Σχολιάζει ο π. ΙΑΣΩΝ ΚΕΣΕΝ
Ήτανε, λέει, στις Καρυές, στ' Αγιονόρος, ένας μοναχός αλκοολικός. Κάθε μέρα έπινε, καθόταν έξω απ' το κελί, έλεγε ό,τι στο μυαλό τού κατέβαινε κι οι προσκυνητές που περνούσαν από 'κει σκανδαλίζονταν σφόδρα: "Μα πώς μπορεί αυτός να 'ναι μοναχός και να 'ναι και μπεκρής συνάμα"; Κι όλοι έφευγαν από κει, γεμάτοι λογισμούς και σκέψεις οχληρές για τον μοναχό που 'χε παραστρατήσει. Όταν κοιμήθηκε ο αδελφός, πήγαν τότε αρκετοί και με χαρά περισσή να το πουν στον άγιο Παΐσιο που 'μενε κι αυτός 'κει κοντά στις Καρυές και γνώριζε το νταβαντούρι.
"Γέροντα, γέροντα, κοιμήθηκεν ο μπεκρής καλόγερος" του είπαν... Ο Γέροντας τούς κοίταξε κι απάντησεν ευθύς "αα, γι' αυτό είδα τις ταξιαρχίες των αγγέλων να παραλαμβάνουν την ψυχή του"; Εκείνοι όμως νόμισαν ότι ο γέροντας δεν κατάλαβε για ποιον μοναχό του μιλούσαν και προσπαθούσαν να του εξηγήσουν. "Κατάλαβα πολύ καλά ποιον απ' τους καλογέρους εννοείτε, απάντησε ο γέροντας, ακούστε τώρα να σας πω τι σημαίνει ν' αγωνίζεται κανείς και πως χαρίτωσεν ο Θεός τον φασαριόζο εκείνο μοναχό με κοίμηση οσιακή και θέα παραδείσου:
...αυτός ο μακάριος ήτανε από την Μ. Ασία. Τα χρόνια 'κείνα πριν την καταστροφή έμπαιναν οι Τούρκοι στα σπίτια και έκλεβαν των ανθρώπων τα παιδιά. Έτσι, οι γονείς του τον έπαιρναν από μικρό μαζί τους στα χωράφια. Μωρό σαν ήταν όμως κι έκλαιγε, για να κάθεται ήσυχος και να μην κάνει φασαρία, του έβαζαν λίγο ρακί στο γάλα. Ρακί στο ρακί, χρόνο με τον χρόνο, εγίνηκεν αλκοολικός. Δεν εμπόρεσε ποτέ ν' απαλλαγεί απ' αυτό το πάθος. Οικογένεια δε μπόρεσε να κάνει. Έτσι, ήρθε στ' Άγιονόρος. Έτσι, ντύθηκε καλόγερος κι ασκήθηκε στην υπακοή δίπλα στον γέροντά του. Ο γέροντάς του τού έβαλε κανόνα και του είπε 'απ' τα τόσα ποτήρια κρασί που πίνεις να πίνεις ένα λιγότερο και θα σε σκεπάσει η Παναγία'. Ένα λιγότερο από δω, ένα λιγότερο από 'κει, έφτασε να πίνει τέσσερα ποτηράκια την ημέρα που κι αυτά του χαλούσαν την εικόνα και του τάραζαν τα λογικά. Έκανε όμως υπακοή, έκανε αγώνα κι ο Θεός τελικά τον ετίμησε με τις χαρές του Παραδείσου"!
Ο αγώνας του καθενός είναι ξεχωριστός. Διαφορετικό σταυρό κουβαλάμε. Μην κρίνουμε με τα δικά μας μέτρα. Μην κρίνουμε καθόλου... Γίνεται; Ξέρει ο Θεός, ξέρει του καθενός τον αγώνα. Γι' αυτό, τσιμουδιά. Ο καθένας τον σταυρό του κι ας λέμε στον Θεό δόξα.
[Την ιστορία την μεταφέρω όπως την θυμάμαι από κάποιον που μου την διηγήθηκε]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου