Είναι θέμα μόνο άσκησης βίας και καταπίεσης εις βάρος της γυναίκας τα τελευταία εγκλήματα ή έχουν να κάνουν και με την απουσία πυξίδας στον έρωτα;
Ζούμε σε μία εποχή στην οποία ο έρωτας αντιμετωπίζεται ως απόλαυση, ως ενθουσιασμός, ως κάτι που, και να μην κρατήσει για πολύ, δεν πειράζει. Οι πολλοί καγχάζουν όταν ακούνε την διδασκαλία της Εκκλησίας ότι ο έρωτας καθαγιάζεται στον γάμο, στην μυστηριακή του διάσταση. Ξεκινούνε ακόμη και στον γάμο με την προοπτική ότι δεν θα χρειαστεί να θυσιάσουν κάτι από τον εαυτό τους, τις συνήθειές τους, δεν θα χρειαστεί να δουλέψουν με τον χαρακτήρα τους και το εγώ τους, αλλά ότι ο άλλος είναι υποχρεωμένος να τους παράσχει τα πάντα κατά πώς επιθυμούνε οι ίδιοι. Πόσοι, άραγε, εισέρχονται στον έρωτα και στον γάμο έχοντας μία κάποια ιδέα για τα θετικά και τα αρνητικά τους και, κυρίως, με την απόφαση ότι η αγάπη είναι απλή, μα θέλει κόπο; Αν θέλεις να αγαπάς, ξεκινάς προσφέροντας και όχι περιμένοντας. Προφανώς και η αμοιβαιότητα είναι αναγκαία. Γιατί όμως, όταν βλέπουμε ότι ο άλλος ή η άλλη δεν συμπορεύονται, επιμένουμε στο ότι θα αλλάξει ή θα τον/την αλλάξουμε και δεν αποτραβιόμαστε έγκαιρα, αφού δεν είμαστε έτοιμοι να σηκώσουμε τον σταυρό μιας θυσίας που κανείς δεν την ζητά να συνδεθεί με το συγκεκριμένο πρόσωπο που δεν μας καλύπτει;
