... Ἂν ὁ θάνατος τῶν ὁσίων εἶναι τίμιος καὶ ἡ μνήμη δικαίου συνοδεύεται ἀπὸ ἐγκώμια, πόσο μᾶλλον τὴν μνήμη τῆς ἁγίας τῶν ἁγίων, διὰ τῆς ὁποίας ἐπέρχεται ὅλη ἡ ἁγιότης στοὺς ἁγίους, δηλαδὴ τὴ μνήμη τῆς ἀειπάρθενης καὶ Θεομήτορος, πρέπει νὰ τὴν ἐπιτελοῦμε μὲ τὶς μεγαλύτερες εὐφημίες.
«Ἀκατάληπτόν ἐστί τό τελούμενον ἐν σοί καί ἀγγέλοις καί βροτοῖς, Μητροπάρθενε Ἁγνή»!
Μεγάλες ημέρες βιώνουμε κατά το Δεκαπενταύγουστο! Όχι από την άποψη της επιμήκυνσης των ωρών κάθε ημέρας, αλλά διότι κατ᾿ αυτές μνημονεύουμε και πανηγυρίζουμε το Πάσχα (δηλαδή: το πέρασμα) της Θεομήτορος «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν», το «Πάσχα του Καλοκαιριού», όπως προσφυέστατα έχει χαρακτηρισθεί η εορτή αυτή.
