Γεννήθηκε τὸ 1914 στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ γονεῖς του ἦταν ὁ Παναγιώτης καὶ ἡ Εἰρήνη Παπαδοπούλου. Τὸ 1931 εἰσήχθη στὴν Ἱερὰ Θεολογικὴ Σχολὴ Χάλκης ἀπ᾽ ὅπου ἀπεφοίτησε τὸ 1937. Τὸ ἴδιο ἔτος ὁ Ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ Φιλόθεος τὸν χειροτόνησε διάκονο. Ὁ ἴδιος ἀρχιερέας ὡς μητροπολίτης Προικοννήσου τὸν χειροτόνησε πρεσβύτερο τὸ 1942. Ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1937 ὡς τὸν Αύγουστο τοῦ 1938 διετέλεσε γραμματέας καὶ ἱεροκήρυκας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης. Ἀπὸ τὸ 1939 ὡς τὸν Ἰούνιο τοῦ 1945 ὑπηρέτησε ὡς διάκονος καὶ μετὰ ὡς ἱερέας στὸ Φερίκιοϊ. Ἀπὸ τὸ 1945 ἕως τὸ 1950 διετέλεσε προϊστάμενος τῆς Ὀρθόδοξης Κοινότητας τῆς Τεχεράνης τὴν ὁποία καὶ διοργάνωσε. Ἐπὶ ἕνα ἔτος δίδαξε στὸ πανεπιστήμιο τῆς Τεχεράνης τὴν Ἀρχαία Ἑλληνικὴ γλώσσα. Ἀπὸ τὸ 1950 ὡς τὸ 1964 ὑπῆρξε προϊστάμενος τῆς κοινότητος Φερίκιοϊ. Τὸ 1964 ἐξελέγη ἐπίσκοπος Ἐλαίας καὶ διορίσθηκε ἀρχιερατικὸς προϊστάμενος τῆς ἐπισκοπικῆς περιφέρειας Ταταούλων. Στὴ θέση αὐτὴ ἐργάσθηκε ὡς τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1972 ὁπότε ἐξελέγη μητροπολίτης τῆς ἐπαρχίας Ἴμβρου καὶ Τενέδου, τὴν ὁποία καὶ ποίμανε πέντε μῆνες. Στὶς 16 Ἰουλίου τοῦ 1972 ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Ἐνδημοῦσα Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸν ἐξέλεξε Ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ῥώμης καὶ Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, ὑπὸ τὸ ὄνομα Δημήτριος ὁ Α´.
Ὁ Δημήτριος ἐργάσθηκε μὲ σύνεση, ταπείνωση καὶ ἀγάπη πρὸς ὅλους, γιὰ τὴ συνέχιση τῆς ὑπερχιλιετοῦς ἱστορίας καὶ παραδόσεως τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ἔδωσε ἰδιαίτερη σημασία στὴν ὀρθόδοξη ἑνότητα καὶ συνεργασία καὶ δέχθηκε τὶς ἐπισκέψεις τῶν Προκαθημένων ὅλων των κατὰ τόπους ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καὶ Αὐτοκεφάλων καὶ Αὐτονόμων Ἐκκλησιῶν μὲ τοὺς ὁποίους συνομίλησε γιὰ τὰ θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὸ σύνολο τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιὰ τὴν προώθηση τοῦ ἔργου τῆς προετοιμασίας τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συγκάλεσε τὶς Α´, Β´ καὶ Γ´ Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις στὸ Ὀρθόδοξο Κέντρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Chambesy τῆς Γενεύης. Ἀκόμη δέχθηκε πολλὲς ἀντιπροσωπεῖες ὀρθοδόξων καὶ μὴ ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖες τοῦ ἐξέθεσαν τὰ εἰδικὰ θέματα ποὺ ἀπασχολοῦν τὶς Ἐκκλησίες τους, γιὰ τὰ ὁποῖα καὶ πῆρε τὶς κατάλληλες ἀποφάσεις καὶ συμπαραστάθηκε στὶς ἀνάγκες τῶν Ἐκκλησιῶν.
Δέχθηκε στὸ Φανάρι τὴν Ἐπίσκεψη πολλῶν ἀρχηγῶν μὴ ὀρθοδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, ὅπως τῶν δυὸ τελευταίων ἀρχιεπισκόπων Καντουαρίας καθὼς καὶ τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου του Β´ (30 Νοεμβρίου 1979), μαζὶ μὲ τὸν ὅποιο ἐξήγγειλε τὴ σύσταση μικτῆς θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὴν ἔναρξη ἐπισήμου θεολογικοῦ διαλόγου ἀνάμεσα στὴν ὀρθόδοξη καὶ τὴ ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία.
Στὶς 22 Μαΐου 1987 ἄρχισε νὰ ἀντεπισκέπτεται τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν ὀρθοδόξων αὐτοκεφάλων καὶ αὐτονόμων Ἐκκλησιῶν, καὶ τοὺς ἐπισκέφθηκε ὅλους, ἐκτὸς τοῦ Μακ. Πατριάρχου Ἀντιοχείας. Οἱ ἐπισκέψεις αὐτὲς ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἐθιμοτυπικὸ χαρακτῆρα τους ἀπέβλεπαν καὶ στὴ σύσφιγξη τῶν σχέσεων μεταξὺ τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ τὴν ἑδραίωση τῆς πανορθόδοξης ἑνότητας, τὴν ὁποία καλλιεργοῦν καὶ οἱ πανορθόδοξες διασκέψεις ποὺ συγκαλεῖ ἀπὸ τὸ 1961 τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐπισκέπτεται τὴν Ἀμερική, ἐνῶ ἀκόμη ὁ Παναγιώτατος Δημήτριος προεξῆρχε στὶς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις δύο μοναστικῶν καθιδρυμάτων, στὴν 900η ἐπέτειο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Πάτμου (1988) καὶ στὴν 600η τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου (1990). Τὸ 1990 πραγματοποίησε ἱερὸ προσκύνημα στὸ Ἅγιο Ὄρος Ἄθω ποὺ ὑπάγεται στὴ δικαιοδοσία του.
Ὁ πατριάρχης Δημήτριος συνέχισε σὲ ὅλα τὴν παράδοση τῶν προκατόχων του, πέτυχε τὴ σύμπνοια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν κοινὴ ἀντιμετώπιση κάθε θέματος ποὺ τὴν ἀφορᾶ, συντέλεσε στὴν προώθηση τῆς μεγάλης ὑπόθεσης τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας καὶ καταλλαγῆς μὲ θεολογικοὺς διαλόγους ἀνάμεσα στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἄλλες χριστιανικὲς Ἐκκλησίες καὶ Ὁμολογίες, καὶ συνεχῶς διακόνησε ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἄμεσο ποίμνιο του ὁλόκληρη τὴν Ὀρθοδοξία, ὡς πρῶτος στὴ τιμὴ καὶ τὴ διακονία ἐπίσκοπός της. Κοιμήθηκε στὶς 2 Ὀκτωβρίου του 1991.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου