Το μισό τάλαρο

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ από τη Μελβούρνη

Χρονιάρες μέρες ήταν και τότε, σαν τώρα! Κρύο τσουχτερό,  φτώχεια, χρόνια δύσκολα, λίγο μετά τους σεισμούς, που προσπαθούσαν οι άνθρωποι να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους, να στερεώσουν όπως μπορούσαν τις σκηνές στις οποίες έμεναν οι περισσότεροι για να μην τις παίρνει ο δυνατός άνεμος που φύσαγε πολλές φορές, και να διασφαλίσουν πως τα νερά της βροχής έβρισκαν κάποια διέξοδο ώστε να μην πλημμυρίζει μέσα και βρέχονταν τα λίγα τους υπάρχοντα.

Επί πλέον, μεγάλη έγνοια και φροντίδα πώς θα μπορέσουν να καθαρίσουν από τα ερείπια το καλύβι τους που το ρήμαξε ο σεισμός, ώστε να προλάβουν να πάρουν την «αρωγή», που πρόσφερε το Κράτος από δωρεές και το πενιχρό του Ταμείο για να μη βγάλουν κι άλλο χειμώνα στη σκηνή. Βέβαια, το ποσόν δεν επαρκούσε για την ολοκλήρωση του κτιρίου, αλλά τα βασικά να γίνουν και σιγά-σιγά έχει ο Θεός. Άλλωστε, οι άνθρωποι δεν ήταν απαιτητικοί τότε. Δυο κάμαρες ήθελαν ένα μαγειρείο-κουζίνα συν το σαλόνι που στην καλύτερη περίπτωση, είχε μέσα ένα ντιβάνι και λίγες καρέκλες, εκτός φυσικά από κείνους που διέσωσαν από τα χαλάσματα, τον καναπέ, τη σερβάντα τις ανθοστήλες κι ό,τι άλλα μικροέπιπλα διέθεταν.

Εμείς τα παιδιά, χωρίς πολλές έγνοιες, χαλαροί ρυθμοί λόγω χριστουγεννιάτικου 15νθήμερου, το διάβασμα και τα βιβλία τα είχαμε φορτώσει στον κόκορα και προσπαθούσαμε με τα πενιχρά μέσα που διαθέταμε, να δημιουργούμε ευχάριστες ενασχολήσεις και να περνάμε καλά.

Ο Τούνος, πασίγνωστος εκείνα τα χρόνια, γύριζε από γειτονιά σε γειτονιά και σε κοντινούς τόπους στη χώρα, με το κασελάκι του και τη φουφού του με το φουγάρο της όπου ζέσταινε τα στραγάλια που πουλούσε και μοσχοβόλαγε ο τόπος απ’ όπου περνούσε!

Άντε τώρα να είσαι μικρό παιδί, να έρχεται στη γειτονιά σου ο Τούνος, να μοσχοβολάει ο τόπος από τα φρέσκα ζεστά στραγάλια, αλλά και να μην είσαι δίπλα να τον δεις, να βλέπεις τον ελαφρύ καπνό κι από κάποια απόσταση που έβγαινε από το φουγάρο και να κάτσεις στ’ αυγά σου! Γίνεται δε γίνεται. Εξαφανιζόμαστε στο πι και φι και τρέχαμε σπίτι να ζητάμε λεφτά, δηλαδή τι λεφτά, δεκαρούλες μεν δυσεύρετες τότε, δε! Και οι δεκαρούλες όμως δύσκολες για τότε, πότε τα καταφέρναμε και μας έδιναν, πότε όχι και μέναμε με την όρεξη.

Ήταν Κυριακή κι ο Τούνος γνώριζε πως έτσι και βρίσκεται εκεί την ώρα που «αμπολάει» η εκκλησία, θα  ντραπούν οι γονείς κι όλο θα πάρουν στραγάλια στα παιδιά τους αλλά και δικά τους. Τα κλάματα της μικρής Τασίας, ανησύχησαν όλους όπως έβγαιναν από την εκκλησία! Την είδαν να μιλάει με τον Τούνο κάτι να του δείχνει και να κλαίει απαρηγόρητα! Κρατούσε στο χέρι ένα τάλαρο της εποχής χάρτινο, αλλά ήταν σχισμένο και είχε το μισό! Δεν χωρούσε στο μυαλουδάκι της, όσο κι αν προσπαθούσε ο δόλιος ο Τούνος να της εξηγήσει πως δεν μπορεί να της δώσει στραγάλια με αυτό! Η μικρή με τη λογική της, να του λέει ότι δεν ήθελε ολόκληρο τάλαρο στραγάλια αφού είχε μόνο μισό, αλλά τα μισά, όσο και τα λεφτά της! Και δοσ' του να τσιρίζει και να κλαίει και να επιμένει ότι ήθελε μόνο δυόμισι δραχμές κι όχι πέντε αφού δυόμισι είχε!

Κάποια στιγμή αγανάκτησε ο άνθρωπος κι άρχισε να τα μαζεύει για να πάει πιο πέρα να την αποφύγει. Πήρε πέντε-έξη στραγάλια στα χέρια και της τα έδωσε, αλλά εκείνη πεισμωμένη κι αγανακτισμένη από την αδικία, τα πέταξε κάτω και συνέχισε τις φωνές και τις τσιρίδες. Του φώναζε πως δεν είναι καλός άνθρωπος, πως δεν ξέρει τι λέει, αφού αυτή είχε... ολόκληρο μισό τάλαρο, όφειλε να της δώσει δυόμισι δραχμές στραγάλια! Αλλά είναι στριμμένος και δοσ’ του γοερό κλάμα και φωνές!

  

Τρέχουν από την εκκλησία, μαζεύονται όλοι να δουν τι συμβαίνει και γιατί κλαίει το παιδί, να προσπαθεί μέσα από τα αναφιλητά της η Τασία να τους εξηγήσει τι «της έκανε» ο Τούνος, να μην καταλαβαίνουν οι γύρω, κι ο κύκλος όλο και να μεγαλώνει! Τρέχει ένα πιτσιρίκι κι ειδοποιεί τους γονείς της ότι κάτι έπαθε η Τασία, προσπαθεί να τους πει τι συμβαίνει αλλά από το κλάμα τα λέει μπερδεμένα και δεν την καταλαβαίνουν...  

Πανικός στη Μάνα και στον Πατέρα, παρατάνε τις δουλειές τους πάνε τρέχοντας να δούνε να κι ο Τούνος που από μακριά είδε τη μάζωξη, κατάλαβε τι έγινε και πήγαινε να τους εξηγήσει, μόλις τον πήρε το μάτι της μικρής, όμως, δυναμώνουν οι φωνές και το κλάμα...τον έδειχνε και προσπαθούσε να πει ότι αυτός φταίει που κλαίει, καταφθάνει η Μάνα, την παίρνει αγκαλιά, την ηρεμεί για να μάθει επί τέλους τι συμβαίνει και... εγένετο φως!!!

Βάζουν όλοι τα γέλια με την αφέλεια της Τασίας, να καινούριες τσιρίδες και δάκρυα! Τώρα δείχνει πολύ φοβισμένη η μικρή, ιδιαίτερα όταν πλησιάζει ο πατέρας της, κουρνιάζει στην αγκαλιά της μάνας κι όσο κι αν προσπαθεί να της μιλήσει, τόσο και δυναμώνει το κλάμα. Ούτε που γυρίζει να τον κοιτάξει, μόνο μέσα από τα αναφιλητά λέει σιγά στη μάνα πως θα την δείρει ο πατέρας της για αυτό που έκανε και φοβάται πολύ. Να του πει όμως πως εκείνη μόνο το μισό τάλαρο πήρε... το άλλο μισό το άφησε στη θέση του!

Βάζει τα γέλια ο πατέρας που επιτέλους λύθηκε το μυστήριο για το σχισμένο μισό τάλαρο από το ολόκληρο που είχε εκείνος, την καθησυχάζει ότι δε θα τις μαζέψει,  κάποτε ησυχάζει, της εξηγούν οι γονείς της ότι το μισό τάλαρο δεν περνάει για τίποτα, συμβιβάζεται αλλά δεν πείθεται! Της αγοράζει ο πατέρας της μια... χαρτουλίνα στραγάλια ολόφρεσκα και ζεστά και λήγει το θέμα εκεί!

Δεν ξέρω πότε κατάλαβε επιτέλους η Τασία την αφέλεια της, γιατί μεγαλώνοντας χώρισαν οι δρόμοι μας! Εγώ πήγα Σχολείο στο Α΄ Δημοτικό στη Χώρα, η Τασία παρέμεινε στην Μπόχαλη. Ξανασμίξαμε χρόνια μετά στο Γυμνάσιο, όπου φυσικά, είχε ξεχαστεί το επεισόδιο κι εμείς, φίλες καλές κι αγαπημένες!

Ξανασμίξαμε, πολλές δεκαετίες μετά, στο τελευταίο μου ταξίδι τον Αύγουστο του 2014! Μεταξύ καφέ και αναμνήσεων, δεν ξέρω πώς μου ήρθε στη μνήμη, από τα πολλά που λέγαμε για τα παλιά, εκείνο το περιστατικό με το μισό τάλαρο!!!  Της το θύμισα και λυθήκαμε στα γέλια!!! Της είπα ότι κάποια στιγμή θα γράψω γι' αυτό και ευχαρίστως μου έδωσε την συγκατάθεση της, με την προϋπόθεση, για ευνόητους λόγους, να μην αναφέρω το πραγματικό της όνομα! Έτσι λοιπόν, ας παραμείνει: Τασία!

Με την αγάπη μου πάντα και τις Ευχές μου για την Καινούρια Χρονιά κι ας είναι ήδη τριών εβδομάδων περίπου,

δ.μ.