Μητροπολίτης Ζιχνών και Νευροκοπίου ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΥΒΕΤΟΣ, ο Ζακύνθιος (1919-31.7.2003) [Δέκα χρόνια από την εκδημία του]

 [Αναδημοσίευση από το βιβλίο του π. Παναγιώτη Καποδίστρια, Ζακυνθινοί Επίσκοποι στον Κόσμο, εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου, Ζάκυνθος 2004, σσ. 170-175]

Χειροτονία εις Επίσκοπον (27 Μαΐου 1974).

Ὁ Σπυρίδων Κυβετός γεννήθηκε στίς 12 Δεκεμβρίου 1919, ἕνα ἀπό τά ὀκτώ παιδιά  τῆς σεμνῆς οἰκογένειας τοῦ Διονυσίου καί τῆς Χρυσούλας Κυβετοῦ, βιοπαλαιστῶν ἀπό τό χωριό Μαχαιράδο τῆς Ζακύνθου. Ἀπό νέος ἐμπιστεύτηκε τήν κλίση του πρός τή μοναχική ζωή στόν εὐλαβῆ ἱερέα τῆς Ἐνορίας τῶν Ἁγίων Τιμοθέου καί Μαύρας τοῦ χωριοῦ του μακαριστό π. Δημήτριο Ἀντίοχο, ὁ ὁποῖος τόν ὁδήγησε στή Μονή Στροφάδων καί Ἁγίου Διονυσίου τό 1940, ὅπου ἀργότερα ἐκάρη Μοναχός μετά από τετραετή δοκιμασία.

          Στίς 3 Νοεμβρίου 1944 χειροτονήθηκε Διάκονος ἀπό τόν τότε Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο Δημητρίου καί διορίστηκε στή διακονική θέση τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῶν Ξένων, ἐνῶ γράφτηκε στό παρακείμενο Γυμνάσιο. Ἐπειδή ὅμως στρατεύτηκε στό 9ο Σύνταγμα Πεζικοῦ Καλαμάτας, συνέχισε ἐκεῖ τό Γυμνάσιο. Ἐκεῖ μάλιστα συνδέθηκε μέ τόν Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο Δασκαλάκη, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τόν προσέλαβε, τόν μετέγραψε (τό 1952) στό Μοναχολόγιο τῆς περιώνυμης Μεσσηνιακῆς Μονῆς Βουλκάνου καί στίς 13 Νοεμβρίου 1956 τόν χειροτόνησε Πρεσβύτερο. Ἐν τῷ μεταξύ τήν ἴδια χρονιά ἔλαβε τό πτυχίο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

          Τό 1958 διορίστηκε Ἱεροκήρυκας στή Μητρόπολη Μεσσηνίας [Βασιλικό Διάταγμα τῆς 20ῆς Ἰανουαρίου], ὅπου ὑπηρέτησε τόν Ἄμβωνα μέ ἀφοσίωση καί ἀποδοτικότητα μέχρι τό 1974. Κατά τήν διάρκεια τῆς διακονίας του αὐτῆς ὑπηρέτησε ἐπίσης ὡς Καθηγητής κι Ἐφημέριος στό τότε Ἀνώτερο Ἐκκλησιαστικό Φροντιστήριο τῆς μεσσηνιακῆς πρωτεύουσας καί παράλληλα προσέφερε ἔργο στό Κέντρο Ἐκπαιδεύσεως Νεοσυλλέκτων Καλαμάτας.

          Τήν Ἄνοιξη τοῦ 1974 ἀξιώθηκε τοῦ τρίτου βαθμοῦ τῆς Ἱερωσύνης. Στίς 27 Μαΐου τοῦ ἔτους αὐτοῦ, στό Ναό τῆς Ἁγίας Εἰρήνης τῆς ὁδοῦ Αἰόλου στήν Ἀθήνα, χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος γιά τήν ἀκριτική καί ὡς ἐκ τούτου εὐαίσθητη Μητρόπολη Ζιχνῶν καί Νευροκοπίου. Στή χειροτονία του συλλειτούργησαν ἕξι Μητροπολίτες: Ὁ Μεσσηνίας Χρυσόστομος Β', ὁ Τριφυλίας καί Ὀλυμπίας Στέφανος, ὁ Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου Παῦλος, ὁ Μαντινείας καί Κυνουρίας Θεόκλητος, ὁ Πατρῶν (ἀπό Ζιχνῶν) Νικόδημος καί ὁ Ἀργολίδος Χρυσόστομος Β'.

          Ἀπό ἐκείνη τήν ἱερή στιγμή ἀφοσιώθηκε ψυχῇ τε καί σώματι στό ποίμνιο πού τοῦ ἔλαχε, παράγοντας δίχως μεγαλοστομίες ἔργα ἀγάπης, φιλανθρωπίας, ἐθνικῆς πνοῆς, κάνοντας σέ κάθε περίπτωση τόν προσωπικό του πολυμέτωπο ἀγώνα γιά τήν ὑποστήριξη τῆς κατά καιρούς θιγόμενης ἀπό πολλούς καί διάφορους ἑλληνικότητας τῆς Μακεδονίας. Καί τοῦτο, ὄχι μονάχα λόγῳ ἰσχυρῆς ἐθνικῆς (ἤ ἐθνικιστικῆς) συνείδησης, ἀλλά κι ἐπειδή ὁ μακαριστός πατέρας του (ὅπως ὁ ἴδιος ἐπισημαίνει στόν Πρόλογο τῆς τοπικῆς Ἱστορίας τῆς Μητροπόλεώς του, βλ. παρακάτω), "γεννηθείς τό 1891, (...) δύο φορές (1912 καί 1913) πολέμησε στούς Νομούς Θεσ/νίκης, Κιλκισίου, Σερρῶν γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας καί τραυματίστηκε στήν πολύνεκρη μάχη τοῦ Λαχανᾶ".

          Μέ τήν ἁπλότητα πάντως, τήν καταδεκτικότητα καί τό ἀνεπιτήδευτο, πού τόν διακρίνει καί σέ ἀγαστή συνεργασία μέ τούς ἑκάστοτε τοπικούς παράγοντες προωθήθηκαν καθ' ὅλο τό μακρό διάστημα τῶν τριῶν δεκαετιῶν τῆς ἀρχιερατείας του ὅλες οἱ τοπικές ὑποθέσεις, τόσο στόν πνευματικό, ὅσο καί στόν κοινωνικό τομέα. Συνετέλεσε τά μέγιστα στήν μόρφωση τοῦ Κλήρου, ὑποστήριξε τόν Μοναχισμό, μερίμνησε γιά τήν πνευματική ζωή καί τήν ἀναζωπύρωση τοῦ ἑλληνορθόδοξου φρονήματος τῶν ἀκριτῶν πού κλήθηκε νά ποιμάνει, ὑποστήριξε τούς φυλακισμένους καί τούς κάθε λογῆς ἐμπερίστατους. Ἀνήσυχο πνεῦμα πάντοτε, διακρίθηκε μάλιστα μέ Δίπλωμα Εὐρεσιτεχνίας γιά τήν ἐφεύρεση ἑνός μηχανισμοῦ οἰκονομίας τοῦ νεροῦ. Ἔχει τιμηθεῖ μέ χρυσό μετάλλιο τῆς 1500ης ἐπετείου τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, χάλκινο μετάλλιο τῆς πόλεως Θεσσαλονίκης κ. ἄ.

          Διακρίθηκε ἐξάλλου καί γιά τίς πολλές του συγγραφές δογματικοῦ, ἁγιογραφικοῦ κι ἐθνικοῦ περιεχομένου. Πρόκειται γιά τίς ἀκόλουθες:

Α. ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΑ-ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ-ΠΑΤΕΡΙΚΑ:

1.      "Ἀλφαβητικόν Εὑρετήριον θεμάτων τῆς Κ. Διαθήκης" [Ἀθῆναι 1984].

2.      "Πνευματολογία τῆς Ἁγίας Γραφῆς" [;].

3.      "Πεντάστηλος ἀλφαβητικός ὁδηγός 794 θεμάτων τῆς Καινῆς Διαθήκης" [Νέα Ζίχνη 1993 καί 1996].

4.      "Ἡ Ἱερά Μονή τῆς Ὁσιοπαρθενομάρτυρος Ἁγίας Παρασκευῆς Δομήρου Ροδολείβους Σερρῶν (Ἱστορικό-βίος-θαύματα-Παράκληση-Χαιρετισμοί-Ἱερές Φωτογραφίες-Ἱερά Σύμβολα-Ἱερές Εἰκόνες καί Ὁμιλίες Μεγάλων Πατέρων ἀναφερομένων εἰς τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Παρασκευή" [Ἀθῆναι 1993].

5.      "77 ἁγιογραφικά κείμενα ἑξάγλωσσα ἀποκαλύπτουν παγκοσμίως τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας" [;].

Β. ΙΣΤΟΡΙΚΑ-ΕΘΝΙΚΑ:

1.      "Ἡ Ἁγία Γραφή ἀποδεικνύει τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας" [Ἀθῆναι 1989].

2.      "Μαρτυρίες τῆς Ἁγίας Γραφῆς γιά τή Μακεδονία, τόν Μέγα Ἀλέξανδρο καί τούς Ἕλληνες Μακεδόνες" [Νέα Ζίχνη 1992].

3.      "Τά αἰώνια καί ἀθάνατα ἑλληνοχριστιανικά μνημεῖα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ζιχνῶν καί Νευροκοπίου" [Νέα Ζίχνη 1993].

4.      Πάπυρος γιά τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας [;].

5.      "Ἡ σλαβική γλώσσα ἀποκαλύπτει στούς Σλάβους τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή" [;].

6.      "Ἡ κατά τόν Μακεδονικό Ἀγώνα Τοπική Ἱστορία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ζιχνῶν καί Νευροκοπίου. Ὅλοι οἱ ἥρωες πού ἀγωνίστηκαν" [;].

7.      "Νεόφυτος ὁ Η' Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (ἐκ τῆς ἐπαρχίας Φυλλίδος)"  [;].

8.      "Ἐθνικοί Ἀγωνιστές τῆς Μητροπόλεως Ζιχνῶν καί Νευροκοπίου κατά τό 1941-1949" [;].

9.      "Ὁ Ἱερομάρτυρας Σμύρνης Χρυσόστομος", [Ἀνάτυπο ἀπό τόν β' Τόμο τῶν Πρακτικῶν Συνεδρίου "Ἅγιοι καί ἐκκλησιαστικές προσωπικότητες στή Ζάκυνθο", Ἀθῆναι 1999, σ. 283-287].

Γ. ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΟΛΟΓΙΚΑ:

1.      "Συμβολή εἰς τήν ἔννοιαν τοῦ ὅρου Δικαιοσύνη κατά τήν Π. Διαθήκην"  [Ἀθῆναι 1970].

2.      "Ὁ ὅρος Δικαιοσύνη στήν ἐπιστήμη τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου. Θεμελιώδεις ἔννοιες κατά τό Ρωμαϊκό καί Βυζαντινό Δίκαιο" [;].

          Τό 1999 ὁ Σπυρίδων γιόρτασε τή συμπλήρωση τῶν 25 χρόνων τῆς Ἀρχιερατείας του. Στίς 4 Φεβρουαρίου 2003 ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἔκανε δεκτή τήν παραίτησή του, γιά λόγους ὑγείας. Γιά νά μήν ἀπομακρυνθεῖ μάλιστα ἀπό τήν Μητρόπολη καί τό ποίμνιο, πού τόσο ἀγάπησε, ἐγκατεβίωσε στήν Ἱερά Μονή Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος στήν Πρώτη Σερρῶν.

          Ἀπεβίωσε τήν Πέμπτη, 31 Ἰουλίου 2003. Τό σχετικό Δελτίο Τύπου τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου (τῆς ἴδιας ἡμέρας) ἀνέγραφε: " Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀναγγέλλει μέ βαθύτατη συγκίνηση τήν ἐκδημία πρός Κύριον τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου πρώην Ζιχνῶν καί Νευροκοπίου κυροῦ Σπυρίδωνος. Ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία θά ψαλεῖ τήν Παρασκευή 1η Αὐγούστου 2003 στίς 15.30, στόν Μητροπολιτικό Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ζιχνῶν καί ἐν συνεχείᾳ ἡ σορός τοῦ ἐκλιπόντος Ἱεράρχου θά ἐνταφιασθεῖ στήν Ἱερά Μονή Ἀναλήψεως Πρώτης Σερρῶν".

Πηγές:

·         "Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 2002", Ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 2002, τ. 2, 586 ἑξ.

·         Who’s who Ἐπίτομο Βιογραφικό Λεξικό 2002-2003, Ἐκδ. Μέτρον, Ἀθήνα 2002, σ. 506.

·         http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/deltia_typou/2003-02-04.html.

·         http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/deltia_typou/2003-07-31_1.html

·         Περιοδικό Ἐκκλησία 90 (2003) 643.

·         Μ η τ ρ ο π ο λ ί τ ο υ   Μ ε σ σ η ν ί α ς   Χ ρ υ σ ο σ τ ό μ ο υ   Θ έ μ ε λ η,   Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Μεσσηνίας διά μέσου τῶν αἰώνων, Ἀθῆναι 2003, σ. 162 ἑξ. καί 323 ἑξ.

Βανάτο: Αρχιερατική Ευχαριστιακή Σύναξη | Βράβευση Διονυσίας Μούσουρα από το "Αληθώς" [80 photos + video]

Φωτορεπορτάζ: Ιωάννης Πορφύριος Καποδίστριας

Σήμερα, στο Μπανάτο της Ζακύνθου και μάλιστα στον ναό της Φανερωμένης, υποδεχθήκαμε -για πρώτη φορά σε Ευχαριστιακή Σύναξη, υπό την ιδιότητά του ως Μητροπολίτου Ζακύνθου- τον Επίσκοπό μας κ. Διονύσιο Δ΄. 

Ο Μητροπολίτης Ζακύνθου θα λειτουργήσει στην Ενορία μας, την ερχόμενη Κυριακή (28/7)

Την ερχόμενη Κυριακή, 28 Ιουλίου 2013, 

ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Δ΄ θα λειτουργήσει στην Ενορία μας

(Ι. Ναό Φανερωμένης, 8-10 π.μ.).

Στο τέλος της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας

α) Θα τελεσθεί το Πενταετές Μνημόσυνο του ΝΙΚΟΛΑΟΥ Π. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

και

β) Από το Μορφωτικό Κέντρο Λόγου ΑΛΗΘΩΣ θα αποδοθεί οφειλόμενη Τιμητική Διάκριση

στην Μπανατιώτισσα συγγραφέα ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ-ΤΣΟΥΚΑΛΑ,

η οποία ζει μόνιμα στη Μελβούρνη, αναδεικνύοντας με το έργο της τη Ζάκυνθο και τον Ελληνισμό.

Παρακαλούμε να μας τιμήσετε με την παρουσία Σας!

Εκ του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου

Το Κέντρο Λόγου "Αληθώς" τιμά την διηγηματογράφο Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Το Μορφωτικό Κέντρο Λόγου Μπανάτου ΑΛΗΘΩΣ τιμά μια εξέχουσα γόνο της Ενορίας μας, την ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ-ΤΣΟΥΚΑΛΑ, έγκριτη διηγηματογράφο και τακτική συνεργάτρια του ηλεκτρονικού περιοδικού Νυχθημερόν.

Η τιμώμενη βρέθηκε από πολύ νωρίς μετανάστρια στην Αυστραλία, όπου μόνιμα ζει και διαπρέπει. Μες από το πεζογραφικό κυρίως έργο της διασώζονται οι καημοί της ξεριζωμένης από τη μητροπολιτική Ελλάδα Ρωμιοσύνης, της μεταφυτευμένης βίαια σε ξένη γη.

Η τιμητική εκδήλωση θα γίνει στο τέλος της Ευχαριστιακής Σύναξης της ερχόμενης Κυριακής, 28 Ιουλίου 2013, στον ναό της Φανερωμένης Μπανάτου, στην οποία -σημειωτέον- θα προστή ο Σεβ. Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Διονύσιος Δ΄. Σύντομη αναφορά στο έργο και την προσφορά της κ. Διονυσίας Μούσουρα-Τσουκαλά θα κάνει ο Εφημέριος και υπεύθυνος του ΑΛΗΘΩΣ π. Παναγιώτης Καποδίστριας, στη συνέχεια ο Σεβ. Μητροπολίτης θα επιδώσει το τιμητικό δίπλωμα και το σχετικό αναμνηστικό, η δε τιμώμενη στο τέλος θα απαντήσει κατάλληλα.

Για να γνωρίσουμε καλύτερα την Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Είναι γόνος της συνοικίας Κουκουναρία του Μπανάτου, κόρη των μακαριστών συντοπιτών μας ιερέως Σπυρίδωνος Μούσουρα (του λογίου και μουσικολογιωτάτου) και της πρεσβυτέρας Χρυσής. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1940, όπου ολοκλήρωσε και την δευτεροβάθμια εκπαίδευσή της. Στην Αυστραλία μετανάστευσε το 1967 με τον σύζυγο και τα παιδιά τους. Εκεί δίδαξε την ελληνική γλώσσα στα απογευματινά και σαββατιανά παροικιακά σχολεία, ενώ σπούδασε Διερμηνεία και Μετάφραση στο Πανεπιστήμιο RΜΙΤ της Μελβούρνης.

Έργα της πεζά και έμμετρα -δημοσιευμένα σε εφημερίδες της Ζακύνθου και σε λογοτεχνικά περιοδικά της Αυστραλίας- έχουν διακριθεί αρκετές φορές σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το 1996 συμμετείχε με την ποιητική συλλογή "Σκυφτές Ανεμώνες", στο βιβλίο Τετραλογία, των εκδόσεων Ναυτίλος.

Αυτοτελώς έχουν εκδοθεί οι διηγηματικές συλλογές της: Ο Κραταιός Νόστος [2000, εκδόσεις του Πανεπιστημίου RMIT, Melbourne, (Ελληνικό Τμήμα)], Εκ Φιόρε και εξ Αντιπόδων [2005, εκδόσεις Τσώνη], Του Φιόρου και του Μισεμού [2013, εκδόσεις Περίπλους]. Το 2007 (εκδόσεις Τσώνη) κυκλοφόρησε η δίγλωσση ποιητική συλλογή της: Εν τη πόλει της Μελβούρνης και με Αγγλικό τίτλο: Words and Memories in Melbourne. 

Στο e-περιοδικό Νυχθημερόν έχουν δημοσιευθεί μέχρι σήμερα 74 πρωτότυπα κείμενά της, μια επιλογή των οποίων πρόκειται να κυκλοφορηθεί σε έντυπη μορφή προσεχώς, στη Μελβούρνη. Όλα τα εν λόγω κείμενα είναι δημοσιευμένα στη στήλη "Αναμνήσεις και νοσταλγίες της Διονυσίας" και μπορείτε να τα ξαναδιαβάσετε μ' ένα κλικ εδώ. 

Μπορείτε, εξάλλου, να δείτε και να ακούσετε την ίδια να διαβάζει ένα διήγημά της, στο βίντεο που ακολουθεί, από το κανάλι μας στο YouTube, το οποίο μαγνητοσκοπήθηκε παλαιότερα για λογαριασμό του πολυπεριοδικού μας και στο πλαίσιο του Οπτικοακουστικό Αρχείο Ζακυνθίων Λογοτεχνών που ιδρύσαμε:

Δυο κεφαλονίτικα μελετήματα του π. Γεωργίου Φ. Αντζουλάτου

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Δύο νέα μελετήματά του μας απέστειλε, πριν από λίγο καιρό, πολύ ευγενώς ο φίλος και συναδελφός Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Φ. Αντζουλάτος. Το πρώτο τιτλοφορείται "Η Παναγία των Αγριλίων και οι Κεφαλονίτες ναυτικοί. Καράβια ταξίδια, τάματα και θαύματα" (Αθήνα 2013) και το δεύτερο επιγράφεται "Η διαθήκη του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ Αννίνου (29 Απριλίου 1740)" (ανάτυπο από τον 13ο τόμο των Κεφαλληνιακών Χρονικών - αφιέρωμα στη μνήμη Υπατίας Ε. Δεστούνη, σσ. 465-490, Αργοστόλι 2012).

Ο φίλτατός μας π. Γεώργιος, ο Κεφαλονίτης άξιος ιερέας και έγκριτος συγγραφέας των ανωτέρω εργασιών, ο οποίος -σημειωτέον- υπηρετεί στην Ι. Μητρόπολη Γλυφάδας, είναι γνωστός για τις ευάριθμες ιστοριοδιφικές - ιστορικές - αγιολογικές μελέτες του. Ό,τι δικό του βλέπει το φως της δημοσιότητας, φέρει την σφραγίδα της πιστότητας και όλοι γνωρίζουμε ότι αποτελεί συμβολή, τόσο στην εκκλησιαστική ιστορία της γενέτειράς του Κεφαλονιάς, όσο και της Επτανησιακής Γραμματεία και Ιστορίας! Του ευχόμαστε καλή δύναμη στην διακονία του!!!

Εσπέρας στον περικαλλή ναό του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου

  Χθες το δειλινό στην Πάτρα  

Η των Πατρέων σε πόλις, Ποιμένα κέκτηται, και πολιούχον θείον, και κινδύνων παντοίων, ρύστην και φρουρόν σε, Ανδρέα σοφέ, ευχαρίστως τιμώσά σε· Αλλ' εκδυσώπει απαύστως υπέρ αυτής, διασώζεσθαι αλώβητον.

Φωτογραφίες: π. Παναγιώτης Καποδίστριας / 13 Ιουλίου 2013

Φωτοστιγμές μιας πνευματικής χαράς

  Απόψε το δειλινό στην Πάτρα / Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (Ε.Α.Π.)  
  Απονομή στον π. Παναγιώτη Καποδίστρια Μεταπτυχιακού Τίτλου Ειδίκευσης στην Ορθόδοξη Θεολογία

Και άλλες λεπτομέρειες ζακυνθινής ξυλογλυπτικής

Κάποιες επιπλέον όμορφες και καλαίσθητες στιγμές του ζακυνθινού επιχρυσωμένου μπαρόκ από τον ναό της Φανερωμένης Μπανάτου δημοσιεύουμε σήμερα.

Στις φωτό 1 και 2 λεπτομέρειες από την Καθέδρα της Παναγίας, στη φωτό 3 ένα ξύλινο μανουάλι, στις φωτό 3 και 4 λεπτομέρειες από το Τέμπλο.

Ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας προς τους Αρχιερείς της Αφρικής για την έκρυθμη κατάσταση στην Αίγυπτο

Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Άγιοι Αδελφοί,

           Η Αίγυπτος κλυδωνίζεται για μια ακόμη φορά στη νεώτερη ιστορία της εν μέσω καταιγιστικών και εκρύθμων πολιτικών εξελίξεων. Η κοινωνία δοκιμάζεται, καθώς η ομόνοια έχει μετατραπεί για μια ακόμη φορά από αυτονόητο δεδομένο σε δυσπρόσιτο ζητούμενο. Η απειλή εκτεταμένης εκτροπής ακυρώνει την ελπίδα για το αύριο και ο φόβος του διχασμού δηλητηριάζει τη συνύπαρξη.

          Το Πατριαρχείο μας, από την αρχέγονη ιστορική του κοιτίδα, διέρχεται για μια ακόμη φορά τις μυλόπετρες του χρόνου με συνείδηση της ιστορίας του και της ευθύνης του. Με χαλύβδινη θέληση στεκόμαστε φρυκτωροί της φλόγας της αισιοδοξίας και της ελπίδας, παρά το κρίσιμο και το άδηλο των καιρών. Ζητώ την διά της προσευχής νοερή παρουσία σας στο πλευρό μας προς στερέωση του αγωνιστικού μας φρονήματος.

+ Ο Αλεξανδρείας Θεόδωρος Β΄

Λεπτομέρειες ζακυνθινού μπαρόκ

Η εκκλησιαστική ξυλογλυπτική στη Ζάκυνθο θεραπεύτηκε διαιώνια από σημαντικούς Καλλιτέχνες. Οι σπουδαίοι αυτοί μαστόροι αντλούσαν την τεχνοτροπία και τα θέματά τους από ιταλικά ή φλαμανδικά πρότυπα, σχέδια των οποίων διοχετεύονταν στη Ζάκυνθο κατά την διάρκεια της Βενετικής Κυριαρχίας και την όσμωση των πολιτισμών που άφευκτα συνέβη τότε. Από τον 17ο αιώνα κι εδώθε μνημονεύονται μάλιστα ορισμένα ονόματα πολύ σημαντικών ξυλογλυπτών, οι οποίοι δημιούργησαν στο νησί μας: Ιάκωβος Γουδέλης, Τζουάνες Μοσκέτης, Άντζολος Μοσκέτης, Μανιός Μαγγανάρης, Νικόλαος Βιδάλες, Ιωάννης Καταιβάτης, Διονύσιος Αντωνίου Τορτορέλης (μάστορας του τέμπλου της Παναγούλας μας), Αντώνιος Κεφαλονίτης ή Κουρελής, Αναστάσιος Διον. Βλάχος (μάστορας του αρχιερατικού θρόνου της Παναγούλας μας), Νικόλαος Διον. Ανδραβιδιώτης, οι σημερινοί Αδελφοί Τσουκαλά και πλείστοι άλλοι. [Περισσότερα και αναλυτικότερα στοιχεία για το θέμα, βλ. στο, Ντίνου Κονόμου, Ζάκυνθος Πεντακόσια Χρόνια (1478-1978), τ. 5 (τεύχ. 2), Αθήνα 1989, σ. 43-75].

Εννοείται, ότι και στις εκκλησίες του Μπανάτου υπάρχουν ενδιαφέροντα έργα τέχνης καμωμένα σύμφωνα με το λεγόμενο "ζακυνθινό μπαρόκ". Από αυτόν τον πλούτο ερανιζόμαστε παραπάνω ορισμένες λεπτομέρειες.

Στην φωτογραφία 1, η επίστεψη της Καθέδρας της Φανερωμένης. Στη φωτό 2, το Αρτοφόριο της Φανερωμένης. Στη φωτό 3, η επίστεψη της Καθέδρας της Παναγούλας, στις φωτό 4 και 5, λεπτομέρεις από το Αρτοφόριο της Παναγούλας.

Μέχρι τις ημέρες μας ιστορήθηκαν νεότερα έργα ξυλογλυπτικής από τους Αδελφούς Διονύσιο και Γεώργιο Τσουκαλά, ιδιαίτερα στον ναό της Παναγούλας, ο οποίος είναι νεότατος κι έχρηζε καλλιτεχνικής επένδυσης στο εσωτερικό του.

Ένα νέο βιβλίο για τον Όρκο

Επιμέλεια παρουσίασης: π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Λάβαμε αυτές τις ημέρες από τον Αρχιμανδρίτη Κύριλλο Κωστόπουλο, ιεροκήρυκα Ι. Μητροπόλεως Πατρών και διδάκτορα Θεολογίας, το νέο πόνημά του, με τίτλο "Ο Όρκος κατά τους Ιερούς Κανόνες και την Αγιοπατερική Παράδοση". Κυκλοφορήθηκε χαρτόδετο από τις εκδόσεις Γρηγόρη (Αθήνα 2012) και αριθμεί 132 σελίδες, 1ο της σειράς Νομοκανονικά Ανάλεκτα. Ευχαριστούμε τον αποστολέα για την ευγενική προσφορά του ανά χείρας τομιδίου και αξίζει να λάβουμε γνώση για το περί τίνος πρόκειται, ανατρέχοντας στο κείμενο - ρεζουμέ του οπισθόφυλλου. Τα λέει όλα:

Το ήθος της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι η ζωή του προσώπου και η οντολογική ελευθερία του. Αυτό, όμως, που δίνει υπόσταση στο ελεύθερο πρόσωπο πέρα από κάθε περιορισμό και προκαθορισμό, είναι η αγάπη. Δεν ημπορεί καμία αντικειμενική διάταξη νόμων ή κανόνων να επηρεάσει την ελεύθερη προσωπικότητα του Ορθοδόξου Έλληνα.

Η εν ελευθερία υπακοή στην εντολή του Θεού «μη oμόσαι όλως». Όπως αναφαίνεται μέσα από την Κανονική και Πατερική παράδοση, είναι ένας από τους τρόπους να απόδειξη ο πιστός χριστιανός την εμπειρία της αγαπητικής αποδοχής και σχέσεώς του με τον Θεόν της αγάπης και τον συνάνθρωπο. Η απόρριψη του όρκου ευρίσκεται ακριβώς μέσα στην εν αληθεία θυσιαστική αγαπητική προσφορά και κοινωνία.

Ολίγα για το έργο του Ιωσήφ Βιβιλάκη "Το κήρυγμα ως performance. Εκκλησιαστική ρητορική και θεατρική τέχνη μετά το Βυζάντιο"

Επιμέλεια παρουσίασης: π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Είχαμε την τιμή να λάβουμε από τον φίλο Ιωσήφ Βιβιλάκη, Καθηγητή στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, μάλιστα δε με θερμότατη αφιέρωση, το νέο εκδοτικό τόλμημά του. Πρόκειται για το έργο του "Το κήρυγμα ως performance. Εκκλησιαστική ρητορική και θεατρική τέχνη μετά το Βυζάντιο", που κυκλοφορήθηκε φέτος (2013) από τις εκδόσεις Αρμός, με 520 σελίδες και με φωτογραφικό ένθετο 32 σελίδων. 

Ο Βιβιλάκης μάς έχει συνηθίσει στα δύσκολα. Η δε υπόθεση του κηρύγματος έκπαλαι μέχρι και σήμερα αποτελεί μια "δύσκολη" υπόθεση, πονετική έως τραγική θα λέγαμε... Για να λάβετε μια πρώτη γνώση τού εγχειρήματος Βιβιλάκη, αναφέρουμε ότι, πλην της Εισαγωγής, με τίτλο Το κήρυγμα στον χριστιανικό κόσμο (σελ. 35), ο τόμος σπονδυλώνεται από τρία μεγάλα κεφάλαια: Α'  Το δραματικό κήρυγμα (σελ. 101), Β΄ Η παραστατικότητα του κηρύγματος (σελ. 187) και Γ΄ Το κηρυγματικό δράμα (σελ. 311). 

Από το εξώφυλλο τού ανά χείρας έργου, πληροφορούμαστε ότι Το βιβλίο για το κήρυγμα ως performance μάς επιστρέφει σε καιρούς όπου ο εκκλησιαστικός λόγος των Πατέρων πρόσφερε από τον άμβωνα μιαν έντονη δραματική εμπειρία. Κατά έναν παράξενο τρόπο η θεατρομάχος Εκκλησία, από το Βυζάντιο έως τη νεώτερη εποχή, διατήρησε ένα ιδιαίτερο κανάλι για την υποκριτική και τη μίμηση των ανθρωπίνων παθών και καταστάσεων, με σκοπό να προσφέρει νοήματα, σκέψεις, υποσχέσεις και ελπίδες, να ανοίξει ένα παράθυρο θέας προς τα ουράνια.

Η βασική πρόθεση του συγγραφέα είναι να αναδείξει τον θεατρικό χαρακτήρα του κηρύγματος και να διευρύνει τον προβληματισμό γύρω από την παραστασιακή διάσταση που έχει, τεκμηριώνοντας ότι η γλώσσα και η σωματική κίνηση στην παρουσίασή του ήταν πάντοτε σε στενό σύνδεσμο και συναποτελούσαν ένα ενιαίο σύστημα που είχε την πρόθεση να απευθυνθεί κατευθείαν στην καρδιά και το νου του ακροατή / θεατή  /αναγνώστη. Η εργασία επιχειρεί να καλύψει ένα βιβλιογραφικό κενό, ενώ αναδεικνύει νέες περιοχές έρευνας τόσο στις σπουδές της ομιλητικής όσο και στην ανάλυση του θεατρικού φαινομένου σε μία ορθόδοξη προνεωτερική κοινωνία που δεν είχε επίσημο θέατρο δυτικοευρωπαϊκού τύπου.

Το νέο βιβλίο του Ιωσήφ Βιβιλάκη Το κήρυγμα ως preformance απευθύνεται σε θεολόγους και κληρικούς, αφηγητές και, γενικότερα, επαγγελματίες του θεάτρου, θεατρολόγους, ιστορικούς και μελετητές του πολιτισμού. Στις σελίδες και στην εικονογράφηση οι ηθοποιοί μπορούν να ανακαλύψουν μέσα στο κήρυγμα το αλφαβητάρι της υποκριτικής τέχνης, ενώ όσοι ασχολούνται με τις θεατρικές σπουδές θα εντοπίσουν ένα νέο πεδίο μελέτης και έρευνας.

Αξίζει και να αποκτηθεί και να μελετηθεί, ιδιαίτερα από τους σημερινούς επιφορτισμένους κληρικούς για την άσκηση του κηρύγματος του θείου λόγου, δεδομένου ότι συχνά-πυκνά διαπιστώνουμε ότι το άθλημα του κηρύσσειν επ' εκκλησίας προαπαιτεί εντέλει μιαν ιδιαίτερη γνώση των σύγχρονων πραγμάτων του περιρρέοντος κόσμου, αλλά εν πρώτοις επίγνωση της ορθόδοξης προσωπικής και συλλογικής αυτοσυνειδησίας μας! Ιωσήφ, εύγε! Καλή συνέχεια!

"Ευχαίς Βαρθολομαίου"

Μετά χαράς λάβαμε από τον πολυσέβαστο Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο ευχαριστήριο για τις ταπεινές ευχές, τις οποίες απευθύναμε στην Παναγιότητά του, με την ευκαιρία της ονομαστικής εορτής του, την 11η Ιουνίου 2013. 

Το σημαντικό είναι ότι στην ληφθείσα πατριαρχική κάρτα, υπάρχει χειρόγραφη μια φράση του Πατριάρχου, που αφορά στο ποίημα που γράψαμε και δημοσιεύσαμε εκείνη την εορταστική  μέρα, εδώ στο Νυχθημερόν, με τίτλο "Το Δίκιο", ως κανίσκι για τα ονομαστήριά του και μιλά για τους νεκρούς της Πόλης και των άλλων ιερών τόπων της Ρωμηοσύνης (π.χ. Ίμβρο, Καππαδοκία), οι οποίοι -τρόπον τινά- ζωοποιούνται "ευχαίς Βαρθολομαίου". Το ποίημα κλείνει με την αναστάσιμη μορφή του γέροντα Αστερίου, ταπεινού ιερέα της Ίμβρου, πλάι στον οποίον ο μικρός Δημήτριος Αρχοντώνης διακόνησε ως ιερόπαις, προτού αρχίσει την πορεία προς την πατριαρχική περιωπή. Ο ίδιος ο Πατριάρχης έχει μιλήσει παλαιότερα περί αυτού ως εξής: «... έπαιρνε το δισάκι με τα άμφια στον ώμο του ο πατήρ Αστέριος και εγώ σιγά σιγά ανεβαίναμε αυτές τις πέτρες και γινόταν η λειτουργία, αλλά αποζημιώνεται κανείς εκεί, όταν θα ανεβεί, για τον κόπο του, διότι η θέα είναι απερίγραπτος. Από την κορυφή της Αρασιάς βλέπει κανείς όλα τα χωριά της Ίμβρου, όλα τα χωριά. Ο πατήρ Αστέριος, όπως είπα, ήταν καλοκάγαθος άνθρωπος και περιορισμένων μορφωτικών προσόντων, και όταν τον ρωτούσαν "πώς ανεβαίνεις στην Αρασιά, δεν κουράζεσαι, πάτερ Αστέριε;", ήθελε να πει ότι ανεβαίνει άνετα και έλεγε ότι ανεβαίνει "ανέπαφα" -αιωνία του η μνήμη. Πάντοτε τον μνημονεύω...».

Ξαναδιαβάστε το ημέτερο ποίημα, μ' ένα κλικ εδώ.

Ως αποδεικνύεται, ο Πατριάρχης έσκυψε πάνω από τους στίχους μας αυτούς και τώρα μάς γράφει: "Θερμάς ευχαριστίας και δια το ωραίον ποίημα. Μας συγκινείτε!"

π. Π. Κ.

"ΛΟΓΟθήκη / αληθώς", 14η εκπομπή: Ο Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Διονύσιος περί των πρώτων Χριστιανών Απολογητών

[Εικαστικό σχόλιο στην ομιλία: Ασώματο χέρι, έργο Χρήστου Μποκόρου, 2005]

Η γρουσούζα η Καρυδιά

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ-ΤΣΟΥΚΑΛΑ

Μπροστά στην αυλή υπήρχαν μόνο λουλούδια. Γεράνια, Βασιλικοί, Γραντούκες, Μπουγαρινιές και το Καλοκαίρι δεν έλειπαν οι Ντάλιες, Του Ήλιου τα κάλλη, Τζετζέκια ή Κατιφέδες, όπως τα λένε σε άλλα μέρη της Ελλάδας κι οπωσδήποτε δυο μεγάλες Μαργαρίτες, που συνήθως όλες οι κοπελιές, που περνούσαν από εκεί, έκοβαν κι από μία να την μαδήσουν, έτσι για να μάθουν αν το αγόρι που τις γλυκοκοίταζε, τις αγαπούσε στ’ αλήθεια! Η αυλή ήταν πολύ μεγάλη όμως και δεν υπήρχε δέντρο να ρίχνει τον ίσκιο του τα καλοκαίρια και να μην τους τρώει το λιοπύρι.

Ο Νικόλας και η Τασία όμως νιόπαντροι, νέοι, γεμάτοι διάθεση και μεράκι για τη ζωή, έκαναν σχέδια για όλα τα δέντρα που θα φύτευαν μπροστά και πίσω, ώστε να ομορφύνει το σπιτάκι τους. Ήταν πολύ ερωτευμένοι, αφού ναι μεν με προξενιό παντρεύτηκαν όπως όλοι εκείνα τα χρόνια, αλλά υπήρχε αισθηματάκι βαθύ και όμορφο! Ο Νικόλας με την κιθάρα του κάθε βράδυ στο μαγαζί του χωριού όταν τελείωνε τις αγροτικές του δουλειές  να παραγγέλνει λίγο κρασάκι και πότε μόνος πότε με άλλους νέους παρέα όπου ένας είχε ακορντεόν να τραγουδούν όλα τα σουξέ της εποχής. Ωραία, ρομαντικά τραγούδια, όπου ανάλογα με την κοπέλα που είχαν στο νου και στην καρδιά τους, φρόντιζαν για το κατάλληλο τραγούδι!

Ο Νικόλας είχε αδυναμία στο τραγούδι Μάτια Καστανά, αφού καστανά μάτια είχε η Τασία του κι άρχιζε πάντα με αυτό το πολύ μελωδικό τραγούδι! Κ’ η Τασία το άκουγε και έλιωνε γιατί είχε πάρει χαμπάρι τις γλυκές ματιές που της έριχνε, τις οποίες, μέσα στα όρια του επιτρεπτού των καιρών, ανταπέδιδε πάντα με μεγάλη προφύλαξη μην τη πάρουν είδηση και εκτεθεί.

Έστειλε προξενιό λίγο πριν φύγει φαντάρος, για να μη φοβάται πως μέχρι να απολυθεί μπορεί να την παντρέψουν με άλλον, αλλά ακόμα για να μπορούν να αλληλογραφούν και να βλέπονται όταν έπαιρνε άδεια. Μολονότι υπήρξαν κάποιες αντιρρήσεις από τους γονείς της, επειδή δεν είχε πάει φαντάρος ακόμα, τελικά πείσθηκαν, γιατί ήταν καλό παιδί ο Νικόλας κι από νοικοκυραίους γονείς και με τις ευχές όλων έγιναν οι αρραβώνες κι έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας τα νέα παιδιά!

Παντρεύτηκαν αμέσως μόλις απολύθηκε από το στρατό ο Νικόλας και τώρα προγραμμάτιζαν τι θα φυτέψουν στον κήπο τους. Αποφάσισαν να φυτέψουν στο πίσω μέρος φρουτόδεντρα, το τερπνόν μετά του ωφελίμου φυσικά. Μπροστά έλεγε η Τασία να φυτέψουν καλλωπιστικό δέντρο, μα ο Νικόλας ξαφνικά αποφάσισε πως αυτό που πραγματικά ήθελε ήταν να φυτέψουν μια καρυδιά. Είχε ο Νόνος του καρυδιά μπροστά στη μέση της αυλής και τη θυμόταν πάντα με νοσταλγία, μια κι ο Νόνος του έφυγε νωρίς!

Στην αρχή η Τασία προσπάθησε να τον μεταπείσει με διάφορες δικαιολογίες, μεγάλο δέντρο η καρυδιά, θα πιάσει όλη την αυλή θ’ απλώσει πολύ και θα σκοτεινιάσει το σπίτι κι άλλα τέτοια. Όταν ένα μετά το άλλο απέρριψε τα επιχειρήματα της ο Νικόλας, την πήραν τα κλάματα και του ομολόγησε πως ή καρυδιά είναι γρουσούζικο δέντρο κι ο θρύλος λέει πως όποιος φυτέψει καρυδιά δε θα ζήσει να την δει να μεγαλώνει. Του ανάφερε διάφορα παραδείγματα, ακόμα και το Νόνο του, που καλά δεν ήταν ούτε 60 χρονών, όταν έφυγε κι άλλους χωριανούς, που κάμανε την κουτουράδα να παρακούσουν τον άγραφο Νόμο και φύτεψαν καρυδιά!!!

Γέλασε με τους φόβους της ο Νικόλας προσπαθώντας να της εξηγήσει πως αυτά δεν είναι παρά προλήψεις και δεισιδαιμονίες και κάθε άλλο παρά το αθώο δέντρο με το πυκνό του φύλλωμα και τους πλούσιους καρπούς του είναι υπεύθυνο για το θάνατο του Νόνου του και των άλλων, απλές συμπτώσεις και τίποτα άλλο. Για να της αποδείξει πόσο αβάσιμα ήταν όλα αυτά και πως αυτός δεν τα λάμβανε καθόλου υπόψη, την άλλη κιόλας μέρα μια κι ήταν φθινόπωρο, η καταλληλότερη εποχή, αγόρασε μια μικρή καρυδιά και χαρούμενος φώναξε και τη Τασία να τον βοηθήσει.

Σφίχτηκε η καρδιά της νιόπαντρης, μα δεν θέλησε να τον κακοκαρδίσει, ούτε να επιμείνει στους λόγους που του ανάφερε. Μέσα της, όμως, κάτι την έτρωγε. Τον βοήθησε και, όταν τελείωσαν, της λέει ο Νικόλας, «μη φοβάσαι γιατί κι αληθινοί να βγουν οι φόβοι σου, αφού μαζί τη φυτέψαμε, μαζί θα πεθάνουμε» και την αγκάλιασε με στοργή. Εκείνη χώθηκε στην αγκαλιά του αμίλητη.

Κοίταζε το δεντράκι έτσι που μεγάλωνε και φούντωνε κι από τη μια το καμάρωνε, από την άλλη ανησυχούσε κι έτρεμε η ψυχή της! Βαθιά θρησκευόμενη η Τασία προσευχόταν και παρακαλούσε την Παναγιά να έχει δίκιο ο Νικόλας κι όντως να είναι προλήψεις όλα αυτά που έλεγαν για την καρυδιά. Με τον καιρό ξεχάστηκε το θέμα, συνήθισε να βλέπει την καρυδιά μπροστά και κάπου έπεισε τον εαυτό της ότι όντως χαζά είναι αυτά που λένε για το αθώο δέντρο. Κάπου όμως τα τσιμπήματα της καρδιάς της όλο και την ενοχλούσαν και τριβέλιζαν το μυαλό της κακές σκέψεις, ιδιαίτερα όταν έφταναν ψίθυροι στ’ αυτιά της πως στο χωριό συζητούσαν για την κουτουράδα που έκαμε ο Νικόλας που είναι τόσο φρόνιμος! Ελάχιστες καρυδιές υπήρχαν στο χωριό, ποιος τολμούσε να φυτέψει που όλοι έτρεμαν με αυτά που είχαν ακούσει.

Πέρασαν λίγα χρόνια, τα φυτά και τα δέντρα που είχαν φυτέψει άρχισαν να μεγαλώνουν και να ομορφαίνουν το σπίτι, η καρυδιά είχε πάρει τα επάνω της και προόδευε κι η Τασία με το Νικόλα περίμεναν το τρίτο παιδί τους! Είχαν ήδη δύο αγόρια κι έλπιζαν σε κόρη αυτή τη φορά. Απ’ ό,τι έλεγαν οι παλιότερες του χωριού, που γνώριζαν από αυτά τα πράγματα, σίγουρα ήταν κορίτσι, γιατί ήταν μες τις μεγάλες της ομορφιές η Τασία και η κοιλιά της ολοστρόγγυλη!!! Αδιάσειστη απόδειξη, όχι απλά ένδειξη, πως είναι κορίτσι!

Δύσκολη εγκυμοσύνη και πολύ πιο δύσκολη γέννα! Δύο μερόνυχτα παιδευόταν η Τασία και το μωρό τίποτα να βγει. Κάποια στιγμή φοβήθηκε πολύ η Μαμή πως θα έσκαγε το μωρό γιατί είχε τυλιχτεί ο λούρος στο λαιμό του. Σπάραζε η Τασία από τους πόνους, ως πέρα ακούγονταν οι φωνές της. Φώναξε το Νικόλα η Μαμή και του παράγγειλε να πάει να φέρει το γιατρό από τη Χώρα, γιατί η κατάσταση πολύ άσκημη...

Έφυγε με το ποδήλατο ο Νικόλας, μα δε βρήκε το γιατρό, ήταν σε ένα μακρινό χωριό κοντά στο Καταστάρι. Είχε ήδη νυχτώσει, πώς να ειδοποιήσουν το γιατρό; Όχι κινητά, μα μήτε σταθερά τηλέφωνα υπήρχαν κείνα τα χρόνια και οι ώρες περνούσαν γεμάτες αγωνία για το Νικόλα... Πώς να γυρίσει πίσω μόνος του, που η Μαμή τού εξήγησε πριν φύγει πως η κατάσταση ήταν κρίσιμη...

Λίγοι και μετρημένοι οι γιατροί. Στην απελπισία του χτύπησε όλες τις πόρτες, βρήκε τελικά γιατρό που ήταν διατεθειμένος να ξεκινήσει εκείνη την προχωρημένη ώρα να πάει στο καμποχώρι, είχε δώσει τον ιερό όρκο του Ιπποκράτη και τον τήρησε. Καβάλησαν με το Νικόλα το ποδήλατο, δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Σκοτάδι στο χωριό, μα το σκοτάδι δεν έκρυβε την αναστάτωση που επικρατούσε, τις γυναίκες που είχαν μαζευτεί όλες στο σπίτι του, τ’ ολοφώτιστο μαγαζί γεμάτο άνδρες...

Θρήνος και σπαραγμός στο σπίτι... Η Τασία με το κοριτσάκι της είχαν σβήσει... «Πήγε όλο με το παιδί», του είπε κλαίγοντας η Μαμή. «Προσπάθησα, ό,τι μπορούσα έκανα μα δεν τα κατάφερα...» 

Ασπρομάλλης γέρος ο Νικόλας κι ακόμα θρηνούσε, ο Νικόλας που ποτέ δε ξεπέρασε το χαμό της αγαπημένης του Τασίας και που τον έτρωγαν οι τύψεις πως αυτός έφταιξε για το χαμό της, αυτός που δεν την πίστεψε πως η καρυδιά είναι γρουσούζα. Αυτός, που για να διαλύσει τότε τους φόβους της, της ζήτησε να βοηθήσει στο φύτεμα της καρυδιάς... Της γρουσούζας καρυδιάς, που όποιος τη φυτέψει, δε θα ζήσει να την δει μεγάλο δέντρο...

Στιγμές από την κατανυκτική Παράκληση προς την Παναγία των Βλαχερνών

  Απόψε στο παρεκκλήσιο της Παλαιάς Βλαχέραινας Μπανάτου  

Σε κλίμα κατάνυξης και ευλάβειας ολοκληρώθηκαν απόψε το δειλινό στην Ενορία μας οι λειτουργικές συνάξεις προς τιμήν της Παναγίας των Βλαχερνών, επ' ευκαιρία της Καταθέσεως της Τιμίας Εσθήτος Της στον περιώνυμο ναό της Κωνσταντινουπόλεως.

Όπως από 25ετίας έχει καθιερωθεί, εψάλη υπαίθρια Παράκληση προς την Παναγία, στον πάλαι ποτέ τόπο του παλαιού Μοναστηρίου της Βλαχέραινας, στο κέντρο του Μπανάτου, όπου σήμερα υπάρχει μικρό και απέριττο ναΰδριο - προσκυνητάριο. Συμμετείχαν ευάριθμοι ενορίτες, ψάλτες, φίλοι και γνωστοί. 

Ακολούθησε Αρτοκλασία και στο τέλος πλούσια κεράσματα, που ετοίμασαν τα ολοπρόθυμα μέλη της Οικογένειας Αναστασίου και Στέλλας Στραβοπόδη. Θυμίζουμε ότι η εν λόγω Οικογένεια έχει την υπευθυνότητα της ευπρέπειας και συντήρησης αυτού του ιερού χώρου, ως αναγνώριση της καταλυτικής παρέμβασής τους (προ 30ετίας) για τη σωτηρία του από τους κύκλωθεν καταπατητές. 

Μιλώντας, τέλος, ο Εφημέριος π. Παναγιώτης τόνισε την σημασία που έχει η αναφορά όλων μας στη Μητέρα του Θεού, σε καιρούς αλλοπρόσαλλους και τρικυμιώδεις. "Στρέφοντας τα μάτια της ψυχής και του σώματος προς την Παναγία" είπε, "λαμβάνουμε παρηγορία και βεβαιότητα ότι τίποτε δεν έχει χαθεί, η δε ελπίδα επιβιώνει διασώζουσα, παρότι όλα φαίνονται μαύρα και αδιέξοδα. Και τούτο επειδή η Παναγία είναι Εκείνη, η οποία μόνη αυτή δύναται να προσεγγίζει όσο κανείς άλλος άνθρωπος τον θρόνο της θείας Μεγαλειότητας και ν' αποθέτει εκεί -προς ανακούφιση και διέξοδο- τον προσωπικό και συλλογικό πόνο μας. Έτσι, για να τιμάμε και να δικαιώνουμε την μεσιτική προσπάθεια της Θεομήτορος έχουμε κι εμείς χρέος να αγωνιζόμαστε να αρτιώνουμε τον έσω άνθρωπο, ούτως ώστε να έχουμε τις προοπτικές της αποκατάστασης του εν Κρίσει κόσμου μας"!

[Φωτογραφίες: Ιωάννης-Πορφύριος Καποδίστριας]