«Προσεύχη· καὶ φόβητρα, θρόμβοι αἱματων, Χριστέ...»
ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ
Μέσα στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, κινοῦνται κι ἀπόψε σιωπηλοί, σχεδὸν μὲ βαρὺ βηματισμό, οἱ ἴσκιοι τῶν Μαθητῶν μὲ τὸν Κύριο... Ἔρχονται νὰ μᾶς δείξουν καὶ τὸ προσωπικό μας Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ὅπου κι ἐμεῖς καταφεύγουμε σὲ ὦρες πικρές, μοναχικές, ὧρες ἀπόγνωσης. Τότε, δηλαδή, ποὺ ἀναζητοῦμε τόπο ἥσυχο, μισοφωτισμένο. Καταφεύγουμε, ἀφήνοντας τὴν ψυχή μας νὰ ξετυλίξει τὸ εἰλητάριο τῶν ὅσων ἔχουμε νὰ Τοῦ καταθέσουμε μέσω τῆς προσευχῆς μας. Ὅπως μᾶς παρέδωσε κι ὁ ἴδιος μέσω τῆς δικιᾶς Του, τῆς ὑπερφυοῦς Του προσευχῆς, αὐτῆς, δηλαδή, τῆς ἐπικοινωνίας, τῆς συνάντησης, τῆς ἀναζήτησης τοῦ «ὅπλου κατὰ τοῦ διαβόλου», ποὺ τόσο μᾶς χρειάζεται...