Με "φως ιλαρόν", για τον Άι Νικόλα τον Περαστό, στα Καρκαναίικα Μπανάτου

Με συννεφιασμένο ουρανό, αν και είναι η 9η μέρα ενός Μαΐου ζεστού και γοερού, βρεθήκαμε απόψε το δειλινό στο γραφικότατο ξωκλήσι του Άι Νικόλα των Καποδιστραίων, στα Καρκαναίικα Μπανάτου, εσπερίζοντας για την αυριανή ανάμνηση της Παρόδου του Λειψάνου του, το 1087, από τα Μύρα της Λυκίας στο Μπάρι της Ιταλίας.

Αύριο θα έχουμε εδώ την Ευχαριστιακή Σύναξη της Ενορίας μας, με Αρτοκλασία και διάφορα αναστάσιμα κεράσματα! 

Φωτογραφίες: π. Π. Κ.

Άι Νικόλας ο Περαστός και η στεφανωμένη Κολόννα του

Κάθε χρόνο, στις 10 Μαΐου, η Ζάκυνθος από άκρη σε άκρη -ως γνωστόν- γιορτάζει αναστάσιμα και ανοιξιάτικα την Πάροδο από το νησί μας του τιμίου Λειψάνου του Αγίου Νικολάου, Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας, που συνέβη την Άνοιξη του 1087, μετακομιζόμενο στο Μπάρι της Ιταλίας. 

Στο Μπανάτο γιορτάζουμε το ιστορικό αυτό γεγονός, χαροποιό κι ευφρόσυνο, τόσο στο εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου στα Καρκαναίικα [επί αυτού θα υπάρξει επόμενη ανάρτηση], αλλά και στην "Κολόννα" (ήτοι το αναμνηστικό προσκυνητάρι) του Άι Νικόλα στη Λουρίδα Μπανάτου, όπου υπήρχε πάλαι ποτέ ο ομώνυμος ναός των Στραβοποδαίων, αφανισμένος στα νεότερα χρόνια. 

Κάθε χρόνο, η γειτονική Οικογένεια του Χρήστου Στραβοπόδη, ξανασβεστώνει την κατάδρομη "Κολόννα", ξεσκονίζει σεβαστικά το Κόνισμα του Αγίου "τση γης και του πελάου", ξεπλένει το καντηλάκι του και, πάνω στον απέριττο σιδερένιο σταυρό, τοποθετεί το ευωδιαστό στεφάνι από ζακυθινά φιόρα, που πλέκει η κυρά Θοδώρα, την οποίαν απόψε -όλως τυχαίως- "συνέλαβε" ο φακός του Νυχθημερόν επί το έργον!!! 

Και από χρόνους!!!

π. Π. Κ.

Ο Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Διονύσιος προς τους Μαθητές των Πανελλαδικών Εξετάσεων

Αγαπητά μου παιδιά, Χριστός Ανέστη!

            Με τη χάρη του Θεού, για μια ακόμη φορά η εκπαιδευτική χρονιά έφθασε στο τέλος της και εσείς όλοι, καλείστε να μπείτε στον στίβο των πανελλαδικών εξετάσεων, καταθέτοντας τις γνώσεις που διδαχθήκατε κατά την διάρκεια της φοιτήσεώς σας στο Λύκειο, για να καταλάβετε μια θέση στα ανώτατα και τεχνολογικά ιδρύματα της χώρας μας. Μέσα όμως από αυτήν την διαδικασία θα πετύχετε  αυτό που για πολλούς είναι στόχος ζωής. Σε αυτήν την διαδικασία και δοκιμασία, που θα βρεθείτε σε λίγες μέρες, σας παρακαλώ να οπλιστείτε με θάρρος, δύναμη, αποφασιστικότητα και ελπίδα. Μην ξεχνάτε ότι κάθε προσωπική προσπάθεια και κάθε αγώνας για κάτι καλλίτερο στη ζωή προϋποθέτει θυσία και κόπο, γι’ αυτό και σας παρακαλώ να απαλλαγείτε από το υπερβολικό άγχος.

            Είναι ανάγκη, για να έχετε επιτυχία, να διαβάσετε και να δουλέψετε με μεθοδικότητα, με επιμονή, υπομονή και ψυχραιμία, με αποτέλεσμα η επιτυχία σας να είναι δεδομένη. Και θα είναι με την βοήθεια του Θεού και του προστάτη μας Αγίου Διονυσίου, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι είσθε εφοδιασμένοι με γνώσεις που λάβατε όλα αυτά τα χρόνια της μαθητείας σας από τους αξιόλογους και πολύ κατηρτισμένους εκπαιδευτικούς σας.

            Όμως, ως πνευματικός σας πατέρας, απευθύνομαι σήμερα σε σας, παιδιά μου, νιάτα του όμορφου νησιού μας, γεμάτα δύναμη και ορμή. Να σας πω ότι εσείς χαρίζετε την άνοιξη στη ζωή και πλημμυρίζετε με όνειρα και ελπίδες όλη τη γη. Είσαστε πλασμένα για δράση και δημιουργία για επιτυχία και πρόοδο και γράφετε τη δική σας καινούργια ιστορία. Ακόμα και με τα αγνά λάθη σας προβληματίζετε όλους τους συνετούς μεγάλους, να αφυπνισθούν και να χαράξουν δρόμους άλλους, θείου κάλλους. Δρόμους, που να χωράνε μικρούς και μεγάλους και προπαντός τους δικούς σας οραματισμούς για κόσμους πιο αληθινούς. Κι αν εσείς κάνετε λάθη, αυτά σας τα δημιουργούν τα δικά μας πάθη και λάθη. Με τους αυταρχισμούς και εγωκεντρισμούς μας και γενικά, με την αψυχολόγητη συμπεριφορά μας και με τα πολλά απωθημένα μας, σας κάνουμε να αντιδράτε στα φερσίματά μας.

            Θέλω να είμαι αγαπητές μου νέες και αγαπητοί μου νέοι ειλικρινής μαζί σας. Δυστυχώς, δεν σεβόμαστε την αληθινή ελευθερία σας, ούτε την προσωπική ιστορία σας.

            Μακάρι να ήμασταν καλοί αγωγοί και παιδαγωγοί και να σας δίναμε αληθινά εφόδια, με ορθή αγωγή για να ζήσετε αληθινή ζωή. Δυστυχώς, κατά κανόνα, εμείς είμαστε ένοχοι απέναντι σας και ζητάμε από όλους τους νέους και τις νέες ειλικρινά συγνώμη για ό,τι κακό έχουμε προξενήσει στη ζωή σας.

Αλλά, πολυαγαπητά μου παιδιά, επειδή πραγματικά σας αγαπώ, αν θέλετε ακούστε κάτι που θα σας πω και που κατά τη γνώμη μου είναι βασικό. Προσπαθήστε να μην μείνετε στα δικά μας λάθη, αλλά αγκαλιάστε τα μεγάλα και υψηλά, διαχρονικά ιδανικά, για να προχωρήσετε σε δρόμο σωστό, που θα σας χαρίσει ό,τι μεγάλο, θείο και υψηλό, που σας ανήκει, για να φθάσετε στην αληθινή αιώνια νίκη, που θα γκρεμίσει τα ανώφελα αισχρά τείχη.

Όλα τα παιδιά, είστε πλασμένα για μεγάλα και υψηλά ιδανικά που πρέπει να τα ζήσετε με όλο τον νεανικό σας παλμό. Αυτό θα σας χαρίσει χαρά και ευτυχία, όχι μόνο στην γη αλλά και στον ουρανό.

Σας εύχομαι μέσα από τα βάθη της ψυχής μου, με ηρεμία, με εμπιστοσύνη στη χάρη του Θεού, στον εαυτό σας και στις γνώσεις σας, που είναι καρπός διαβάσματος, να βγαίνετε πάντοτε νικητές σε κάθε αγώνα της ζωής σας.

Καλό διάβασμα, με μεθοδικότητα και ζητώντας τον φωτισμό του Θεού, να είσθε σίγουροι ότι όλα θα πάνε καλά. Και σας διαβεβαιώνω ότι θα βρίσκομαι πάντοτε κοντά σας συμπαραστάτης σε ό,τι με χρειασθείτε γιατί είστε παιδιά μου, φίλοι μου και αδέλφια μου, με αποτέλεσμα να καμαρώνω και εγώ μαζί με τους γονείς σας και τους αγαπητούς μου εκπαιδευτικούς για τις επιτυχίες σας και την πρόοδό σας.

Καλή επιτυχία και καλή δύναμη στην πορεία σας! 

Με πατρικές ευχές 

† Ο Ζακύνθου Διονύσιος

Προσκύνημα στην περιώνυμη Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου της Πάτμου

Λειτουργική και ευχαριστιακή θύμηση Ιωάννου του Θεολόγου σήμερα, του Ευαγγελιστή της Αγάπης! Εμείς, μες από το Νυχθημερόν, επισκεπτόμαστε ξανά -εικονικά τώρα- την ιερή νήσο Πάτμο, όπου, κατά την Παράδοση, ο Ιωάννης κατέστη θεόπτης τού Αποκεκαλυμμένου Θεού! 

Φθάνουμε στην πανηγυρίζουσα περιώνυμη Μονή του Θεολόγου, στο αυτοκρατορικό Καστρομονάστηρο, όπου οσμιζόμαστε την ευλάβεια των αιώνων να περιπολεί, κάτω από το λευκογάλανο του περιβάλλοντος τοπίου. Ευγενέστατος μάς υποδέχεται και μάς ξενίζει ο Καθηγούμενος και Πατριαρχικός Έξαρχος Αρχιμανδρίτης Αντίπας. 

Φωτογραφίες: π. Παναγιώτης Καποδίστριας, 2 Σεπτεμβρίου 2009

Νέος Πρωτοψάλτης της Ενορίας Μπανάτου ο Δημήτρης Κάνδηλας

Σήμερα εγκαταστάθηκε στο Ψαλτήρι της Ενορίας μας ο Δημήτρης Γ. Κάνδηλας, ως νέος Πρωτοψάλτης των ναών μας, μετά την αποχώρηση τού μέχρι τώρα Πρωτοψάλτη μας και Μεγάλου Ευεργέτου μας Παναγιώτη Δ. Στραβοπόδη.

Ο ίδιος ο κ. Στραβοπόδης δήλωσε πρότινος στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο ότι δεν μπορεί -για λόγους προχωρημένης ηλικίας και προβλημάτων υγείας- να ανταποκρίνεται όπως χρειάζεται στα καθήκοντά του κι έτσι, μετά από διάφορες διαβουλεύσεις, προσελήφθη στην κενωθείσα θέση ο γνωστός και μη εξαιρετέος σε όλους μας κ. Δημήτρης Κάνδηλας, ο οποίος διακρίνεται για την καλλιφωνία του. 

Ο κ. Κάνδηλας έμαθε την ψαλτική τέχνη (την βυζαντινή αλλά και το ζακύνθιο ύφος της Μουσικής) από παιδί πλάι σε περιώνυμους ψάλτες της Ζακύνθου και δη τού Μπανάτου, ενώ επί διετία διετέλεσε στο ψαλτικό περιβάλλον του Σπυρίδωνος Περιστέρη, στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Επί πολλά χρόνια δραστηριοποιείται στο τραγούδι, έχοντας μάλιστα κυκλοφορήσει δίσκους ακτίνας με δουλειά του. Παράλληλα, ασχολήθηκε επί μακρόν με την τοπική πολιτική, διατελώντας Νομαρχιακός Σύμβουλος και Υπεύθυνος Πολιτισμού της πάλαι ποτέ Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ζακύνθου. Τελευταία, ασχολείται με κοινωνικά θέματα, ιδρύοντας μάλιστα τον φιλανθρωπικό Σύλλογο "Το Όνειρο του Παιδιού".

Κατά την πρώτη εμφάνισή του, ως Πρωτοψάλτου, σήμερα Κυριακή του Παραλύτου, στον ναό της Παναγούλας Μπανάτου, ο Εφημέριός μας π. Παναγιώτης καλωσόρισε τον κ. Κάνδηλα, τονίζοντας με έμφαση ότι ο παριστάμενος σήμερα -τιμής ένεκεν- στην θέση Πρωτοψάλτου κ. Παναγιώτης Στραβοπόδης, θα είναι πάντοτε ευπρόσδεκτος στην θέση του, οποτεδήποτε εκείνος επιθυμεί και δύναται. 

Ήδη ο νέος Πρωτοψάλτης άρχισε τις αναγκαίες επαφές, ώστε να συγκεντρώσει ενορίτες και όχι μόνον, οι οποίοι θα είναι διαθέσιμοι για την δημιουργία μιας Χορωδίας της Ενορίας μας. 

[Οι φωτογραφίες είναι σημερινές]

Δύο τα θύματα

Γράφει από τη Μελβούρνη η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά 

Εγένετο φως! Ξαφνικά λες και τραβήχτηκε πέπλο που σκέπαζε τη μνήμη, διαπίστωσα για ποιο λόγο αντιπαθούσα τόσο πολύ τη Δικαστική Διερμηνεία όλα αυτά τα χρόνια, μολονότι όχι μόνο εκπαιδευμένη Διερμηνέας / Μεταφράστρια είμαι με περγαμηνές, βούλες, σφραγίδες και πολύχρονη πείρα, αλλά και με ειδική εκπαίδευση ως Νομική Διερμηνέας, εκπαίδευση που ουδέποτε δέχτηκα να εξασκήσω, παρά τις δελεαστικές προτάσεις και έμμεσες ή άμεσες πιέσεις που όλα αυτά τα χρόνια δέχτηκα! Κάτι ακαθόριστο με απωθούσε και δεν άντεχα ούτε σα σκέψη να βρεθώ, όχι σε αίθουσα Κακουργιοδικείου αλλά ούτε καν Πταισματοδικείου, μολονότι κάποιες φορές, πολύ ελάχιστες, ενέδωσα σε πιέσεις.

Όλα άρχισαν εκείνο το πολύ μακρινό φθινοπωρινό πρωινό, πάνω από μισό αιώνα πριν, όπου, μαζί με δυο φίλες και συμμαθήτριες, παπαδοκόρες κι αυτές, τη Νίνα και τη Λέλα, γυρνούσαμε από τη Χώρα στην Μπόχαλη που μέναμε, μετά από τη Γιορτή της Σημαίας, στην οποία παρευρεθήκαμε με το Γυμνάσιο ανήμερα του Αγίου Δημητρίου. Λόγω βροχής, η «Κοντή» -δηλαδή το μονοπάτι  από τα μουράγια της Χρυσοπηγής που έβγαζε κάτω στα Εγγλέζικα μνήματα- ήταν αδιάβατη. Έτσι είχαμε πάρει το δρόμο από το Ψήλωμα που έβγαζε Ακρωτήρι, Γαϊτάνι, Μπανάτο και πέρα ακόμα. Περπατούσαμε ξένοιαστες κι αμέριμνες, πίσω μας ακολουθούσε νεαρός με το ντουφέκι στον ώμο, συνηθισμένο φαινόμενο εκείνα τα χρόνια και ο οποίος -άλλο φαινόμενο της εποχής(!)- άρχισε να μας «πειράζει», πετώντας διάφορα υπονοούμενα.

Αποφασίσαμε να σταματήσουμε και να προσποιηθούμε ότι μαζεύουμε κοπελούλες (αγριοκυκλάμινα), από τους όχτους, ώστε υποχρεωτικά να μας προσπεράσει και να απαλλαγούμε από τις... φιλοφρονήσεις. Έτσι, μείναμε πίσω και συνεχίσαμε αμέριμνες το δρόμο μας. Ο νεαρός πήγαινε από τη δεξιά μεριά του δρόμου άκρη-άκρη κι εμείς παραμείναμε αριστερά. Πλησιάζαμε στο Σταυρό όταν ακούσαμε απανωτές ντουφεκιές. Κοιτάξαμε γύρω τρομαγμένες και διαπιστώσαμε πως ο νεαρός είχε πέσει κάτω στο χαντάκι.

Τρέξαμε να βοηθήσουμε, υποθέτοντας ότι εκπυρσοκρότησε το όπλο που είχε στον ώμο. Ήταν πεσμένος μπρούμυτα και βογκούσε… Δεν προλάβαμε καλά να σκύψουμε και από το αλογόκαρο, που ερχόταν από τη χώρα, κατέβηκε ο καρολόγος, πήγε πολύ κοντά, τον πιάνει από τον ώμο και, ο τάδε είσαι μωρέ; Όχι, ο... είμαι, απαντά με αδύναμη φωνή ο νεαρός, γέρνει κάτω και ξεψυχάει. Τότε τον παρατάει, γυρίζει σ’ εμάς και μας λέει, πάρτε δρόμο και φύγετε, πάτε γρήγορα σπίτια σας και τσιμουδιά, φονικό είναι! Κατατρομαγμένες αρχίσαμε να τρέχουμε! Εκεί που τρέχαμε, από τη μεριά του δρόμου που είχε λιόδεντρα, είδαμε έναν έξαλλο άνδρα να τρέχει, ανεμίζοντας στον αέρα ένα ντουφέκι και, με φωνή που δεν είχε τίποτα το ανθρώπινο, να ουρλιάζει, τον σκότωσα, πήρα το αίμα του πατέρα μου πίσωωω...

Με την ψυχή στο στόμα και τον τρόμο στα μάτια φτάσαμε σπίτι μας  και βλέπουμε όλους ανάστατους να μαζεύουν τα παιδιά από γύρω και να τρέχουν να κρυφτούν αμπαρώνοντας πόρτες και παράθυρα... Βρισκόμαστε σε κατάσταση σοκ, οι δόλιοι οι γονείς μας δεν ήξεραν τι μας συνέβη και πώς να μας συνεφέρουν για να τους πούμε τι έγινε... Κατατρόμαξαν μαθαίνοντας πως είμαστε μπροστά στο φονικό, γιατί εν τω μεταξύ ο «φονιάς» περνώντας μέσα από την Μπόχαλη ανεμίζοντας το όπλο, συνέχισε να φωνάζει πως τον σκότωσε!!!

Ήταν πρωτοξάδελφα… Η βεντέτα, συνηθισμένο φαινόμενο τότε στα Επτάνησα, άρχισε κάμποσες γενιές πίσω, τόσο παλιά που μήτε θυμόταν σχεδόν κανείς πώς άρχισε! 

Κι από κει αρχίζει ο εφιάλτης για μας και τους γονείς μας, που έμελλε να κρατήσει για πάρα πολύ καιρό... Επειδή είμαστε οι μόνες αυτόπτες μάρτυρες, αφού απήλλαξαν τη Λέλα γιατί ήταν η μικρότερη από τις δύο αδελφές, ανακρίσεις επί ανακρίσεων στη Νίνα κι εμένα, δεν έφταναν αυτές των πρώτων ημερών, αλλά μέχρι πολύ αργότερα που έγινε η δίκη, ζούσαμε φριχτό εφιάλτη καθημερινά, από τη μια σπάνια μέρα να μην έλθει αστυνομικός στο Γυμνάσιο και να μας πάρει για συμπληρωματικές ανακρίσεις στο Τμήμα, κι εμείς να τρέμουμε, να τα χάνουμε και από το φόβο μας να μπερδεύουμε τα λόγια μας κι ακριβώς γι’ αυτό φτου κι από την αρχή την άλλη μέρα κι από την άλλη  απειλές και εκβιασμοί στους γονείς μας κι από τα δυο μέρη, θύτη και θύματος τι θα καταθέσουμε και τι θα πούμε!!! Και δεν είμαστε πάνω από 15 χρονών τότε... Καμιά φορά που τα σκέφτομαι, απορώ, όχι μόνο πώς αντέξαμε και δεν πάθαμε ψυχολογικό πρόβλημα, αλλά και πώς καταφέραμε και προβιβαστήκαμε εκείνα τα  χρόνια. Πού μυαλό και ηρεμία να συγκεντρωθείς και να διαβάσεις, που ζούσαμε διαρκώς με το φόβο στην καρδιά και την απειλή πως, αν πούμε ή αν δεν πούμε αυτό ή εκείνο, θα σκοτώσουν τον παπάκη μας ή τη μαμά μας ή θα απαγάγουν και κακοποιήσουν εμάς!

Φυσικά ούτε κατά διάνοια να διαμαρτυρηθούμε στην Αστυνομία... Άλλα χρόνια τότε και ο φόβος για αντίποινα σ’ εμάς κάθε άλλο παρά ανυπόστατος. Στην κηδεία του θύματος, όταν τον ασπάστηκε ο αδελφός του, του είπε, κοιμήσου ήσυχος και θα σου στείλω παρέα γρήγορα! Ζούσαμε σα φυλακισμένες. Από το φόβο μας δεν τολμούσαμε να κυκλοφορήσουμε πουθενά μόνες, ακόμα και στο Σχολείο κοτζάμ κοπέλες, μας συνόδευε πότε ο ένας γονιός πότε ο άλλος. Θυμάμαι φοβόμουν να κοιμηθώ στο δωμάτιο μου μόνη, έτσι κοιμόμουν για πάρα πολύ καιρό με τη μαμά μου κι ο παπάκης μου στο δωμάτιο μου.

Κι ήλθε η ώρα για τη δίκη στο Μεσολόγγι, μια και δεν υπήρχε Κακουργιοδικείο στη Ζάκυνθο. Άλλα προβλήματα… Όχι μόνο γιατί το ταξίδι πολυέξοδο και δύσκολο για κείνα τα χρόνια, άσε που ήταν και χειμώνας, όχι μόνο γιατί θα χάναμε πολύτιμο χρόνο από το Σχολείο μας κι είμαστε ήδη σε μεγάλη τάξη, αλλά ακόμα γιατί δεν μπορούσαμε να πάμε ασυνόδευτα δυο κορίτσια. Οι παπάδες, δεν μπορούσαν να απουσιάσουν, έτσι αποφασίστηκε να μας συνοδεύσει η μαμά μου. Δεν ήταν όμως μόνον αυτά τα προβλήματα, προέκυψαν και άλλα, τόσο πριν φύγουμε όσο κι όταν φτάσαμε στο Μεσολόγγι. Πριν φύγουμε, προσπάθησαν να μας δωροδοκήσουν, προσφέροντάς μας όλα τα έξοδα και οι μεν και οι δε, στο δε Μεσολόγγι, άρχισαν οι εκβιασμοί από τους δικηγόρους αμφοτέρων ως προς τις καταθέσεις μας!

Όπως αποδείχτηκε, και από τις δυο οικογένειες κυκλοφορούσαν πάντα οπλισμένοι, πανέτοιμοι για ό,τι προκύψει.  Εκείνη την ημέρα  ο θύτης παρακολούθησε τον ξάδελφο του που έφυγε το πρωί και, στο γυρισμό, κρύφτηκε πίσω από τις ελιές από κει που θα περνούσε κι όταν έφτασε κοντά, του έριξε. Στόχος  των δικηγόρων του θύτη ήταν να δίναμε τέτοιες καταθέσεις, ώστε να αποδειχτεί πως δεν ήταν προμελετημένο και εν ψυχρώ έγκλημα, αλλά εν βρασμώ ψυχής. Φυσικά οι άλλοι  στόχευαν να αποδειχθεί ότι όντως ήταν ψυχρή, προμελετημένη δολοφονία κι εμείς είμαστε οι μόνες που με τις καταθέσεις μας θα αποδεικνύαμε το ένα ή το άλλο εξ ού οι εκβιασμοί και οι απειλές!

Ο δικαστικός Παύλος Δελαπόρτας (1905-1980).

Θυμάμαι ακόμα την ταραχή και αγωνία μας, όταν πρωτομπήκαμε στην κατάμεστη αίθουσα του Κακουργιοδικείου. Τρέμαμε στην κυριολεξία από το φόβο μας, ιδιαίτερα όταν διαπιστώσαμε το βλοσυρό / απειλητικό ύφος και τις γεμάτες υπονοούμενα ματιές που μας έριχναν οι αντίδικοι! Καθίσαμε εκεί που μας υπέδειξαν, όλοι μουρμούριζαν πόσο ενδιαφέρον θα είχε αυτή η δίκη, γιατί, εκτός όλων των άλλων, Εισαγγελέας Εφετών, ήταν ο πολύ γνωστός, ο περιβόητος Δελαπόρτας, δεινός ρήτορας! Για να κατανικήσω κάπως το φόβο και τρόμο μου, είχα προνοήσει να πάρω μαζί μου τετράδιο και μολύβι για να κρατώ ημερολόγιο! Λυπάμαι μόνο που οι πολλές μετακινήσεις και ο ξενιτεμός δεν επέτρεψαν να επιβιώσουν όλες αυτές οι ημερολογιακές σελίδες... Κι ήταν πάρα πολλές! Με ξαναβλέπω σκυμμένη να γράφω συνεχώς, πολλές οι ώρες και οι μέρες μέσα στο Κακουργιοδικείο...

Εξετάστηκαν δεκάδες μαρτύρων κι από τα δυο μέρη, ακούστηκαν πράγματα φοβερά που δεν τα χωρούσε ανθρώπινος νους. Ξετυλιγόταν μπροστά μας μια όντως τραγική κατάσταση. Δεν πιστεύαμε αυτά που ακούγαμε και πώς αυτές οι δυο οικογένειες για τόσες γενιές δεν είχαν ξεπεράσει το μίσος και υπό αυτές τις συνθήκες εξακολουθούσαν να μένουν σχεδόν δίπλα-δίπλα, αφού τα πατρογονικά σπίτια και οι περιουσίες τους ήταν τόσο κοντά!

Θυμάμαι ακόμα πως, όταν πήγαμε εκεί, τόσο η Νίνα όσο κι εγώ, ίσως επειδή διαδραματίστηκε μπροστά μας το φονικό, χωρίς να τολμάμε να ξεστομίσουμε ή μοιραστούμε τις σκέψεις μας με κανέναν, νιώθαμε λύπη για το αδικοχαμένο παλικάρι   -ήταν δεν ήταν 20 χρονών- και καμία συμπάθεια για το φονιά. Δεν τον είχαμε δει ποτέ, δεν είδαμε το πρόσωπο του έξαλλου άντρα που έτρεχε ουρλιάζοντας μετά το κακό, τον φανταζόμαστε «κακούργο» άγριο, αιμοσταγή και ξαφνικά μέσα στο δικαστήριο, καθισμένο στο εδώλιο, είδαμε ένα φοβισμένο νέο παιδί ούτε 20 χρονών, με  ευγενική φυσιογνωμία  και μεγάλα, εκφραστικά γαλάζια  μάτια! Σαν κάτι να ‘γινε μέσα μας και ανατράπηκαν οι ισορροπίες… Έσκυψα στο τετράδιο κι έγραψα, μα αυτός είναι παιδί, αυτός φαίνεται πιο φοβισμένος  από μας... δεν μπορεί να είναι φονιάς... δε γίνεται...

Για μέρες ολόκληρες παρήλαυναν οι μάρτυρες κι ανάλογα σε ποια από τις δυο φαμελιές ανήκαν, μολονότι συγγενείς όλοι, προσπαθούσαν έμμεσα ή άμεσα να επηρεάσουν τους ενόρκους. Η Νίνα κι εγώ, σαν οι πιο σημαντικές μάρτυρες που φέραμε όλο το βάρος, εξεταστήκαμε τελευταίες, η κάθε μια χωριστά, η μία εντός του δικαστηρίου, η άλλη φρουρούμενη από αστυνομικό εκτός, ώστε να μην ακούει τι γινόταν στην αίθουσα.

Εξονυχιστική η εξέταση και προ παντός όσα περάσαμε «στα χέρια» των δικηγόρων υπεράσπισης και του Δημόσιου κατήγορου... Μας τσιγάρισαν στην κυριολεξία... Έφτασε στο σημείο να αμφισβητούμε εμείς οι ίδιες αυτά που βιώσαμε την ημέρα του εγκλήματος!

Κάποτε τελείωσε η δική μας δοκιμασία κι έφτασε η στιγμή απολογίας του κατηγορουμένου. Νεκρική σιγή μέσα στην αίθουσα... Ήταν ολοφάνερο πλέον ότι οι περισσότεροι από το πολυπληθές ακροατήριο έβλεπαν ευνοϊκά τον κατηγορούμενο, ιδιαίτερα όταν δακρυσμένος είπε:

- Εγώ δεν τον μισούσα τον ξάδελφο μου, δεν είχα λόγο, πολλές φορές, όταν δεν μας έβλεπε κανείς, μιλούσαμε και τα λέγαμε... Μεγαλώνοντας μιλήσαμε, στα κρυφά πάντα, και για το πρόβλημα που μάστιζε τόσα χρόνια τις φαμελιές μας, αναγκαστήκαμε να ομολογήσουμε όμως πως μια μέρα ο ένας θα σκότωνε τον άλλον, γιατί έτσι έπρεπε... Όποιος προλάβαινε... Αφότου θυμάμαι τον εαυτό μου, μια σταλιά παιδί, δεν περνούσε μέρα, ακόμα κι όταν με κανάκευαν  και ταχτάριζαν, να μη μου θυμίζουνε πως, όταν μεγαλώσω σαν πρωτότοκος, πρέπει να κάνω το χρέος μου και να πάρω πίσω το αίμα της φαμελιάς μας... Δεν ήθελα να τον σκοτώσω..., μα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, θα με σκότωνε εκείνος, άλλωστε με τι μάτια ν’ αντίκριζα τους δικούς μου; Δειλό και ανίκανο θα με αποκαλούσαν, θα μου έμενε η ρετσινιά  πως τους ντρόπιασα, δεν θα με χωρούσε ο τόπος πια... Λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι..., δεν έπρεπε να το κάνω...

Μάτι αδάκρυτο δεν έμεινε μέσα στην Αίθουσα... Όταν  τελείωσε, αυθόρμητα όλοι, ναι κι εμείς, ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα... Θυμάμαι να γράφω ΔΕΝ είναι φονιάς, άλλοι του όπλισαν το χέρι, εκείνοι έπρεπε να δικάζονται σήμερα, όχι αυτός.

Δε δικάστηκε πολλά χρόνια, υποχρεώθηκε από το Δικαστήριο η οικογένεια του όμως να εγκαταλείψει το νησί και να μην επιστρέψουν ποτέ πίσω, ώστε να δοθεί ένα τέλος σε αυτή τη βεντέτα και να μη χάνονται πλέον έτσι άδικα νέα παιδιά!

Θυμάμαι, το τελευταίο που έγραψα σε κείνο το χρονικό / ημερολόγιο ήταν :

Δύο τα θύματα, όχι ένα!

Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια και πολλές ώρες... αυτοανάλυσης(!), ψάχνοντας στα έγκατα της ψυχής μου να βρω, γιατί τόση αντιπάθεια για Νομική Διερμηνεία... Ήταν εκείνη η τραυματική εμπειρία στα νεανικά μου χρόνια που, προφανώς, δεν ξεπέρασα ποτέ!

Με την αγάπη μου πάντα σε όλους,

δ.μ.τ.

Αχ, χελιδόνι μου...

Ένα πυροβολημένο χελιδόνι, μια κάποια παράπλευρη απώλεια από τα πυρά των Κυνηγών της περιοχής μας! Περισσότερα σχόλια δεν χρειάζονται...

[Φωτό: π. Π. Κ., Πρωτομαγιά 2012]

Η ζωγραφιά του 6χρονου Παναγή

Χθες, αργά το βράδυ, μιλούσα μέσω Skype, με τον φίλο εκδότη Διονύση Ποταμίτη. Καθ' όλη την διάρκεια του ιντερνετόφωνου, ο εξάχρονος γιος του, ο Παναγής, θέλησε να εικονογραφήσει, ανακαλώντας φανταστικά τον συνομιλητή του πατέρα του, πάνω στα χαρτιά του, όπου -ως παιδί- αποτυπώνει με χρώματα και αγάπη την αθωότητά του! Είναι το έργο,που λάβαμε ήδη και δημοσιοποιούμε! Όταν ρωτήθηκε τι απεικονίζει, "είναι" είπε "ο παπούλης που μοιράζει αντίδωρο και γλυκά στους ανθρώπους που ήρθαν στη Λειτουργία"!!!
Αθώε μου, Παναγή, "κράτει ό έχεις"!

π. Π. Κ.

Πρωτομαγιά νυχθημερόν

Μικρές σκέψεις, φωτογραφίες και βίντεο: π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Χαρά και Χάρη Θεού το πολυανθίζον ολοένα φυσικό περιβάλλον μας!  Πρωτομαγιά σήμερα και δεν χρειαζόταν να πάμε μακριά. Απλώς, πήραμε τους δρόμους τού μικρού τόπου μας, φωτοαποτυπώνοντας στιγμές που περνούν, σκορπιούνται και χάνονται, ανεκμετάλλευτες συχνά! 

Φίλοι μου, είναι ανάγκη να ξαναβρούμε κατάλληλη όραση, αρμόδιο βλέμμα για τα πράγματα, ώστε να δυνηθούμε να εισπράξουμε τον λόγο των όντων, ο οποίος -με την παραχώρηση τ' Ουρανού- περιπολεί τριγύρω μας εν κρυπτώ! "Ποίησιν δε χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα", σύμφωνα με τον σοφό ποιητή και προφήτη!

Προβολή μιας σπουδαίας ταινίας του ρωσικού κινηματογράφου: Поп (Ο Ιερέας)

Απόψε το ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ έχει προβολή ταινίας. Πρόκειται για την ρωσική ταινία Поп (Ο Ιερέας), του σκηνοθέτη Vladimir Khotinenko, παραγωγής 2009. Είναι στηριγμένη σε πραγματικά γεγονότα, που διαδραματίζονται στην εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πραγματεύεται τα ακραία διλήμματα, τα οποία βιώνει ένας Ορθόδοξος Ιερέας μεταξύ της σοβιετικής καταπίεσης και της γερμανικής κατοχής. Αξίζει τον κόπο να την δούμε. Έχουμε πολλά θετικά να προσλάβουμε!

Φυτοφάρμακα = Θάνατος

   Φωτογραφίζει και σχολιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας   

Κάθε χρόνο, τέτοιο καιρό, οπότε πανεύοσμη η Άνοιξη βρίσκεται "στην πιο γλυκιά της ώρα", κατά τον ποιητικό οίστρο του Σολωμού, κάποιοι ξανά και ξανά διοχετεύουν θάνατο στο φυσικό περιβάλλον μας, δια των φυτοφαρμάκων και ζιζανιοκτόνων, τα οποία μεταχειρίζονται, για να καταπολεμήσουν τ' αγριόχορτα, τα οποία, μπορεί να είναι ένας "μπελάς" για τους αγρότες, αλλά συνιστούν την έσχατη ομορφιά της ζωής μας, καθόσον δεν την έχει αλλοτριώσει ολότελα το τσιμέντο των πόλεων και το άγχος που εκπέμπει σε όσους αυτό περισφίγγει.

Στον μικρό τόπο μας, αυτό τον καιρό, ο θάνατος ξαναβγήκε παγανιά και ήδη δηλητηριάζει το φυσικό περιβάλλον μας... Κάποιοι -όχι λίγοι, δυστυχώς- απερίσκεπτοι συντοπίτες μας ραντίζουν τα αθώα χόρτα των αγρών, των λιοστασιών και των αυλών τους με την... εύκολη λύση τής καταπολέμησής τους, δηλαδή με τα επικίνδυνα για το περιβάλλον χορτοκτόνα, όπως διαπιστώνετε στην 1η φωτό. Μα δεν ευαισθητοποιούνται να διαβάσουν την σαφέστατη επισήμανση: "Ερεθιστικό" και "Επικίνδυνο για το περιβάλλον"!!! Βέβαια, αυτές οι προειδοποιητικές φράσεις (τις οποίες μάλλον είναι υποχρεωμένοι να θέτουν στο δοχείο οι παρασκευαστές του αργού αυτού θανάσιμου υγρού), αποτελούν ξεκάθαρη υποκρισία, εάν δούμε λίγο πιο πάνω ότι έχουν ήδη λάβει την σχετική έγκριση από την αρμόδια αρχή για την ευρεία και απρόσκοπτη κυκλοφορία του, μεταθέτοντας την απόλυτη ευθύνη στον χρήστη, ο οποίος -ούτως ή άλλως- δεν διακρίνεται για την ευαισθησία του!!! Οποία πλάνη!!!... [δείτε την 2η φωτό].

Έτσι, σε ελάχιστες μέρες μετά, ο ραντισμένος με θάνατο χώρος έχει αποκτήσει την αίσθηση πένθους και... πτωμαΐνης, όπως στις φωτογραφίες 3 και 4, που έχουμε αποτυπώσει ανωτέρω. Από τη μια πλευρά, είναι εμφανής η χαριέστατη δόξα της νέας πρασινάδας και της ωραιότητας μιας αναγεννώμενης φύσης, ενώ από την άλλη πλευρά προξενεί θλίψη η τεχνητή ξεραΐλα και η απόλυτη αποκαρδίωση... 

Εννοείται, ουδείς είναι ασφαλής με την τακτική των συντοπιτών μας. Επηρεάζονται τα πάντα, μέσω του αέρα, του ελαιοστασίου, των ζώων που βόσκουν, της διατροφικής αλυσίδας εν γένει. Είναι πανθομολούμενο πια, σύμφωνα με τους ειδικούς, ότι αυξημένα ποσοστά καρκίνου παρατηρούνται μεταξύ των αγροτών, εξαιτίας της χρήσης των φυτοφαρμάκων (εντομοκτόνων, μυκητοκτόνων, ζιζανιοκτόνων, οργανοφωσφορικών και οργανοχλωριωμένων). 

