Γράφει από τη Μελβούρνη η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά
-Άμετε στην τσακισμάρα σας, που κακό ψόφο νάχετε, ξεκουμπιστείτε από δω και αφήστε με ήσυχη πια, που μου θρονιαστήκατε σαν αρμένικη βίζιτα...
Αγανακτισμένη φώναζε η νόνα της φίλης μου της Αντωνίας στο Μπανάτο και δεν ήταν η μόνη, θα μπορούσε να είναι, όπως και ήταν, η κάθε νόνα, κάθε μάνα σε κάθε, σχεδόν, σπιτικό εκείνα τα χρόνια. Ανεπιθύμητοι κι απρόσκλητοι επισκέπτες, οι ψείρες που μάστιζαν τον τόπο και θρονιάζονταν για τα καλά στα περισσότερα κεφάλια, σαν «αρμένικη βίζιτα».
Πιστεύω ότι οι περισσότεροι θα έχετε ακούσει την έκφραση για τους φίλους Αρμενίους και ειλικρινά δεν ξέρω πώς και από πού προήλθε. Αν κάποιος αναγνώστης γνωρίζει, ας μοιραστεί με όλους μας αυτή τη γνώση.
Μιλάω για την εποχή αμέσως μετά τη σεισμοπυρκαγιά του 1953, που κατέστρεψε ανεπανόρθωτα το πανέμορφο νησί μας, τη Ζάκυνθο, γκρεμίζοντας κτίρια και όχι μόνο... Ζούσαμε όλοι σε αντίσκηνα ή σε προχειροφτιαγμένες, με πισσόχαρτο, παράγκες, πολλοί από εμάς για χρόνια, όχι μόνο μήνες. Εμείς στην Μπόχαλη, που εφημέρευε ο αείμνηστος παπάκης μου, είχαμε κατασκηνώσει οι περισσότερες οικογένειες της γειτονιάς, στο περιβόλι του αείμνηστου, μετέπειτα συζύγου της αδελφής μου, Γιάγκου Λάτα. Μείναμε εκεί τρεισήμισι χρόνια!
Προφανώς, οι ψείρες, είναι... των άκρων, προτιμούν ή την μεγάλη καθαριότητα ή... την έλλειψη μεγάλης καθαριότητας. Όταν δυο και τρεις οικογένειες ζούνε μαζί μέσα σε ένα μικρό αντίσκηνο ή μια μικρή παράγκα, χωρίς διευκολύνσεις, χωρίς νερό χωρίς τα πιο βασικά και στοιχειώδη, από δύσκολο μέχρι αδύνατο να τηρηθούν κι εφαρμοστούν ακόμα και οι πιο βασικοί κανόνες υγιεινής!
Λίγο-πολύ όλοι είχαμε κολλήσει ψείρες...μικροί-μεγάλοι, εμείς δε τα σχολιαρούδια από το πρώτο μέχρι το τελευταίο!!! Πώς να μην κολλήσεις, όταν έχει ψείρες ο διπλανός σου στο θρανίο; Το άσχημο ήταν ότι, παρά τις μεγάλες προσπάθειες να απαλλαγούμε από αυτές, μια δυο βδομάδες μόνο κράταγε το κεφάλι μας χωρίς τους ανεπιθύμητους κι απρόσκλητους αυτούς επισκέπτες, αφού ερχόμενοι, αναπόφευκτα, σε επαφή με τα άλλα παιδιά, κολλάγαμε από την αρχή!
Θυμάμαι τη αγαπημένη μου νόνα στο Μπανάτο, την Αντριάνα, κάθε φορά που πήγαινα εκεί, (όπως κι αλλού ανέφερα, σπάνιο Σαββατοκύριακο να μην πήγαινα), μας μάζευε όλα τα ξαδέλφια στη γραμμή και, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες μας, μάς έβαζε πρώτα πετρέλαιο στο κεφάλι, που και αυτό λιγοστό και πανάκριβο, κατόπιν μας έδενε το κεφάλι μ΄ ένα μαντίλι για να μην παίρνουν αέρα τα ζωύφια και να ψοφήσουν και κάνα μισάωρο αργότερα ένα-ένα μας με τη σειρά με το μοναδικό της χτένι, (ειδική σιδερένια χτένα με πολύ λεπτά δόντια), χτενίζαμε κάμποσες φορές τα μαλλιά μας για να πέσουν οι ψείρες κι όση ώρα εμείς προσπαθούσαμε να βγάλουμε τις ψείρες πάνω σε εφημερίδα για να τις κάψει στη φωτιά, από φόβο μήπως έμεινε καμιά ζωντανή και κολλήσουμε ξανά, αυτή άναβε φωτιά και ζέσταινε νερό για να μας λούσει πάλι ένα-ένα!!
Άλλες φορές πάλι, χρησιμοποιούσε Ντι Ντι Ντι, ναι, καλά ακούσατε, στην απελπισία και απόγνωση μας να απαλλαγούμε, χρησιμοποιούσαμε ό,τι υπήρχε διαθέσιμο... και αυτό το εντομοκτόνο ήταν όντως δραστικό, άλλο αν δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για το δέρμα μας... Τότε, δεν υπήρχαν όλα τα σημερινά προϊόντα στην αγορά που καθιστούν κάπως πιο εύκολη την απαλλαγή από αυτά τα σιχαμερά ζωύφια. Έτσι, παλεύαμε με το πετρέλαιο, το Ντι Ντι Ντι και το σιδερένιο χτένι.
Μολονότι ζούσαμε, όντως, σε πρωτόγονες συνθήκες για μεγάλο διάστημα λόγω καταστάσεων, δεν νομίζω να έφταιγε μόνο αυτό, πιστεύω κι έχω διαπιστώσει , ότι μάλλον... πέφτει επιδημία από καιρού σε καιρό και το κακό αρχίζει πάντα από το Σχολείο, το όποιο Σχολείο, από το πιο φτωχικό μέχρι αυτό που βρίσκεται σε... αριστοκρατικές και πλούσιες περιοχές ανά τον κόσμο.
Προφανώς, όπως και πιο πάνω αναφέρω, δεν είναι πάντα η έλλειψη σχολαστικής καθαριότητας που ελκύει τις ψείρες, αλλά και η σχολαστική καθαριότητα γενικά. Αυτό το λέω, επειδή ακόμα και σήμερα, εν έτει 2011, κάθε τρεις και λίγο από το εδώ Υπουργείο Υγείας και τους Διευθυντές των Σχολείων, κυρίως Δημοτικών, στέλνονται στους γονείς ανακοινώσεις, που τους ενημερώνουν για επιδρομή από ψείρες στο Σχολείο που φοιτούν τα παιδιά τους.
Ίσως, κάποιοι από εσάς, που θα διαβάσετε το σημερινό κείμενο να νιώσετε απέχθεια για το θέμα, όμως, θυμάμαι ακόμα και ανατριχιάζω το... ξεψείριασμα, στο οποίο μας υπέβαλαν γονείς και παππούδες και τον τρόμο μας κάθε φορά που ενώ είχαμε καθαρίσει, άρχιζε, ξανά, να μας ξύνει το κεφάλι μας...
Ας είμαστε ειλικρινείς. Προσωπικά πιστεύω πως όση απέχθεια κι αν προκαλεί το θέμα, αμφιβάλλω αν υπάρχει άτομο κάποιας ηλικίας, που σε κάποιο στάδιο της ζωής του το ίδιο ή μέλος της οικογένειας του δεν βρέθηκε στην ανάγκη να κάνει τα πάντα για να απαλλαγεί από τέτοιους απρόσκλητους κι ανεπιθύμητους μουσαφιραίους!
Με την αγάπη μου λοιπόν, κι άμετρες ευχές να μην έχετε ΠΟΤΕ τέτοιους μουσαφιραίους,
Δ.μ.τ.
