Η θεία παγγνωσία είναι για εμάς λόγος χαράς κι ελπίδας

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής Στ΄ Ματθαίου 

8 Ιουλίου 2018

(Ματθ. θ΄ 1-8)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

Οι ασεβείς Γραμματείς και Φαρισαίοι, τις περισσότερες φορές δεν τολμούσαν να μιλήσουν φανερά και απροκάλυπτα εναντίον του Κυρίου. Ως μοχθηροί και μνησίκακοι άνθρωποι, κρατούσαν ερμητικά κλεισμένα μέσα στις καρδιές τους τα βδελυρά πάθη τους και τα εκδήλωναν μόνον όταν έκριναν την ώρα κατάλληλη. Κι επιπλέον, είχαν την ανοησία να πιστεύουν ότι ο Κύριος, ο «ετάζων καρδίας και νεφρούς», δεν γνώριζε τις νοσηρές σκέψεις και τις ιδέες, τις οποίες έκρυβαν μέσα στην ψυχή τους. Όμως, τα θεϊκά μάτια του Κυρίου, εισχώρησαν τόσο βαθιά μέσα τους, που ντροπιάστηκαν όταν τους ρώτησε: «Γιατί έχετε πονηρές σκέψεις στο νου και την καρδιά σας»; 

Ο Θεός γνωρίζει πάντα τα γενόμενα, τόσο στον υλικό, όσο και στον πνευματικό κόσμο. Διότι και οι δύο κόσμοι είναι αποτέλεσμα και απόρροια της θείας δημιουργικής δύναμης και θέλησής Του. Επιβλέπει την γη και «ποιεί αυτήν τρέμειν», αλλά εισχωρεί και στον ίδιο τον Άδη. Γνωρίζει όλα τα γεγονότα συγχρόνως και όχι διαδοχικά, όπως συμβαίνει με εμάς τους ανθρώπους. Τα πάντα ενώπιόν Του είναι ένα διαρκές παρόν: παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα. Γνωρίζει με απόλυτο και ακριβή τρόπο τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τις πράξεις μας. Ουδείς άνομος μπορεί να του ξεφύγει ή να στηριχθεί σε γήινη βοήθεια για να γλιτώσει από την δικαιοσύνη Του. Όσα για το ανθρώπινο μυαλό θεωρούνται ανεξιχνίαστα, γι’ Αυτόν δεν είναι μυστικά. Έχει την τέλεια και απόλυτη γνώση του εαυτού Του, όπως μας δείχνει η κοινωνία των προσώπων  της Αγίας Τριάδος και η μεταξύ Τους σχέση.

Η θεία παγγνωσία είναι για εμάς λόγος χαράς κι ελπίδας. Γνωρίζουμε ότι θα είναι πάντα δίπλα μας ως στοργικός Πατέρας, όπως ήταν δίπλα στον παραλυτικό της σημερινής περικοπής. Ο Κύριος, όχι μόνο θεράπευσε θαυματουργικά τον άνθρωπο αυτόν, επιβραβεύοντας την πίστη του, αλλά, αποστομώνοντας τους ασεβείς Φαρισαίους, τον διέταξε να σηκώσει το κρεβάτι του πόνου και να πάει στο σπίτι του, απόλυτα εύρωστος και δυνατός!

Κάθε άνθρωπος, λοιπόν, ο οποίος πίνει καθημερινά το πικρό ποτήρι της θλίψης και του πόνου, καλό θα ήταν να αναζητήσει, με πίστη κι ελπίδα, το φιλεύσπλαχνο χέρι του Θεού. Παράλληλα, όμως, και  ο καθένας από εμάς οφείλει να σταθεί, ενεργά, δίπλα στον πάσχοντα συνάνθρωπο αφήνοντας στην άκρη τον ατομισμό του και τις «προφάσεις εν αμαρτίαις», οι οποίες οδηγούν στον όλεθρο. Γένοιτο!