Αποβλέποντας σε ουράνιους θησαυρούς

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής της Τυρινής 

10 Μαρτίου 2019 

(Ματθ. στ΄ 14-21 )

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Ο πόθος για απόκτηση αγαθών υπήρξε εξ αρχής παντοτινός και έμφυτος στο ανθρώπινο γένος. Πολλές φορές, όμως, ο άνθρωπος μοιάζει να θαμπώνεται από την πολυτέλεια και την λάμψη του χρυσού και φθονεί αυτούς που τον κατέχουν. Όμως, αλίμονο, αν αυτά τα υλικά και φθαρτά αγαθά αποτελέσουν τον μοναδικό σκοπό και προορισμό της ζωής του.

Βέβαια κάθε άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να εργάζεται σκληρά και έντιμα για να κερδίσει τα προς το ζην και έτσι να συντηρεί την οικογένειά του. Πολλές φορές τυγχάνει, με την σκληρή και έντιμη εργασία του, να αποκτήσει κάτι περισσότερο από τους άλλους. Έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα στα ιερά κείμενα, όπως στην περίπτωση του πλούσιου αλλά ευσεβούς και φιλάνθρωπου Πατριάρχη Αβραάμ, στην Παλαιά Διαθήκη.

Κανένας, όμως, ποτέ δεν κατηγόρησε τον πιστό και ιερό αυτόν άνδρα για αισχροκέρδεια και αδικία, αλλά ούτε για φιλαργυρία και σκληρότητα. Και τούτο διότι η φλογερή ευσέβειά του προς τον Θεό υπήρξε πολύ μεγαλύτερη από τα επίγεια πλούτη του, τα οποία, θεωρώντας τον εαυτό του ως απλό διαχειριστή, τα διέθετε αφειδώς για την ανακούφιση των συνανθρώπων του.

Το δικό του παράδειγμα, όπως και άλλων πολλών ιερών προσώπων, καλείται να μιμηθεί ο καθένας από εμάς. Διαφορετικά, αν κρατήσει, εγωιστικά και ζηλότυπα,  τα υλικά αγαθά για τον εαυτό του, η ψυχική και σωματική καταστροφή του θα είναι φοβερή και αναπόφευκτη. Στο σημείο αυτό, ας θυμηθούμε τις παραβολές του Κυρίου, τις αναφερόμενες σε σκληρούς, φιλάργυρους και ατομιστές πλουσίους, όπως για παράδειγμα τον πλούσιο στην παραβολή με τον φτωχό Λάζαρο ή τον άφρονα πλούσιο, καθώς και την περιγραφή του οικτρού τέλους τους.

Ο πλούτος είναι ματαιότητα και απάτη, ενώ η διαρκής κενή περιεχομένου μέριμνα γι’ αυτόν αποτελεί αγκάθι της ψυχής, αλλά πολλές φορές και του σώματος. Ο φιλάργυρος διαρκώς αγωνιά, χάνει την όρεξη, τον ύπνο, την υγεία του, γίνεται κακός, άδικος και νευρικός. Γνωρίζει καλά -όσο κι αν δεν θέλει να το σκέφτεται- ότι οι θησαυροί του είναι προσωρινοί διότι υπόκεινται στον ανίκητο νόμο της φθοράς, της καταστροφής, της κοινωνικής αναστάτωσης και της κλοπής. Αλλά ακόμη κι αν στο τέλος καταφέρει να κρατήσει κάποιους από τους θησαυρούς του, το τέλος της ζωής του είναι αναπόφευκτο, όπως και των άλλων ανθρώπων.

Ας θησαυρίζει ο καθένας από εμάς, λοιπόν, θησαυρούς στον ουρανό! Δηλαδή, ας επιδιώκει τους πνευματικούς άφθαρτους θησαυρούς της Βασιλείας του Θεού, δια της πίστεως, της αγάπης και της φιλανθρωπίας, συγχωρώντας τα παραπτώματα των συνανθρώπων του (όπως ο ίδιος ο Θεός έπραξε), αποφεύγοντας μάλιστα την κενή θρησκοληψία, την υποκρισία και την επίδειξη, οι οποίες είναι χαρακτηριστικά διαβολικά. Γένοιτο!