e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

Η Ευχαριστιακή Σύναξη για τον Άγιο Πορφύριο στο Ησυχαστήριό του στο Μήλεσι

Πρωί 2ας Δεκεμβρίου 2015, προεστώτος του Σεβ. Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος, του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Την εμπνευσμένη ομιλία του, αναγνώστε ΕΔΩ
Φωτο-ανταπόκριση: Σπύρος Παπαγεωργίου 







































Λόγος για τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη από τον Μητροπολίτη Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνα

ΟΜΙΛΙΑ 
ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ κ. ΜΕΛΙΤΩΝΟΣ 
ΕΠΙ Τῌ ΜΝΗΜῌ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ 
ΕΝ Τῼ ΙΕΡῼ ΚΑΘΟΛΙΚῼ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ 
 (Μαλακάσα, 2 Δεκεμβρίου 2015) 

* * *


Σεβάσμιοι πατέρες καί ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἀληθῶς «τῆς Εὐβοίας τόν γόνον, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, τῆς θεολογίας τόν μύστην καί Χριστοῦ φίλον γνήσιον», τόν Ὅσιον Πορφύριον τόν Καυσοκαλυβίτην, τιμῶμεν σήμερον οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί. Γόνος τῆς γειτονικῆς Εὐβοίας, μέ τήν πολιτείαν καί τήν βιοτήν του, μέ τήν διορατικότητα καί μέ τήν θαυματουργικήν παρουσίαν του εἰς τήν ζωήν μας, ὁ μή «μεμαθηκώς γράμματα», κατά τό Γραφικόν1, Πορφύριος ὑπερέβη τά στενά ὅρια τῆς Εὐβοίας καί τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου ὡς ὑποτακτικός ἐμόνασε, ἀλλά καί ὁλοκλήρου τῆς Ἑλλάδος, καί κατέστη τῆς οἰκουμένης τό ἀγλάϊσμα, ὁ μύστης τῆς θεολογίας καί, ἰδιαιτέρως, φίλος τοῦ Χριστοῦ. Εἰς τά τρία αὐτά χαρακτηριστικά τοῦ ἀπολυτικίου τοῦ Ἁγίου μας, θά περιορισθῇ ὁ εὐλαβῶς ἐμπρός εἰς τήν ἀγάπην σας ἱστάμενος, ἄν καί ἐνώπιον τοῦ μυστηρίου τοῦ Ἁγίου θά ἔπρεπε ὁ ὁμιλῶν νά σιωπήσῃ ἀγλώττως. Ἄλλωστε, ποιός ἄνθρωπος θά μποροῦσε νά ἑρμηνεύσῃ μυστήρια Θεοῦ, κάτι πού δέν ἐτόλμησαν οὔτε οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἰδίως, ποιός θά μποροῦσε νά ὁμιλήσῃ διά τόν Φίλον τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ, καί διά τήν φιλίαν του πρός τά δημιουργήματά Σου, τήν στιγμήν μάλιστα κατά τήν ὁποίαν καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς ἐκάλεσε «φίλους» Σου, διότι «πάντα ὅσα ἔλαβε παρά τοῦ Πατρός Σου ἐγνώρισεν ἡμῖν»2.

Καί εἶναι «ἡδύ τοῖς φίλοις φίλων αἰτήματα ἀποπληροῦν, οὐκ ἔστι γάρ πιστοῦ φίλου ἀντάλλαγμα»3, ὁ δέ Ἅγιος Πορφύριος «φίλος εἶναι Κυρίου γνησιώτατος»∙ διά τοῦτο καί δέν παραβλέπει τήν πρεσβείαν του ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς καί ἔρχεται καί θαυματουργεῖ καί ἰᾶται καί σώζει πάντας τούς ἐπικαλουμένους τό Ὄνομά τοῦ Ἁγίου Του Πορφυρίου.

Ἀληθῶς, «ἀρχή ἐλπίδος ἀγαθῆς ἐδόθη τοῖς Ἁγίοις, ἐξαίρετα τό πράττειν, κατάπληκτα μεγάλα, ἅπερ καί θαύματά ἐστι θαυμάζεσθαι ἀξίως»4 ὑπό τῶν ἀνθρώπων. Μεταξύ τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἰδιαιτέραν καί καιρίαν, θά ἔλεγα, θέσιν κατέχει ὁ σήμερον τιμώμενος, σύγχρονός μας σχεδόν, Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ φίλος τοῦ Χριστοῦ καί κτίτωρ καί ἱδρυτής τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ἡσυχαστηρίου τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου. «Τήν ἀρετήν, λοιπόν, καί ἄσπιλον λαμπρότητα» τοῦ Ἁγίου μας τούτου συγκεντρωθήκαμε σήμερα νά τιμήσουμε καί νά ζητήσουμε τό θαῦμα καί τήν μεσιτεία καί τήν ἐξ οὐρανοῦ πλέον συμβουλή του καί γιατρειά τοῦ κάθε πόνου μας καί τῶν προβλημάτων μας, ὅπως τότε, ὅταν τόν εἴχαμε κοντά μας, ἐδῶ στό διπλανό κελλί του, πατρικό, ἁπλό, συμπαθητικό, ἀνθρώπινο καί συγχρόνως θεϊκό, γεμᾶτο ἀγάπη πρός τούς πάντας. Νά τόν ἐπικαλεσθοῦμε ὡς «παρρησίαν ἔχοντα» πρός τόν δοξάσαντα αὐτόν Κύριόν μας. Νά τόν παρακαλέσουμε: «Ῥοῆς τῶν δακρύων μας –κατά τήν σημερινή ἰδιαιτέρως ἐποχή– μή ἐπιλάθῃ Ἅγιε∙ δός ἡμῖν τῆς σῆς Χάριτος τό νέκταρ, ἵνα ζωώσῃ τάς ταπεινάς ψυχάς ἡμῶν καί ὅπως τῆς χαρᾶς ἀξιωθῶμεν καί τά λύπης δάκρυα χαρμολύπης ἡμῖν γένωνται»5.

Οἱ ἄνθρωποι πολλές φορές, ἄν ὄχι πάντοτε, τόν κόσμον αὐτόν οἰκοῦντες καί διαπερῶντες τήν ἁλμυράν τοῦ βίου θάλασσαν, συνήθως ἀγωνιοῦμε καί πονᾶμε, μᾶς πνίγει τό παράπονο. Βλέπουμε γύρω μας μέ ἀπαισιοδοξία∙ βλέπουμε σκοτάδι∙ ἐνῷ ἀναζητοῦμε τό φῶς τό ἐκ Φωτός. Δέν μποροῦμε νά δοῦμε μέ ἀγάπη καί μέ συμπάθεια τούς ἀνθρώπους καί νά διδαχθοῦμε κάτι ἀπό τήν ἁρμονία τῆς φύσεως, ἀλλά καί τοῦ ἰδίου σώματός μας ὁ καθείς μας. Γι᾽ αὐτό καί πληρώνουμε πάντοτε βαρύ τό τίμημα.

Ὁ Ἅγιός μας ὑπῆρξε πρωτίστως Γέροντας, δηλαδή πνευματικός πατέρας. Ὁ Γέροντας πάντοτε θέλει τό καλό καί τήν σωτηρία τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν. Δέν σκέπτεται, δέν μπορεῖ νά σκεφθῇ διαφορετικά. Παραβλέπει, ὑπομένει, ταπεινώνεται, φιλοτιμεῖται, σταυρώνεται ἀπό ἀπορίες καί μικροφιλοτιμίες ἀνθρώπινες, θυσιάζει ἀκόμη καί τήν ἀξιοπρέπειά του καί τό φιλότιμό του, χάριν τῆς  σωτηρίας τῶν πνευματικῶν παιδιῶν του.

Εἰς τήν ἐποχήν μας γίνεται πολύς λόγος περί Γέροντος καί Γερόντων καί περί πνευματικῶν ὁδηγῶν. Τί εἶναι, ὅμως, στήν πραγματικότητα ὁ Γέροντας, καί στήν περίπτωσί μας ὁ Γέροντας Πορφύριος, διά τόν πιστόν ὀρθόδοξο χριστιανό: εἶναι ἕνα δῶρο Θεοῦ τετελειωμένο, ἕνα ἀπολυτίκιο, πού ἀρχίζει μέν, δέν ἔχει ὅμως τέλος, ἤ μᾶλλον ἔχει τέλος τήν δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι, δηλαδή, μία διαρκής ἐκδήλωσις φιλίας Χριστοῦ. Εἶναι ὁ «πιστός φίλος, τοῦ ὁποίου ἀντάλλαγμα δέν ὑπάρχει», διά νά ἐπαναλάβω τούς λόγους τοῦ Ἰωάννου τοῦ Μαυρόποδος. Εἶναι, θά λέγαμε, ὁ Πρόδρομος τῆς σωτηρίας, ὅπως Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, τῆς ἐλεύσεως τῆς ὄντως ζωῆς, τοῦ Φίλου τοῦ καθενός μας Χριστοῦ. Ὁ Γέροντας εἶναι ἡ ἐκδήλωσις τῆς ἀνιδιοτελοῦς καί ἄνευ ὁρίων ἀγάπης∙ τῆς ἀνεκτικότητος∙ τῆς στοργῆς∙ τῆς ἁπλότητος∙ τῆς διδασκαλίας καί τῆς σιωπῆς∙ ὄχι μόνον διά τοῦ λόγου τοῦ καλοῦ, τοῦ αὐστηροῦ, τοῦ ἐπιτιμητικοῦ ἐνίοτε∙ εἶναι ἡ ἁπλή καί συγχρόνως συγκλονιστική θεία φωνή πρός τόν καθένα μας μέ τό ὄνομά του, ὅπως τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου πρός τήν περίλυπο καί ἀγωνιῶσα μυροφόρο Μαρία τήν Μαγδαληνή, πού τήν ἀπεκάλεσε ὁ νομιζόμενος ὑπό τῶν πολλῶν νεκρός μέ τό ὄνομά της: «Μαρία» καί συγχρόνως «μή μου ἅπτου»6. Εἶναι ἡ ἁπλή ἀφή τοῦ κρασπέδου τῶν ἱματίων τοῦ Γέροντος στήν ἐξομολόγησι, διά νά λυθοῦν εὐχερῶς αἱ ἁμαρτίαι μας.

Ἐγένετο, λοιπόν, παρά Θεοῦ, πρό αἰῶνος ὁ Γέροντας Πορφύριος, κεκοσμημένος μέ τόν «καρπόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», δηλαδή μέ «τήν ἀγάπην, τήν χαράν, τήν εἰρήνην, τήν μακροθυμίαν, τήν χρηστότητα, τήν ἀγαθωσύνην, τήν πίστιν, τήν πρᾳότητα, τήν ἐγκράτειαν»7, πνευματικαί καταστάσεις αἱ ὁποῖαι δέν ὑπόκεινται εἰς νομικάς διατάξεις, ἀλλά μόνον διδάσκουν, παραδειγματίζουν, φωτίζουν. Ἐγένετο ἀκριβῶς ὁ Γέροντάς μας ἀρχή ἐλπίδος ἀγαθῆς, εἰς τό πράττειν ἐν συνεχείᾳ ἐξαίρετα καί κατάπληκτα μεγάλα, ἅπερ καί θαύματα ἐστι θαυμάζεσθαι ἀξίως. Καί ἐγένετο καί ἀπεδείχθη ὁ σύγχρονος, ὁ μοναδικός θά λέγαμε, ἐν τῇ ἀφανείᾳ του, Γέροντας τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος δέν ἔδιδε οὔτε ἐπιεικεῖς, οὔτε αὐστηρές συμβουλές, ἀλλ᾽ ἐξέχεε καί μόνον μέ τήν ἀφή ἤ μόνο μέ τόν λόγο του τήν Χάριν τοῦ Πνεύματος, ἡ ὁποία «λύει τά δεσμά καί δροσίζει τήν φλόγα»8.

Εἶναι, βεβαίως, ἀληθές, ὅτι γεγονότα τοῦ καθημερινοῦ βίου δεικνύουν τήν φθορά καί τήν πτῶσι τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἀλλά καί τήν πορεία τοῦ κόσμου μέν πρός τήν φθοράν∙ τῆς Ἐκκλησίας δέ πρός τήν αἰωνιότητα. Γεγονότα τραγικά, τόσον τῆς καθημερινῆς ζωῆς, ὅσον καί τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου: θάνατοι, πόλεμοι, φυσικές καταστροφές, ἀλλαγές συνόρων καί παραδόσεων, προσωπικές συμφορές. Πρόκειται γιά γεγονότα τά ὁποῖα περιγράφει καί ἀποκαλύπτει τό ὅραμα τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ἀλλά ἀπό ἄλλης σκοπιᾶς καί ἡ βιοτή καί θαματουργική παρουσία ἀνάμεσά μας τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου ἐν ζωῇ καί μετά τήν ὁσιακήν κοίμησίν του.

Μέσα εἰς αὐτόν τόν κόσμο, λοιπόν, τῶν πολέμων, τῆς ἀβεβαιότητος, τῆς ἀνασφαλείας καί τοῦ τρόμου, «ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπό Θεοῦ πλήρης χάριτος καί ἀληθείας»9, ὁ Γέροντας Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, πού ἀνεδείχθη στόν παρελθόντα εἰκοστό αἰῶνα –καί μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων– τό ἀληθινό στήριγμα, ἡ πραγματική ἐλπίς, ἡ μόνιμη πηγή παρηγορίας τοῦ πάσχοντος συνανθρώπου. Ὁ Γέροντας αὐτός, πού «κυκλοφόρησε μεταξύ μας ὡς ἄμεμπτος καί πολιτεύθηκε ἐλεύθερα ὡς Ἅγιος καί φανέρωσε τήν ἐλευθερία τοῦ μέλλοντος αἰῶνος... καί ὡς σίφουνας ἀθόρυβης ἀγάπης, θωπεύει ἰαματικά τήν ἀνθρωπίνη ὕπαρξι»10.

* * *

Ἀδελφοί μου, 

Ἡ μαρτυρία στόν κόσμο μας τοῦ συγχρόνου Γέροντος τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, θά μποροῦσε νά συνοψισθῇ περιληπτικά στά ἑξῆς χαρακτηριστικά:  

Πρῶτον, ἦταν «ὁ ἀχόρταγος ἐραστής τοῦ Χριστοῦ». Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἦταν ἐραστής τοῦ Χριστοῦ καί κατά τόν Σολομῶντα, «ἐραστής ἐγενόμην τοῦ κάλλους αὐτῆς» (τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ)11. Ὁ διακατεχόμενος ἀπό τήν ἀγάπη αὐτή, ἀπό τόν ἔρωτα αὐτόν, δέν κλείνεται στόν ἑαυτό του, ἀλλά ἐξέρχεται τοῦ ἑαυτοῦ του, καί ἀνήκει σέ ὅλους ἐκείνους πού ἀγαποῦν τόν Χριστό. Ἔρως, ἔκστασις, κένωσις, ἀγάπη, θαυματουργική καί διαρκής συμπονετική καί ἀνακουφιστική παρουσία ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους ἦταν ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου.

Ὁ ἴδιος ἔλεγε: «Ἡ σχέση μέ τόν Χριστό εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι λαχτάρα τοῦ θείου»12. Ἀλλαχοῦ ἔλεγε: «Ἅμα ἀγαπάεις, ζεῖς στήν Ὁμόνοια καί δέν ξέρεις ὅτι βρίσκεσαι στήν Ὁμόνοια∙ οὔτε αὐτοκίνητο βλέπεις, οὔτε κόσμο βλέπεις, οὔτε τίποτα. Εἶσαι μέσα σου μέ τό πρόσωπο πού ἀγαπάεις»13. Ἄλλες φορές ἐδίδασκε ἐμπειρικά: «Ὁ Χριστός εἶναι τό ἄκρον ἐφετόν, τό ἄκρον ἐπιθυμητόν, δέν ὑπάρχει ἀνώτερο. Ὅλα τά αἰσθητά ἔχουν κόρο, ἀλλά ὁ Θεός δέν ἔχει κόρο. Αὐτός εἶναι τό πᾶν... Ὁ ἔρωτας πρός τόν Χριστό εἶναι ἄλλος ἔρως. Δέν ἔχει τέλος, δέν ἔχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει ὑγεία, δίνει, δίνει, δίνει...» καί ποτέ δέν «παίρνει»14. Ὁ Γέροντας Πορφύριος ἀπό αὐτή τήν μάταιη ζωή ζοῦσε τόν ἀχόρταγο χορτασμό τῆς θείας ἀγάπης. Εἶχε τόν μεγάλο πόθο, τόν δριμύ καί ἀφόρητο, ὅπως γράφει ὁ Μέγας Βασίλειος: «Ποῖος πόθος οὕτω δριμύς καί ἀφόρητος, ὡς ὁ ἀπό Θεοῦ ἐγγινόμενος τῇ ἀπό πάσης κακίας κεκαθαρμένῃ ψυχῇ;»15.

Δεύτερον, ὁ Γέροντας ἦταν «ὁ οἰνοχόος τοῦ ἀκράτου οἴνου». Ἡ ἕνωσις τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό εἶναι μιά «νηφάλιος μέθη». Οἱ Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν τό Ἅγιον Πνεῦμα τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἐφαίνοντο ὡς μεθυσμένοι, δι᾽ αὐτό εἶπαν οἱ γύρω τους πεπερασμένοι ἄνθρωποι «ὅτι γλεύκους μεμεστωμένοι εἰσί»16. Αὐτό εἶναι τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, ὅτι ἦταν μεθυσμένος ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό∙ ἀπό ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο∙ ἀπό ἀγάπη πρός τά ὁρατά καί τά ἀόρατα∙ τήν ὅλη δημιουργία τοῦ Θεοῦ∙ ὅταν ἄκουε τό κελάηδισμα τοῦ ἀηδονιοῦ χιλιόμετρα μακρυά∙ καί ὅταν ἀνεκάλυπτε στά ἔγκατα τῆς γῆς τό ρέον στό Μοναστῆρι αὐτό γάργαρο νερό∙ ἤ ἀκόμη, ὅταν προέβλεπε τόν τόπο τῆς ἀνεγέρσεως τῆς νέας Μονῆς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χρυσοπηγῆς Χανίων, χωρίς νά ἔχῃ ἐπισκεφθῇ καί τό τόπο καί τόν χῶρο. Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος γράφει ὅτι «ὁ μεθυσθείς τῇ ἀγάπῃ τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ (ὅς ἐστίν οἶκος κλαυθμοῦ), τῶν πόνων καί τῶν λυπῶν ἑαυτοῦ ἁπασῶν (ἐπιλανθάνεται) καί γίνεται ἀναίσθητος ἐξ ὅλων τῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας, διά τήν μέθην αὐτοῦ»17.

Αὐτή ἦταν ἡ βιοτή τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου. Ἔτσι ζοῦσε, ἔχοντας νηφάλιο μέθη, γι᾽ αὐτό καί μεθοῦσε πνευματικά ὅσους τόν πλησίαζαν. Ἔλεγε: «Ἡ χαρά εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Εἶναι μία πνευματική τρέλλα, ἀλλά ἐν Χριστῷ. Σέ μεθάει σάν τό κρασί τό ἀνόθευτο, αὐτό τό κρασί τό πνευματικό... Ὁ πνευματικός οἶνος εἶναι ἄκρατος, ἀνόθευτος, πολύ δυνατός κι ὅταν τόν πίνεις σέ μεθάει. Αὐτή ἡ θεία μέθη εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, πού δίνεται στούς "καθαρούς τῇ καρδίᾳ"»18.

Ἡ ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων στόν Ἅγιο Πορφύριο ὀφείλεται στό ὅτι ἔβλεπαν ἕναν «μεθυσμένο» ἄνθρωπο, ἀπό τόν πνευματικό ἄκρατο οἶνο, ἀπό τόν Χριστό δηλαδή, πού εὐωδίαζε καί τούς καλοῦσε νά γίνουν καί ἐκεῖνοι συνδαιτυμόνες καί νά μεθύσουν ἐν Πνεύματι κατά τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «καί μή μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλά πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ»19.

Τρίτον, ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἦταν, ὅπως μᾶς περιγράφει καί τό ἀπολυτίκιό του, «ὁ τρυφερός φίλος τοῦ Χριστοῦ».

Ὁ Χριστός εἶπε στούς Μαθητές Του: «ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε...»20. Αὐτήν τήν φιλική σχέσι μέ τόν Χριστό ἐδοκίμασαν καί ἐβίωσαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Στήν διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας βλέπουμε ὅτι οἱ Χριστιανοί χωρίζονται σέ τρεῖς κατηγορίες: σέ δούλους, πού ἀγωνίζονται νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τά πάθη∙ σέ μισθωτούς, πού ἀγωνίζονται νά κερδίσουν τόν Παράδεισο μέ τίς ἀρετές∙ καί σέ φίλους, πού εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό καί ἀγαποῦν ἀνιδιοτελῶς τόν Χριστό, οὔτε γιά νά ἀποφύγουν τήν Κόλαση οὔτε γιά νά κερδίσουν τόν Παράδεισο.

Ἔτσι ὁ Ἅγιος ἀνέρχεται ἀπό τήν κατάστασι τοῦ δούλου στήν κατάστασι τοῦ μισθωτοῦ καί ἀπό ἐκεῖ στήν φιλία ἐν Χριστῷ καί μέ τόν Χριστό. Αὐτό ἔζησε ὁ Ἅγιος Πορφύριος. Ἔλεγε καί ἐδίδασκε: «Τόν Χριστό νά Τόν αἰσθανόμαστε φίλο μας. Εἶναι φίλος μας... Σάν φίλο νά Τόν ἀτενίζουμε καί νά Τόν πλησιάζουμε. Πέφτουμε; Ἁμαρτάνουμε; Μέ οἰκειότητα, ἀγάπη καί ἐμπιστοσύνη νά τρέχουμε κοντά Σου, ὄχι μέ φόβο ὅτι θά μᾶς τιμωρήσῃ, ἀλλά μέ θάρρος, πού θά μᾶς τό δίνει ἡ αἴσθηση τοῦ φίλου. Νά τοῦ ποῦμε: "Κύριε, τό ἔκανα, ἔπεσα, συγχώρεσέ με". Ἀλλά συγχρόνως νά αἰσθανόμαστε ὅτι μᾶς ἀγαπάει, ὅτι μᾶς δέχεται τρυφερά, μέ ἀγάπη καί μᾶς συγχωρεῖ»21. Ὁ Ἅγιός μας Πορφύριος ἦταν φίλος Χριστοῦ καί αἰσθανόταν τήν τρυφερή ἀγάπη τοῦ Φριστοῦ, γι᾽ αὐτό καί ὁ ἴδιος ἦταν πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους ἕνας τρυφερός φίλος. Γι᾽ αὐτό καί ἦταν καί εἶναι καί Γέροντας καί συγχρόνως καί Ἅγιος καί Ὅσιος καί Δίκαιος.

* * *

Αὐτή ἡ φιλία τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου μέ τόν Φίλο Χριστό ἐξεπλήρωσε καί τήν ἐπιθυμίαν του νά ἔχῃ ὁσιακό τέλος μέ ταπείνωσι, καί κυρίως μέσα στήν ἀφάνεια τῶν Καυσοκαλυβίων, ἀφοῦ ἕξι μῆνες πρίν ἀνεχώρησε ὁριστικά ἀπό τόν κόσμο, ἀποχαιρετίσας τά πνευματικά του παιδιά. Ἐνῷ ὁ αἰσθητός ἥλιος ἀνέτειλε τήν 3ην Δεκεμβρίου τοῦ 1991, ἡ ὁλόφωτος ψυχή τοῦ Γέροντος εἶχε ἤδη φτερουγίσει τήν προτεραία, σάν σήμερα 2 Δεκεμβρίου, πρός τόν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης.

Ἡ ἔρημος ἀπό ἀνθρώπους τοῦ κόσμου καί πλήρης ἀενάου προσευχῆς Ἁγιορειτική γῆ, ἡ ποτισμένη μέ ἄσκησι, μέ ἱδρῶτα, μέ δάκρυα, μέ στεναγμούς ἀνθρώπων «ἀποταξαμένων τόν κόσμον καί τά τοῦ κόσμου» ἐκάλυπτε τήν 3ην Δεκεμβρίου 1991 τό τίμιο σῶμα τοῦ Γέροντος, πού μέ τήν τεραστία πνευματική καί θαυματουργική προσφορά του στήν ἀνθρωπότητα εἶχε ἤδη καταστῆ οἰκουμενικός καί παγκόσμιος.

Στήν ἐξόδιο καί στήν ταφή τοῦ Γέροντος, ὑπάρχει μία σημαδιακή λεπτομέρεια, τήν ὁποία μοιράζομαι μαζί σας, ἀδελφοί: Ἐζήτησε ὁ Ὅσιος τό γεηρόν σῶμα του νά σκεπασθῇ μόνο ἀπό φύλλα ἀπό βάγια καί κυπαρίσσια. Τό εἶχε προβλέψει χρόνια πρό τῆς κοιμήσεώς του, λέγοντας σέ ἀνύποπτο χρόνο: «Αὐτά πού θά μέ σκεπάσουν θά εἶναι κοπριά ἀπό βάγια καί κυπαρίσσια. Ἀπό φύλλα βαγιῶν καί  κυπαρισσιῶν. Ἐκεῖ πού πᾶνε τά ἀηδόνια καί ψάλλουνε». Ἡ λεπτομέρεια αὐτή εἶναι σημαδιακή, διότι ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἐκόσμησε τήν Ἐκκλησία μέ τόν θαυμαστό καί ὑπερφυσικό βίο του καί μέ τό προορατικό καί διορατικό του χάρισμα: «οἶδε τά ἀρχαῖα καί τά μέλλοντα εἰκάζειν∙ ἐπίστατο στροφάς λόγων καί λύσεις αἰνιγμάτων, σημεῖα καί τέρατα προεγίνωσκε καί ἐκβάσεις καιρῶν καί χρόνων»22. Μέ τήν συνεχῆ θαυματουργική παρουσία του ἀνάμεσά μας ἐπιβεβαίωσε ὅτι καί στίς ἔσχατες ἡμέρες μας «θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ»23.

Συγχρόνως ἡ ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του ἦταν καί ἡ ἡμέρα τοῦ «σαββατισμοῦ» του, ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποία εἰς τό Ἅγιον Ὄρος «πᾶσα σάρξ βροτεία ἐσίγησε καί μηδέν γήϊνον ἐλογίζετο»24. Διότι ὁ Γέροντας, ἀνεπαύθη μόνον ὅταν ἐκοιμήθη, ἀφοῦ ἐπί πολλές δεκαετίες ἀνήλωσε τήν ζωή του στήν διακονία κάθε ψυχῆς, θαυματουργῶν, θεραπεύων, προλέγων, νουθετῶν, διδάσκων τήν παρουσίαν τῆς Θείας Χάριτος καί τοῦ Θείου Ἐλέους μέσα εἰς τήν ζωήν μας.

Καί παλαιότερα, ἀλλά ἰδιαιτέρως καί σήμερα εἰς τόν σύγχρονο κόσμο μας, τά πάντα φαίνονται νά εὑρίσκωνται μέσα σέ μιά κρίσι: κοινωνία, οἰκονομία, πολιτισμός, πνευματικότης. Διαρκῶς συσσωρεύονται ὅλο καί περισσότερα δυσεπίλυτα προβλήματα. Μέσα σέ αὐτήν τήν κατάστασι, μέσα σέ αὐτά τά ἀδιέξοδα, μέσα σέ ὅλα αὐτά καί ἀπό αὐτά ὁ Θεός κατεργάζεται τήν σωτηρία μας∙ τό ἔργο τῆς ἀπολυτρώσεώς μας∙ ἐνῷ ὁ Ἴδιος παραμένει ὁ ἀόρατος, ὁ ἀκατάληπτος, ὁ ἀεί ὤν, ὁ ὡσαύτως ὤν, ὁ ἀπείραστος, ὁ φιλόψυχος, ὁ παντοδύναμος, ὁ φιλεύσπλαγχνος, ὁ ταπεινῶν καί ἀνυψῶν, ὁ παιδεύων καί ἰώμενος.

Οἱ πόλεμοι καί οἱ ταραχές μᾶς περιβάλλουν∙ στενεύουν τούς ὁρίζοντές μας∙ καί φανερώνουν τά σημεῖα τῶν προφητικῶν καιρῶν. Ὁ Θεός ἀγαπᾷ τήν εἰρήνη∙ ἀλλά κυβερνᾷ τόν κόσμο μέ τόν πόλεμο∙ ἔγραφε φιλοσοφῶν διανοητής. Ὁ πόλεμος, ὁ κάθε πόλεμος, ἡ κάθε πειρασμική κατάστασις, ἡ κάθε ἀδικία, ἡ κάθε ἀνησυχία, τά πολλά πάθη μας, οἱ σωματικές ἀσθένειές μας, ἀσυναίσθητα πολλές φορές μᾶς φέρνουν κοντά στόν Θεό. Καί τότε ἀνατέλλει ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός «τά παρόντα θλιβερά προσυναλλάσσει τοῖς μέλλουσι ἀγαθοῖς», κατα τόν Μᾶρκο τόν ἀσκητή. Ἀκόμη, ὁ προφητικός λόγος τοῦ Θεσβίτου Ἠλία μᾶς προτρέπει νά ἀναζητοῦμε τόν Θεό μέσα στούς πόνους, μέσα στίς αἰχμαλωσίες, μέσα στά ἐρείπια,μέσα στίς ἀδικίες, μέσα στά βάσανα, μέσα στήν φωτιά, διά νά Τόν βροῦμε τελικά, ἁπλὰ μέσα στήν «αὔρα τήν λεπτή τῆς ἀναπνοῆς». Ἐκεῖ θά Τόν βροῦμε καί θά ἀναφωνήσουμε κάποια στιγμή ἐκστατικοί ἀπό τό θαῦμα: «Ζῇ Κύριος ὁ Θεός, ὁ Θεός τῶν δυνάμεων, ὁ Θεός τοῦ Ἰσραήλ»25, ὁ μόνος εὐλογητός εἰς τόν αἰῶνα. Μέσα στόν ἀνθρώπινο πόνο, ἀλλά καί μέσα στόν δικό του προσωπικό πόνο, ἀναζήτησε τόν Θεό καί ὁ Ἅγιός μας, καί ἐκεῖ τόν βρῆκε σάν αὔρα λεπτή, θαυματουργική.

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἀγκάλιασε τόν πόνο καί τήν δυσκολία, καί μέσα ἀπό αὐτά ἁγίασε. Μέ τούς πολλούς πειρασμούς, τίς βαρειές δοκιμασίες τῆς ὑγείας του, τήν ἀνυποχώρητη ἄσκησι, τήν μυστική ἀγγελική ζωή, τήν ἁπλότητα τῆς πίστεως, τήν καθαρότητα τῆς καρδίας, τίς συνεχεῖς ἐπικοινωνίες πρός ἐκείνους τούς πολλούς ἀγνώστους, πού εἶχαν ἀνάγκη λόγου παρηγορίας μέσα στά μεσάνυκτα ἤ τίς πρωϊνές ὧρες πολλές φορές, μέσα στό ἀτελεύτητο ἀπολυτίκιο τῆς ζωῆς, τούς ἐπισκεπτόταν ἡ παρήγορος ξαφνική, σάν «αὔρα λεπτή» καί παργηροτηική, φωνή τοῦ Ἁγίου ἀπό τήν ἄλλη ἄκρη τοῦ ἀσυρμάτου. Ὁ Ὅσιος Πορφύριος, ὅπως ζοῦσε μέσα στό Ἅγιον Ὄρος, στήν πλέον ἀπομακρυσμένη ἔρημο τῶν Καυσοκαλυβίων, ἔτσι ζοῦσε καί ἀργότερα μέσα στό κέντρο τῆς πολύβουης Ἀθήνας, ὡς ἐφημέριος τοῦ ἐκκλησιδίου τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τῆς Πολυκλινικῆς Ἀθηνῶν, ὅπου τόν ἐπλησίαζαν ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι, «ἄνθρωποι πονεμένοι, τσακισμένες ψυχές πού ἐρχόντουσαν ἐκεῖ γιά νά χύσουν τό δάκρυ τῆς ψυχῆς τους»26, ὅπως ἀκριβῶς και πολλοί ἀπό ἐμᾶς σήμερα.

Ὁ Γέροντας Πορφύριος ἔλεγε ἀκόμη καί παρακινοῦσε: «Νά ἐργάζεσαι ως ἀθάνατος καί νά ζῆς ὡς ἑτοιμοθάνατος»27. Αὐτή τήν πραγματικότητα τήν βιώνουμε διαχρονικά, ἀλλά ἰδιαιτέρως στίς ἡμέρες μας. Εἶναι, λοιπόν, ἀπαραίτητο, μέσα στίς συνθῆκες τῆς ἀβεβαιότητος, τίς ὁποῖες ζοῦμε, νά ἔχουμε στραμμένο τό βλέμμα μας ἀποκλειστικά στήν Χάρι τοῦ Θεοῦ. Καί τότε ὅλα τά φοβερά γεγονότα τῆς ἐποχῆς μας δέν θά μᾶς τρομάζουν, διότι ὁ Θεός λέγει «πολεμήσω μετ᾽ αὐτῶν ἐν τῇ ρομφαίᾳ τοῦ στόματός μου»28.

Ἐμπρός, λοιπόν, στό ἀπολυτίκιο, δηλαδή στό μυστήριο τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου, πᾶς λόγος καί πᾶσα ἀνθρωπίνη ἔκφρασις σιωπᾷ καί ἀναλογίζεται τό βάθος τοῦ πλούτου τῆς γνώσεως καί τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ29, ὁ ὁποῖος σέ κάθε ἐποχή ἀναδεικνύει ἀφανεῖς Γέροντες, διά νά μᾶς ὁδηγοῦν στό ἱερό καί στό ἀγαθό μέ τήν ἰδία βιοτή καί τήν θαυματουργική ἀνάμεσά μας παρουσία τους.

Ὁ ὁμιλῶν ταπεινός ἀδελφός σας, βιώσας μετά τοῦ αὐταδέλφου του Ἰωάννου, πρό δεκαοκταετίας ἀκριβῶς, τό θαῦμα τοῦ Ἁγίου, διά τοῦ λυτρωμοῦ των ἐκ βεβαίου θανάτου, ἐκστατικός καί ἐν φόβῳ καί τρόμῳ σιωπᾷ -ἤδη εἶπε πολλά- καί δίνει τόν λόγο εἰς τόν Ἅγιον Πορφύριον, διαχρονικά λέγοντα καί μαρτυροῦντα «ἄρρητα ρήματα» καί «ἄρρητα θαύματα». Καί ὁ λόγος του ἀλήθειά ἐστι, ὅτι οὐδεποτε ἠθέλησε τό ἰδικόν του θέλημα, ἀλλά τοῦ πέμψαντος αὐτόν Τἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ30.

Θά μοῦ ἐπιτρέψῃ, πατέρες καί ἀδελφοί, ἡ ἀγάπη σας, ἀφοῦ εὐχαριστήσω ἀπό καρδίας καί σεβαστικῶς τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κύριο Ἱερώνυμο διά τήν κυριαρχική ἐπισκοπική του εὐλογία νά συμπροσεύχωμαι μαζί σας κατά τήν εὐχαριστιακή μας σύναξι αὐτή τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου μας Πορφυρίου, νά κατακλείσω τόν λόγο μέ ἕνα ἄλλο ἀπολυτίκιο συνεχές καί ἀτελεύτητο τοῦ Ἁγίου μας: «Σκεῦος Χάριτος τοῦ Παρακλήτου, σέ ἀνέδειξεν ἡ τῆς Τριάδος χαριτόβρυτος Πάτερ ἐπίνευσις∙ σύ γάρ αὐξήσας συντόνως τό χάρισμα, ὡς φωτοφόρος ἐν κόσμῳ διέλαμψας... καί ἰαμάτων χάριν ἔλαβες, μάκαρ, πόνους ἀποδιώκειν καί ἰάσεις παρέχειν...»31.

Καί τό τέλος τοῦ ἀπολυτικίου αὐτοῦ τό δανείζομαι ἀπό τόν ὑμνητήν τοῦ Ἁγίου μας Γέροντος, Βασίλειον τόν Ἰβηρίτην: Ὁ Γέρων Πορφύριος ἦταν «ἅγιος, καθαρός, γι᾽ αὐτό ἔβλεπε παντοῦ καί μετέδιδε καθαρότητα καί ἐλπίδα, πού εἶναι δῶρο τῆς Χάριτος. Μᾶς εἶπε καί μᾶς λέγει: Μέ ἔστειλε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, νά σᾶς δώσω κάτι. Σᾶς τό ἔδωσα καί φεύγω, χάνομαι.

Φεύγοντας θά εἶμαι πιό πολύ μαζί σας∙ αὐτή εἶναι τελικά ἡ θεία εὐλογία. Ὅταν ζοῦμε ἐν Χριστῷ ὁ θάνατος δέν διακόπτει, ἀλλά τονίζει καί λαμπρύνει τίς σχέσεις μας...»32.

Καί ἐμεῖς, ἀδελφοί, παρακαλοῦμε σήμερα ἱκετευτικά τόν Ἅγιό μας Πορφύριο: «ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν», Ἅγιε, καί «ποίησον μονήν καί σκηνήν παρ᾽ ἡμῖν» καί «μεῖνον μεθ᾽ ἡμῶν ὅτι πρός ἑσπέραν ἐστι καί κέκλικεν ἡ ἡμέρα»33∙ μεθ᾽ ἡμῶν, πού παγώνουμε μέσα στό κρύο καί καιόμεθα μέσα στό καμίνι τῆς ἀγωνίας τοῦ κόσμου τούτου. Καί βοήθησέ μας νά «χαθοῦμε μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ»34∙ νά κάνουμε ὑπομονή ἐκεῖ πού εὑρισκόμεθα∙ νά σηκώνουμε καρτερικά τόν σταυρό πού ὁ Κύριος ἐπέτρεψε. Καί τότε θά ἔλθῃ ἡ Χάρις μέσα μας∙ τότε θά δοῦμε τά ἀόρατα∙ καί θά μᾶς χαρισθοῦν τά ἀνείπωτα, ὡς πλησμονή ἀϊδίου ζωῆς καί ἑνότητος, ἀπό τόν Θεό τῆς ἀγάπης, εἰς τόν Ὁποῖον πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις νῦν καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 Ἰωάν. 7, 15.
2 Πρβλ. Ἰωάν. 15, 15.
3 Κανών Παρακλητικός εἰς τόν Τίμιον Πρόδρομον.
4 Οἶκος ἐκ τῆς ἀσματικῆς Ἀκολουθίας τῶν Ἁγίων Κικιλίας, Βαλεριανοῦ καί Σιβουρτίου.
5 Τροπάριον ε΄ὠδῆς κανόνος τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, ἐκδ. Ἱ. Μονῆς Χρυσοπηγῆς Χανίων (2014).
6 Ἰωάν. 20, 17.
7 Γαλ. 5, 22.
8 Καταβασίαι Πεντηκοστῆς.
9 Πρβλ. Ἰωάν. 1, 6.
10 Προηγούμενος Βασίλειος Γοντικάκης, «Ὁ Γέροντας Πορφύριος ὡς Ἁγιορείτης» στό Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: Ὁρόσημο ἁγιότητος στό σύγχρονο κόσμο, ἐκδ. Ἱ. Μονή Χρυσοπηγῆς Χανίων (2008).
11 Σοφ. Σολ. 8,2.
12 Ἁγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, «Περί Ἐκκλησίας», ἐκδ. Ἱ. Μονή Χρυσοπηγῆς Χανίων (2015).
13 Ἁγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, «Περί τοῦ θείου ἔρωτος».
14 Ἔνθ, ἀν.
15 Ὅροι κατὰ πλάτος, ἐρώτησις β΄, P.G. 31, 909.
16 Πραξ. 2, 13.
17 Ἀσκητικά, Λόγος Α', Περί ἀποταγῆς καί μοναχικῆς πολιτεία.
18 Ἁγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, «Περί τοῦ θείου ἔρωτος».
19 Ἐφ. 5, 18-19.
20 Ἰωάν. 15, 14.
21 Ἁγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, «Περί τοῦ θείου ἔρωτος».
22 Πρβλ. Σοφ. Σολ. 10, 31.
23 Ψαλμ. 67.
24 Πρβλ. ὕμνον ἐκ τῆς Θείας Λειτουργίας Μ. Σαββάτου.
25 Γ΄ Βασ. 17,1.
26 Πρβλ. Ἁγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, «Πολυκλινική Ἀθηνῶν».
27 Ἁγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος καί Λόγοι, «Ἅγιος Νικόλαος Καλλισίων».
28. Ἀποκ. 2,16.
29 Πρβλ. Ρωμ. 11, 33.
30 Πρβλ. Ἰωάν. 6, 38.
32 Προηγούμενος Βασίλειος Γοντικάκης, «Ὁ Γέροντας Πορφύριος ὡς Ἁγιορείτης».
33 Πρβλ. Δοξαστικόν Αἴνων Πεντηκοστῆς∙ Ἰωάν. 14, 23∙ Λουκ. 24, 29.
34 Προηγούμενος Βασίλειος Γοντικάκης, «Ὁ Γέροντας Πορφύριος ὡς Ἁγιορείτης».

-->

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος: "Ο άγιος Πορφύριος είναι ο προστάτης μας, είναι ο Άγιος της Αρχιεπισκοπής"

Ρεπορτάζ: Μάκης Αδαμόπουλος | Φωτογραφίες: Χρήστος Μπόνης
































"Ο άγιος Πορφύριος είναι ο προστάτης μας. Είναι ο Άγιος της Αρχιεπισκοπής μας", τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος από το ιερό ησυχαστήριο Μεταμορφώσεως του Σωτήρος - Αγίου Πορφυρίου στο Μήλεσι Αττικής, όπου χοροστάτησε στον εσπερινό με αφορμή την αυριανή ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου.

Συγχοροστάτησε ο Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ. Ανδρέας, Ιεράρχης της Εκκλησίας της Κρήτης. Παρέστησαν ο Πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής Αρχιμανδρίτης Συμεών Βολιώτης, κληρικοί της Αρχιεπισκοπής και Μητροπόλεων, εκπρόσωποι από την τοπική κοινωνία, και πολλοί πιστοί από διάφορες περιοχές. 

Ο Αρχιεπίσκοπος στην ομιλία του αναφέρθηκε στη ζωή του Αγίου Πορφυρίου τονίζοντας ότι "δικαιούμαστε να τον λέμε τον δικό μας Άγιο, γιατί έζησε στην περιοχή μας. Ανήκει στους Αγίους της εποχής μας. Ο Άγιος Πορφύριος ή όπως συνηθίζαμε να τον λέμε, ο παππούλης, ο πατήρ Πορφύριος. Πολλοί τον θυμούνται να υποδεικνύει πώς θα συνεχιστούν τα έργα του".

Επεσήμανε, ότι ο Άγιος Πορφύριος ακολουθούσε την διαδρομή των Αγίων της Εκκλησίας και αναφέρθηκε στη σχέση του Αγίου Πορφυρίου με τον Χριστό λέγοντας πως "ο π. Πορφύριος ζει με τον Χριστό και ο Χριστός με τον π. Πορφύριο. Αυτή η σχέση, όποιος μπορεί να την πετύχει," είπε ο Αρχιεπίσκοπος "αλλάζει τον άνθρωπο. Τον μεταμορφώνει. Ο άνθρωπος γίνεται χαρισματούχος και σοφός. Υπάρχουν δύο ειδών σοφίες, η κοσμική, δηλαδή η ανθρώπινη, που προέρχεται από αυτά που μαθαίνουμε στην γειτονιά, στο περιβάλλον, στο σχολείο και η άνωθεν Σοφία, που προέρχεται από τον Θεό. Εκεί που συναντώνται τα δύο είδη σοφίας δημιουργείται ο χαρισματικός άνθρωπος. Και αυτός ο άνθρωπος μαθαίνει να ζει εκκλησιολογικά. Αυτό σημαίνει, ότι ο ένας αγωνίζεται και προσεύχεται για τον άλλο. Αισθανόμαστε όλοι αδέλφια. Και αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να αναγεννιόμαστε, να γινόμαστε καινούργιοι και όταν πέφτουμε να σηκωνόμαστε πάλι. Ο Κύριος μας είπε "ελάτε κοντά μου. Όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι, εγώ έχω τη δύναμη να σας κάνω καθαρότερους από το φως".

Ο Αρχιεπίσκοπος σε άλλο σημείο της ομιλίας του υπογράμμισε πως "βλέπουμε τα χέρια του Αγίου να δείχνουν προς δύο κατευθύνσεις. Το ένα έδειχνε το δρόμο προς τον Χριστό, ενώ το άλλο χάιδευε το κεφάλι αυτού που ζητούσε βοήθεια. Ο Άγιος έδειχνε τον Χριστό σαν μέσο να πατήσει και να σηκωθεί αυτός που έχει την αμαρτία, αλλά και με το άλλο χέρι έδειχνε την αγάπη προς τον άνθρωπο. Έκανε πράξη τα λόγια του Κυρίου, να αγαπάμε τον Θεό με όλη μας τη δύναμη και τον συνάνθρωπο σαν τον εαυτό μας". 

Ο Αρχιεπίσκοπος ανέφερε, επίσης, πως "ο Άγιος Πορφύριος είχε πάντα ως στόχο να μας ξεκουράσει, να μας οδηγήσει κοντά στον Θεό, να μας αναπαύσει. Αγαπούσε τον Θεό, αλλά αγαπούσε και τον άνθρωπο. Η Εκκλησία μας τον τίμησε. Τον ανακήρυξε Άγιο. Είναι για μας ο Πατέρας μας. Ο προστάτης της περιοχής μας. Είναι ο Άγιος της Αρχιεπισκοπής μας, γιατί με τη σύνεση και τη σοφία που τον διέκρινε, είπε ότι αυτός ο χώρος, ό,τι και να γίνει ανήκει στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Ο Αρχιεπίσκοπος θα έχει τον πρώτο λόγο. Είμαστε, όμως, συνεργάτες, ο λαός, η ηγουμένη και οι καλόγριες, οι πατέρες που είμαστε εδώ. Όλοι έχουμε αυτόν τον σκοπό, να ακολουθήσουμε τις εντολές, τις οδηγίες του πατρός, του Αγίου Πορφυρίου, ώστε αυτός ο χώρος, όπως είναι ή όπως θα γίνει, να είναι χώρος που θα αναπαύει". 

Μετά το πέρας του εσπερινού ο Αρχιεπίσκοπος ζήτησε από τον Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου να απευθύνει χαιρετισμό. Ο Μητροπολίτης, μεταξύ άλλων, τόνισε πως "το μήνυμα του Αγίου Πορφυρίου είναι ένα μήνυμα αγάπης, ειρήνης και αγκαλιάς προς όλους τους ανθρώπους χωρίς διακρίσεις". Αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα και υπογράμμισε πως έχουμε ανάγκη από τις σεμνές και αποτελεσματικές παρεμβάσεις του Αρχιεπισκόπου που λύνουν προβλήματα. 


Ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας Ευβοίας, που είναι κοντά στο Αλιβέρι. Εκοιμήθη στις 2 Δεκεμβρίου 1991 στο Κελί του στα Καυσοκαλύβια. Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίασή της 27ης Νοεμβρίου, 2013.

Το μετόχι του Ησυχαστηρίου στο Μήλεσι βρίσκεται στην Κοινότητα Μαλακάσας. Τα κτήρια του Μετοχίου άρχισαν να κτίζονται το 1981 και προχώρησαν σταδιακά. Ο ναός θεμελιώθηκε στις 26-2-1990 κατόπιν αδείας του επιχωρίου μητροπολίτου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών. Ο σκελετός του, από οπλισμένο σκυρόδεμα, ολοκληρώθηκε την άνοιξη του 1992, λίγους μήνες μετά την κοίμηση του Γέροντα. Όταν εκοιμήθη ο Γέροντας (2-12-1991) έλειπε μόνον ο τρούλος.

Μια ταινία για τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη

με την ευκαιρία της μνήμης του, στις 2 Δεκεμβρίου