Είναι ανάγκη να σκεφτούμε την θέση των παιδιών μέσα σε όλο αυτό το κομφούζιο, που διεκτραγωδούμε. Άλλωστε, σύμφωνα την Δρ Θεοδώτα Λιακοπούλου-Τσιτσιπή, "* Τα βρέφη και τα παιδιά είναι πιο ευπαθή στα φυτοφάρμακα επειδή βρίσκονται σε ένα στάδιο ανάπτυξης με κρίσιμες περιόδους, μη καλά αναπτυγμένους μηχανισμούς άμυνας και υπόκεινται σε αυξημένη έκθεση. * Έκθεση σε χαμηλά επίπεδα φυτοφαρμάκων κάτω από τα MRL μπορεί να προκαλέσει βλάβη σε βρέφη και παιδιά. Τα νέα επιστημονικά δεδομένα επιβάλλουν περιοδικά αναθεώρηση των επιπέδων. * Απαιτούνται περαιτέρω μελέτες για την επίδραση μεταβολιτών των φυτοφαρμάκων στα πρώτα στάδια ανάπτυξης των παιδιών, στη συνδυασμένη δράση τους και στα αθροιστικά αποτελέσματά τους. * Τα αγροτικά προϊόντα με τον σύγχρονο τρόπο παραγωγής τους είναι επιβαρυμένα με υπολείμματα φυτοφαρμάκων και υπάρχουν δεδομένα και ενδείξεις ότι είναι επιζήμια στην υγεία του ανθρώπου. Οι επιπτώσεις στην υγεία των παιδιών είναι μεγαλύτερες από αυτή των ενηλίκων. Η εφαρμογή σύγχρονης κοινοτικής νομοθεσίας για τα υπολείμματα, η προώθηση αποτελεσματικών μηχανισμών ελέγχου των προϊόντων για την ύπαρξη υπολειμμάτων και η προώθηση πιστοποιημένων συστημάτων ολοκληρωμένης παραγωγής και βιολογικής γεωργίας θα συμβάλουν στην παραγωγή ποιοτικών και περισσότερο ασφαλών γεωργικών προϊόντων". [Ολοκληρωμένες τις σκέψεις τής Δρ Λιακοπούλου-Τσιτσιπή, "Φυτοφάρμακα και παιδική υγεία", διαβάστε στον ιστότοπο ιατροnet, εδώ]. 

Ποιος τα σκέπτεται όλα τα ανωτέρω; Ποιος ευαισθητοποιείται στις σύγχρονες κοινωνίες; Δυστυχώς, ελάχιστοι... Εμείς, από την θέση αυτήν, αλλά και από τον άμβωνα, εφιστούμε την προσοχή έναντι του κινδύνου. Ας προσέξουμε πολύ περισσότερο, καταγγέλλοντας όπου δει την αποκρουστική αυτή τακτική! Επειδή ο Θάνατος δεν είναι άμεσος, αλλά δρα είτε μεσοπρόθεσμα, είτε μακροπρόθεσμα, μάς ξεγελά και τού ενδίδουμε αβασάνιστα... Όμως ΔΡΑ και μάς επηρεάζει όλους, όχι μονάχα τους αυτόχειρες...

Ο Καθαγιασμός Αγίου Μύρου (Φανάρι, Μεγάλη Πέμπτη 2012)

Το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης 2012 ολοκληρώθηκε ο Καθαγιασμός Αγίου Μύρου στο Φανάρι, τρίτη φορά επί της Πατριαρχίας Βαρθολομαίου. Όλα πραγματοποιήθηκαν κατά τάξιν! Παρέστησαν, πλαισιώνοντας τον Πρώτο της Ορθοδοξίας, οι Συνοδικοί Αρχιερείς και εκπρόσωποι πολλών Ορθοδόξων Εκκλησιών.Πρόκειται για ένα ιστορικής σημασίας γεγονός, το οποίο τονίζει την Ενότητα των κατά τόπους Εκκλησιών με το ιερό Κέντρο. 

Είμαστε στην ευχάριστη θέση να δημοσιεύουμε, τα λειτουργικά / λατρευτικά δρώμενα της εφετινής Μεγάλης Πέμπτης εν Φαναρίω, μεταξύ των οποίων ο εν λόγω Καθαγιασμός. Μεταδόθηκε παγκόσμια μέσω του τηλεοπτικού διαύλου της ΕΤ3. 

 

Οι εισαγωγικές φωτογραφίες είναι του Νικολάου Μαγγίνα.

Ευκαιρίας δοθείσης, προτείνουμε ν' αναγνώσετε ένα ιστορικό κείμενο - επιστημονική ανακοίνωση του Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτη Καποδίστρια, με τίτλο: "ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ ΣΤΑ ΙΟΝΙΑ ΝΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ (ΑΝΕΚΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ)", δημοσιευμένη διαδικτυακώς στην Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Παραθέματα λόγου, εδώ.

Λιτανεύοντας την Χρυσοπηγή στο προάστιο του Μπόχαλη Ζακύνθου

    Σήμερα, περί τις 11 το πρωί    

Ανάλογο αφιέρωμα στην κοσμαγάπητη λιτανεία της Χρυσοπηγής (ήτοι, της Ζωοδόχου Πηγής), δείτε επίσης στον ίσκιο του Ήσκιου, εδώ.
Ένα φρέσκο ποίημα για την Παναγία αυτήν στού Μπόχαλη και το πανηγύρι της, διαβάστε εδώ.