Τυφλοί και σοφοί

Του π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΠΟΚΟΥ

Ο Χριστός θεραπεύει κάποιον εκ γενετής τυφλό. Οι Φαρισαίοι όμως εγείρουν θέμα: Η θεραπεία έχει γίνει ημέρα Σάββατο, πράγμα κατ’ αυτούς ανεπίτρεπτο, λόγω της ισχύουσας αργίας του Σαββάτου. Ως εντριβείς γνώστες του μωσαϊκού νόμου, θεωρούν ότι ο Χριστός είναι παραβάτης του νόμου, άνθρωπος αμαρτωλός και, συνεπώς, αποκλείεται να είναι απεσταλμένος του Θεού. Ο πρώην τυφλός όμως παρακάμπτει τα λογικοφανή τους επιχειρήματα. Αντιπαραθέτει μόνο την αναντίρρητη εμπειρία του, παραπέμποντάς τους στο αυτονόητο: Ο άνθρωπος αυτός μου άνοιξε τα μάτια. Αν δεν ήταν «εκ Θεού, ουκ ηδύνατο ποιείν ουδέν». Δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτε από αυτά. Ο Θεός ακούει αυτόν που είναι «θεοσεβής και το θέλημα αυτού ποιεί» (Κυριακή του Τυφλού).

Ο Χριστός μετά τη θεραπεία του τυφλού είπε: «Εγώ ήλθα στον κόσμο, για να γίνει μία κρίση». Να μπουν στη θέση τους, να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα. «Ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται». Παράξενα λόγια! Αυτοί που θεωρούνται (από τους σπουδασμένους γραμματείς του νόμου) τυφλοί και βυθισμένοι στο σκοτάδι της άγνοιας και της πλάνης, θα δουν το φως της αλήθειας. Ενώ αυτοί που κομπάζουν ότι βλέπουν και αυτοπαρουσιάζονται ως γνώστες των Γραφών και του νόμου του Θεού, θα αποδειχθούν πνευματικά τυφλοί.

Κάποιοι Φαρισαίοι που άκουσαν αυτά τα λόγια, τον ρώτησαν: «Μήπως και εμείς (οι αναγνωρισμένοι διδάσκαλοι του έθνους) είμαστε τυφλοί;» Και ο Χριστός είπε: «Αν ήσασταν τυφλοί (και δεν γνωρίζατε τον θείο νόμο), δεν θα είχατε αμαρτία που δεν με πιστεύετε (η απιστία σας θα οφειλόταν σε άγνοια). Τώρα όμως λέτε ότι βλέπετε (και ότι γνωρίζετε καλά τον νόμο και δεν έχετε ανάγκη από άλλον οδηγό και διδάσκαλο. Η απιστία σας λοιπόν προέρχεται από πονηρή και διεστραμμένη διάθεση). Άρα η αμαρτία σας (ως αμαρτία εν γνώσει) υπάρχει, έχετε αμαρτία που δεν με πιστεύετε» (Ιω. 9, 39-41).

Εναλλαγή τυφλών και σοφών λοιπόν! Η ταπεινή και αγαθή προαίρεση οδηγεί στην ανάβλεψη, ενώ η αλαζονική και πονηρή γνώμη στην τύφλωση. Πόσο σωστή βάση για την αλήθεια έθετε ο αρχαίος σοφός μας Σωκράτης, όταν έλεγε: «Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα»! Πόσο δίκιο είχε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όταν ταπεινά προσευχόταν: «Κύριε, φώτισόν μου το σκότος»! Και πόσο ασύνετοι αποδεικνύονται όσοι περνιούνται για σπουδαίοι και σοφοί! Η σοφία τους θα αποδειχτεί άχρηστη και θα χαθεί. «Ουχί εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου; …Η γαρ σοφία του κόσμου τούτου μωρία παρά τω Θεώ εστι» (Ησ. 29, 14. Α΄ Κορ. 1, 19-20. 3, 18-20).

Κάποτε ο αββάς Ιωσήφ βρισκόταν στον άγιο Αντώνιο και κάποιοι γέροντες τούς επισκέφθηκαν. Για να τους δοκιμάσει ο αββάς Αντώνιος, είπε μια φράση από την Αγία Γραφή και, αρχίζοντας από τους νεότερους, τους ρωτούσε τί σημαίνει. Ο καθένας έδινε την απάντηση που νόμιζε. Αλλά ο άγιος Αντώνιος του έλεγε: Δεν το βρήκες. Στο τέλος ρώτησε και τον αββά Ιωσήφ: Εσύ τί νομίζεις ότι σημαίνει ο λόγος αυτός; Ο αββάς Ιωσήφ αποκρίθηκε: Δεν ξέρω. Λέει τότε ο άγιος Αντώνιος: Πάντως, ο αββάς Ιωσήφ βρήκε τον δρόμο (για τη σωστή απάντηση), επειδή παραδέχτηκε ότι δεν ξέρει (από το Γεροντικό).

Η ταπεινή μαθητεία ανοίγει τον δρόμο για την αλήθεια, ανεβάζει στον ουρανό.

Κάπως έτσι ο Θεός δίνει φως στους «τυφλούς», ενώ στραβώνει και μωραίνει τους «σοφούς».