ΟΜΙΛΙΑ
ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της
Κυριακής του Παραλύτου
7
Μαΐου 2017
(Ιωαν.
ε΄ 1- 15)
Γράφει
ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης
Χριστός
Ανέστη!
Θλιβερή
υπήρξε η κατάσταση και η θέση του
παράλυτου της ευαγγελικής περικοπής.
Ενώ βρισκόταν σε μεγάλη ανάγκη και
αδυναμία λόγω της αναπηρίας του, κανένας
δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτόν. Κανένας
δεν επιχείρησε να τον βοηθήσει να
γιατρευτεί, βάζοντάς τον στην κολυμβήθρα,
την ώρα που ο Άγγελος Κυρίου τάραζε το
ύδωρ. Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα την
πλήρη θεραπεία του, όπως είχαν θεραπευτεί
πριν απ’ αυτόν χιλιάδες άλλοι, που
πρόλαβαν να μπουν, επειδή κάποιοι τους
βοήθησαν. Έτσι, επί τριάντα οκτώ χρόνια
βασανιζόταν μοναχός έως την στιγμή,
κατά την οποία ο Θεάνθρωπος Ιησούς τον
συνάντησε.
Το
πικρό παράπονο, που εξέφρασε ο παραλυτικός
με την φράση «άνθρωπον ουκ έχω», αποτελεί
ράπισμα για όλους τους λεγόμενους
χριστιανούς όλων των εποχών. Είναι ο
καυστικότερος έλεγχος ενάντια στην
ανθρώπινη υποκρισία, αστοργία και
αδιαφορία.
Η
φιλανθρωπία του Θεού, που έστελνε τον
Άγγελό Του να ταράξει το ύδωρ, ώστε να
θεραπεύονται οι άνθρωποι, έρχεται σε
ευθεία αντίθεση με την αφιλοστοργία
των ανθρώπων, οι οποίοι αρνούνται -ενώ
μπορούν- να βοηθήσουν τους συνανθρώπους
τους να επωφεληθούν από αυτήν τη θεϊκή
χάρη και δωρεά. Ο Ιησούς γνωρίζει ως
Παντογνώστης τι συμβαίνει, όμως, παρ’
όλα αυτά, ερωτά τον παραλυτικό αν θέλει
να γιατρευτεί και βλέποντας τη μεγάλη
του πίστη και ελπίδα, παρά την πολυετή
ταλαιπωρία του, τον θεραπεύει εντελώς
δείχνοντας έτσι την δύναμη και το
μεγαλείο του Θεού.
Όμως
οι ασεβείς και υποκριτές θρησκευόμενοι
Ιουδαίοι, οι οποίοι καθ’ όσον ο άνθρωπος
βρισκόταν στο κρεβάτι του πόνου δεν
έκαναν το παραμικρό για να τον ανακουφίσουν,
όχι μόνο δυσαρεστήθηκαν, αλλά και τον
έλεγξαν κιόλας επειδή κατ’ εντολήν του
Κυρίου ο ασθενής κουβαλούσε το κρεβάτι
του και βάδιζε προς το σπίτι του. Κι αυτό
επειδή ήταν Σάββατο και κατά την ημέρα
αυτήν απαγορευόταν από τον Ιουδαϊσμό
κάθε εργασία.
Ας
μιμηθούμε, λοιπόν, τη βαθιά πίστη του
ανθρώπου αυτού, ο οποίος δεν έχασε την
ελπίδα του στον Θεό παρ’ όλη την πολυετή
δοκιμασία. Εξάλλου, πολλές φορές η θλίψη
μάς βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι, να
μελετήσουμε βαθιά τον εαυτό μας, και να
διορθώσουμε τις αμαρτίες μας, ώστε να
βρούμε την ειρήνη και την λύτρωση. Κι
αν ακόμη οι άλλοι μας εγκαταλείψουν,
μόνη μας ελπίδα και καταφύγιο παραμένει
ο Θεός: «τον
Κύριον εζήτησα εν ημέρα θλίψεως», λέει
ο Δαυίδ. Επίσης, να προσέχουμε ιδιαίτερα,
ώστε να μην υποκύπτουμε στην αμαρτία,
που αποτελεί πηγή κάθε ασθένειας ψυχικής
και σωματικής. Και τέλος, ας γίνουμε
φιλάδελφοι και φιλάνθρωποι, γιατί τότε
μόνο είμαστε γνήσιοι και αληθινοί
Χριστιανοί. Γένοιτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου