πνευματικού ταξιδιού», επισημαίνει ο Σεβασμιώτατος, προσθέτοντας πως καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού η κεχαριτωμένη Μαρία πορεύτηκε ενάρετα, με αγαπώσα καρδία, ταπεινό φρόνημα και βαθιά πίστη στον Θεό.
Στη συνέχεια, απευθύνει την παρότρυνση: «Ας προσπαθήσουμε να μιμηθούμε αυτόν τον βίο αγάπης, πίστεως, υπακοής και ταπεινότητος, ούτως ώστε να αξιωθούμε κι εμείς να ανέλθουμε τη νοητή “κλίμακα” της σωτηρίας μας”, ενώ καταλήγει με τη διαβεβαίωση ότι η Θεοτόκος «ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπε» και μας βοηθάει στις δοκιμασίες μας όταν την επικαλούμαστε με θερμή καρδιά.
Επισυνάπτεται ολόκληρο το Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ.κ. Μακαρίου, στην ελληνική και αγγλική γλώσσα:
Τιμιώτατοι αδελφοί συνεπίσκοποι και αγαπητά μου παιδιά,
Σήμερα στις εκκλησίες μας ψάλλουμε «τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν» με καρδιές πεπληρωμένες από αισθήματα χαράς, αγαλλιάσεως και ελπίδος. Ούτε ο τάφος, ούτε ο θάνατος, όπως μας λέγει ο υμνογράφος, δεν κατόρθωσαν να κρατήσουν την Υπεραγία Θεοτόκο μακριά από τον Υιό της και τη Βασιλεία Του στους ουρανούς. Τρεις ημέρες μετά την κοίμηση και την ταφή της, η Παναγία μας «μετέστη πρὸς τὴν ζωήν», γενόμενη «κλίμαξ», όπως προσφυώς έχει διατυπωθεί, η οποία ενώνει τη γη με τον ουρανό, το ανθρώπινο γένος με τον Θεό· άνοιξε, με άλλα λόγια, τον δρόμο σε εμάς, το «γένος άπαν των βροτών», να μεταβούμε κατά την κοινή ανάσταση στην αφθαρσία και την αθανασία.
Με ποιον τρόπο, όμως, ο φθαρτός άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει την αιώνιο ζωή ως αναλλοίωτη ψυχοσωματική οντότητα; Την απάντηση λαμβάνουμε αν ανατρέξουμε στην επίγεια βιοτή της κεχαριτωμένης Μαρίας και αν αναλογιστούμε ότι η κοίμηση και η μετάστασή της αποτελούν τον προορισμό ενός ευλογημένου πνευματικού ταξιδιού. Στην αφετηρία αυτού του ταξιδιού, θα συναντήσουμε μία ευσεβή κόρη, με αγαπώσα καρδία, ταπεινό φρόνημα και βαθιά πίστη στον Θεό. Οι αρετές αυτές τη συνόδευσαν σε όλο τον διάπλου του πολυκύμαντου βίου της: από το γεγονός του Ευαγγελισμού, όταν αποκρίθηκε με ταπεινότητα στον Αρχάγγελο: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου», αποδεχθείσα να συνεργήσει στο σωτήριο έργο της Ενσαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, έως τις στιγμές οδύνης που βίωσε κατά τα φρικτά Πάθη και τη Σταύρωση του Κυρίου μας, παραμένοντας ωστόσο πιστή και υπάκουη στο θέλημα του Θεού, αλλά και έως τον Ευαγγελισμό της Κοιμήσεώς της, όπου αντί να κλονιστεί ψυχικά ή να δυσανασχετήσει για την επικείμενη αναχώρησή της από αυτόν τον κόσμο, εκείνη έσπευσε να προσευχηθεί στο Όρος των Ελαιών και έπειτα να χαρίσει τα υπάρχοντά της σε χήρες και εμπερίστατες γυναίκες.
Υπάρχει άραγε καλύτερο πρότυπο ενάρετου βίου, πέραν αυτού που διήγαγε η Παναγία μας; Η απάντηση προφανώς αρνητική. Γι’ αυτό, ας προσπαθήσουμε να μιμηθούμε αυτόν τον βίο αγάπης, πίστεως, υπακοής και ταπεινότητος, ούτως ώστε να αξιωθούμε κι εμείς να ανέλθουμε τη νοητή «κλίμακα» της σωτηρίας μας. Και μην απελπιζόμαστε όταν συναντούμε δυσκολίες, πειρασμούς και δοκιμασίες. Αρκεί να καταφεύγουμε σε Εκείνη και να επικαλούμαστε τη βοήθειά της με θερμή καρδιά, καθώς «ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπε». Εκείνη θα απλώνει τη σκέπη της, θα μας παρηγορεί και θα μας ενισχύει, βοηθώντας μας να κατευθύνουμε τα βήματά μας προς τις πύλες της Ουράνιας Βασιλείας που ύστερα από τη μετάστασή της παραμένουν ανοιχτές και περιμένουν όλους μας να τις διαβούμε.
Χρόνια πολλά και ευλογημένα σε όλους σας!
MESSAGE
By His Eminence Archbishop Makarios of Australia
for the feast of the Dormition of the Theotokos
Most honourable brothers fellow bishops, and my beloved children,
Today, in our churches, with hearts overflowing with feelings of joy, delight and hope, we sing that “the grave and death did not endure”. Neither the grave, nor death, as the hymnographer tells us, could keep the Most Blessed Virgin from her Son and His Kingdom in the heavens. Three days after her dormition and burial, Panagia “was transported to life”, becoming a “ladder”, as it has fittingly been formulated, which has united earth with heaven, the human race with God; she opened, in other words, the way for us, "all of mortal humanity", to pass over, during the common resurrection, into incorruption and immortality.
In what way, however, can perishable human persons, understood as unaltered psychosomatic entities, obtain eternal life? We receive the answer if we turn to the earthly life of Mary ‘full of grace’, and if we consider that her dormition and departure constitute the destination of a blessed and spiritual journey. At the starting point of this journey, we encounter a pious daughter, with a loving heart, a humble predisposition and a deep faith in God. It is these virtues which accompanied her throughout her tempestuous and turbulent life: from the event of the Annunciation, when she humbly responded to the Archangel: “Behold the handmaid of the Lord; let it be with me according to your word”, where she accepted to cooperate in the saving work of the Incarnation of the Son and Word of God, until the moments of suffering which she experienced during the dreaful Passion and Crucifixion of our Lord, remaining faithful and obedient to the will of God; but also at the Annunciation of her Dormition, where, instead of being shaken to the core of her soul, or becoming resentful for her impending departure from this world, she hastened to pray on the Mount of Olives, and then give away her possessions to widows and women in need.
Is there a better example of a virtuous life than the one led by Our Lady? The answer is that obviously there is not. For this reason, let us endeavour to imitate this life of love, faith, obedience and humility, so that we too can become worthy to climb the spiritual “ladder” of our salvation. And let us not despair when we encounter difficulties, temptations and trials. It is enough to take refuge in her and to invoke her help with a fervent heart, to the extent that “in her Falling Asleep, she did not abandon the world”. She will continue to embrace us all; she will comfort and strengthen us, helping us to direct our steps towards the gates of the Heavenly Kingdom which, after her departure, remain open and waiting for all of us to pass through them.
Many blessed years to all!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου