e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2016

Ο πρώην τυφλός της Ιεριχούς δείχνει τον δρόμο

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ
24ης Ιανουαρίου 2016
(Λουκ. ιη΄ 35-43)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 


Ο Θεός δεν επιθυμεί την θλίψη των ανθρώπων, αλλά θέλει να είμαστε χαρούμενοι σε όλη την διάρκεια της επίγειας ζωής μας. Όμως, πολλές φορές η θλίψη αποδεικνύεται απαραίτητη για την πνευματική ζωή μας.
Ο τυφλός της ευαγγελικής περικοπής ίσως έχασε το φως του το γήινο, εξαιτίας του πνευματικού σκοταδιού που υπήρχε μέσα του. Ζούσε αποδιωγμένος και παραμελημένος, αντιμετωπίζοντας την ανθρώπινη αναλγησία και αδιαφορία. Επιπλέον ήταν πτωχός, του έλειπαν τα μέσα συντήρησής του κι έτσι αναγκαζόταν να ζητιανεύει, παρά το ότι αισθανόταν ντροπή και θιγόταν η ανθρώπινη αξιοπρέπειά του.
Η θλίψη όμως αυτή του χάρισε παράλληλα μεγάλες χαρές και πολλούς ανεκτίμητους θησαυρούς: την πίστη, την μετάνοια, τον μέγιστο πόθο να γνωρίσει τον Σωτήρα Χριστό και να φωτιστεί πνευματικά. Με όλη την δύναμη της φωνής του ανακράζει «Ιησού Υιέ Δαυίδ ελέησον με». Η ικεσία του γίνεται δεκτή και το μέγα θαύμα της ολοκληρωτικής θεραπείας του (ψυχικής και σωματικής) συντελείται!
Όμως, κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να εμποδίσουν την πνευματική αναγέννηση των συνανθρώπων τους, η οποία θα οδηγήσει και στην σωματική θεραπεία τους. Επαινούν την χωρίς Θεό παραστρατημένη κοσμική ζωή, τις αμαρτωλές πράξεις, την φαυλότητα, την ανεντιμότητα. Θέτουν δόλιες παγίδες μεταξύ πιστών συνανθρώπων τους εξυμνώντας την αμαρτία.
Όμως, τί πρέπει να πράξει ο ευσεβής και πιστός άνθρωπος σε τέτοιες περιπτώσεις; Τον δρόμο τον δείχνει ο τυφλός της Ιεριχούς: Δεν έδωσε καμία σημασία στους ασεβείς προπαγανδιστές, αλλά επέδειξε ζέση και αποφασιστικότητα, για να γνωρίσει τον αληθινό Θεό και να σωθεί. Αυτή καλούμεθα κι εμείς να επιδείξουμε, για να αποφύγουμε το ατελείωτο πνευματικό σκοτάδι και την ψυχική τυφλότητα. Γένοιτο!

Θεοφάνια 2016 στη Μονή Χιλανδαρίου

Πρωί 19ης Ιανουαρίου 2016 (6/1, με το παλαιό ημερολόγιο) στη "σέρβικη" Μονή του Άθωνος 




















Ο Ενθρονιστήριος Λόγος του νέου Μητροπολίτου Πέτρας και Χερρονήσου κ. Γερασίμου [video]

Σήμερα το μεσημέρι, 23 Ιανουαρίου 2016, στη Νεάπολη Κρήτης






Η Προσφώνηση του Μητροπολίτου Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κατά την Ενθρόνιση του νέου Μητροπολίτου Πέτρας και Χερρονήσου εκ προσώπου του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας

Ὁ Σεβ. Μη­τρο­πο­λί­της Ρε­θύ­μνης καί Αὐ­λο­πο­τά­μου κ. Εὐ­γέ­νι­ος, τό Σάβ­βα­το 23η Ἰ­α­νου­α­ρί­ου 2016, πα­ρέ­στη στήν Ἐν­θρό­νι­ση τοῦ Σεβ. Μη­τρο­πο­λί­του Πέ­τρας καί Χερ­ρο­νή­σου κ. Γε­ρα­σί­μου, στόν Ἱ­ε­ρό Μη­τρο­πο­λι­τι­κό Να­ό τῆς Με­γά­λης Πα­να­γί­ας Νε­α­πό­λε­ως Λα­σι­θί­ου, καί προ­σε­φώ­νη­σε τόν νέ­ο Μη­τρο­πο­λί­τη ἐκ Προ­σώ­που τῆς Αὐ­τοῦ Θει­ο­τά­της Μα­κα­ρι­ό­τη­τος, τοῦ Πά­πα καί Πα­τρι­άρ­χου Ἀ­λε­ξαν­δρεί­ας καί πά­σης Ἀ­φρι­κῆς κ.κ. ΘΕ­Ο­ΔΩ­ΡΟΥ τοῦ Β΄. Πα­ρα­τί­θε­ται τό κεί­με­νο τῆς Προ­σφω­νή­σε­ως τοῦ Σεβ. Μη­τρο­πο­λί­του Ρε­θύ­μνης καί Αὐ­λο­πο­τά­μου κ. Εὐ­γε­νί­ου.

   «Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε Μη­τρο­πο­λῖ­τα Πέ­τρας καί Χερ­ρο­νή­σου,
   πο­λυ­φί­λη­τε ἐν Χρι­στῷ ἀ­δελ­φέ, κ.κ. Γε­ρά­σι­με,

   Ἡ Ἁ­γί­α τοῦ Χρι­στοῦ Με­γά­λη Ἐκ­κλη­σί­α, τό Πάν­σε­πτον Οἰ­κου­με­νι­κόν Πα­τρι­αρ­χεῖ­ον, καί ἡ Ἁ­γι­ω­τά­τη θυ­γά­τηρ Αὐ­τῆς, ἡ Ἀ­πο­στο­λι­κή Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Κρή­της, χαί­ρου­σι σή­με­ρον ἐ­πί τῇ θέ­σει τοῦ λύ­χνου ἐ­πί τήν λυ­χνί­αν τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Πέ­τρας καί Χερ­ρο­νή­σου, Ἁ­γί­ας ἐ­κλο­γά­δος τοῦ Χρι­στοῦ, δι­α­κρα­τού­σης ἐν­τό­νως τά τῆς εὐ­σε­βεί­ας καί τοῦ ὀρ­θο­δό­ξου πο­λι­τι­σμοῦ ζώ­πυ­ρα, «ὅ­σα ἐ­στὶν ἀ­λη­θῆ, ὅ­σα σε­μνά, ὅ­σα δί­και­α, ὅ­σα ἁ­γνά, ὅ­σα προ­σφι­λῆ, ὅ­σα εὔ­φη­μα», τά ἱ­ε­ρά καί τά ὅ­σι­α τῆς ἀ­μω­μή­του ἡ­μῶν Πί­στε­ως καί τοῦ εὐ­σε­βοῦς Γέ­νους τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων. Χαί­ρου­σι ἐ­πί τῇ κα­τα­στά­σει τῆς Σε­βα­σμι­ό­τη­τός σου εἰς μέ­ρι­μναν τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Κλή­ρου, τῶν Μο­να­στι­κῶν Ἀ­δελ­φο­τή­των καί τοῦ φι­λο­θέ­ου πλη­ρώ­μα­τος τῆς Ἱ­ε­ρᾶς ταύ­της Μη­τρο­πό­λε­ως, εἰς δι­α­δο­χήν τοῦ ἀ­οι­δί­μου Με­γά­λου Προ­κα­τό­χου σου, Μη­τρο­πο­λί­του αὐ­τῆς κυ­ροῦ Νε­κτα­ρί­ου, τοῦ κα­τά πάν­τα ἁ­γί­ου, δι­δα­κτι­κοῦ καί με­γα­λο­πρε­ποῦς, οὗ ὁ ἔ­παι­νος πο­λύς ἐν τῇ Ἐκ­κλη­σί­ᾳ. Ἀλ­λά καί εἰς δι­α­δο­χήν πλει­ά­δος ὅ­λης ἁ­γί­ων Ἱ­ε­ραρ­χῶν, οἵ­τι­νες εὐ­λο­γοῦ­σιν ἀ­πό τῶν ἱ­ε­ρῶν οὐ­ρα­νί­ων θε­ω­ρεί­ων τήν ἐν­ταῦ­θα ἔ­λευ­σίν σου.
   Ἐν ταύ­τῃ τῇ ἁ­γί­ᾳ καί μο­να­δι­κῇ ὥ­ρᾳ, δι­ά τε τήν Το­πι­κήν Ἐκ­κλη­σί­αν καί δι­ά σέ προ­σω­πι­κῶς, συγ­χαί­ρει με­τ’ αὐ­τῶν καί ἀ­γάλ­λε­ται τό Πα­λαί­φα­τον Πα­τρι­αρ­χεῖ­ον Ἀ­λε­ξαν­δρεί­ας καί πά­σης Ἀ­φρι­κῆς καί ὁ Σε­πτός Προ­κα­θή­με­νος αὐ­τοῦ, ὁ Πά­πας καί Πα­τρι­άρ­χης ΘΕ­Ο­ΔΩ­ΡΟΣ ὁ Β΄, ὁ ἐκ τῆς εὐ­άν­δρου Κρή­της, ὁ προ­ερ­χό­με­νος, ὡς καί ἡ Σε­βα­σμι­ό­της σου, ἐκ τοῦ εὐ­ώ­δους Πε­ρι­βο­λί­ου τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μάν­δρας τῆς Πα­να­γί­ας τῆς Ἀγ­κα­ρά­θου.
   Ἐν αἰ­σθή­μα­σι βα­θεί­ας τι­μῆς καί εὐ­φρο­σύ­νης, πα­ρί­στα­μαι ἐν τῇ ὥ­ρᾳ ταύ­τῃ καί ἐν τῇ εὐ­σή­μῳ ταύ­τῃ Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῇ Ἀ­κο­λου­θί­ᾳ τῆς Ἐν­θρο­νί­σε­ώς σου, ἐκ Προ­σώ­που τῆς Αὐ­τοῦ Θει­ο­τά­της Μα­κα­ρι­ό­τη­τος, κο­μί­ζων εἰς σέ, τόν ὑ­π’ Αὐ­τῆς πε­φι­λη­μέ­νον νέ­ον Ἄγ­γε­λον τῆς ἐν Πέ­τρᾳ καί Χερ­ρο­νή­σῳ Ἐκ­κλη­σί­ας, τάς συγ­χα­ρη­τη­ρί­ους προσ­ρή­σεις καί τάς ἐν­θέρ­μους Πα­τρι­αρ­χι­κάς εὐ­χάς καί Πα­τρι­κάς εὐ­λο­γί­ας Αὐ­τῆς. Ὁ Πά­πας καί Πα­τρι­άρ­χης Ἀ­λε­ξαν­δρεί­ας Θε­ό­δω­ρος χαί­ρει καί συμ­πα­νη­γυ­ρί­ζει σή­με­ρον καί ἀ­να­φω­νεῖ ἐκ κέν­τρου τῆς ἀ­γα­πώ­σης σε καρ­δί­ας αὐ­τοῦ τό «Ἄ­ξι­ος», δο­ξά­ζων, με­θ’ ἡ­μῶν τῶν πα­ρι­στα­μέ­νων εἰς τήν Ἐν­θρό­νι­σίν σου, τό Πα­νά­γι­ον Ὄ­νο­μα τοῦ Τρι­σα­γί­ου Θε­οῦ καί με­γα­λύ­νων τό Παν­τευ­λό­γη­τον Ὄ­νο­μα τῆς Πα­να­γί­ας τῆς Ὀρ­φα­νῆς, ἡ ὁ­ποί­α ὡς ἀ­λη­θής καί φι­λό­τε­κνος Μή­τηρ πε­ρι­σκέ­πει τά τέ­κνα Αὐ­τῆς καί κα­τευ­θύ­νει τούς βη­μα­τι­σμούς των, ὡς καί δι’ Αὐ­τόν ἔ­πρα­ξε ὁ­δη­γοῦ­σα πρός τήν τρα­χεί­αν μέν ἀλ­λά γλυ­κυ­τά­την ὁ­δόν τῆς Ἱ­ε­ρα­πο­στο­λῆς ἐν τῇ ἡ­πεί­ρῳ τοῦ μέλ­λον­τος, ὡς εὐ­καί­ρως ἀ­καί­ρως κα­το­νο­μά­ζει τήν Ἀ­φρι­κήν.
   Χαί­ρει ὁ Μα­κα­ρι­ώ­τα­τος καί συγ­χαί­ρει με­τά τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Κρή­της, κα­λῶς ἐ­πι­στά­με­νος τά πε­ρι­κο­σμοῦν­τα τήν Σε­βα­σμι­ό­τη­τά σου χα­ρί­σμα­τα, τήν σε­μνό­τη­τα, τό ἦ­θος, τήν ἱ­ε­ρο­πρέ­πει­αν, τήν σο­βα­ρό­τη­τα, τήν ἁ­γί­αν ἁ­πλό­τη­τά σου καί τάς δα­ψι­λεῖς εὐ­λο­γί­ας τοῦ Θε­οῦ κα­τά τήν ἄ­χρι τοῦ­δε πο­ρεί­αν σου, τά ὁ­ποῖ­α θά ἀ­ξι­ο­ποι­η­θῶ­σι κα­τά τόν κα­λύ­τε­ρον δυ­να­τόν τρό­πον εἰς τήν ποι­μαν­το­ρί­αν λα­οῦ εὐ­γε­νοῦς καί τε­τι­μη­μέ­νου, πα­ρα­δο­σι­α­κοῦ, φι­λο­γε­νοῦς καί φι­λο­πά­το­ρος, ὡς κα­τε­δεί­χθη κα­τά τήν πρό­σφα­τον εἰς Κύ­ρι­ον ἐκ­δη­μί­αν τοῦ πο­λυ­κλαύ­στου Προ­κα­τό­χου σου.
   Ταῦ­τα πάν­τα ἀ­να­φω­νῶ ἐκ Προ­σώ­που τῆς Αὐ­τοῦ Θει­ο­τά­της Μα­κα­ρι­ό­τη­τος, ὁ­μοῦ με­τά τῶν ἐγ­καρ­δί­ων, δι­ά μα­κράν, ἄ­λυ­πον, λαμ­πράν καί ἀ­γλα­ό­καρ­πον Ἀρ­χι­ε­ρα­τεί­αν εἰς δό­ξαν τοῦ Πα­να­γί­ου Ὀ­νό­μα­τος τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ ἡ­μῶν, Σε­πτῶν Πα­τρι­αρ­χι­κῶν εὐ­χῶν Αὐ­τῆς τε καί συ­νό­λου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῶν Ἀ­λε­ξαν­δρέ­ων. Τῆς συ­να­γαλ­λο­μέ­νης ἀ­ξί­ως καί δι­καί­ως, ὡς ἐ­χού­σης ἰ­δί­αν πεί­ραν ἐκ τῆς πο­λυ­τί­μου συμ­πα­ρα­στά­σε­ως καί συ­ναν­τι­λή­ψε­ώς σου εἰς τό ἔρ­γον Αὐ­τῆς καί τοῦ Μα­κα­ρι­ω­τά­του Προ­κα­θη­μέ­νου Της.

   Θε­ό­λε­κτε, Θε­ο­τί­μη­τε καί Προ­σφι­λέ­στα­τε Ἀ­δελ­φέ μου, κ. Γε­ρά­σι­με,
   Θά ἦ­το ἀ­δύ­να­τον δι’ ἐ­μέ ἐν τῇ εὐ­σή­μῳ ἡ­μέ­ρᾳ καί ὥ­ρᾳ ταύ­τῃ, νά μήν ἐκ­φρά­σω καί τήν προ­σω­πι­κήν μου χα­ράν καί ἀ­γαλ­λί­α­σιν, ὡς καί τάς φι­λα­δέλ­φους εὐ­χάς καί προ­σευ­χάς μου εἰς τήν Ἐν­θρό­νι­σίν σου, κα­θο­ρῶν τήν Σε­βα­σμι­ό­τη­τά σου εἰς τόν Θρό­νον, ὅν ἐ­κλέ­ϊ­σεν ὁ Πα­τήρ μου, ὁ πρό μι­κροῦ κα­τελ­θών τούς ἀ­να­βαθ­μούς Του μέ προ­ο­ρι­σμόν τά κρά­σπε­δα τοῦ Θρό­νου τοῦ Οὐ­ρα­νί­ου Πα­τρός. Αἰ­σθά­νο­μαι τήν βε­βαι­ό­τη­τα ὅ­τι καί Ἐ­κεῖ­νος ἐξ  Οὐ­ρα­νοῦ χαί­ρει μέ τήν χα­ράν τῆς Το­πι­κῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, τήν ὁ­ποί­αν ἐν ἀ­φο­σι­ώ­σει ἐ­ποί­μα­νε καί ἄ­χρι τέ­λους δι­η­κό­νη­σε θυ­σι­α­στι­κῶς, καί ἐ­πευ­λο­γεῖ τήν ἁ­γί­αν εἴ­σο­δόν σου εἰς τόν ποι­μαν­τι­κόν δό­λι­χον, ὅν τε­τέ­λε­κεν «τήν πί­στιν τη­ρή­σας», κα­τά τόν παύ­λει­ον λό­γον. Ἐ­γέ­νου «θρό­νου δι­ά­δο­χος», γί­νου καί Ἐ­κεί­νου τῶν «τρό­πων μέ­το­χος».
   Θά μοῦ ἦ­το ἀ­κό­μη ἀ­δύ­να­τον, Ἅ­γι­ε Ἀ­δελ­φέ, ἐ­νώ­πι­ον τῆς Πα­να­γί­ας Τρα­πέ­ζης τού­του τοῦ Ἱ­ε­ροῦ τῆς Θε­ο­μή­το­ρος καί Ἀ­νάσ­σης τῶν πάν­των Πα­λα­τί­ου, εἰς τήν ὁ­ποί­αν πρό εἰ­κο­σι­πεν­τα­ε­τί­ας ἀ­κρι­βῶς ἐ­δέ­χθην τό μέ­γα τῆς Ἱ­ε­ρω­σύ­νης χά­ρι­σμα ἐκ τῶν τι­μί­ων Αὐ­τοῦ χει­ρῶν, καί εἰς τήν ὁ­ποί­αν αὔ­ρι­ον μέ προ­ε­στῶ­σαν τῆς Εὐ­χα­ρι­στι­α­κῆς Συ­νά­ξε­ως τήν Σε­βα­σμι­ό­τη­τά σου θά συλ­λει­τουρ­γή­σο­μεν, νά μήν εἴ­πω ἐξ ὅ­λης μου τῆς καρ­δί­ας καί τοῦ­τον τόν λό­γον.
   Πρόσ­δε­ξαι, ἅ­παξ ἔ­τι, κα­λέ μοι καί ἐκ τῶν χρό­νων τῆς πρώ­της νε­ό­τη­τος συ­νέκ­δη­με Γε­ρά­σι­με, τόν ἐγ­κάρ­δι­ον ἀ­σπα­σμόν μου καί ταύ­την τήν ἀ­δελ­φι­κήν μου προ­τρο­πήν καί πα­ρά­κλη­σιν. Δώ­ρη­σαι τήν καρ­δί­αν σου εἰς αὐ­τήν τήν Ἐ­παρ­χί­αν καί τοῦ­τον τόν εὐ­γε­νῆ λα­όν, τόν ὁ­ποῖ­ον ἐ­κεῖ­νος πού σοῦ ὁ­μι­λεῖ ἐ­πί δε­κα­πεν­τα­ε­τί­αν ὅ­λην δι­η­κό­νη­σε, ἠ­γά­πη­σε πο­λύ καί ἠ­γα­πή­θη ὑ­π’ αὐ­τοῦ. Ἐξ ἰ­δί­ας πεί­ρας καί με­τά βα­θεί­ας συγ­κι­νή­σε­ως σοῦ λέ­γω ὅ­τι εἶ­ναι λα­ός φι­λό­τι­μος, ὁ ὁ­ποῖ­ος γνω­ρί­ζει νά ἀν­τα­πο­δί­δει ἑ­κα­τον­τα­πλα­σί­ως εἰς ὅ­σους με­τ’ εἰ­λι­κρι­νοῦς δι­α­θέ­σε­ως τόν ἀ­γα­ποῦν καί ἔρ­χε­ται ἀ­ρω­γός εἰς ὅ­σους δι’ αὐ­τόν ἐρ­γά­ζον­ται ἀ­νυ­στά­κτως. Δώ­ρη­σαι τήν καρ­δί­αν σου με­τά τα­πει­νώ­σε­ως, μα­κρο­θυ­μί­ας καί συ­νέ­σε­ως πνευ­μα­τι­κῆς, καί γνώ­ρι­ζε ὅ­τι κα­θη­με­ρι­νῶς θά λαμ­βά­νεις ἀν­τι­δώ­ρη­μα τάς καρ­δί­ας ὅ­λων ἐ­κεί­νων, οἵ­τι­νες ἀ­να­γνω­ρί­ζουν ποί­α ἡ θέ­σις τοῦ Ἐ­πι­σκό­που ἐν τῇ Ἐκ­κλη­σί­ᾳ καί τίς ὁ πα­τρι­κός ρό­λος αὐ­τοῦ ἐν τῇ Οἰ­κο­γε­νεί­ᾳ Αὐ­τῆς.
   «Ἔν­τει­νε, τό λοι­πόν, Ἅ­γι­ε Ἀ­δελ­φέ, καί κα­τευ­ο­δοῦ καί Ἀρ­χι­ε­ρά­τευ­ε» ἐν εἰ­ρή­νῃ καί ὁ­δή­γει ἀ­προ­σκό­πτως τό σκά­φος τῆς Το­πι­κῆς Ταύ­της καί Ἱ­στο­ρι­κῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἀ­να­μι­μνη­σκό­με­νος καί κη­ρύσ­σων δι­αρ­κῶς τά με­γα­λεῖ­α καί τήν εὐ­ερ­γε­σί­αν τοῦ Θε­οῦ, δι’ ὅ­σα Ἐ­κεῖ­νος ἐ­νήρ­γη­σεν εἰς τό πρό­σω­πόν σου. Ζῆ­θι ἔ­τη ὡς πλεῖ­στα, Κα­τα­κό­σμη­σον τόν Θρό­νον Σου πρός δό­ξαν Θε­οῦ, σω­τη­ρί­αν τοῦ λα­οῦ Αὐ­τοῦ καί ἔ­παι­νον τῆς Ἁ­γί­ας ἡ­μῶν Ἐκ­κλη­σί­ας. Στῆ­θι, δυ­να­τός καί ἀ­κμαῖ­ος, εἰς χα­ράν καί εὐ­λο­γί­αν τοῦ λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ, τοῦ στη­ρί­ζον­τος εἰς τήν Ἐκ­κλη­σί­αν τάς χρη­στο­τέ­ρας τῶν ἐλ­πί­δων του εἰς τούς δυ­σχει­μέ­ρους τού­τους και­ρούς. Μή φο­βοῦ, δι­ό­τι ἔ­χεις τήν βα­θεί­αν τι­μήν καί τήν ἀ­γά­πην πάν­των ἡ­μῶν τῶν κυ­κλούν­των σε ἐν τῇ ἱ­ε­ρᾷ ταύ­τη ὥ­ρᾳ. Δι­ό­τι ἔ­χεις, ὡς κα­λῶς γνω­ρί­ζω, πί­στιν, ζῆ­λον, ἀ­φο­σί­ω­σιν, ἐρ­γα­τι­κό­τη­τα, θε­ο­λο­γι­κήν ἐ­πάρ­κει­αν, προ­πάν­των δέ τα­πει­νόν φρό­νη­μα, ἐ­χέγ­γυ­α δι­ά τήν ἀ­νά­δει­ξίν σου ὡς ἀ­λη­θοῦς Ποι­μέ­νος, ὁ­δη­γοῦ καί δι­δα­σκά­λου τοῦ ὑ­πό τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἐμ­πε­πι­στευ­μέ­νου εἰς σέ ποι­μνί­ου. Δι­ό­τι, τέ­λος, ἔ­χεις εἰς τήν κα­λήν ἀ­παρ­χήν, καί εὔ­χο­μαι καί εἰς σύ­νο­λον τήν πο­ρεί­αν τῆς Ποι­μαν­το­ρί­ας σου, τεῖ­χος ἀ­προ­σμά­χη­τον, σκέ­πην κρα­ται­άν, βα­κτη­ρί­αν καί ἐ­πι­στη­ριγ­μόν, πρω­τί­στως τήν Με­γά­λην Πα­να­γί­αν, τούς Ἁ­γί­ους τούς ἐκ τῆς Το­πι­κῆς σου Ἐκ­κλη­σί­ας με­τα­φυ­τευ­θέν­τας εἰς τό Πε­ρι­βό­λαι­ον τοῦ Οὐ­ρα­νοῦ, ἀλ­λά καί ἰ­δι­αι­τέ­ρως τόν ἐξ ὅ­λης ψυ­χῆς ἀ­γα­πή­σαν­τα Αὐ­τήν καί Αὐ­τούς, Ἐ­κεῖ­νον, ὅ­στις κεῖ­ται πλέ­ον ὅ­πι­σθεν τοῦ πε­ρι­καλ­λοῦς Να­οῦ τού­του. Ἀλ­λά καί Ἐ­κεί­νου τοῦ Με­γά­λου Πρω­θι­ε­ράρ­χου τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Κρή­της, τοῦ Ἀρ­χι­ε­πι­σκό­που Εὐ­γε­νί­ου, τοῦ ἐκ τῆς Βου­λι­σμέ­νης Με­ραμ­βέλ­λου, ἐξ ἧς καί ἡ δι­κή σου εὐ­γε­νής κα­τά Θε­όν κα­τα­γω­γή, ἐκ τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Σή­μα­τος τοῦ ὁ­ποί­ου ἀμ­φό­τε­ροι πρό τρι­α­κον­τα­πεν­τα­ε­τί­ας προ­σε­λαμ­βά­νο­μεν τά μη­νύ­μα­τα τοῦ Οὐ­ρα­νοῦ δι­ά τήν μελ­λον­τι­κήν ἐν τῇ Ἐκ­κλη­σί­ᾳ ἀ­γα­πη­τι­κήν δι­α­κο­νί­αν μας.
   Πολ­λά τά ἔ­τη σου, τό λοι­πόν, Θε­ο­φρού­ρη­τα καί Με­γα­λο­πα­να­γι­ο­σκέ­πα­στα. Ἄ­ξι­ος, Ἀ­δελ­φέ μου ἠ­γα­πη­μέ­νε, «Ἄ­ξι­ος νά ἀ­να­δει­χθεῖς» εἶ­ναι ἡ εὐ­χή τοῦ Μα­κα­ρι­ω­τά­του Πα­τρι­άρ­χου Ἀ­λε­ξαν­δρεί­ας καί πά­σης Ἀ­φρι­κῆς κ.κ. ΘΕ­Ο­ΔΩ­ΡΟΥ τοῦ Β΄, τόν Ὁ­ποῖ­ον ἔ­χω τήν τι­μήν νά ἐκ­προ­σω­πῶ, ἀλ­λά καί ἡ δι­κή μου. Ἄ­ξι­ος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, Ἄ­ξι­ος τοῦ Τό­που, Ἄ­ξι­ος δι­ά­δο­χος τῶν πα­να­ξί­ων Προ­κα­τό­χων σου. Καί εἴ­θε αὐ­τό τό «Ἄ­ξι­ος», τό ὁ­ποῖ­ον εὐ­χε­τι­κῶς ἀ­κού­γε­ται σή­με­ρον ἐκ στο­μά­των χο­ϊ­κῶν νά τό ἀ­κού­σεις καί ἐ­πι­βε­βαι­ω­τι­κῶς ἐκ στό­μα­τος Θε­οῦ.
   Ἡ Χά­ρις τοῦ δι­α­σχί­ζον­τος τήν ἱ­στο­ρί­αν Κυ­ρί­ου ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ καί ἡ Ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ καί Πα­τρός καί ἡ Κοι­νω­νί­α τοῦ ὅ­λον συγ­κρο­τοῦν­τος τόν θε­σμόν τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Πα­να­γί­ου Πνεύ­μα­τος εἴ­η­σαν με­τά σοῦ πά­σας τάς ἡ­μέ­ρας τῆς ζω­ῆς σου».

Κέρασμα στη Μονή Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω - Λιτόχωρο Πιερίας














Στις 25 Νοεμβρίου 2015, ο Σεβ. Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Διονύσιος Δ΄ με τη συνοδεία του βρέθηκε στην Πιερία για την εορτή της Αγίας Αικατερίνης, πολιούχου της Κατερίνης. Το βροχερό βραδάκι της ίδιας ημέρας όλοι μετέβησαν στην περιώνυμη Μονή του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω (έτος πρώτης ιδρύσεως το 1438), στο Λιτόχωρο, όπου τους δέχτηκε ο σεβάσμιος κι ευγενικός Καθηγούμενος της Μονής Γέροντας Μάξιμος Κυρίτσης. Εκεί μετέβη προσκυνηματικώς και ο Σεβ. Μητροπολίτης Παροναξίας κ. Καλλίνικος. 

Το δημοσιευόμενο φωτογραφικό υλικό από το προσκύνημα εκείνο ανασύρουμε σήμερα, ευκαιρίας δοθείσης από την σημερινή μνήμη του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω, κατά την οποία η Μονή του εν Λιτοχώρω πανηγυρίζει ιεροπρεπώς. Ας έχουμε την ευχή του Ολυμπίτου Οσίου, του πολλά θαυματουργού!

Η Εισήγηση του Οικουμενικού Πατριάρχου στη Σύναξη των Προκαθημένων της Ορθοδοξίας εν Σαμπεζύ

ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ, 
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ,
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΥΝΑΞΙΝ TΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ
(Γενεύη, 22 Ἰανουαρίου 2016) 


Μακαριώτατοι καὶ πεφιλημένοι ἐν Κυρίῳ Ἀδελφοί, Προκαθήμενοι τῶν κατὰ τόπους Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ σεβάσμιοι ἐκπρόσωποι τῶν κωλυθέντων μετασχεῖν εἰς τὴν παροῦσαν Σύναξιν ἀδελφῶν Προκαθημένων, μετὰ τῶν τιμίων συνοδειῶν Ὑμῶν.
Ὡς εὖ παρέστητε ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ χώρῳ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, τῷ Κέντρῳ τούτῳ τῷ ἀφιερωμένῳ εἰς τὴν διακονίαν τῆς πανορθοδόξου ἑνότητος, τὸ ὁποῖον ἐφιλοξένησε καὶ φιλοξενεῖ ἤδη ἐπὶ δεκαετίας πληθὺν διορθοδόξων καὶ πανορθοδόξων συναντήσεων, δι’ ὧν σφυρηλατεῖται καὶ προάγεται ἡ ἑνότης τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀπὸ καρδίας εὐχόμεθα ὅπως ἡ διαμονὴ Ὑμῶν ἐνταῦθα εἶναι δι’ ἕκαστον ἐξ Ὑμῶν κατὰ πάντα ἱκανοποιητικὴ καὶ εὐχάριστος, τὸ δὲ ἔργον ἡμῶν καθοδηγούμενον ἀπὸ τὴν πνοὴν τοῦ Παρακλήτου ἀποφέρῃ καρποὺς πλουσίους εἰς ἀγάπην καὶ οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας εἰς δόξαν Θεοῦ.
Ὡς γνωστόν, ἡ παροῦσα Σύναξις ἡμῶν ἐπρόκειτο νὰ πραγματοποιηθῇ ἐν τῇ ἕδρᾳ ἡμῶν, ἀλλ’ ἔκτακτοι ἀντικειμενικαὶ περιστάσεις, ἐμποδίζουσαί τινας ἐκ τῶν ἀδελφῶν ὅπως μεταβῶσιν ἐκεῖ, ἐπέβαλον τὴν μετάθεσιν τοῦ τόπου τῆς συναντήσεως ἡμῶν ἐνταῦθα. Εὐχαριστοῦμεν πάντας Ὑμᾶς διὰ τὴν κατανόησιν τῆς ἀνάγκης τῆς ἀλλαγῆς ταύτης, καὶ διὰ τὴν πρόθυμον ἔλευσιν Ὑμῶν ἐνταῦθα πρὸς πραγμάτωσιν τοῦ ἱεροῦ σκοποῦ τῆς παρούσης Συνάξεως.
Ὄντως, πᾶσα Σύναξις ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἡμῶν τῶν ἐμπεπιστευμένων ὑπὸ τῆς χάριτος καὶ τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ τὴν ἡγεσίαν τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Αὐτοῦ εἶναι ἱερά. Ἡ παροῦσα ὅμως Σύναξις κέκτηται ὅλως ἰδιαζόντως τὸν χαρακτῆρα τοῦτον, διότι συνδέεται πρὸς τὴν θεμελιώδη ἐκκλησιολογικὴν ἀρχὴν τῆς συνοδικότητος τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουσα ὡς κύριον ἀντικείμενον αὐτῆς τὴν προετοιμασίαν τῆς μελλούσης ἵνα συνέλθῃ, σύν Θεῷ, Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἡμῶν. Συνήχθημεν, ὅθεν, ἐδῶ, διὰ νὰ ἐπιτελέσωμεν καθῆκον ὄντως ἱερόν, καὶ διὰ τοῦτο ἔχομεν ὅλως ἰδιαιτέρως ἀνάγκην τῆς ἐνισχύσεως καὶ τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Παρακλήτου, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐκ μέρους ἑνὸς ἑκάστου ἐξ ἡμῶν ἀγαθῆς προαιρέσεως, μακρὰν οἱωνδήποτε ἄλλων σκοπιμοτήτων, ὅπως συντελέσωμεν διὰ τῶν ἀποφάσεων ἡμῶν εἰς τὴν πραγμάτωσιν τῆς ἤδη ἐξαγγελθείσης ὑφ’ ἡμῶν Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου. Διότι εἰς ἡμᾶς ἀνέθηκεν ἡ Θεία Πρόνοια τὸ μέγα χρέος καὶ προνόμιον ὅπως δώσωμεν σάρκα καὶ ὀστᾶ εἰς τὸ ὅραμα τῶν μακαριστῶν προκατόχων ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι πρὸ πεντήκοντα καὶ πλέον ἐτῶν συνέλαβον τὴν ἰδέαν τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου ταύτης. Εἰς ἡμᾶς ἀνήκει πλέον ἡ μεγάλη εὐθύνη ὅπως συντάμωμεν τὸν χρόνον, τὸν ἤδη κατὰ πολὺ συνεσταλμένον, καὶ ἄνευ περαιτέρω χρονοτριβῆς μετατρέψωμεν τὸ ὅραμα εἰς πραγματικότητα. Τοῦτο ἤδη, ἐκτὸς τῶν ἀοιδίμων προκατόχων ἡμῶν, ἀναμένει καὶ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οὗτοι οἱ ἔξω τῶν κανονικῶν τειχῶν τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας χριστιανοί, διὸ καὶ πᾶσα περαιτέρω τυχὸν ἀναβολὴ τῆς πραγματώσεως τῆς Συνόδου μόνον τοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν καὶ τὸν χαιρέκακον Ἀντικείμενον θέλει ἱκανοποιήσει.
Ἡ Σύναξις ἡμῶν αὕτη κέκτηται ὅλως ἰδιαιτέραν σπουδαιότητα διὰ τὸν λόγον ὅτι καλεῖται νὰ διευθετήσῃ ζητήματα καὶ πτυχὰς τῆς τε ὑπολειπομένης προετοιμασίας καὶ τῆς ὅλης λειτουργίας τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου. Πρὸς τοῦτο ἐπιθυμοῦμεν νὰ ὑπομνήσωμεν εἰς τὴν Ὑμετέραν ἀγάπην ὡρισμένας ἐκ τῶν βασικῶν ἀρχῶν, τὰς ὁποίας ἡμεῖς αὐτοὶ δι’ ἐπισήμων ἀποφάσεων ἡμῶν ἀπεδέχθημεν καὶ ἐθεσπίσαμεν, καὶ τὰς ὁποίας, ὡς εἶναι φυσικόν, ὑποχρεούμεθα νὰ σεβασθῶμεν καὶ τηρήσωμεν μέχρι τέλους. 

1. Ἐπὶ τῆς θεματολογίας
Ὡς γνωστόν, ἡ θεματολογία τῆς Συνόδου καθωρίσθη διὰ πανορθοδόξου ἀποφάσεως τῆς Α’ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1976), περιλαμβάνει δὲ τὰ ἑξῆς δέκα θέματα κατὰ τὴν εἰς τὰ Πρακτικὰ τῆς Διασκέψεως σειράν:
α) Ὀρθόδοξος Διασπορά.
β) Τὸ Αὐτοκέφαλον καὶ ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ.
γ) Τὸ Αὐτόνομον καὶ ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ.
δ) Τὰ Δίπτυχα.
ε) Τὸ ζήτημα κοινοῦ ἡμερολογίου.
ς) Κωλύματα γάμου.
ζ) Ἀναπροσαρμογή τῶν περὶ νηστείας ἐκκλησιαστικῶν διατάξεων.
η) Σχέσεις Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον.
θ) Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκουμενικὴ Κίνησις.
ι) Συμβολὴ τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὴν ἐπικράτησιν τῶν χριστιανικῶν ἰδεωδῶν τῆς εἰρήνης, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀδελφοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης μεταξὺ τῶν λαῶν καὶ ἄρσιν τῶν φυλετικῶν καὶ λοιπῶν διακρίσεων.
Κατὰ τὸν ἰσχύοντα Κανονισμόν, ἕκαστον τῶν ὡς ἄνω θεμάτων, θὰ ἔδει νὰ διέλθῃ τὸ στάδιον τῆς προπαρασκευῆς διὰ τῆς ἐξετάσεως αὐτοῦ ὑπὸ Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς, ἥτις θὰ συνέλθῃ κατ’ ἐπανάληψιν ἕως ὅτου ἐπιτύχει τὴν ὁμόφωνον διατύπωσιν τοῦ σχετικοῦ κειμένου, τὸ ὁποῖον ἐν συνεχείᾳ θὰ ἔδει νὰ τύχῃ τῆς ἐγκρίσεως Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως διὰ νὰ παραπεμφθῇ τελικῶς ἄνευ ἑτέρου εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον.

Ἐκ τῶν ὡς ἄνω θεμάτων τὰ ὀκτὼ διῆλθον ἤδη τὸ στάδιον τῆς προπαρασκευῆς καὶ ἐγκρίσεως αὐτῶν ὑπὸ Προσυνοδικῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων, ἐνῷ τὰ δύο ἐξ αὐτῶν, τὰ ἀφορῶντα εἰς τὸ Αὐτοκέφαλον καὶ τὰ Δίπτυχα δὲν ἔτυχον ὁμοφώνου ἀποδοχῆς κατὰ τὰς ἐπανειλημμένας συναντήσεις τῆς Προπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς ὥστε νὰ τύχουν τελικῶς ἐγκρίσεως ὑπό τινος Προσυνοδικῆς Διασκέψεως καὶ ἀποτελέσουν οὕτω θέματα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου.

Ἐν ὄψει τῆς οὑτωσὶ διαμορφωθείσης καταστάσεως εὑρέθημεν πρὸ τοῦ διλήμματος ἢ νὰ ἀναβάλωμεν τὴν πραγματοποίησιν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου ἕως οὗ ἐπέλθῃ συμφωνία καὶ ἐπὶ τῶν δύο τούτων θεμάτων ἢ νὰ χωρήσωμεν εἰς τὴν σύγκλησιν αὐτῆς ἀρκούμενοι εἰς τὰ ὀκτὼ θέματα.
Ἐπὶ τοῦ ἐρωτήματος τούτου ὑπῆρξε πανορθόδοξος ἀπόφασις ὅπως χωρήσωμεν εἰς τὴν σύγκλησιν τῆς Συνόδου ἀρκούμενοι εἰς τὰ ὀκτὼ θέματα ἅτινα ἔτυχον ὁμοφώνου ἐγκρίσεως ὑπὸ Προσυνοδικῶν Διασκέψεων.
Κατόπιν τούτου, ἡ Σύναξις ἡμῶν κατὰ Μάρτιον τοῦ ἔτους 2014 ὁμοφώνως ἀπεφάσισεν ὅπως συγκληθῇ ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος ἐντὸς τοῦ ἔτους 2016 ἀφοῦ προηγουμένως Εἰδικὴ Διορθόδοξος Ἐπιτροπὴ προβῆ μέχρι τοῦ Πάσχα τοῦ ἔτους 2015 εἰς τὰς ἀκολούθους ἐνεργείας:
α) ἀναθεωρήσῃ (revise) τὰ ὑπὸ τῆς Γ’ Προσυνοδικῆς Διασκέψεως συμφωνηθέντα Κείμενα περὶ τῶν θεμάτων: Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκουμενικὴ Κίνησις. Σχέσεις Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον˙ καί, Συμβολὴ τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης κ.λπ. 
β) ἐπιμεληθῇ (edit) τῶν κειμένων τῆς Β’ Προσυνοδικῆς Διασκέψεως περί: Προσαρμογῆς τῶν περὶ νηστείας ἐκκλησιαστικῶν Διατάξεων˙ Κωλυμάτων γάμου˙ καί τοῦ ζητήματος Κοινοῦ ἡμερολογίου.
γ) Εἰ δυνατόν («τυγχάνει εὐκταῖον») συζητηθοῦν καὶ τὰ θέματα τοῦ Αὐτοκεφάλου καὶ τῶν Διπτύχων ὑπὸ τῆς Προπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς πρὸς ἐπίτευξιν ἐπ’ αὐτῶν ὁμοφωνίας.
Ἡ ἐν λόγῳ Εἰδικὴ Ἐπιτροπὴ ἐπετέλεσε τὸ ἔργον αὐτῆς ἐντὸς τῆς δοθείσης εἰς αὐτὴν προθεσμίας ὡς πρὸς τὰ σημεῖα (α) καί (β), ἐργασθεῖσα μέχρι τῆς προτεραίας τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδος τοῦ 2015, μὴ δυνηθεῖσα λόγῳ ἐλλείψεως χρόνου νὰ ἐκπληρώσῃ τὴν ἐκφρασθεῖσαν εὐχὴν τῆς Συνάξεως περὶ τοῦ σημείου (γ). 
Κατόπιν τούτου, παρέμειναν ὡς θέματα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τὰ ἀρχικῶς συμφωνηθέντα ὀκτὼ τοιαῦτα, τὰ ὁποῖα ἔτυχον τῆς ὑπὸ τοῦ Κανονισμοῦ προβλεπομένης ἐγκρίσεως ὑπὸ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως.
Ἐν τῷ μεταξὺ χρόνῳ καὶ παρὰ τὰ ὁμοφώνως ἀποφασισθέντα Ἐκκλησίαι τινές ἐξέφρασαν τὴν ἐπιθυμίαν ἢ καὶ ἀξίωσιν ὅπως ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος ἀναβληθῇ μέχρις ὅτου συζητηθοῦν καὶ τύχουν ὁμοφώνου ἀποδοχῆς τόσον τὰ θέματα τοῦ Αὐτοκεφάλου καὶ τῶν Διπτύχων, ὅσον καὶ τὰ μὴ τυχόντα ὁμοφώνου τροποποιήσεως ὑπὸ τῆς ἀνωτέρω μνημονευθείσης Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς Κείμενα τῆς Β’ Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1982) περὶ Κωλυμάτων γάμου καὶ Κοινοῦ ἡμερολογίου. Ὡς πρὸς τὰ τελευταῖα δύο θέματα δὲν δυνάμεθα εἰμὴ νὰ ἐκφράσωμεν τὴν ἔκπληξιν ἡμῶν ἐκ τῆς ὡς ἄνω ἀξιώσεως, δοθέντος ὅτι ἡ ἀπόφασις τῆς Συνάξεως ἡμῶν τοῦ ἔτους 2014 οὐδόλως προέβλεπε ριζικὴν ἀναθεώρησιν (revision) τῶν κειμένων τούτων, ἀλλ’ ἁπλῆν «ἐπιμέλειαν» (editing) αὐτῶν ὑπὸ τῆς Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς, διὸ καὶ ὀρθῶς ὁ προεδρεύων αὐτῆς δὲν ἐπέτρεψε ριζικήν τινα ἀναθεώρησιν αὐτῶν, διότι τοῦτο θὰ ἀπετέλει παράβασιν ἢ ὑπέρβασιν τῆς δοθείσης τῇ Ἐπιτροπῇ ὑπὸ τῆς Συνάξεως ἡμῶν ἐντολῆς. Ἡ περὶ ἀναθεωρήσεως τῶν ἐν λόγῳ κειμένων ἀξίωσις ὡρισμένων Ἐκκλησιῶν θὰ ἀπῄτει σαφῶς νέαν ὁμόφωνον ἀπόφασιν τῆς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων, διάφορον τῆς ληφθείσης ἐν ἔτει 2014 τοιαύτης περὶ ἁπλῆς ἐπιμελείας τῶν ἐν λόγῳ κειμένων, ἥτις ἐπιμέλεια, ὡς ἐκ τῆς φύσεως αὐτῆς, δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ θίξῃ τὸν πυρῆνα τοῦ περιεχομένου τῶν κειμένων τούτων. 
Εὑρισκόμεθα, λοιπόν, ἀδελφοί, πρὸ τοῦ διλήμματος, τὸ ὁποῖον θέτουν ἐνώπιον ἡμῶν Ἐκκλησίαι τινές, ἢ νὰ ἐμμείνωμεν εἰς τὴν ληφθεῖσαν ἐν ἔτει 2014 κοινὴν ἀπόφασιν ἡμῶν περὶ συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου μετὰ τῶν ὀκτὼ θεμάτων, τὰ ὁποῖα ἔτυχον ἤδη ὁμοφώνου πανορθοδόξου ἐγκρίσεως, ἢ νὰ ἀναβάλωμεν τὴν σύγκλησιν τῆς Συνόδου μέχρις ὅτου ἐπέλθῃ πανορθόδοξος συμφωνία καὶ ἐπὶ τῶν θεμάτων τοῦ Αὐτοκεφάλου, τῶν Διπτύχων καὶ τῶν περὶ Γάμου καὶ Ἡμερολογίου κειμένων. Ἐὰν ἐπιλέξωμεν τὸ τελευταῖον, θὰ χρειασθῶμεν σειρὰν ὅλην συναντήσεων τῆς Προπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία κατὰ τὸν ἰσχύοντα Κανονισμὸν προετοιμασίας τῆς Συνόδου δέον νὰ καταλήξῃ εἰς τὴν ὁμόφωνον ἔγκρισιν τῶν σχετικῶν κειμένων, τὰ ὁποῖα θὰ ὑποβληθοῦν εἰς νέαν Προσυνοδικὴν Διάσκεψιν πρὸς τελικὴν ἔγκρισιν. Τούτων δοθέντων θὰ παραμένῃ ἄγνωστον ἐὰν καὶ πότε θὰ συγκληθῇ ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος, μὴ ἀποκλειομένης ἐν τέλει τῆς ματαιώσεως αὐτῆς. Ἡ εὐθύνη ἡμῶν εἶναι ὄντως μεγίστη δι’ ὅ,τι ἤθελε συμβῆ καὶ ὀφείλομεν νὰ τὴν ἀναλογισθῶμεν πρὶν ἢ προτιμήσωμεν τὸ καλλίτερον ἔναντι τοῦ καλοῦ καὶ τὸ μεῖζον ἔναντι τοῦ ἀναγκαίου, ὑπαναχωροῦντες ἐκ τῆς ἀρχικῆς κοινῆς ἡμῶν ἀποφάσεως. Ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία δηλοῖ ὅτι ἀδυνατεῖ νὰ ἀναλάβῃ τὴν ἱστορικὴν εὐθύνην τῆς ἀναβολῆς τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου καὶ τὸν ὡς ἐκ ταύτης κίνδυνον ματαιώσεως αὐτῆς.

2. Ἐπὶ τῶν ὑπολοίπων θεμάτων 
α) Τὸ Σχέδιον τοῦ Κανονισμοῦ λειτουργίας τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου
Ὡς γνωστόν, ἡ συνελθοῦσα προσφάτως ἐν Ἀθήναις Εἰδικὴ Ἐπιτροπὴ πρὸς σύνταξιν σχεδίου Κανονισμοῦ λειτουργίας τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου δὲν κατώρθωσε νὰ ὁλοκληρώσῃ τὸ ἔργον αὐτῆς ἐγκρίνασα τελικῶς μόλις τέσσαρα ἐκ τῶν δεκαὲξ προταθέντων ἄρθρων, ὅπερ σημαίνει ὅτι δέον νὰ ἐξευρεθῇ τρόπος ὁλοκληρώσεως τοῦ ἔργου τούτου, εἰ δυνατὸν κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς παρούσης Συνάξεως, δι’ εἰδικῆς ἐπιτροπῆς, ἐκ τῶν σπλάγχνων ἡμῶν, μετὰ τῆς σαφοῦς ἐντολῆς πρὸς αὐτὴν ὅπως ὁλοκληρώσῃ τὸ ἔργον της ἐντὸς τῶν ἡμερῶν καὶ ὑποβάλῃ αὐτὸ εἰς τὴν ὁλομέλειάν μας ἐνταῦθα πρὸς ἔγκρισιν, ὥστε νὰ μὴ χρειασθῇ νέα Σύναξις Προκαθημένων πρὸς ἔγκρισιν τοῦ Κανονισμοῦ.
β) Τὸ θέμα τῆς προσκλήσεως παρατηρητῶν εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον
Τὸ θέμα τοῦτο πρόκειται ἡμῖν πρὸς ἀπόφασιν κατὰ τὴν παροῦσαν Σύναξιν ἡμῶν ὑπὸ τὴν διττὴν αὐτοῦ μορφήν, ἤτοι τῆς προσκλήσεως παρατηρητῶν τόσον ἐκ τῶν ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, ὅσον καὶ ἐξ ἄλλων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν, ἰδίᾳ ἐξ ἐκείνων ἐξ αὐτῶν, μετὰ τῶν ὁποίων εὑρισκόμεθα ἐν θεολογικῷ διαλόγῳ. Κατὰ τὴν γνώμην ἡμῶν, ἀμφότεραι αἱ κατηγορίαι αὗται δέον νὰ κληθοῦν ὅπως παραστοῦν εἰς τὰς ἐργασίας τῆς Συνόδου, βεβαίως ἄνευ δικαιώματος λόγου ἢ ψήφου, δοθέντος ὅτι ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος ἐνδιαφέρει κατὰ τρόπον ἄμεσον καὶ ζωτικὸν τόσον τοὺς Ὀρθοδόξους λαϊκούς, κληρικοὺς καὶ μοναχούς, ὅσον καὶ τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον. Σημειωτέον, ὅτι καὶ κατὰ τὰς ἐργασίας τῆς Β’ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία ἐκλήθη νὰ ἀποστείλῃ καὶ ἀπέστειλε παρατηρητάς.
Ἐφ’ ὅσον ὑπάρξει συμφωνία ἐπὶ τῆς ἀρχῆς τῆς προσκλήσεως τοιούτων παρατηρητῶν, δέον ὅπως προβῶμεν εἰς τὸν καθορισμὸν τοῦ τρόπου ἐκπροσωπήσεως αὐτῶν, τοῦ ἀριθμοῦ καὶ τῆς τοποθετήσεως αὐτῶν ἐν τῷ χώρῳ τῆς Συνόδου, ὡς καὶ ἐπὶ παντὸς ἄλλου σχετικοῦ πρὸς τὸ θέμα αὐτὸ ζητήματος.
γ) Τὸ θέμα τῆς αὐθεντίας τῆς Συνόδου δέον ἐπίσης νὰ ἀπασχολήσῃ τὴν παροῦσαν Σύναξιν. Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος θέλει πραγματοποιηθῆ εἰς μίαν ἐποχήν, κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ θεσμοὶ γενικῶς διέρχονται κρίσιν αὐθεντίας, ἀμφισβητούμενοι ὑπὸ τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, τοῦτο δὲ τείνει νὰ ἐπηρεάσῃ, δυστυχῶς, καὶ τὸν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας. Συνοδικαὶ ἀποφάσεις, αἱ ὁποῖαι ἄλλοτε ἐγένοντο σεβασταὶ ὑπὸ τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ ὡς φωνὴ Θεοῦ («ἔδοξε γὰρ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἡμῖν» {Πράξ. ιε’, 28}), σήμερον ἀμφισβητοῦνται ὑπὸ μερίδος πιστῶν, ἐνίοτε πρὶν ἢ ληφθοῦν καὶ ἀνακοινωθοῦν. Εἶναι γνωστὸν ὅτι καὶ ἡ ἀποφασισθεῖσα ἵνα συνέλθῃ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος ἀμφισβητεῖται ὑπό τινων «ἀγωνιστῶν τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀποκαλουμένη ὑπ’ αὐτῶν «ληστρική» πρὶν ἢ ἀκόμη συνέλθῃ. Ποῖον κανονικὸν κῦρος θὰ ἔχουν αἱ ἀποφάσεις τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου καὶ ποίας κανονικὰς συνεπείας θὰ ἔχῃ ἡ τυχὸν ἀνυπακοὴ πρὸς αὐτάς; Φρονοῦμεν ὅτι τοῦτο δέον νὰ διευκρινηθῇ ὑφ’ ἡμῶν πρὸς ἀποφυγὴν συγχύσεως παρὰ τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλων δυσαρέστων συνεπειῶν ἐν τῷ σώματι τῆς Ἐκκλησίας.
δ) Τέλος, καθίσταται ἀναγκαῖον ὅπως διευκρινηθῇ ἓν ζήτημα, τὸ ὁποῖον προέκυψε, καθ’ ἡμᾶς ἀπροσδοκήτως, ἤτοι τὸ ἐρώτημα περὶ τοῦ ἀκριβοῦς νοήματος τοῦ ὅρου ὁμοφωνία (consensus), τὴν ὁποίαν ἀπεδέχθημεν ὡς τρόπον λήψεως ἀποφάσεων τόσον κατὰ τὴν προετοιμασίαν ὅσον καὶ κατὰ τὰς ἐργασίας τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου. Ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου δέον νὰ διευκρινηθῶσι τὰ ἀκόλουθα ζητήματα: 

Πρῶτον, ἡ ἔννοια τῆς ὁμοφωνίας ὡς consensus, καὶ ὄχι ὡς unanimity, ἔχει διεθνῶς τὴν ἔννοιαν ὅτι ἐὰν μία ἢ περισσότεραι ἀντιπροσωπίαι διαφωνήσουν πρὸς μίαν συγκεκριμένην πρότασιν καὶ διατυπώσουν ἰδίαν τοιαύτην, δέον νὰ καταβληθῇ προσπάθεια ἀποδοχῆς τῆς ὑπὸ τῶν ἀντιπροσωπιῶν τούτων γνώμης ἢ προτάσεως, εἰς περίπτωσιν ὅμως κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν ἐπιτευχθῇ συναίνεσις (consensus) ἐπὶ τῆς ἀντιπροτάσεως, τότε ἡ διαφωνία αὕτη, ἐφ’ ὅσον οἱ διαφωνοῦντες ἐπιμένουν, καταγράφεται ἀλλὰ δὲν ἀκυρώνει τὴν πρὸς ἣν ὑπῆρξεν ἡ διαφωνία ἀρχικὴν θέσιν, καὶ οἱ διαφωνοῦντες ὑπογράφουν τὸ ἀρχικὸν κείμενον, καταγράφοντες, ἐὰν θέλουν, τὴν διαφωνίαν των. Ἐὰν ὑπάρξῃ ἄρνησις ὑπογραφῆς τοῦ κειμένου, τοῦτο θὰ ἐσήμαινεν ἀρνησικυρίαν (veto), πρᾶγμα τὸ ὁποῖον θὰ ὡδήγει εἰς ἀδιέξοδον. 
Δεύτερον ζήτημα, τὸ ὁποῖον δέον νὰ διευκρινηθῇ, εἶναι ἐὰν ἡ ὁμοφωνία ἀναφέρεται εἰς τοὺς παρόντας κατὰ τὰς ἐργασίας «ἑνὸς σώματος ἢ ἀπαιτῇ τὴν φυσικὴν παρουσίαν ὅλων τῶν μελῶν τοῦ σώματος». Ἐὰν ἀποδεχθῶμεν τὸ δεύτερον, τότε ἡ τυχὸν ἀπουσία ἢ ἠθελημένη καὶ σκόπιμος ἀπουσία τινῶν ἐκ τῶν μελῶν θὰ ὡδήγει εἰς διάλυσιν τὰς ἐργασίας τοῦ σώματος ἐπὶ ἐπικλήσει τῆς ἐλλείψεως ὁμοφωνίας.

Τὸ πρῶτον ἐκ τῶν ὡς ἄνω ζητημάτων προέκυψε κατὰ τὰς ἐργασίας τῆς Ε’ Προσυνοδικῆς Διασκέψεως, καθ’ ἣν δύο ἀντιπροσωπίαι ἠρνήθησαν νὰ ὑπογράψουν κοινὸν κείμενον, ἐπὶ τῷ λόγῳ ὅτι αἱ θέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν των δὲν ἔγιναν δεκταὶ ὑπὸ πάντων τῶν μελῶν τῆς Διασκέψεως, καὶ οὕτως εὑρισκόμεθα πρὸ ἀδιεξόδου ὡς πρὸς τὴν προετοιμασίαν τῆς Συνόδου, ἐφ’ ὅσον ἓν ἐκ τῶν βασικῶν κειμένων αὐτῆς παραμένει ἀνυπόγραφον ὑπό τινων ἐκ τῶν ἀντιπροσώπων.
Τὸ δεύτερον ζήτημα ἠγέρθη κατὰ τὴν πρόσφατον συνάντησιν ἐν Ἀθήναις τῆς Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς πρὸς σύνταξιν σχεδίου Κανονισμοῦ λειτουργίας τῆς Συνόδου. Κατὰ τὴν συνάντησιν ταύτην ἐζητήθη ἐπιμόνως ὑπό τινων ἀντιπροσώπων ὅπως περιληφθῇ εἰς τὸν Κανονισμὸν πρόβλεψις, καθ’ ἥν, ἐὰν μία Ἐκκλησία δι’ οἱονδήποτε λόγον ἀποχωρήσῃ ἐκ τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου, τότε ὁ Πρόεδρος αὐτῆς ὀφείλει νὰ ἐξασφαλίσῃ τὴν παρουσίαν αὐτῆς, διότι ἄλλως ἡ Σύνοδος ἀδυνατεῖ νὰ συνεχίσῃ τὰς ἐργασίας αὐτῆς (δηλαδὴ διαλύεται) λόγῳ μὴ ὑπάρξεως ὁμοφωνίας. Ἐκεῖ ὁδηγούμεθα ὄντως ἐὰν θεωρήσωμεν τὴν ὁμοφωνίαν ὡς ἐφαρμοζομένην ὄχι μόνον ἐπὶ τῶν παρόντων ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τῶν ἀπόντων.
Ἐπιθυμοῦμεν νὰ δηλώσωμεν εὐθέως ὅτι ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία καὶ ἡμεῖς προσωπικῶς ἀδυνατοῦμεν νὰ ἐννοήσωμεν καὶ ἀποδεχθῶμεν τὴν πραγματοποίησιν μιᾶς Συνόδου, ἡ ὁποία θὰ τελῇ ὑπὸ τὴν δαμόκλειον σπάθην τῆς διαλύσεως αὐτῆς, ἐὰν μία ἢ περισσότεραι Ἐκκλησίαι ἀπεφάσιζον νὰ ἀποχωρήσουν ἐξ αὐτῆς. Μία τοιαύτη Σύνοδος, τελοῦσα ὑπὸ τὴν ἀπειλὴν τῆς διαλύσεως, εἶναι προτιμότερον νὰ μὴ γίνῃ ποτέ.

Ἡ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας γνωρίζει ἐν τῇ ἐφαρμογῇ τῆς συνοδικότητος πλεῖστα ὅσα παραδείγματα Συνόδων, καὶ μάλιστα Οἰκουμενικῶν, κατὰ τὰς ὁποίας Ἐκκλησίαι τινὲς ἀπουσίαζον, ἄλλοτε ἀκουσίως καὶ ἄλλοτε ἠθελημένως, ἐκ τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου, χωρὶς τοῦτο νὰ ἐμποδίσῃ τὸ παράπαν τὴν λειτουργίαν αὐτῶν. Πολλῶν Συνόδων αἱ ἀποφάσεις ἀνεγνωρίσθησαν ἐκ τῶν ὑστέρων ὑπὸ τῶν μὴ μετασχόντων εἰς αὐτάς. Ἡ ἐξάρτησις τῆς ὁμοφωνίας ἐκ τῆς φυσικῆς παρουσίας δὲν ἔχει, καθ’ ὅσον γνωρίζομεν, ἱστορικὸν προηγούμενον. 
Καὶ ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου καλούμεθα ἀδελφικῶς καὶ ἐν ἀγάπῃ νὰ διασκεφθῶμεν.

Ταῦτα τὰ θέματα εἰσηγούμεθα εἰς τὴν ἀγάπην Σας, ἀδελφοί, ὡς ἀναμένοντα τὴν διαβούλευσιν καὶ ἀπόφασιν ἡμῶν, ὥστε νὰ φθάσωμεν εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον ἐν ὁμογνωμίᾳ. Ἐκτὸς τούτων ὑπάρχουν καί τινα πρακτικῆς φύσεως ζητήματα, τὰ ὁποῖα καλούμεθα νὰ διευθετήσωμεν ἐν ὄψει τῆς Συνόδου. Ἀναφέρομεν ἐνδεικτικῶς τινα ἐξ αὐτῶν.

α) Ἡ διάρκεια τῆς Συνόδου. Δὲν γνωρίζομεν τί φρονεῖτε περὶ αὐτοῦ, ἀλλὰ κατὰ τὴν γνώμην ἡμῶν, ὁ ἀριθμός, ἡ ἔκτασις καὶ ἡ σπουδαιότης τῶν θεμάτων θὰ καταστήσουν ἀναγκαίαν τὴν διάρκειαν τῆς Συνόδου ἐπὶ δύο, τοὐλάχιστον, ἑβδομάδας, λαμβανομένων ὑπ’ ὄψιν καὶ τῶν λατρευτικῶν καὶ ἄλλων ἐκδηλώσεων, αἱ ὁποῖαι θὰ προστεθοῦν εἰς τὰς ἐργασίας αὐτῆς.
β) Ἡ ἀποφασισθεῖσα κατὰ τὴν προηγουμένην Σύναξιν ἡμῶν διάταξις καὶ ταξιθέτησις τοῦ Προέδρου καὶ τῶν Προκαθημένων θέλει δημιουργήσει τοπικὴν ἀπόστασιν μεταξὺ αὐτῶν καὶ τῶν μελῶν τῶν ἀντιπροσωπιῶν αὐτῶν, ὅπερ θὰ δυσχεραίνῃ τὴν ἐπικοινωνίαν μεταξὺ τῶν Προκαθημένων καὶ τῶν ὑπ’ αὐτοὺς ἀντιπροσωπιῶν. Τὸ πρακτικὸν τοῦτο πρόβλημα χρῄζει διευθετήσεως.
γ) Εἶναι ἀνάγκη συντόμως νὰ δημιουργηθῇ ἡ κοινὴ διορθόδοξος Γραμματεία τῆς Συνόδου, ἡ ὁποία, πλαισιώνουσα τὴν ἤδη ὑπάρχουσαν Γραμματείαν ἐπὶ τῆς Προπαρασκευῆς τῆς Συνόδου, θὰ ἀναλάβῃ τὸ δυσχερές, ἀλλὰ σημαντικώτατον ἔργον τῆς προβολῆς τῆς Συνόδου πρός τε τὸ πλήρωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ πρὸς τὸν ἐκτὸς αὐτῆς κόσμον, δημοσιεύουσα καὶ κυκλοφοροῦσα τὰ συμφωνηθέντα κείμενα, ὥστε νὰ ἐνωτισθῇ ἡ Σύνοδος τὰς ἀντιδράσεις τῶν πιστῶν καὶ τοῦ κόσμου, καὶ νὰ λάβῃ αὐτάς, κατὰ τὸ δυνατόν, ὑπ’ ὄψιν εἰς τὸ ἔργον αὐτῆς. Tέλος, 
δ) θὰ καταστῇ συντόμως ἀναγκαῖον νὰ ἀντιμετωπίσωμεν τὸ πρακτικὸν θέμα τῆς οἰκονομικῆς δαπάνης τῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ὡς ἐκ τοῦ μεγέθους αὐτῆς θὰ ὑπερβῇ τὰς δυνατότητας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ὡς γνωρίζετε ἤδη, καθ’ ὅλην τὴν ἐπὶ δεκαετίας προετοιμασίαν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐπωμίζετο τὸ βάρος τῆς οἰκονομικῆς δαπάνης τῶν πολλῶν καὶ ἐπανειλημμένων συνεδριῶν τῶν Προπαρασκευαστικῶν Ἐπιτροπῶν καὶ τῶν Προσυνοδικῶν Διασκέψεων, ὡς καὶ τῶν Συνάξεων τῶν Προκαθημένων. Τὸ ἔπραξε καὶ πράττει τοῦτο ἐκ τοῦ ὑστερήματος αὐτοῦ λίαν εὐχαρίστως. Ἤδη ὅμως θὰ χρειασθῇ ἡ κατὰ τὴν δύναμιν ἑκάστης Ἐκκλησίας συνεισφορὰ εἰς κοινὸν Ταμεῖον ὑπὸ διορθόδοξον ἔλεγχον πρὸς ἀντιμετώπισιν τῶν μεγάλων δαπανῶν, αἱ ὁποῖαι θὰ ἀπαιτηθοῦν δι’ ἓν τόσον μέγα ἐγχείρημα, ὡς ἡ, σὺν Θεῷ, συγκληθησομένη Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι κατανοοῦν τοῦτο πᾶσαι αἱ ἀδελφαὶ Ἐκκλησίαι, καὶ θὰ συντρέξουν ἅπασαι κατὰ τὴν ἑκάστης δύναμιν.
Προσφιλέστατοι καὶ τιμιώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, 

Διεγράψαμεν ἐν συντομίᾳ τὰ κατὰ τὴν ἡμετέραν γνώμην ἐκκρεμῆ ζητήματα, τὰ ὁποῖα ἀναμένουν τὴν λύσιν αὐτῶν ὑφ’ ἡμῶν τῶν Προκαθημένων τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν. Ὑμεῖς θὰ κρίνητε, ἐὰν καὶ ποῖα ἐξ αὐτῶν τυγχάνουν ἀμέσου προτεραιότητος ἢ ἐὰν ὑπάρχουν καὶ ἄλλα θέματα, τὰ ὁποῖα θὰ ἔδει νὰ ἀπασχολήσουν τὴν παροῦσαν Σύναξιν ἡμῶν. Ἀναμένομεν πρὸς τοῦτο τὰς Ὑμετέρας παρατηρήσεις. 

Ὄπισθεν τῶν προτάσεων ἡμῶν ὑπάρχει ἡ βεβαιότης ὅτι ἅπαντες μετὰ τοῦ αὐτοῦ ζήλου ἐπιποθοῦμεν τὴν σύγκλησιν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας ἡμῶν ἄνευ, ἐπαναλαμβάνομεν, περαιτέρω χρονοτριβῆς, δοθέντος ὅτι «ὁ καιρὸς συνεσταλμένος ἐστί»  (Α’ Κορ. ζ’, 29), καθότι πεντήκοντα καὶ πλέον ἔτη καθυστερήσεως καὶ ἀναβολῆς ἔχουν ἐκθέσει σοβαρῶς τὴν Ἐκκλησίαν ἡμῶν εἰς τὰ ὄμματα ἐχθρῶν καὶ φίλων, ἵνα μὴ εἴπωμεν καὶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἱστορίας. Χωρήσωμεν, λοιπόν, ταχὺ ἐπὶ τὸ προκείμενον ἡμῖν ἔργον «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ιβ’, 2), Ὅστις, πρεσβείαις τῆς Παναχράντου Αὐτοῦ Μητρὸς καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, «οὐκ ἀφήσει ἡμᾶς ὀρφανούς» (πρβλ. Ἰωάν. ιδ’, 18), ἀλλὰ διὰ τοῦ Παρακλήτου θὰ ἑνώσῃ ἡμᾶς ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἐν Συνόδῳ, ὡς ἑνώνει ἤδη ἡμᾶς ἐν τῷ Σώματι καὶ τῷ Αἵματι Αὐτοῦ. «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατά παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. ιη’, 27).

«Χαίρετε, λοιπόν, ἀδελφοί, ἐν Κυρίῳ καὶ ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ἡμῶν» (πρβλ. Β’ Κορ. ιγ’, 11). Ἀμήν!

Η Ομιλία του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας στη Σύναξη των Προκαθημένων της Ορθοδοξίας εν Σαμπεζύ


Παναγιώτατε Οἰκουμενικέ Πατριάρχα κ. Βαρθολομαῖε,

Μετ’ ἰδιαιτέρας χαρᾶς καί ἐξιδιασμένης τιμῆς ἀντιφωνοῦντες εἰς τήν Ὑμετέραν ἐναρκτήριον προσλαλιάν, ἐκ μέρους τῆς χορείας τῶν Προκαθημένων τῶν ἑκασταχοῦ Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, κατὰ πρῶτον μὲν, αἶνον καί δοξολογίαν ἀναπέμπομεν τῷ ἐν Τριάδι Προσκυνουμένῳ Θεῷ, τῷ συναγαγόντι ἡμᾶς ἐν τῷ εὐφήμως γνωστῷ τούτῳ Διορθοδόξῳ Κέντρῳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἵνα, «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» διακηρύξωμεν «στεντορείᾳ τῇ φωνῇ» τήν μεταξύ ἡμῶν ἑνότητα καί διατρανώσωμεν μαρτυρίαν τῆς Πίστεως ἡμῶν «ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης», διά τῆς λήψεως τῶν καταλλήλων Ἀποφάσεων καί τῆς ἀντιμετωπίσεως λυσιτελῶς τῶν ὑπαρχόντων δυσκολιῶν καί προβλημάτων, ἅτινα κωλύουσιν τήν ἀταλάντευτον καί ἀδιατάρακτον πορείαν ἡμῶν πρός τήν «λαμπράν καί ἐπιφανῆ» ἡμέραν, τῆς συγκλίσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, κατὰ δεύτερον δὲ χαιρετίζοντες Ὑμᾶς φιλαδέλφως, ἀσπαζόμενοι «φιλήματι ἁγίῳ», εὐχαριστοῦμεν ἐκ κέντρου καρδίας, Παναγιώτατε, διά τόν κόπον καί τόν μόχθον τῆς προετοιμασίας τῆς Συνάξεως ἡμῶν ταύτης,

Ἔχομεν βαθείαν τήν πεποίθησιν ὅτι ἱστάμεθα ἤδη ἅπαντες ἐνώπιον τῆς εὐθύνης ἡμῶν καί τῆς ἱστορίας. Πορευόμεθα «ἑπόμενοι τοῖς πατρᾶσιν ἡμῶν», ψηλαφῶντες τήν ποικίλως διδάσκουσαν ἱστορίαν, εὐγνωμονοῦντες τούς πρό ἡμῶν, δι’ ὅσα ἐκοπίασαν κατά τήν πολυετῆ προετοιμασίαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου. Ἐν ταὐτῷ οὐ παυόμεθα διακονεῖν λυσιτελῶς τό παρόν τῆς Ἐκκλησίας ἐν κόσμῳ, ἀτενίζοντες ἐλπιδοφόρως εἰς τό μέλλον.

Γνωρίζομεν καλῶς καί βιώνομεν παντοιοτρόπως ὅτι «οἱ καιροί οὐ μενετοί». Ὁ λόγος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, «ὡς δρόσος Ἀερμών», καλεῖται ἵνα δροσίσῃ τούς ποικίλους καύσωνας τῶν καιρῶν, τῶν ἐποχῶν καί τῶν Προσώπων, οὐ μή μόνον ἐν τῇ Πανορθοδόξῳ Οἰκογενείᾳ, ἀλλά καί εἰς τόν σύμπαντα κόσμον.

Γνωρίζομεν ἅπαντες καλῶς καί βιώνομεν «ἐν ποικίλοις πειρασμοῖς» ὅτι, «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται», διό καί καλούμεθα, ἰδίως κατ’ αὐτάς τάς ἡμέρας, νά συμβάλωμεν παντοιοτρόπως εἰς τήν ἔκφρασιν τούτου τοῦ λόγου «ἐν ἑνί στόματι» καί «παντί τῷ αἰτοῦντι», ἄνευ περισπασμῶν καί διχοστασιῶν, ἀλλά μετά παρρησίας καί καυχήσεως ἐν Χριστῷ.

Ἡ πορεία πρός τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον ὑπάρχει ἤδη μακρά καί πολλάκις ἀκανθηφόρος. Ἱστάμεθα νῦν ἐνώπιον τοῦ χρέους καί τῆς εὐθύνης, γιγνώσκοντες καλῶς ὅτι ὑπεράνω πάντων καθίσταται ἡ Ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία καί ἡ μαρτυρία Αὐτῆς, ὅπερ δέον ὅπως ἀποτελῇ τήν προτεραιότητα ἡμῶν εἰς τάς συζητήσεις, πρός ἐξεύρεσιν λύσεων καί ἀποφυγήν ἀδιεξόδων καί ἐμπλοκῶν.

Καλούμεθα, ἵνα ἀντιμετωπίσωμεν ἅπαντα ὅσα ἀναφέρθησαν ἤδη εἰσηγητικῶς καί ἴσως καί ἄλλα τινα, ἀφορῶντα εἰς τήν κατά πάντα ἀρίστην προετοιμασίαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου. Συνήχθημεν «ἐπί τό αὐτό», ἵνα δῶμεν μαρτυρίαν πίστεως, λόγον ἀληθείας, σφραγίδα ἑνότητος, μήνυμα καταλλαγῆς καί εἰρηνεύσεως!

Ἐνωτιζόμεθα νοερῶς τήν φωνήν τοῦ Οὐρανοβάμονος Παύλου, οὖτινος τό ἱερόν τοῦτο παλλάδιον φιλοξενεῖ τάς ἐργασίας ἡμῶν, μαρτυρήσαντος, ἐν βαθείᾳ ἐπιγνώσει τῆς ἀποστολῆς καί τοῦ ἔργου αὐτοῦ, τό, γνωστόν, «γέγονα τοῖς πᾶσι τά πάντα ἵνα πάντας σώσω».

Οὗτος ὁ ἔνθεος καί κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλος, αὕτη ἡ προοπτική καί κατεύθυνσις, συνέχει τάς καρδίας καί τάς ὑπάρξεις πάντων ἡμῶν, τῶν ἀναλαβόντων καί διακονούντων, χάριτι καί βουλῇ Θεοῦ, τήν πηδαλιουχίαν τῶν κατά Τόπους Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ἐν τῷ φρονήματι τούτῳ καλούμεθα ἵνα ἀρξώμεθα τό, ἐπίπονον μέν, ἀλλά χαροποιόν ἱερόν ἡμῶν ἔργον ἐνταῦθα, ἐπ’ ἐλπίδι τῆς δαψιλοῦς χαριτώσεως τοῦ Παρακλήτου, «τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας», ἵνα ἀρθῶμεν πάντες εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων καί συμβάλωμεν εἰς τήν καλήν μαρτυρίαν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας εἰς τόν σύμπαντα κόσμον.

Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, τῆς εἰρήνης, ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει, εὐχαριστοῦντες τἀνάπαλιν τήν Ὑμετέραν Παναγιότητα, βεβαιοῦμεν ὅτι ἅπαντες ἐσμέν ἕτοιμοι πρός «συλλειτουργίαν» τούτου τοῦ Συνοδικοῦ ἡμῶν ἔργου, εὐελπιστοῦντες σταθηρῶς καί προσβλέποντες μετά γλυκείας προσμονῆς εἰς τά κράτιστα ἀποτελέσματα, τούς γλυκεῖς καρπούς καί τάς βελτίστους Ἀποφάσεις, διά τήν «Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», τῇ Χάριτι τοῦ Πανσθενουργοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ συγκροτοῦντος ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας. Γένοιτο!

Η Ομιλία του Πατριάρχου Ιεροσολύμων στη Σύναξη των Προκαθημένων της Ορθοδοξίας εν Σαμπεζύ


Ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικέ Πατριάρχα κ. κ. Βαρθολομαῖε,
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί συλλειτουργοί Μακαριώτατοι Προκαθήμενοι καί Ἐκπρόσωποι τῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ἑλβετίας κ. Ἱερεμία,

 Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγεν Ἡμᾶς τούς Προκαθημένους ἤ Ἐκπροσώπους τῶν κατά τόπους Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησιῶν, εἰς τήν Ἁγίαν καί Ἱεράν ταύτην Σύναξιν, εἰς τό ἐν Σαμπεζύ Διορθόδοξον Κέντρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, κατά τήν μεθέορτον ταύτην περίοδον τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου, ἐν ᾧ πάντες πρό τινoς ἠξιώθημεν, ὅπως ἑορτάσωμεν τό Μυστήριον τῆς ἐκ τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τῆς κατά σάρκα Περιτομῆς Αὐτοῦ καί Βαπτίσεως Αὐτοῦ ὑπό Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, Ἡμεῖς δέ τεταγμένοι, ὅπως παροικῶμεν καί διαβιῶμεν εἰς Ἱεροσόλυμα, ἠλεήθημεν ἑορτάσαι τά σωτηριώδη γεγονότα ταῦτα ἄρτι εἰς Βηθλεέμ τήν Ἁγίαν καί τό Θεοδέγμον Σπήλαιον καί εἰς τόν Ἰορδάνην Ποταμόν, οὗτινος «τά ὕδατα ἐστράφησαν εἰς τά ὁπίσω, Δεσπότην ὁρῶντα ῥυπτόμενον».

Ὄντως ἱερός καί ἅγιος ὁ σκοπός τῆς Συνάξεως Ἡμῶν, τῆς ἀποτελειώσεως τοῦ πρό πολλοῦ ἀρξαμένου ἔργου τῶν Πατέρων Ἡμῶν, τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι δηλονότι μελέτης, ἐπιμελείας καί ἐπιλύσεως ζωτικῶν θεμάτων καί προβλημάτων καιρίως ἀπασχολούντων τά πληρώματα Ἡμῶν καί τούς ἐν τῷ κόσμῳ συνανθρώπους Ἡμῶν.

Ἡ Σύναξις Ἡμῶν ἐπί τό αὐτό ἀποτελεῖ μαρτυρίαν τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητος Ἡμῶν ἐν τῷ «συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφεσ. 4, 3) καί παραμυθίαν εἰς τούς χριστιανούς, τούς καταδιωκομένους σήμερον ἀπηνῶς εἰς Μέσην Ἀνατολήν καί ἄλλα μέρη τοῦ κόσμου καί ἠθικήν ἐνίσχυσιν εἰς τόν σύγχρονον ἄνθρωπον, τόν δοκιμαζόμενον καί βασανιζόμενον ὑπό τῶν πολιτικῶν διχασμῶν καί διαιρέσεων, τῆς οἰκονομικῆς καί ἠθικῆς κρίσεως καί ὑπό τῶν αὐθαιρέτων καί πρωτοφανῶν στυγερῶν ἐγκλημάτων εἰς βάρος ἀθῴων ψυχῶν.

Διά τῆς Συνάξεως Ἡμῶν ταύτης δηλοῦται ὡσαύτως ἐμπράκτως οὐχί μόνον ἡ συνύπαρξις, ἀλλ’ ἔτι πλέον ἡ συνάφεια καί ἀλληλουχία Ἡμῶν ὡς μελῶν ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας, μαρτυρεῖται ἡ ἀλήθεια ὅτι «ἐσμέν καθ’ εἷς ἀλλήλων μέλη» ὡς λέγει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν (Ρωμ. 12, 5), οὐχί δέ μόνον τοῦτο, ἀλλ’ ὅτι «πάσχομεν ὑπέρ ἀλλήλων», καθ’ ὅτι «εἴτε πάσχει  ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη» (Α΄ Κορ. 12, 26).

Ἐμπεπιστευμένοι ὄντες τήν διδασκαλίαν, οἰκοδομήν καί σωτηρίαν τῶν ψυχῶν τῶν λογικῶν ποιμνίων Ἡμῶν, ἔχομεν τήν ἐξουσίαν παρ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἐν τῇ προσεχεῖ Μεγάλῃ Συνόδῳ τῆς Ὀρθοδοξίας, τῇ προαποφασισθείσῃ ὑπό τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνάξεως τῶν Προκαθημένων τόν μῆνα Μάρτιον τοῦ 2014, νά ἀποφανθῶμεν ἐπί τῶν θεμάτων, ἐφ’ ὧν ὑπῆρξεν ὁμοφωνία καί ἐπ’ ἐκείνων, ἐφ’ ὧν δέν ὑπῆρξεν ὁμοφωνία καί νά ἀναθέσωμεν ταῦτα διά περαιτέρω ἐμπεριστατωμένην μελέτην καί ἐπίλυσιν.

Ἑπόμενοι, ὅθεν, τῇ ἐντολῇ τοῦ Κυρίου: «ποίμαινε τά πρόβατά μου, ποίμαινε τήν ἐκλογάδα μου» καί τῇ παρακλήσει τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν: «μηδείς τό ἑαυτοῦ ζητείτω ἀλλά τό τοῦ ἑτέρου ἕκαστος»  (Α΄ Κορ. 10, 24) ἄς ὑπερβῶμεν ἑαυτούς, ἄς παραμερίσωμεν ἐμπόδια καί δυσκολίας καί ἄς ἐλλιμενισθῶμεν εἰς τόν εὔδιον λιμένα τῆς πρό πολλοῦ ὁραματισθείσης Συνόδου, ἵνα μή συμβῇ ἐφ’ Ἡμᾶς τό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, «ὅτι τό σκάφος δυνηθέν νά διανύσῃ τό τρικυμιῶδες πέλαγος, ἐβυθίσθη εἰς τόν λιμένα».

Ταῦτα ἀδελφικῶς καταθέτομεν σήμερον, ὡς μαρτυρίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σιών, «τῆς πρώτης δεξαμένης ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διά τῆς Ἀναστάσεως» καί τῆς φιλοξενησάσης τήν Ἀποστολικήν Σύνοδον εἰς τό Ὑπερῷον τῆς Ἁγίας Σιών.

Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐλθέτω ἐφ’ ἕνα ἕκαστον Ἡμῶν.

Η Ομιλία του Πατριάρχου Μόσχας στη Σύναξη των Προκαθημένων της Ορθοδοξίας εν Σαμπεζύ

Πηγή: mospat.ru 


Σε συνεδρία της συνήλθε στις 22 Ιανουαρίου 2016 η Σύναξη των Προκαθημένων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Ορθόδοξο Κέντρο Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Σαμπεζύ Γενεύης. Ο Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλος απηύθυνε το λόγο προς τους μετέχοντες της Συνάξεως.

Στην αρχή της αγορεύσεώς του o Αγιώτατος Πατριάρχης σημείωσε ότι κάθε συνάντηση των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών είναι ένα γεγονός με ιδιαίτερη σημασία. «Εἶναι μία εὐκαιρία ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων, συζητήσεως προβλημάτων, τὰ ὁποῖα μᾶς ἀπασχολοῦν, καθὼς καὶ λήψεως πεσυμφωνημένων ἀποφάσεων ἐπὶ τῶν θεμάτων κοινοῦ πανορθοδόξου ἐνδιαφέροντος. Ὅμως εἶναι μία κατ’ἐξοχὴν εὐκαιρία ἀνανεώσεως τῆς ἑνότητός ἡμῶν καὶ ἰδίως τὴν ὥραν κατὰ τὴν ὁποίαν κοινωνοῦμεν ἐκ τοῦ ἰδίου Ποτηρίου ἐν συνειδήσει ὅτι εἴμεθα ἓν σῶμα ἐν Χριστῷ», τόνισε ο κ. Κύριλλος και αμέσως μετά εξέφρασε τις ευχαριστίες του προς τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο για την ανάληψη πρωτοβουλίας και την οργάνωση της παρούσης Συνάξεως.

Ἐν συνεχείᾳ ο Αγιώτατος Πατριάρχης έθιξε διάφορες πτυχές της προπαρασκευής της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου.

«Συνερχόμενοι ἐπὶ τὸ αὐτό, ἔχομεν σαφῆ συνείδησιν ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Μία καὶ Καθολικὴ καὶ ὅτι ἀποτελεῖ πρωταρχικὸν μέλημα ἡ διαφύλαξις καὶ ἡ ἐνίσχυσις τῆς ἑνότητος αὐτῆς, εὐρισκομένης εἰς τὴν βάσιν τῆς καθόλου διακονίας μᾶς, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν κοινῶν μᾶς προσπαθειῶν διά τὴν προώθησιν τῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ συνοδικῆς ἀρχῆς. Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος καλεῖται νά καταστεῖ μία ὁρατὴ, εὔγλωττη καὶ πειστικὴ μαρτυρία τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καὶ πάντες συνειδητοποιοῦμεν ὅτι ἡ Σύνοδος θέλει γίνει τοιαύτη μόνον εἰς περίπτωσιν καθ’ἥν θά ἀντανακλᾷ τὴν οὐσιαστικὴν ὁμοφροσύνην τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ ἐπί τῷ σκοπῷ τῆς διασφαλίσεως τῆς ὁμοφροσύνης τοιαύτης πρόκειται πάντες ἡμεῖς νά συνεργασθῶμεν καὶ νά καταβάλωμεν προσυνοδικῶς κοπιώδεις προσπαθείας», – υπογράμμισε ο Προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας.

Υπό το φως αυτό ο Αγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος με ικανοποίηση σημείωσε «τὴν ἀνταποκρισιν εἰς τὸν ὑπὸ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καὶ ἑτέρων Ἐκκλησιῶν ἐπανειλημμένως ἐκφρασθέντα προβληματισμόν ὡς πρὸς τὴν ἔλλειψιν τῆς πανορθοδόξου ἀναγνωρίσεως τοῦ Μακαριωτάτου κ. Ραστισλάβ ὡς Προκαθημένου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Τσεχίας καὶ Σλοβακίας. Σήμερον ἡ Αὐτοῦ Μακαριότης εὐρίσκεται ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν με τὴν δέουσαν ἀναγνώρισιν ὑπὸ ἁπασῶν πλέον τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν».

Αναφερόμενος στα προβλήματα τα οποία δυσχεραίνουν την επίτευξη της πλήρους ομοφροσύνης  των κατά τόπους Ορθοδόξων κατά τόπους Εκκλησιών ο Πατριάρχης Κύριλλος εξέφρασε τη λύπη του για την διακοπή κοινωνίας μεταξύ των Πατριαρχείων Αντιοχείας και Ιεροσολύμων. Όπως πιστεύει η Αυτού Αγιότητα η αποτελεί επιτακτικήν ανάγκην η αποκατάσταση αυτής στις ημέρες μας, κατά τις οποίες ο κόσμος ολόκληρος με αγωνία παρακολουθεί τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, άλλωστε «αἱ θρησκευτικαὶ κοινότηται τῆς ἐν λόγῳ περιοχῆς εἶναι κατ’ἐξοχὴν ἐκεῖναι ἐκ τῶν ὁποίων ἀναμένουν οἱ ἄνθρωποι νά παραδειγματισθοῦν ἀπὸ τὴν συσπείρωσί των καὶ τὴν προθυμίαν ἐπιλύσεως διαφωνιῶν».

Κατά τη διάρκεια της αγορεύσεως αυτού ο Αγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος προέβη σε λεπτομερή ανάλυση της εκκλησιαστικής καταστάσεως στην Ουκρανία. «Μέχρι σήμερον μέ βίαιον τρόπον ἡρπάγησαν 30 καὶ πλέον Ἱεροὶ Ναοὶ ἐνῶ οἱ σχισματικοὶ καὶ οἱ έθνικισταὶ ἀπειλοῦν τοὺς ἄλλους 10 τουλάχιστον, οἱ ὁποῖοι9 μὲ τὴν ὑποστήριξιν τῶν ἐθνικιστῶν ἐμφανίζουν ταῦτα ὡς «οἰκειοθελῆ προσχώρησιν» εἰς τὸ οὕτως λεγόμενον «Πατριαρχεῖον Κιέβου». Εἰς τὴν οὐσίαν πρόκειται περὶ σκέτων ἁρπαγμῶν ὑπὸ τῶν ληστῶν με διοργανώσεις τῶν συνελεύσεων προσώπων ἀσχέτων πρὸς τὴν κοινότητα, μὲ ἐν συνεχείᾳ κατόπιν συνεργίας τῶν τοπικῶν ἀρχῶν παραποιήσεις καταστατικῶν ἐγγράφων καὶ μὲ ὑπὸ τῶν τοπικῶν ἐθνικιστῶν μαχητῶν ἁρπαγμοὺς Ναῶν καὶ βιαίαν ἀπομάκρυνσιν κοινοτήτων μετὰ Ἱερέων αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι μένουν εἰς τὸν δρόμον!»

Ο Προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας εξέφρασε τον έντονο προβληματισμό σχετικά με τις ενέργειες ορισμένων Ιεραρχών του Οικουμενικού Πατριαρχείου, οι οποίοι, επισκεπτόμενοι την Ουκρανία, στηρίζουν τους σχισματικούς δήθεν εξ ονόματος του Αγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως και με αυτόν τον τρόπον δημιουργούν σκάνδαλο στους πιστούς και τον ιερό κλήρο της Ουκρανίας.

Είναι αδύνατον, συνέχισε ο Πατριάρχης Κύριλλος, να φαντασθούμε στην Ελβετία, την Ελλάδα ή μια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα να προσέλθουν στον Ορθόδοξο Ιερό Ναό και να «αποφανθούν» περί χρήσεως αυτού υπέρ αυτών των ιδίων. «Ὅμως αὕτη εἶναι σήμερον ἡ πραγματικότης ἐν τῇ Οὐκρανίᾳ. Αἱ ἐκδιωχθείσαι ἐκ τῶν Ναὼν κοινότηταὶ τῆς κανονικῆς Ἐκκλησίας κερδίζουν κάθε δίκην: τὰ δικαστήρια ἐπιβεβαιώνουν τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα αὐτῶν ἐπὶ τῆς ἁρπαγείσης περιουσίας τῶν Ναῶν. Ἀλλὰ οἱ σχισματικοὶ καὶ αἱ ἡμιληστρικαὶ ἔνοπλοι συμμορίαι αὐτῶν περιφρονοῦν τὰς δικαστικὰς ἀποφάσεις», με πόνο τόνισε ο Αγιώτατος Πατριάρχης.

Ως κραυγαλέο παράδειγμα του μίσους των εθνικιστών έναντι των πιστών της κανονικής Εκκλησίας της Ουκρανίας ο Πατριάρχης Κύριλλος παρέθεσε την κατάσταση στο χωριό Ptichya του νομού Ρόβνο, και υπογράμμισε ότι οι οπαδοί του σχίσματος «σπείρουν τὸ κακὸν, ἐν γνώσει αὐτῶν προκαλοῦν διομολογιακὴν σύγκρουσιν καὶ διχάζουν τὴν κοινωνίαν».

«Προσφάτως εἷς ἐκ τῶν ὀπαδῶν αὐτῶν προέβη εἰς δημοσίαν δήλωσιν λέγων ὅτι μόνον εἰς τὴν ἔλλειψιν τοῦ σχετικοῦ ἐργαλείου βασανισμοῦ, δηλονότι τοῦ σίδερου ἤ τοῦ συγκολλητῆρος ὀφείλεται τὸ γεγονὸς ὁ Μακαριώτατος Μητροπολίτης Κιέβου καὶ πάσης Οὐκρανίας κ.κ. Ὀνούφριος ἀνήκει μέχρι τοῦδε εἰς τὴν κανονικὴν Ἐκκλησίαν. Ἀνατριχιάζει τις μὲ τὴν σκέψιν οἱ ληστοσυμμορίται οὗτοι νά ἐνομιμοποιοῦντο κανονικῶς καὶ νά ἀποτελοῦσαν μέρος τοῦ περιβάλλοντός μας!», δήλωσε ο Αγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος.

Ο Αγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος εξέφρασε την ευχαριστία προς τις αδελφές κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες και ειδικότερα της Αλεξανδρείας, της Αντιοχείας, των Ιεροσολύμων, της Σερβίας, της Βουλγαρίας και της Πολωνίας για τις προσευχές και την στήριξη της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. «Ὁ Ἁγιώτατος Πατριάρχης Σερβίας Εἰρηναῖος ἀπολύτως ὀρθῶς ἔγραψεν περὶ Οὐκρανῶν σχισματικῶν εἰς τὴν πρὸς ἐμὲ ἐπιστολὴν αὐτοῦ: οὗτοι οἱ ἄνθρωποι κατ’ὄνομα μόνον εἶναι Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ καὶ "ἡ ὑπὸ τούτων περιφρόνησις τῶν κανόνων τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς, ἡ προθυμία των νά μισοῦν, νά ψεύδονται καὶ νά χύνουν αἴμα ἀποτελεῖ μίαν ἱσχυρὰν μαρτυρίαν τούτου". Ἡ μόνη ὁδὸς πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν διὰ τοὺς ἀνθρωπους τούτους εἶναι διά μετανοίας. Μας ἐρωτοῦν τὸν λόγον διατί δέν θέλομεν νά ἑνωθῶμεν μέ τούτους καὶ ζητοῦν νά προβῶμεν εἰς διάλογον καὶ μάλιστα σχεδόν ἐπὶ ἴσοις ὅροις. Ἀλλά τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ;»

«Ο Ορθόδοξος λαός της Ουκρανίας όπως και παλαιότερα στηρίζει την κανονική Εκκλησία», σημείωσε ο Αγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος και αναφέρθηκε στους δεκάδες χιλιάδες πιστούς οι οποίοι συμμετείχαν στη λιτανεία την ημέρα μνήμης του Αγίου Ισαποστόλου Πρίγκιπα Βλαδιμήρου. «Πιστεύω εἰς τὸ μέλλον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας: οἱ πιστοὶ αὐτῆς μιᾷ φωνῇ καταδικάζουν τὸ σχίσμα, καὶ διά τῆς βίας καὶ τοῦ κακοῦ μόνον σφυρηλατοῦνται εἰς τὸν ἀγῶνα των τῆς ἀγάπης καὶ τῆς πίστεως».

Ακολούθως ο Πατριάρχης Κύριλλος τόνισε την επίσπευση τελευταίως της διαδικασίας προπαρασκευής της Πανορθοδόξου Συνόδου και επικεντρώθηκε στις αιτίες της μη εφαρμογής των εντολών της προηγούμενης Συνάξεως των Προκαθημένων από την Ειδική Διορθόδοξη Επιτροπή και την Πέμπτη Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη. Ειδικότερα δε τόνισε τη σημασία να ληφθούν υπόψη θέσεις όλων των κατά τόπους Εκκλησιών, οι οποίες εκτελούν την αποστολή τους σε διάφορες συνθήκες. Εν συνεχείᾳ έκανε μνεία στις προτάσεις επί των ζητημάτων της ημερησίας διατάξεως της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου τις οποίες τα δύο τελευταία χρόνια υπέβαλαν ορισμένες κατά τοπους Εκκλησίες, μεταξύ των οποίων είναι οι Εκκλησίες της Αντιοχείας, της Ρωσίας, της Γεωργίας, της Σερβίας και της Βουλγαρίας.

Ο Προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας είναι βέβαιος ότι αναθεωρήσεως χρήζει το σχέδιο κειμένου «Το ζήτημα του ημερολογίου» και τόνισε ότι το θέμα του «ακριβούς προσδιορισμού της ημερομηνίας του Πάσχα» για την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι επίκαιρο και μόνο σύγχυση μπορεί να προκαλέσει στους πολλούς πιστούς.

Τον ίδιο προβληματισμό διατύπωσε ο Αγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος σχετικά και με το σχέδιο κειμένου «Κωλύματα γάμου», το οποίο μόνο σκέτο κατάλογο των κωλυμάτων εξ απόψεως κανονικού δικαίου περιλαμβάνει και καθόλου δεν αντανακλά τη θέση της Εκκλησίας σχετικά με το θεσμό της οικογένειας στο σύγχρονο κόσμο.

Ως μια από σημαντικές κατευθύνσεις του έργου ο Προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας ανέφερε το θέμα «Το Αυτοκέφαλο και ο τρόπος ανακηρύξεως αυτού» και υπέβαλε πρόταση να εγκριθεί από τη Σύνοδο την επιτευχθείσα ήδη στις συνεδρίες της Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικής Επιτροπής συμφωνία αρχής η οποία θέλει την ανακήρυξη των νέων αυτοκεφάλων Εκκλησιών να είναι πανορθόδοξη υπόθεση και απαιτεί την περί τούτου ομοφωνία επί κάθε συγκεκριμένης περιπτώσεως όλων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Επίσης ο Προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας τόνισε την ανάγκη επεξεργασίας του σχεδίου κειμένου με θέμα την «Ορθόδοξη Διασπορά».

Εκτενή και μακρά συζήτηση προκάλεσε το θιγόμενο από τον Πατριάρχη Κύριλλο θέμα σχετικά με τον τόπο συγκλήσεως της Συνόδου, στο οποίο αναφέρθηκε προηγουμένως δι' επιστολής του προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο ο Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος.

«Ὅπως διαπιστοῦμεν πολλά εἶναι ἀκόμα τὰ θέματα, τὰ ὁποῖα πρόκειται νά λύσωμεν διά νά καταστήσωμεν ἐφικτὴν τὴν σύγκλησιν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἴμαι βέβαιος ὅτι ἡ πραγματική αἰτία τῆς μέχρι τοῦδε μη συμφωνίας ἐπὶ πολλῶν ἐκ τῶν κειμένων ὀφείλεται οὐχὶ εἰς τὰς ἀποκλινούσας ἀπόψεις διαφόρων Ἐκκλησιῶν, ἀλλά εἰς τὴν ἐλλιπῆ μεθοδολογίαν προπαρασκεῦης τῆς Συνόδου», τόνισε ο Πατριάρχης Κύριλλος και αναφέρθηκε στο έργου της Διασυνοδικής Επιτροπής της Ρωσικής Εκκλησίας, το οποίο επιτελείται σε μορφή της ανοικτής συζητήσεως, η οποία επιτρέπει σε οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο μέλος της Εκκλησίας να τοποθετηθεί επί των υπό συζήτηση θεμάτων.

«Φρονῶ ὅτι οὕτως κατά τρόπον ἀνοικτὸν ἀπὸ τοῦδε καὶ ἐφεξῆς πρέπει νά διεξάγεται ἡ προετοιμασία τῆς Συνόδου, ἐάν ἐνδιαφερώμεθα ὅντως διὰ τὴν ἐπιτυχῆ σύγκλησιν αὐτῆς», είπε ο Προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας και τόνισε τη σημασία της δημοσιεύσεως των σχεδίων συνοδικών κειμένων και της αντιμετωπίσεως της ελλείψεως αξιοπίστων πληροφοριών, στην οποία οφείλεται η καχυποψία πολλών πιστών.

«Εἴμαι βέβαιος ὅτι ἔχει ὡριμάσῃ προ πολλοῦ ἡ δημοσίευσις τῶν σχεδίων συνοδικῶν κειμένων καὶ ἡ μία ἐπί τούτων ἐλεύθερος συζήτησις, ἥτις οὐχὶ μόνον δέν θά κωλύσῃ τὴν σύγκλησιν τῆς Συνόδου, ἀλλά καὶ διατρανώσῃ εἰς ἡμᾶς τοὺς ἰδίους καὶ εἰς τὸν κόσμον ὁλόκληρον τὸν ὅντως καθολικὸν χαρακτῆρα τῆς καθ’ἡμᾶς Ἐκκλησίας πρὸς προώθησιν τῆς πανορθοδόξου ἑνότητος», τόνισε περαίνων ο Αγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος και κάλεσε την ομήγυρη από κοινού να προσεύχεται στον Κύριο για να βοηθήσει στη συνεργασία ἐπ’ἀγαθῷ της Εκκλησίας  «ἐπὶ τῷ τέλει τῆς ἄρσεως πάντων τῶν δυσκολιῶν, τῶν ἐγειρομένων κατὰ τὴν πορείαν πρὸς τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Αὐτῆς Σύνοδον».

Η Προσφώνηση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου στη Σύναξη των Προκαθημένων της Ορθοδοξίας εν Σαμπεζύ

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ
του Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. κ. Χρυσοστόμου 
κατά τη Σύναξη των Προκαθημένων στο Σαμπεζύ 
22  Ιανουαρίου  2016


Παναγιώτατε,
Άγιοι Αδελφοί,

Νωπές είναι ακόμη στη μνήμη μας οι εμπειρίες της, πριν από λιγότερο από δυο χρόνια, προηγούμενης σύναξής μας στον πάνσεπτο πατριαρχικό ναό και βαθιά η συγκίνηση που κατακλύζει εισέτι την ψυχή μας από αυτή. Και ιδού πάλιν «συνήχθημεν» στους χώρους αυτούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου για μελέτη και απόφαση επί των λεπτομερειών της επικείμενης Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας. Αφού ανταλλάξαμε τον επί τω νέω έτει αδελφικό ασπασμό, ευχαριστούμε την Υμετέρα Παναγιότητα για την ευκαιρία που μας δίνεται τής, πρόσωπο προς πρόσωπον, επικοινωνίας με τους αδελφούς Προκαθημένους των κατά τόπους Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

Παρόλο που η Κωνσταντινούπολη με το ένδοξο παρελθόν αλλά και το χριστομίμητο, εν τοις παθήμασι, παρόν της, συγκινούσε ανέκαθεν όλους τους Ορθοδόξους, εν τούτοις δεν είναι λιγότερη η συγκίνηση που νιώθουμε και στο ιερό αυτό Σταυροπήγιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που καθιερώθηκε στη συνείδησή μας, από τις αλλεπάλληλες πανορθόδοξες συναντήσεις και τις προσυνοδικές διασκέψεις που έγιναν σ’ αυτό. Εξωτερικεύοντας τη συγκίνησή μας, και παραφράζοντας τον Φίλωνα, λέμε και εμείς ότι «ὅπερ ἐν ὀφθαλμῷ κόρη, ἢ ἐν ψυχῇ λογισμός, τοῦτ’ ἐν Ὀρθοδοξίᾳ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον».

Συγκίνηση μάς διακατέχει και για τον σκοπό της Σύναξής μας. Οσονούπω πραγματοποιείται η Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκπληρώνοντας το όνειρο μέσα στο οποίο ελικνίζετο για χρόνια πολλά ο Ορθόδοξος λαός του Θεού και συντηρούσε τις ελπίδες του για μιαν εμφαντική δήλωση της παρουσίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας στα δρώμενα του σημερινού κόσμου.

Δοξάζουμε τον Θεό που ευδόκησε μια μακρόχρονη πορεία να φτάνει προς το τέλος της. Πολλοί προκάτοχοί μας, ιδίως από το 1961 και εξής, οραματιζονταν τις ημέρες αυτές και θα επιθυμούσαν να βρίσκονται σήμερα ανάμεσά μας.

Ασφαλέστατα θα συνάντησαν και εκείνοι δυσκολίες και θα αντιμετώπισαν διαφωνίες μεταξύ τους στα 55 τόσα χρόνια των πανορθοδόξων διασκέψεων για την προετοιμασία της Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας. Το γεγονός ότι μια ιδεολογία άθεη και αντίχριστη, που επεσκίαζε και κατεπίεζε την πλειοψηφία των Ορθοδόξων λαών κατέρρευσε, και δημιουργήθηκαν νέες συνθήκες σε πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες, που έθεταν νέα προβλήματα προς άμεση αντιμετώπιση, δείχνει τις συμπληγάδες μέσα από τις οποίες πέρασε η προετοιμασία της Μεγάλης Συνόδου. Μήπως αρκετές από τις διαφωνίες, που υποβόσκουν και σήμερα, δεν οφείλονται σ’αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές σε πολλές Ορθόδοξες χώρες; Οπωσδήποτε υπάρχουν δυσκολίες, και το αντιλαμβανόμαστε όλοι, που προέρχονται από το μεγάλο χρονικό διάστημα της προετοιμασίας, που έθεσε κάποια θέματα στο περιθώριο, ενώ ανεδείχθησαν στην επιφάνεια άλλα, ζωτικά θέματα για τους πιστούς.

Κατανοούμε, ως εκ τούτου, και τους δισταγμούς και τους φόβους που εκφράστηκαν από ορισμένους αδελφούς Προκαθημένους. Πορευόμαστε σε καιρούς μόνιμα δύσκολους. Η πείρα των 20 αιώνων της Εκκλησίας διδάσκει ότι η πορεία της ήταν πάντα μέσα από δυσκολίες, διωγμούς, αίματα. Ουσιαστικά η ίδια η πίστη μας είναι, όπως λέει και ο ύμνος των Ελλήνων για την ελευθερία, «απ’τα κόκκαλα βγαλμένη». Οι μακαριστοί προκάτοχοί μας, τόσο στην πρώτη χιλιετία των Οικουμενικών Συνόδων, όσο και στη δεύτερη των πολλών τοπικών Συνόδων, με τη σοφία τους, παρά το πνεύμα της συνδιαλλαγής που τους διέκρινε, δεν δίστασαν, όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν, να δείξουν την τόλμη τους, να ξεπεράσουν φόβους και δυσκολίες. «Ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός».  Οι πράοι και ταπεινοί ανεδείχθησαν «ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ»!

Η αποδοχή και η υιοθέτηση των θεμάτων που όρισαν οι πατέρες και προκάτοχοί μας για τη Μεγάλη Σύνοδο, συνιστά και στοιχειώδη σεβασμό προς αυτούς. Στο ιστορικό υπέδαφος εκείνων είναι που βλάστησε η ιδέα και η αναγκαιότητα της σύγκλησης της Μεγάλης Συνόδου. Σ’αυτά τα πλαίσια καλούμαστε και εμείς να ενεργήσουμε, ώστε αυτή να παρουσιάσει τα μυρίπνοα άνθη της.

Δεν θα πρέπει, εξάλλου, να διαφεύγει της προσοχής μας ότι ο άνθρωπος ως πνευματικό ον παραμένει σχεδόν αναλλοίωτος, από την αυγή της Ιστορίας του. Ίδιες οι αναζητήσεις του, ίδια και τα πάθη του. Τα ερωτήματα που απασχόλησαν τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη απασχολούν και τους σημερινούς ανθρώπους: Τι είναι στην πραγματικότητα  ο άνθρωπος, από πού έρχεται, πού πηγαίνει, γιατί υπάρχει ο πόνος, ο θάνατος, το κακό. Σ’αυτά έδωσε απάντηση ο Χριστιανισμός. Αυτά ερμήνευσε η Εκκλησία στο παρελθόν, αυτά ερμηνεύει και στο παρόν, αυτά θα την απασχολήσουν, στον ευαγγελισμό των πιστών της, και στο μέλλον.

Ασφαλέστατα η Επιστήμη και η Τεχνολογία με την ανάπτυξή τους έφεραν τους ανθρώπους μπροστά σε νέα διλήμματα. Οι απαντήσεις σ’αυτά τα διλήμματα, όμως, δεν μπορούν να αφίστανται των βασικών αρχών της αποκεκαλυμμένης Θείας αλήθειας που κατείχε ανέκαθεν η Εκκλησία. Η ισχύς τού «οὐ φονεύσεις» π.χ., είναι η ίδια είτε ο φόνος γίνει διά μαχαίρας είτε δι’ατομικής βόμβας, είτε διενεργηθεί με τους διάφορους πειραματισμούς στα έμβρυα, στο εργαστήριο. Και η καταπάτηση της ελευθερίας της βουλήσεως είναι καταδικαστέα είτε αυτή γίνεται με τους σύγχρονους τρόπους της επέμβασης στα ανθρώπινα γονίδια, είτε με άλλους συμβατικούς τρόπους.

Έχω την γνώμη, με άλλα λόγια, ότι δεν βρισκόμαστε μπροστά σε νέα προβλήματα. Βρισκόμαστε μπροστά στην ανάγκη επιλογής νέας γλώσσας και νέας μεθόδου αντιμετώπισης των προβλημάτων του ανθρώπου, όπως αυτά παρουσιάζονται σήμερα. Και είναι ανάγκη, να εκσυγχρονίσουμε τα όπλα μας. Θα πρέπει να καταφύγουμε σε νέα γλώσσα, σε νέα επιχειρήματα συγχρονισμένα, προσιτά, καταληπτά, προσγειωμένα.

Εξάλλου η κύρια πλάνη που απειλεί σήμερα την κοινωνία μας είναι η πλάνη ότι ο κόσμος μπορεί να ζήσει χωρίς Θεό, χωρίς μεταφυσικά ενδιαφέροντα, χωρίς εξάρτηση από την Εκκλησία. Μα ανέκαθεν δεν υπήρχαν αγνωστικιστές, υλιστές, οπαδοί του ηδονισμού; Το να προβάλλουμε, λοιπόν, ως δικαιολογία τα νέα προβλήματα για την μη σύγκληση της Μεγάλης Συνόδου δεν γινόμαστε και τόσο πειστικοί. Χρειαζόμαστε νέες μεθόδους αντιμετώπισης των παντοτινών προβλημάτων του ανθρώπου. Θεωρώ την άποψη που εξέφρασε ο Παναγιώτατος, στα γράμματα προς διάφορες Εκκλησίες και που μας κοινοποιήθηκαν, ότι μπορεί με το θέμα αυτό να ασχοληθεί εκτεταμένως μια διακήρυξη της Συνόδου και να αντιμετωπιστεί αναλυτικότερα σε μια δεύτερη Μεγάλη Σύνοδο, που εμείς να αποφασίσουμε να πραγματοποιηθεί όσον το δυνατόν πιο σύντομα, ως οδηγούσαν στη λύση του θέματος.

Έχω την άποψη ότι η Μεγάλη Σύνοδος πρέπει να πραγματοποιηθεί στον χρόνο που αποφασίσαμε για να καταδείξουμε την ενότητά μας, τη θέλησή μας να ξεπερνούμε τις δυσκολίες των καιρών και κυρίως να αποδείξουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ζώσα με μηνύματα ζωής προς τον σύγχρονο κόσμο.

Η παρούσα σύσκεψή μας συμπίπτει με τον συνεχιζόμενο και εντεινόμενο διωγμό των Χριστιανών στις αρχαίες Εκκλησίες της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας και των Ιεροσολύμων. Συνεχίζεται με αμείωτη σφοδρότητα και με ιδιαίτερο προγραμματισμό και ο διωγμός του Χριστιανικού στοιχείου στη δική μου Εκκλησία, την Κύπρο, με απώτερο στόχο τον πλήρη αφανισμό του Χριστιανικού στοιχείου και την επικράτηση του Ισλάμ και εκεί. Για το Οικουμενικό Πατριαρχείο οι διωγμοί ουδέποτε έπαυσαν τους τελευταίους αιώνες.
  
Όσοι συνειδητοποιούμε τον φοβερό κίνδυνο για τις Εκκλησίες και τους πιστούς μας από την επέλαση του Ισλάμ, νιώθουμε άβολα ακούοντας να προβάλλονται θέσεις που είναι δυνατόν να έχουν ως συνέπεια τη ματαίωση της σύγκλησης της Μεγάλης Συνόδου στον χρόνο που έχει ορισθεί. Χωρίς ασφαλώς να αποδεχόμαστε ότι «χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς πίστεως» και χωρίς να παραβλέπουμε την υπόδειξη «μὴ μέταιρε ὅρια ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες σου», δεν μπορούμε και να μη διακρίνουμε το επείγον από το μη επείγον, το ουσιώδες της στιγμής από το επουσιώδες, το θέλημα του Θεού από τα διανοήματα των ανθρώπων. Γι’αυτό η Εκκλησία της Κύπρου κάνει έκκληση προς όλους όπως, αιρόμενοι στο ύψος των περιστάσεων, διαφυλάσσοντας την ενότητα της Ορθοδοξίας και αποφεύγοντας τον διασυρμό ανάμεσα σε ετεροδόξους και αλλοθρήσκους συγκατανεύσουν, με την μη εμμονή τους σε νέα θέματα, ή άλλες επουσιώδεις εισηγήσεις, στην πραγματοποίηση της εξαγγελθείσης ήδη μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας, στα χρονικά πλαίσια που έχουν τεθεί. Εάν ο καθένας μας, η κάθε Εκκλησία, επιμείνει στις δικές της και μόνο θέσεις το μόνο που θα επιτύχουμε είναι να προσδώσουμε χαρά στους ξένους και να κατακερματίσουμε την Ορθοδοξία.

Επαναλαμβάνω ότι οι πραγματικές δυσκολίες και η συνειδητοποίηση του άμεσου κινδύνου που διατρέχουμε από το Ισλάμ  θα πρέπει να μάς πλατύνουν τους ορίζοντες και να μας οδηγούν σε ορθή ιεράρχηση των πραγμάτων.

Ευχαριστώντας Σας και πάλιν, Παναγιώτατε, για τη σύγκληση της παρούσης Συνάξεως και τη φιλοξενία, καθώς και για την όλη μέριμνά Σας για τη σύγκληση της Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εύχομαι ευόδωση των εργασιών μας.