Γράφει
η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ
Καημό
το 'χε η
Βανθία ότι η μικρή της κόρη δεν έλεγε
να ψηλώσει. Κόλλησε εκεί, τρεις πιθαμές
πράμα. Η μεγάλη της, γεννήθηκε κούκλα,
ψηλή, λεπτή καλοφτιαγμένη και πολύ
όμορφη. Ετούτο εδώ, όσα παρακάλια και
τάματα και να 'κανε,
τζάμπα πηγαίνανε. Κόντευε να κλείσει
τα δεκατρία κι ήταν ένα τσουρούλι πράμα. Όλες
οι κοπελίτσες της ηλικίας της είχαν
ξεπεταχτεί, μοναχά η δική της έμεινε
κατσιασμένη! Τόσο απελπιστικά κοντή,
ώστε στην
παρέλαση, στην Α΄ Γυμνασίου, η Γυμνάστρια,
που τη λυπόταν γιατί ήταν υπάκουο κορίτσι
και καλή μαθήτρια, για να μην την
αποκλείσει επειδή δεν υπήρχαν άλλα
κορίτσια τόσο κοντά για να κάνουν τριάδα,
έστω και τελευταία γραμμή, είπε ότι η
Φιορούλα, θα είχε ειδική θέση στην
παρέλαση, κάτι σαν διμοιρίτισσα! Θα
χωρίζει τα αγόρια από τα κορίτσια! Η
μάνα κι ο πατέρας της, ακούγοντάς
το από την ίδια τη μικρή που το είπε με
καμάρι, μπήκαν αμέσως στο νόημα, αλλά
κρατήθηκαν και δεν δείχτηκαν, απεναντίας
έκαναν χαρές για την τιμητική θέση της
Φιορούλας! Αργότερα, όμως, όταν έμειναν
μόνοι, άρχισαν πάλι να φυσάνε και να
ξεφυσάνε, τότε πήραν και την απόφαση να
την πάνε στο μεγαλογιατρό του Νησιού,
τον Μοθωναίο, δεν ήταν μόνο καλός επιστήμονας,
αλλά και πολύ καλός άνθρωπος και θα τους
έλεγε την αλήθεια.
Πήραν
το δρόμο πεζή ένα πρωί από το χωριό και
κατέβηκαν στη χώρα. Οικονομία και στα
εισιτήρια του λεωφορείου, έπρεπε να
πληρωθεί η βίζιτα του γιατρού και ό,τι
φάρμακα έγραφε. Της Φιορούλας, της είπαν
μια δικαιολογία για την επίσκεψη, χωρίς
να της πουν την αλήθεια. Ο καλός γιατρός
αποφάνθηκε πως δεν έχει μπει ακόμα στην
εφηβεία, μολονότι είχε αργήσει λίγο,
πίστευε όμως, ότι μέσα στα επόμενα
ένα-δύο
χρόνια, θα έριχνε μπόι! Παρηγορήθηκαν
οι γονείς ότι όλα δε χάθηκαν!
Πέρασε
ο καιρός με τη μάνα, ιδιαίτερα, να
προσπαθεί από μέρα σε μέρα να δει αν
ψήλωσε η μικρή! Αλλά, μπα, τίποτα. Φυσικά
δεν είχε μεζούρα να την μετράει, αλλά
έκοβε την κατάσταση με το μάτι! Συνέχισε
τις προσευχές και τα τάματα, την πήγε
και στον Αγκερυκό
στον παπά Σέλληνα
να την ξορκίσει, μολονότι η ειδικότητα
του ήταν ο σεληνιασμός! Πάει κι αυτό,
τσάμπα ο κόπος.
Κάπου
ξεχάστηκαν όλοι με τις υποχρεώσεις της
καθημερινότητας, πέρασαν μήνες και...
ξαφνικά ώ του θαύματος του απρόσμενου!
Άνοιγαν τα Σχολεία σε λίγες εβδομάδες
κι η μάνα έβγαλε τη μαύρη ποδιά να την
φρεσκάρει και να την φορέσει η Φιορούλα
να δει μήπως κι ήθελε... μάκρυμα!
Άνοιξε ένα στόμα δυο πήχες η μάνα κι
άλλους τρεις η Φιορούλα! Κανείς δεν είχε
πάρει χαμπάρι πόσο πολύ ψήλωσε η μικρή!!!!
Κατέβασε όλο τον ποδόγυρο η μάνα...κι
ήθελε άλλο τόσο!!!!
Χαρές
βαγγέλια όλοι τους! Δεν άργησε να προκύψει
άλλο πρόβλημα όμως. Ψήλωσε τόσο απότομα
και τόσο πολύ που έγινε ένα άχαρο πλάσμα,
όλο πόδια και χέρια, πανύψηλη και πολύ
λιγνή. Ακόμα κι η ίδια ένιωθε πολύ άβολα
με τον εαυτό της! Στην παρέλαση, όμως,
πάει η τιμητική θέση! Στην πρώτη τριάδα
η Φιορούλα! Μάκρυνε την καινούρια ποδιά
πολύ η μάνα, άφησε και μέσα μπόλικο
στρίφωμα γιατί με τη φόρα που πήρε
ξαφνικά, φοβήθηκε μη δεν της πάει η
σχολική ποδιά του χρόνου, βόλευε πολύ
ότι τότε έτσι μακριές τις φορούσαν
σύμφωνα με τους σχολικούς κανονισμούς,
έτσι τα λιανά πόδια της κοπέλας δεν
πολυφαίνονταν. Φόρεσε κάτω από την ποδιά
μια μπλούζα και μια φούστα, ώστε να μη
δείχνει πόσο φοβερά αδύνατη ήταν.
Άλλος
αγώνας τώρα, να την υποβάλλουν σε
υπερσιτισμό, όπως διέταξε κι ο γιατρός
μπας και βάλει καμιά λίτρα κρέας επάνω
της όπου ήταν πετσί και κόκαλο, επικίνδυνο
για την ηλικία της. Λιγόφαγη και πολύ...
τσιλίβα πάντα (ιδιότροπη στο φαΐ),
την κυνηγούσε η μάνα με το ποτήρι το
γάλα στο χέρι, το αυγό, κι ό,τι άλλο
εξοικονομούσε
για να πάρει λίγο απάνω της.
Εφιάλτης
είχε γίνει στη Φιορούλα το δρομολόγιο
με το λεωφορείο πρωί απόγευμα. Παλιά
και χαμηλά τα λεωφορεία κι η Φιορούλα
κόντευε να είναι όχι μόνο το ψηλότερο
κορίτσι σχεδόν σε όλο το Γυμνάσιο, αλλά
ψηλότερη κι από τα περισσότερα αγόρια!
Προσπαθούσε πάση θυσία να βρίσκει θέση
για να μη στέκεται όρθια, όπου έπρεπε
να σκύβει κάπως το κεφάλι γιατί δεν την
χώραγε, αυτό δεν ήταν πάντα μπορετό όμως
και η ντροπή της πολύ μεγάλη. Έσκυβε με
τρόπο το κεφάλι όσο μπορούσε, μάζευε
τους ώμους να κρύψει το μπόι της. Από
τότε έγειραν κάπως οι ώμοι κι έμειναν
έτσι μέχρι το τέλος!
Αυτό κράτησε λίγο πάνω από χρόνο. Μπαίνοντας
στα δεκαπέντε
άρχισε να διαμορφώνεται κάπως το σώμα
της, να «γεμίζει» λίγο και να γίνεται
μια πράγματι χαριτωμένη κοπέλα! Καμάρι
η μάνα με τις δυο τις κόρες! Μια μέρα
συνάντησαν μια γνωστή που είχαν πολύ
καιρό να την δουν. Σάστισε εκείνη κι
έμεινε να κοιτάζει τις δυο... κοπελάρες!
-Αντριάνα
μου, η μεγάλη σου ήξερα πως είναι μία
κυρά, μα η μικρή σου κοντεύει να την
ξεπεράσει! Φτου, φτου, μη βασκαθεί! Κούκλα
έγινε!
Πήρε
τ' απάνω
της η Φιορούλα, έκανε την προσευχή της
κάθε βράδυ κι ευχαριστούσε το Χριστούλη
που τη βοήθησε και ψήλωσε! Ξαφνικά,
άρχισαν να δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον
και τ' αγόρια
στο Σχολείο, αλλά και άλλοι εξωσχολικοί
νέοι. Τουπέ να δεις η μικρή! Ήταν πολύ
σοβαρή κοπέλα όμως και, μολονότι όσο
επέτρεπαν τότε οι συνθήκες και η
αυστηρότητα του Σχολείου, μιλούσε σαν
όλα τα κορίτσια με συμμαθητές της και
στην παρέα βρίσκονταν πάντα και αγόρια,
εν τούτοις
μετρημένη πάντα κι εξαιρετικά προσεκτική,
ώστε να μη δώσει δικαίωμα
σε κανέναν.
Ήταν
από τα τελευταία κορίτσια, σε μεγάλη
τάξη πια, που έφτιαξε Λεύκωμα! Κυκλοφορούσε
από χέρι σε χέρι σε κορίτσια κι αγόρια
κι έκαστος καλείτο να απαντήσει σε
διάφορες ρομαντικές ερωτήσεις. Όπως,
τι είναι Έρως, τι τύπος
κοριτσιού/αγοριού σας αρέσει, τι γνώμη
έχετε για το γάμο κι
άλλα τέτοια! Στο τέλος, καλούνταν όλοι
να απαντήσουν σε μια κάπως, δύσκολη
ερώτηση: Τι γνώμη έχετε
για την Κτήτορα!!! Έτρεμε
η κτήτωρ κάθε φορά που επέστρεφε κάποια
στιγμή στα χέρια της το Λεύκωμα μέχρι
να διαβάσει τις απαντήσεις όλων, για το
άτομο της, όπου τις περισσότερες φορές
ήταν κολακευτικές και φιλικές, κάποιες
φορές διφορούμενες και, έστω και σπάνιες,
σχετικά αρνητικές! Μέσα από κείνες τις
σελίδες, άρχιζαν αθώα φλερτ, από εκεί
ξεκίνησαν ωραία αισθήματα, όπου πολλά
νέα παιδιά, αγαπήθηκαν, ένωσαν τις ζωές
τους κι έκαναν ωραία οικογένεια, γιατί
μεγάλωσαν μαζί, ζυμώθηκαν μαζί, ωρίμασαν
μαζί και έμειναν μαζί μέχρι το τέλος!
Τα περισσότερα κορίτσια, αλλά προ παντός
τα αγόρια, είχαν εκφράσει καλά σχόλια
για τη Φιορούλα, εξήραν το ήθος της, την
ευγένεια της, την ομορφιά της και άλλα
τέτοια. Τα σχόλια από δύο καλούς φίλους,
όμως, αμφιλεγόμενα και διφορούμενα! Ο
ένας έγραψε κάμποσα καλά καταλήγοντας:
Ευτυχώς και στρογγυλεύει, γιατί δεν μου αρέσουν οι ύφαλοι! Κι
ο άλλος έκλεισε τα κολακευτικά του
σχόλια γράφοντας: ...και
με φίνα και φιλοπρόοδα πόδια!
Δεν
μπορούσε και
η ίδια να πει, αν την κολάκευαν ή την
πρόσβαλαν αυτά. Την απασχόλησε για πολύ
καιρό το θέμα, αλλά δεν άφησε να επηρεάσει
τη φιλία της με τα παιδιά. Όμως, αυτά τα
δύο σχόλια, δεν τα ξέχασε ποτέ όσα χρόνια
κι αν πέρασαν! Παρέμειναν πολύ καλοί
φίλοι μέχρι τα γηρατειά και μόνο στα
γηρατειά βρήκε το θάρρος να τους πει
πώς ένιωσε τότε με τα σχόλια τους!
Με την αγάπη μου
δ. μ.
