Ἐνῶ ἐμεῖς πανηγυρίζουμε, οἱ σειρῆνες τοῦ πολέμου ἠχοῦν συνεχῶς καί οἱ βομβαρδισμοί σκοτώνουν ἀθώους ἀνθρώπους. Σέ ἄλλα μέρη τοῦ κόσμου, διάφορα οἰκονομικά συμφέροντα ἔχουν φέρει τή φτώχεια καί τή δυστυχία σέ πολλούς, ἀφαιρώντας τους τή δυνατότητα νά προμηθευτοῦν βασικά ἀγαθά ἐπιβίωσης, καί προκαλώντας θανατηφόρες ἀσθένειες στούς ἴδιους καί στούς ἀγαπημένους τους. Συνάμα, καθημερινά χάνονται ζωές ἀπό παράλογες φονικές ἐπιθέσεις καί κακοποιοῦνται μικροί καί μεγάλοι βάναυσα. Τί παραφροσύνη! Μέ ὅλα αὐτά πού γίνονται, στ’ ἀλήθεια, ὑπάρχει λύτρωση μέσα ἀπό τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση; Ὁ Χριστός ἀνέστη; Καί ἀπαντᾶμε ἐμφατικά: «Ναί»! «Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος!».
Οἱ ἀρχές καί ἐξουσίες, οἱ κυρίαρχοι τοῦ σκοτεινοῦ τούτου κόσμου, τά πονηρά πνεύματα πού βρίσκονται ἀνάμεσα στή γῆ καί στόν οὐρανό ἀρνοῦνται νά τό ἀποδεχθοῦν.[1] Αὐτό πού θέλουν εἶναι νά παραπλανοῦν τόν κόσμο λέγοντας ὅτι ὑπάρχει μιά ἄλλη καί καλύτερη ζωή ἀπό αὐτήν πού προῆλθε ἀπό τόν κενό τάφο τῆς Ἀναστάσεως. Ὅμως, ἡ ζωή πού προβάλλουν κρύβει πολλές δόλιες παγίδες καί μοχλούς πονηρούς, μέσα ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου καί τήν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης. Ἔτσι, στοχεύουν συνεχῶς στή διαίρεση τῶν ἀνθρώπων, ὑποβάλλοντάς τους τήν ἰδέα ὅτι, γιά νά εὐτυχήσουν, πρέπει νά ἐξουσιάσει καί νά κυριαρχήσει ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλον, νά ἀποδείξουν σέ ὅλους τήν ἰσχύ τους, νά προβάλουν καί νά ἐπιβάλουν τόν ἑαυτό τούς μέσα ἀπό διάφορες κατακτήσεις, νά ἱκανοποιήσουν τίς ἐγωκεντρικές τους ἐπιθυμίες, πού τίς ὀνομάζουν «δικαιώματα», καί μετά, νά ἐκφράσουν τήν ὀργή τους ὅταν δέν τίς πραγματοποιοῦν.
Μπροστά σέ ὅλες αὐτές τίς δυσμενεῖς καταστάσεις, ἄς μή μείνουμε σκυθρωποί, ὅπως οἱ δύο μαθητές τοῦ Ἰησοῦ πού περπατοῦσαν πρός τούς Ἐμμαούς μετά τήν Ἔγερση, γεμᾶτοι ἀπό ἀπογοήτευση καί ἀμφιβολίες γιά τήν Ἀνάσταση, ἀλλά νά ντυθοῦμε τόν φωτεινό χιτώνα πού λάβαμε στή βάπτισή μας, ὁ ὁποῖος φωτίζεται ἀπό τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Νά προσφέρουμε τόν ἑαυτό μας στόν Θεό, ὅπως ταιριάζει σέ ἀνθρώπους πού πέθαναν καί ἀναστήθηκαν σέ μιά νέα ζωή. Νά κάνουμε κάθε μέλος μας ὅπλο στά χέρια τοῦ Θεοῦ γιά τό καλό.[2] Νά ζητοῦμε πάντα τήν ἀγάπη, τό ἔλεος, τήν ἀλήθεια καί τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Νά διακηρύττουμε τό χαρούμενο ἄγγελμα τῆς εἰρήνης. Νά κρατᾶμε πάντα ἀναμμένη τή φλογερή πίστη μας στόν Ἀναστημένο Χριστό σάν ἕνα ἀκοίμητο καντήλι στήν καρδιά μας. Νά διαφυλάττουμε τήν ἑνότητα τῆς πίστεώς μας μέσα ἀπό τήν ἀλληλεγγύη. Προπαντός, νά μένουμε σταθεροί στήν ἐλπίδα μας, ἡ ὁποία στηρίζεται στήν ὑπόσχεση ὅτι ὁ Θεός δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψει ποτέ˙ ὅτι ὁ Ἀναστημένος Κύριος θά εἶναι πάντοτε μαζί μας. Αὐτή ἡ ἐλπίδα μᾶς στερεώνει καί μᾶς ἀσφαλίζει σάν ἄγκυρα, ὀδηγώντας μας στά ἐνδότερα τῆς Βασιλείας Του.[3]
O Μητροπολιίτης Ρόδου Κύριλλος
[1] Ἐφεσίους 6:10-12
[2] Ρωμαίους 6:13-14.
[3] Ἐβραίους 6:18-20˙ Α΄ Θεσσαλονικείς 4:17.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου