Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ
Κάθε πλάσμα που γεννιέται πάνω στη Γη, γεννιέται πάντα μόνο του.
Όλοι, σκέφτονται τη λεχώνα, την ώρα του τοκετού κι έχουν δίκιο. Γιατί εκείνην βλέπουν, για κείνην αγωνιούν να γεννήσει καλά, να μην υποφέρει πολύ, να μην έχει επιπλοκές και όχι μόνο βασανιστεί αλλά να κινδυνέψει και η ζωή της, αλλά και του μωρού. Αναρωτιέμαι, σκέφτηκε ποτέ κανείς πώς νιώθει εκείνο το πλασματάκι, που είναι μια σταλίτσα και που μέχρι εκείνη τη στιγμή, ένιωθε ασφάλεια και σιγουριά μέσα στο χώρο όπου μεγάλωνε και ξαφνικά, πρέπει να βγει από κει μέσα, με βίαιο τρόπο;
Σκέφτηκε ή ερεύνησε ποτέ επιστήμονας, τι μπορεί να νιώθει και τι καταλαβαίνει, όταν έρχεται εκείνη η δύσκολη και για το μωρό ώρα; Να νιώθει άραγε πανικό, φόβο, τρόμο, αγωνία την ώρα που «σπρώχνεται» με δύναμη να χωρέσει και να βγει το κεφαλάκι του πρώτα, μετά να το τραβήξουν απότομα να βγει σε περιβάλλον ξένο ενώ γύρω πανηγυρίζουν όταν είναι αρτιμελές και υγιές και που αντικρίζοντας αυτό τον άγνωστο κόσμο που βρέθηκε ξαφνικά, αρχίζει να κλαίει γοερά;
Η ίδια διαδικασία και με τα ζώα, μικρά και μεγάλα. Μόνο, που είτε μικρά είτε μεγάλα, αγνοούν κι εκείνα, όπως και ο άνθρωπος, αν θα έχουν φροντίδα. Πολλά, από τα ζώα, βρίσκονται μόνα σε Δάση και Βουνά ανταγωνιζόμενα με άλλα μεγαλύτερά τους, πεινασμένα όλα.
Μα, και με τα φυτά και τα δένδρα, πάνω-κάτω το ίδιο γίνεται. Φυτρώνουν ή τα φυτεύουν, για να προσφέρουν τους καρπούς τους, τα καρποφόρα και το άρωμα και την ομορφιά τους τα καλλωπιστικά. Όμως και για αυτά έρχεται η παρακμή και ο θάνατος, όπως και για τους ανθρώπους και τα ζώα.
Ας γυρίσουμε λοιπόν, να παρακολουθήσουμε την πορεία του Ανθρώπου.
Περνάει τα νηπιακά και τα πρώτα χρόνια της παιδικής ηλικίας, μέσα στη θαλπωρή, αγάπη κι ασφάλεια της οικογένειας, χωρίς καμιά έγνοια, αν είναι τυχερό. Και ξαφνικά, έρχεται η ώρα να πάει Σχολείο! Βρίσκεται σε καινούριο περιβάλλον, όπου συνήθως, δε γνωρίζει κανέναν. Εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Υπάρχουν κανονισμοί και πειθαρχία. Δεν μπορεί πια να κάνει ή να ζητάει ελεύθερο ότι θέλει όταν θέλει. Όσο προχωρεί ο καιρός και τα χρόνια, τόσο και μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις του παιδιού, που δεν είναι παιδί πια, αλλά και οι προσδοκίες της οικογένειας. Πρέπει να μελετάει, να είναι καλός μαθητής/μαθήτρια, να παίρνει καλούς βαθμούς, σε λίγο θα φοιτήσει στο Γυμνάσιο ή και Λύκειο, μετέπειτα, ίσως, σε ανώτερη Σχολή, ή σε Τεχνικό κλάδο, να συμπεριφέρεται σε όλους με ευγένεια και σεβασμό, να μάθει να μην είναι απαιτητικό και πολλά ακόμα. Όλα αυτά, συνεπάγονται πολύ κόπο, πολλές ανησυχίες, ανασφάλειες και άγχος. Και οι νέοι, μπαίνουν στο χορό της ζωής.
Και αρχίζει ο αγώνας και η αγωνία. Να συγκεντρώσει υψηλούς βαθμούς στις Πανελλήνιες εξετάσεις ή αντίστοιχες εξετάσεις σε άλλες Χώρες και Ηπείρους, ώστε να μπει σε Καλή Σχολή στο Πανεπιστήμιο, αν ακολουθήσει Ανώτερες σπουδές. Και οι γονείς, επειδή η Ανώτερη Σχολή μπορεί να μην είναι εκεί που ζουν, τρεχάματα να νοικιάσουν δωμάτιο/διαμέρισμα, έπιπλα ρουχισμό, να στέλνουν το μηνιάτικο κ.λπ.
Κάτι παρόμοιο αν ακολουθήσουν τέχνη ή αν επιλέξουν να κάνουν ελεύθερο επάγγελμα φυσικά με ενίσχυση από τους γονείς ή ακόμα χειρότερα, αν παραμείνουν τα παιδιά του μπαμπά και της μαμάς και ο Μήνας έχει 9!
Εδώ τα πράγματα ζορίζονται πολύ.
Μια κατάσταση φοβερά δύσκολη, τουλάχιστον για τος γονείς. Μα και τα παιδιά, δε νομίζω να τα ικανοποιεί αυτή η αδράνεια και η εξάρτηση από άλλους, εφ΄ όρου ζωής.
Άντε, όμως, και τελείωσαν τις σπουδές τους, άλλος μαραθώνιος να βρουν εργασία ανάλογη των προσόντων τους ή στην ανάγκη και κατώτερη, ώστε να έχουν δικό τους εισόδημα και αναλάβουν τις ευθύνες τους. Από κοντά και η κοινωνική/οικογενειακή αποκατάσταση, εννοώντας οικογένεια με όλα τα βάρη και υποχρεώσεις που συνεπάγεται αυτό.
Και τρέχει ασταμάτητα ο άνθρωπος, ανεξαρτήτως ηλικίας. Οι κάποιας ηλικίας γονείς, που είχαν την ψευδαίσθηση πως έτσι και παντρευτεί ο γιος ή η κόρη, θα ανασάνουν, διαπιστώνουν την ουτοπία, δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο. Γιατί τα νέα ζευγάρια, πάντα χρειάζονται τη στήριξη και τη βοήθεια των γονιών. Έρχονται και τα εγγόνια, ευλογία μεν, για γονείς και παππούδες, διπλασιάζονται δε, οι υποχρεώσεις όλων. Πολλές ευθύνες και στη γιαγιά και στον παππού. Να τα φροντίζουν, πανάκριβοι οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, αλλά ούτε και τα μωρά να πάνε σε ξέρα χέρια. Να τα πηγαινοφέρνουν, αργότερα, στα Φροντιστήρια, αν εργάζονται και οι δύο γονείς, στα σπορ κ.λπ.
Αυτά όλα, για τις μεσαίες οικογένειες. Είναι και εκείνες οι οικογένειες, όμως, όπου οι φιλοδοξίες αλλά και η φιλαργυρία των γονιών, δεν έχουν μέτρο ούτε όρια. Και αγωνίζονται μέρα νύχτα, όχι για να ζήσουν, αλλά για να αποχτήσουν πολλά, πάρα πολλά.
Μεταχειρίζονται κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσον. Ηθικό ή και ανέντιμο.
Μοτίβο τους «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Μα, ποιος σκοπός; Αυτός που υπαγορεύει να πίνουν το αίμα των πολλών για να θησαυρίζουν εκείνοι;
Πολλοί από αυτούς από το φοβερό άγχος που βιώνουν, φεύγουν ξαφνικά κι απότομα από τη ζωή, σε νεαρή, σχετικά ηλικία. Είναι κι εκείνοι, που θησαύρισαν, ανεξαρτήτως πώς, αλλά όλοι αυτοί οι θησαυροί που συσσώρεψαν, δε συνοδεύονταν και από ευτυχία. Ατύχησαν τόσο οι ίδιοι στην προσωπική τους ζωή, με δυο-τρία διαζύγια πίσω τους, αλλά, το χειρότερο, ατύχησαν και τα παιδιά τους. Άλλα πέθαναν ή σκοτώθηκαν σε ατυχήματα πολύ νέα, άλλα, έμπλεξαν με τη μάστιγα του αιώνα, τα ναρκωτικά και είχαν άσχημο τέλος. Και πολλοί γονείς φεύγουν κάποια στιγμή, αφήνοντας πίσω πάμπλουτα, αλλά δυστυχισμένα παιδιά, γιατί ποτέ δεν ένιωσαν την οικογενειακή θαλπωρή και φροντίδα, οι γονείς τους πολύ απασχολημένοι με τη δική τους, έκλυτη πολλές φορές ζωή, ή την πλεονεξία για περισσότερα πλούτη και δεν είχαν ποτέ χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους.
Και αυτή η εσφαλμένη ιδέα πολλών, πως είναι αθάνατοι, επιδρά όχι μόνο στους επιδιώκοντες υλικούς θησαυρούς, αλλά λίγο πολύ σε όλους, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης, ξεχνώντας πως υπάρχει θάνατος.
Παρεξηγείται ο γείτονας με το γείτονα για απλή και ασήμαντη αφορμή και αντί σαν ώριμοι και λογικοί άνθρωποι να συζητήσουν και να τα βρούνε, κόβουν την Καλημέρα και συχνά καταλήγουν στα Δικαστήρια όχι μία και δύο φορές, αλλά πάρα πολλές προς τέρψιν των δικηγόρων. Με αυτό τον τρόπο, φθείρονται αμφότεροι ηθικά και υλικά, αλλά δημιουργείται και μίσος ανάμεσά τους που διοχετεύεται και στις οικογένειές τους, με αποτέλεσμα να μη μιλιούνται για κάμποσες γενιές. (Βλέπε Βεντέτες, μέχρι πρόσφατα). Παραβλέπουν την παλιά, σοφή παροιμία, ότι ο γείτονας είναι καλύτερος από το συγγενή γιατί είναι εκεί, κοντά σου και στην ανάγκη θα χτυπήσει ο ένας την πόρτα του άλλου. Πολλά νέα παιδιά γειτονόπουλα αγαπήθηκαν και εξ αιτίας της διχόνοιας των οικογενειών τους, δυστύχησαν ή δεν έκαναν οικογένεια, αφού δεν μπόρεσαν να πάρουν εκείνη ή εκείνον που αγάπησαν!
Καταστράφηκαν Συνεταιρισμοί και σοβαρές συνεργασίες από τέτοιο μίσος.
Αδέλφια και ξαδέλφια ούτε καλημέρα δε λένε γιατί κάποτε ο ένας είπε ή έκανε κάτι που ενόχλησε τον άλλον. Και αυτό το κάποτε, μπορεί να συνέβη 30, 40 ή και 50 χρόνια πριν. Και, όμως, υπάρχουν άνθρωποι που κρατάνε την κακία ακόμα.
Το φαιδρό, κάποιοι από αυτούς, είναι «ευσεβείς» και «ενάρετοι πολίτες» όπου συχνάζουν στην εκκλησία τακτικά, κάνουν τάματα και αφιερώματα σε Αγίους, νηστεύουν Τετάρτη και Παρασκευή, Σαρανταήμερο, Δεκαπενταύγουστο και Σαρακοστή και κοιμούνται ήσυχοι το βράδυ, με καθαρή συνείδηση, ότι έχουν πίστη, είναι καλοί Χριστιανοί και σίγουρα θα πάνε στον Παράδεισο!
Και, έρχεται η Μέρα ή Νύχτα όπου αφήνουν τα εγκόσμια, είτε ξαφνικά είτε μετά από ανίατη αρρώστια, χωρίς να χαρούν ιδιαίτερα τη ζωή τους, αφού η διχόνοια και το μίσος, δεν τους άφηνε.
Όμως, υπάρχουν και φτωχο-νοικοκυραίοι που αγωνίζονται ακούραστα σε όλη τους τη ζωή, με μόνη τους έγνοια να αποκαταστήσουν τα παιδιά τους όσο καλύτερα μπορούν ώστε να μην υποφέρουν στη ζωή τους, όπως εκείνοι. Τους έδωσαν ευκαιρίες και προνόμια που οι ίδιοι, δεν είχαν! Και το πετυχαίνουν. Και τα παιδιά τους ζουν πολύ καλύτερα από ότι έζησαν αυτοί! Πόσο δίκαιο και σωστό, είναι όμως αυτό; Οι γονείς στερήθηκαν πολλά πάρα πολλά για να ζήσουν καλύτερα τα παιδιά, οι ίδιοι όμως, δε χάρηκαν τίποτα στη δική τους ζωή. Οικονομίες μια ζωή. Και στα γεράματα μοναξιά και στέρηση, αν όχι των βασικών, αλλά έλλειψη αγαθών που θα έκανε τη ζωή τους υποφερτή και άνετη. Πολλές φορές, τα παιδιά, δείχνουν αχαριστία και αγνωμοσύνη στη μάνα και στον πατέρα που δε χόρτασαν, δε χάρηκαν, δεν απόλαυσαν τίποτα στη δική τους ζωή για να τα απολαύσουν όλα τα παιδιά που τους εγκαταλείπουν στη μοίρα τους. Γιατί οι γονείς, κάπου αγνόησαν ότι ο θάνατος, πάντα παραμονεύει. Με την ίδια νοοτροπία και τα παιδιά που κάπου πιστεύουν πως θα ζήσουν εσαεί,
Μα, ας πάμε και πάρα πέρα. Αν δεν υπήρχε η πλεονεξία και απληστία των Αφρόνων Ηγετών αν δεν υπήρχε ο φθόνος και το μίσος, θα γίνονταν πόλεμοι στον Κόσμο; Αν δεν είναι η πλεονεξία και ο φθόνος να αρπάξει ο ένας τη γη του άλλου, να υποδουλώσει και να καταστρέψει τη γειτονική του Χώρα, τότε, τι είναι και γιατί γίνεται ο κάθε πόλεμος; Τι νόημα έχει ο πόλεμος ο κάθε πόλεμος. Και ποιος βγήκε ποτέ όντως κερδισμένος από αυτόν;
Σκεφτείτε, τι τέλος είχαν κάποιοι Μεγάλοι και Τρανοί και με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και με τον Β΄, αλλά και πολύ πιο παλιά. Τι κέρδισαν όλοι αυτοί σκορπίζοντας τόσο θάνατο τόση δυστυχία και καταστροφή γύρω τους; Και ο ΓΠΠ εγκυμονεί άσχημα. Αλήθεια, ποιοι και τι θα κερδίσουν αν αφανίσουν τη Ανθρωπότητα, γιατί αυτό θα γίνει τελικά;
Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι που δικαιώνουν κάθε πόλεμο, γιατί λέει, πρέπει να γίνονται πόλεμοι παντού και τακτικά ώστε να αλαφρώνει ο Πλανήτης Γη.
Μα, τόσα εκατομμύρια χρόνια πάνω σε αυτή τη Γη, τίποτα δεν έμαθε ο Άνθρωπος;
Φοβάμαι πως, όχι. Και στερούνται οι λαοί για να εξοπλίζεται σαν αστακός το κάθε κράτος, από το φόβο εισβολής της Γειτονικής του Χώρας. Άπειρα και ατελεύτητα τα παραδείγματα.
Στο ζωικό ή και στο φυτικό βασίλειο, τρώει το ένα το άλλο μόνο για επιβίωση, όπου το μεγάλο ζώο τρώει το μικρό. Στα δέντρα και τα φυτά, κάτι παρόμοιο, εξαπλώνονται θάμνοι αγριάδες ή και δέντρα μην αφήνοντας χώρο για τα μικρότερα, όπου αναπόφευκτα εξαφανίζονται.
Οι άνθρωποι, όμως, γιατί τόση αφροσύνη, γιατί τόσο αχόρταγοι; Η Μάνα Γη μπορεί να θρέψει όλους αν επικρατήσει σύνεση και λογική.
Όλοι αυτοί οι άπληστοι και πολεμοχαρείς, παραβλέπουν ότι αργά ή γρήγορα, θα έρθει η ώρα τους να αναχωρήσουν γυμνοί και μόνοι όπως ήρθαν στον Κόσμο.
Φυσικά ο άνθρωπος πρέπει να είναι δραστήριος, εργατικός, να γνοιάζεται για το αύριο και για το συνάνθρωπο και να συμμετέχει και προσφέρει στο Κοινωνικό σύνολο.
Όμως, όλα πρέπει να έχουν κάποιο όριο, όπως μας δίδαξαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Παν μέτρον άριστον. Χωρίς υπερβολικές απαιτήσεις και φιλοδοξίες να «κυριεύσει τον Κόσμο» και απληστία να συσσωρεύει δύναμη ή θησαυρούς που όχι μόνο γίνονται εις βάρος συνανθρώπων, όχι μόνο δεν τα χρειάζεται, αλλά δε θα ζήσει καν να τα απολαύσει.
Γιατί, διαβατάρικα πουλιά η κυρά ζωή κι εσύ, εσύ, άσκεφτε άνθρωπε, την πήρες σοβαρά.
δ.μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου