e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2019

Γ΄ Χαιρετισμοί 2019 στον Ναό της Φανερωμένης πόλεως Ζακύνθου, με τον Μητροπολίτη Αξώμης


Δειλινό Παρασκευής, 29ης Μαρτίου 2019, στον Ναό της Φανερωμένης πόλεως Ζακύνθου, για τους Γ΄ Χαιρετισμούς, χοροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Αξώμης κ. Δανιήλ και ψαλλούσης της Χορωδίας του Ναού. Μετά την απόδοση από τον ίδιο της γ΄ στάσεως των Χαιρετισμών προσφέρθηκαν δώρα από τα στελέχη της Ενορίας, δεδομένου ότι ο Μητροπολίτης εφημέρευσε στον εν λόγω Ναό επί σειρά ετών και έως της αναχωρήσεώς του στο πατριαρχείο Αλεξανδρείας.
[Φωτογραφίες: Γιώργος Χρυσικόπουλος]




































Γ΄ Χαιρετισμοί 2019 στον Ναό της Παναγούλας εν Βανάτω Ζακύνθου


Δειλινό Παρασκευής Γ΄ των Νηστειών, 29ης Μαρτίου 2019, στον Ναό της Παναγούλας Μπανάτου, για την Ακολουθία των Γ΄ Χαιρετισμών. Την γ΄ στάση απέδωσε ο Εφημέριος π. Παναγιώτης Καποδίστριας, ενώ έψαλαν οι κ.κ. Χρυσοβαλάντης Δρογγίτης, Σταμάτιος Ζούλας και Σπυρίδων Σαρατσένος. Τον θείο λόγο, με θέμα θεομητορικό, ανέπτυξε ο κ. Ζούλας, Μάστερ Θεολογίας.
[Φωτογραφίες: Ελευθέριος Τιμ. Στραβοπόδης]
































Ο Αυστραλίας Στυλιανός, εκκλησιαστικός ανήρ πρώτου μεγέθους

Άρθρο του Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου κ. Ανδρέα

Εν χώρα αχωρήτου:

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κυρός Στυλιανός, ο ιεράρχης, ο θεολόγος, ο ποιμήν, ο ποιητής, ο διανοούμενος, ο στοχαστής, εξήλθε εκ των επιγείων, ορατών και αισθητών εις τα ουράνια, τα αόρατα και τα νοητά. Εισέρχεται εις την θριαμβεύουσα Εκκλησία, όπου «θρόνοι, κυριότητες, αρχές, εξουσίες και δυνάμεις» λειτουργούν απαθώς εν πνεύματι, αντιθέτως προς την καθ΄ ημάς επίγεια καταταλαιπώρηση δι' ίδιον, κατά κανόνα, επίγειο κέρδος και σκοπό, συγχωρούμενοι όμως από τον Θεό, συνδοξολογούντων των αγγελικών ταγμάτων, επειδή, δια το δερμάτινον του χιτώνα μας, προτάσσουμε τα καθ΄ ημάς του εγώ μας, έναντι των άλλων, εν πνεύματι αγίω, καταστάσεων.
      Ζει ο Στυλιανός εν τω επισκοπικώ του ωμοφορίω, εν ετέρα καταστάσει, πνευματική και γεύεται τη συνέχεια του ποτηρίου της ζωής, όπως θα συμβεί με όλους μας. Η διαφορά έγκειται στον χώρο της γεύσεως, εν μέσω της ατελευτήτου χαράς του ανεσπέρου φωτός του Χριστού ή μέσα στη θλίψη,  στο σκότος, στην τραγικότητα, των εκ του κόσμου τούτου δαιμονικών επιρροών του πονηρού. Έμπροσθεν τούτου του ποτηρίου της νυν και της άλλης ζωής καταλύονται πάσης φύσεως δικαιώματα, συνταγματικές αναθεωρήσεις, και κάθε άλλη μορφή ηθοπλαστικής θεωρίας για σύνθεση, συγκρότηση και τοποθέτηση εις τούτον τον κόσμο της αναστάσιμης φθοράς.
Ο Στυλιανός με σεβασμό και τιμή στο άρρητο του Θείου μυστηρίου, με εγνωσμένη την δοκιμασμένη παρορμητικότητά του, δεν μας ομολόγησε ποτέ στις διδακτορικές του διατριβές, στην υφηγεσία του, στις μελέτες του, στις ποιητικές συλλογές, αν του αποκαλύφθηκε ο Χριστός ή αν συναντήθηκε με τον Νυμφίο της Εκκλησίας. Γι΄ αυτό η Υπεραγία Θεοτόκος, η ανύμφευτος του κόσμου νύμφη, αναπαυμένη στη λαλούσα σιγή του, τον κάλεσε κοντά της και υποδέχθηκε την ανυπόκριτη ψυχή του, την ημέρα του εκ Πνεύματος Αγίου Ευαγγελισμού Της.

Προσωπικότητα και πορεία:

Ο Αυστραλίας Στυλιανός, ο από Μιλητουπόλεως, με ενθουσιασμό, ειλικρίνεια, θάρρος και πείσμα διακόνησε τη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, ως περίλαμπρος και διαπρεπής Ιεράρχης του. Από το Άδελε Ρεθύμνου, όπου γεννήθηκε το 1935, έως τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, όπου θα λάβει το ένα από τα δύο δεκάρια που έβαλε στην ακαδημαϊκή του πορεία, ο τότε διάκονος καθηγητής Χρυσόστομος Κωνσταντινίδης. 
      Στη Χάλκη συνδέθηκε με τον Σχολάρχη και Γέροντά του Ικονίου Ιάκωβο, που τον χειροτόνησε, το 1957, διάκονο. Η τιμή και ο σεβασμός προς τον Γέροντά του υπήρξε μνημειώδης. Κάθε μέρα έκανε το σταυρό του, φιλούσε τεμάχιο λειψάνου του, που είχε στο γραφείο του, και άρχιζε την εργασία του. Ο προηγούμενος Βασίλειος Ιβηρίτης, ο οποίος παρίσταται στην εξόδιο ακολουθία του, ήταν φίλος και αδελφός του, πολλάκις δε εφησύχαζε εις την Ιβήρων.  
     Ο Ρεθύμνης Αθανάσιος τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Ακολούθησαν οι σπουδές στην Γερμανία. Στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης δίδαξε ως υφηγητής και στην Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή των Βλατάδων διετέλεσε ηγούμενος. Ως επευλογία της δημιουργικής και σπουδαίας αυτής τροχιάς, στα 1970 εκλέγεται από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Μητροπολίτης Μιλητουπόλεως και χειροτονείται στις 6 Δεκεμβρίου επίσκοπος στο ναό της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, από τους Σάρδεων Μάξιμο, Ροδοπόλεως Ιερώνυμο, Σταυρουπόλεως Μάξιμο και Μαρεώτιδος (εν συνεχεία Ζηνουπόλεως) Αρίσταρχο.
Ο αυθεντικός, ο ανυπόκριτος, ο αφτιασίδωτος αυτός άνθρωπος, με τις παρορμητικότητές του, που κάποτε μάλιστα προσλάμβαναν ακραίες εκφράσεις, δεν σχεδίαζε επί χάρτου, ούτε μεθόδευε παρασκηνιακά, την εξουθένωση και καταρράκωση ανθρώπων, πολύ δε περισσότερο αρχιερέων. Απεχθανόταν, το δαιμονικό σκότος, τις οργανωμένες διαπλοκές, τα ψευτοδιλήμματα των σκοπιμοτήτων. Με ένα πρωτόγονο κρητικό παρορμητισμό εξέφραζε τα πάθη του απαθώς, κατά το μικρό παιδί που εμφατικά και ανυπόκριτα του παίρνουν το παιχνίδι ή το διεκδικεί, αλλά δεν του το δίνουν. Δεν είναι διόλου τυχαίο, αλλά επιβεβαιωτικό των παραπάνω, ότι μια σειρά ανθρώπων με τους οποίους είχε διακόψει την επικοινωνία, χωρίς να γνωρίζουμε το γιατί, συνομιλούμε από τη Δευτέρα για τον Αυστραλίας Στυλιανό με σεβασμό και θαυμασμό και μάλιστα γράφομε κείμενα στη μνήμη του, με γλώσσα  εκτίμησης, αγάπης και αγαθών αναμνήσεων, δια το ανυπόκριτο, το αυθεντικό, ακόμα και των πιο ακραίων εκρήξεων του.
     Το 1975 το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τον εξέλεξε Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας. Παρέλαβε την ορθόδοξη Εκκλησία στη πέμπτη ήπειρο άκρως εμπερίστατη, την πηδαλιούχησε, την  οργάνωσε και τη συγκρότησε  με υποδειγματικό τρόπο. Ίδρυσε και λειτουργεί ως τις μέρες μας η Θεολογική Σχολή στην Αυστραλία, εξυπηρετώντας τις ανάγκες επάνδρωσης της τοπικής Εκκλησίας, με γηγενή εκκλησιαστικά στελέχη. Αφύπνισε τον Ελληνισμό της Ωκεανίας, τον συνέδεσε με τον εθνικό κορμό και τον δραστηριοποίησε στην ανάδειξη και προβολή των εθνικών μας ζητημάτων.

Το ενδιαφέρον του για την Μητρόπολη Κυδωνίας στα Χανιά της Κρήτης:

Αυθόρμητος, τίμιος, ευθυτενής με τη συνείδησή του, ο Αυστραλίας Στυλιανός, δεν έκρυψε την επιθυμία του να εκλεγεί αρχιερέας στα Χανιά. Οι δύο τροποποιήσεις που έγιναν στον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Κρήτης το 1974 (Ν.Δ. 77/1974), με τη σύμφωνη γνώμη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της Ελληνικής Πολιτείας και του Αρχιεπισκόπου Κρήτης Ευγενίου, στόχευαν στην εκλογή του τότε Μιλητουπόλεως, στη Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου. Γι΄ αυτό και οι νομοθετικές ρυθμίσεις τον κατέστησε αυτοδικαίως εκλόγιμο στην Εκκλησία της Κρήτης, χωρίς εγγραφή στον κατάλογο. Την περίοδο εκείνη χήρευαν τρεις Μητροπόλεις. Η Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης περιορίζεται  με τον ίδιο νόμο να εκλέγει αρχιερείς μόνο όταν χηρεύει μία επαρχία, όπως ορίζεται στη Σύμβαση Εκκλησίας Κρήτης - Κρητικής Πολιτείας του 1900, την οποία επικαλείται ο Κρήτης Ευγένιος στο λόγο του κατά την επίσκεψη του Πατριάρχη Αθηναγόρα στην Κρήτη το 1963. Τα συμφωνηθέντα μεταξύ τριμελούς Πατριαρχικής Εξαρχίας (Σταυρουπόλεως Μαξίμου, Ειρηνουπόλεως Συμεώνος και Κολωνίας Γαβριήλ) και Κρήτης Ευγενίου για την εκλογή του Στυλιανού στα Χανιά ανετράπησαν με παρέμβαση δύο αρχιερέων, του Πέτρας Δημητρίου και του Ιεροσητείας Φιλοθέου, με τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο τον Βλάσιο Φειδά, καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Αθηνών. Εξελέγησαν Κυδωνίας ο νυν Κρήτης Ειρηναίος, Κισάμου ο μετέπειτα Γορτύνης Κύριλλος και Λάμπης ο μετέπειτα Ρεθύμνης Θεόδωρος.
Το Ν.Δ. 77/1975 κατά το πρώτο σκέλος του εφαρμόστηκε αργότερα στις μεταθέσεις των Κυρίλλου και Θεοδώρου. Σύμφωνα με γνωμάτευση των καθηγητών Φειδά και Τρωϊάνου, οι δύο αρχιερείς είχαν δικαίωμα να είναι υποψήφιοι για μετάθεση ως ιεράρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο αείμνηστος, τότε Μιλητουπόλεως Στυλιανός, καθ΄ όλη τη διάρκεια των διαβουλεύσεων και ζυμώσεων για τις αρχιερατικές εκλογές, φέρθηκε με άψογη ανδροπρέπεια στους συνυποψηφίους του αρχιμανδρίτες Κύριλλο και Θεόδωρο, ιδιαιτέρως δε στον αρχιμανδρίτη Ειρηναίο Αθανασιάδη. Σεβάστηκε τον εκκλησιαστικό κόπο και τον ιδρώτα τους, ιδιαιτέρως στην Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης στα Χανιά, όπου ήταν Σχολάρχης τότε ο Ειρηναίος, με τον οποίο όχι μόνο τίμια και ανυπόκριτα συνομιλούσε τις ημέρες εκείνες, αλλά τον βοηθούσε και του συμπαρίστατο για την απρόσκοπτη λειτουργία της Σχολής Χανίων.
Ο ευαίσθητος, ο αυθεντικός και ρωμαλέος Στυλιανός, ο αρχιερέας αυτός της ανυπόκριτης πορείας που πάντοτε φωτίζει η χάρη του Χριστού, φοβόταν τον Θεό, σεβόταν τον άνθρωπο, ίστατο δε με δέος στο μυστήριο των πνευματικών νόμων, που καθίστανται ελεήμονες ή ανελέητοι, κατά την περίστασιν.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο Ελληνισμός, η Αυστραλία, ο χριστιανικός κόσμος, η Κρήτη εξοδιάζουμε σήμερα εκκλησιαστικό άνδρα πρώτου μεγέθους, που δεν είχε σχέση με το μέσον και τη μεσότητα, το δήθεν και το φαίνεσθαι. Προσωπικότητα μοναδική και ξεχωριστή. Ήταν αυθόρμητος και ειλικρινής. Γι΄ αυτό αποκάλυπτε τους λογισμούς και εξέφραζε τα κυμαινόμενα, σε ακραίες πολλάκις καταστάσεις, συναισθήματά του με πρόσωπα και γεγονότα.  Θα μπορούσε να μεσουρανούσε και να διέπρεπε σε στερεώματα άλλων χωρών. Υπήρξε όμως από τους «ωρισμένους υπό της ανεξιχνιάστου δυνάμεως» να καταστεί θύτης και αρχιθύτης της Εκκλησίας του Τριαδικού Θεού, την οποία διακόνησε θυσιαστικά εξ  όλης της ψυχής, της καρδίας και της διανοίας αυτού, με τα σπουδαία θεολογικά συγγράμματά του, τις μελέτες του, τα ποιήματά του, τις παρεμβάσεις του στο δημόσιο βίο, αλλά πάνω απ' όλα με τη νέα πνοή, πορεία και δυναμική που εμφύσησε εις την λαχούσα αυτού επαρχία, την πέμπτη ήπειρο, την Αυστραλία.
    

"Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει αφήσει την σφραγίδα του στην ιστορία του πνευματικού πολιτισμού της ανθρωπότητος και παραμένει φωτεινός φάρος και ελπίδα για το μέλλον"

Ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχου στον Ι. Ναό Παναγίας Βλαχερνών


Φωτογραφίες: Νίκος Μαγγίνας / Οικουμενικό Πατριαρχείο

Στον κατάμεστο από προσκυνητές Ιερό Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών χοροστάτησε, σύμφωνα με παλαιό έθιμο, σήμερα, 29 Μαρτίου, κατά την Ι.Ακολουθία της Γ’ Στάσεως των Χαιρετισμών, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Τον θείο λόγο κήρυξε ο Διάκονος Παΐσιος Κοκκινάκης, Διευθυντής του Ιδιαιτέρου Πατριαρχικού Γραφείου, ο οποίος, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι «η περίοδος αυτή την οποίαν διανύουμε είναι περίοδος μεγάλου και δύσκολου πνευματικού αγώνος και δια να τον φέρουμε εις πέρας έχομεν ασφαλώς την ανάγκην των πρεσβειών της Πανάγνου Μητέρας μας».

Εκκλησιάστηκαν o Επίσκοπος Ερυθρών Κύριλλος, ο Καθηγούμενος της Ι.Μ.Εσφιγμένου Αγίου Όρους, Αρχιμ.Βαρθολομαίος, η Πρόξενος της Ελλάδος στην Πόλη, κυρία Δανάη Βασιλάκη, Άρχοντες Οφφικιάλιοι, και πιστοί από την Πόλη και το εξωτερικό.

Αμέσως μετά, σε ομιλία του στην Κοινοτική Αίθουσα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναφέρθηκε στη σημερινή τέλεση της Ακολουθίας των Χαιρετισμών στον ιστορικό Ναό της Παναγίας και το Αγίασμα των Βλαχερνών, στον τόπο όπου για πρώτη φορά εψάλη ο Ακάθιστος Ύμνος.

«Ο Ακάθιστος Ύμνος, το έξοχον αυτό μνημείον πίστεως, θεολογίας, ποιητικής εμπνεύσεως και εκφραστικής τέχνης, είναι αρρήκτως συνδεδεμένος με αυτόν εδώ τον ιερόν τόπον. Γνωρίζετε, ότι το έτος 626 απετράπη η άλωσις της Πόλεως υπό των Αβάρων, με την βοήθειαν της Θεοτόκου, όταν ο Πατριάρχης Σέργιος περιέφερε την εικόνα της Παναγίας Βλαχερνίτισσας εις τας επάλξεις κατά μήκος του τείχους. Με αφορμήν αυτό το θαυμαστόν γεγονός συνετέθη ο Ακάθιστος Ύμνος, ο οποίος εψάλη διά πρώτην φοράν εντός του ναού των Βλαχερνών».

Ο Παναγιώτατος αναφέρθηκε στην ιστορία του αρχικού Ναού, ο οποίος καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1434, και στα ιερά λείψανα που φυλάσσονταν σε αυτόν, καθώς και στα παρακείμενα Ανάκτορα των Βλαχερνών, το Νέον Παλάτιον, που υψώνονταν επί του έκτου Λόφου της Βασιλεύουσας. Στα μέσα του 19ου αιώνα η συντεχνία των Γουναράδων αγόρασε το διασωθέν Αγίασμα και ανήγειρε τον σημερινό μικρό Ναό, ο οποίος κατά τα γεγονότα του 1955 υπέστη μεγάλες καταστροφές, για να επισκευασθεί το 1960.

«Η πορεία της Εκκλησίας εν τω κόσμω ποτέ δεν υπήρξεν «ειδυλλιακή», διότι ποτέ δεν ήταν εξωιστορική, άσαρκη και εξωπραγματική. Ο λαός του Θεού πορεύεται προς την ουράνιον Βασιλείαν, εν τη ιστορία, χωρίς να ταυτίζεται με αυτήν, αλλά αγωνιζομένη ακαταπαύστως διά την κατά Χριστόν μεταμόρφωσίν της, εμπνεομένη και ενισχυομένη υπό των λόγων του Κυρίου. «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ιστ’, 33).

Είναι βέβαιον ότι τα εξωτερικά «μεγαλεία» του Γένους δεν υπάρχουν πλέον εις τας Βλαχέρνας. Όμως, δεν πτοούμεθα. Δεν συγκρίνομεν τα πράγματα ποσοτικώς, αρχιτεκτονικώς, αισθητικώς, εξωτερικώς. Δεν συγκρίνομεν τον σημερινόν ναόν της Παναγίας της Βλαχερνίτισσας με ο,τι υπήρχεν εις το παρελθόν. Μετρά η Αλήθεια, το πνεύμα των Βλαχερνών. Και αυτό συνιστά αιώνιον παρόν, μένει εις τον αιώνα. «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. ιγ’, 8). Και σήμερον η Βλαχέρνα παραμένει σημαντικώτατον πνευματικόν κέντρον της Εκκλησίας και του Γένους. Εις το άκουσμα του ονόματός της δονείται η καρδία των πιστών. Την Παναγίαν την Βλαχερνίτισσαν σκέπτονται και επικαλούνται όλοι εις το άκουσμα του «Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε», όπου και αν ευρίσκωνται. Τα βήματα των ευσεβών προσκυνητών εις την Πόλιν του Κωνσταντίνου, τους οδηγούν εις την Παναγίαν των Βλαχερνών, αυθορμήτως, ως να τους ελκύη μία αγία δύναμις, συχνά χωρίς καν να γνωρίζουν την ιστορίαν και τα θαυμάσια του τόπου. Και όταν φθάσουν, πίνουν τα νάματα της αιωνιότητος, ακούουν άρρητα ρήματα, υφίστανται την «καλήν αλλοίωσιν», νοιώθουν ως να έχουν επιστρέψει, μετά από μακροχρόνιον απουσίαν εν τη ξένη, εις τον πατρικόν οίκον. Και έχουν την αίσθησιν ότι αυτός ο ταπεινός ναός είναι μεγαλύτερος από την Αγίαν Σοφία.

Το Αγίασμα, η θαυματουργός εικών της Παναγίας των Βλαχερνών και ο Ακάθιστος ύμνος, τα εγχαραγμένα ανεξίτηλα εις την μνήμην των πιστών, εκφράζουν την μίαν Αλήθειαν, ολόκληρον την πίστιν μας, ακεραίαν την άφατον θείαν φιλανθρωπίαν, ανόθευτον την ελπίδα μας. Εις το Ναί και το Γένοιτο της Παναγίας εις την προαιώνιον Βουλήν του Θεού ευρίσκεται η απάντησις εις τας υπαρξιακάς αναζητήσεις και τους πόθους του ανθρώπου και η διάνοιξις της οδού της θεώσεώς του».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης σημείωσε ότι με την έννοια αυτή, το πνεύμα του «ένδοξου Βυζαντινισμού» του Κωνσταντίνου Καβάφη, «ο τρόπος του βίου τον οποίον εκπροσωπεί και εκφράζει ο ναός της Παναγίας των Βλαχερνών και η ακλόνητος εμπιστοσύνη των ορθοδόξων πιστών προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον, είναι και σήμερον παρουσία ζώσα και ζωοποιός».

«Καθημερινά εις το Φανάρι, εις το Κέντρον της οικουμενικής Ορθοδοξίας, προσκυνούνται και θαυματουργούν αι πάνσεπτοι εικόνες της Παναγίας της Παμμακαρίστου και της Παναγίας της Φανερωμένης, και «κρατείται υψηλά η φιλοτιμία της Εκκλησίας και του Γένους» (Χαλκηδόνος Μελίτωνος, Χαλκηδόνια, σ. 68). Ομολογείται ορθοδόξως η αλήθεια της πίστεως, τηρείται με ευλάβειαν η λειτουργική παράδοσις, η κανονική τάξις και το σταυροαναστάσιμον ήθος, επί τη βάσει του ακλονήτου θεμελίου της Θεολογίας, η οποία, ως ελέχθη προσφυέστατα, «είναι η δύναμις της Εκκλησίας υπέρ πάσαν άλλην, διπλωματικήν ή οικονομικήν ισχύν» (Περγάμου Ιωάννου, Κόσμου Λύτρον, σ. 273). Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον έχει αφήσει την σφραγίδα του εις την ιστορίαν του πνευματικού πολιτισμού της ανθρωπότητος και εξακολουθεί να παράγη πολιτισμόν και να παραμένη φωτεινός φάρος και ελπίς διά το μέλλον. Κατ᾿ άνθρωπον αποτελεί «ιστορικόν παράδοξον», κατά Θεόν, όμως, είναι «συνεχές θαύμα», με την ευδοκίαν του θεμελιωτού και αρχηγού της Εκκλησίας και την σκέπην της Παναγίας και πάντων των Αγίων».

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Οικουμενικός Πατριάρχης συνεχάρη τον Επίσκοπο Αλικαρνασσού Αδριανό, Επόπτη της Περιφερείας Φαναρίου – Κερατίου Κόλπου, για τον ζήλο και την ευαισθησία με την οποία φροντίζει για την λειτουργία και την προστασία των πολλών Ι.Ναών και προσκυνημάτων της περιοχής αλλά και γενικότερα για την πνευματική διακονία του προς όφελος των πιστών. Την ευαρέσκειά του εξέφρασε και προς τον Πρόεδρο της Κοινότητας, κ.Νικόλαο Καλαμάρη, και τους συνεργάτες του για το έργο που προσφέρουν.

Στην προσφώνηση του ο Επίσκοπος Αλικαρνασσού, επισήμανε ότι η Κυρία Θεοτόκος προστάτευσε το γένος και την Ρωμηοσύνη από πειρασμούς και ποικίλες δυσκολίες και συνέχισε λέγοντας ότι «είναι η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, η κέδρος η υψίκορμος, η οποία υπό τας αειθαλείς αναδενδράδας της σκέπει των Ορθοδόξων τα συστήματα».

Στη συνέχεια πέντε μαθήτριες και ένας μαθητής του Ζωγραφείου Λυκείου παρουσίασαν ενώπιον του Παναγιωτάτου και των παρισταμένων την ιστορία της Μονής Βλαχερνών και του Ακαθίστου Ύμνου. Οι μαθητές είχαν εκπροσωπήσει τα νιάτα της Ομογένειας, πριν από λίγες ημέρες, με το ίδιο θέμα, στο 5ο Μαθητικό Συνέδριο, που πραγματοποιήθηκε στο Βυζαντινό Μουσείο της Θεσσαλονίκης. Συγκινημένοι, ο Παναγιώτατος και ο Διευθυντής τους Ζωγραφείου Γιάννης Δεμιρτζόγλου συνεχάρησαν τα παιδιά καθώς και τον Καθηγητή τους, Φιλόλογο Διαμαντή Κομβόπουλο, που τα προετοίμασε.

Επίσκεψη Μητροπολιτών στο Οικουμενικό Πατριαρχείο

Αμέσως μετά την Ακολουθία των Χαιρετισμών, την Έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου επισκέφθηκαν οι Μητροπολίτες Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου Δαμασκηνός και Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, συνοδευόμενοι από κληρικούς και λαϊκούς συνεργάτες τους. Οι δύο Ιεράρχες υπέβαλαν τα σεβάσματά τους προς τον Παναγιώτατο, ο οποίος τους ζήτησε να μεταφέρουν προς τους πιστούς των Επαρχιών τους τις ευλογίες και τα ειλικρινή αισθήματά του πατρικής αγάπης, ευχόμενος η Κυρία Θεοτόκος να προστατεύει και ενδυναμώνει άπαντες.

Χθες, Πέμπτη, 28 Μαρτίου, διαδοχικά δεκτοί από τον Οικουμενικό Πατριάρχη έγιναν οι Μητροπολίτες Μάνης Χρυσόστομος, εκ της Εκκλησίας της Ελλάδος, και Αξώμης Δανιήλ, εκ του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, οι οποίοι υπέβαλαν τα σέβη τους και ζήτησαν την πατριαρχική ευχή και ευλογία. Ο Παναγιώτατος συνεχάρη τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο, καθώς χθες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την ενθρόνισή του, και του ευχήθηκε να συνεχίσει για πολλά χρόνια να διακονεί με την ίδια αφοσίωση τον πιστό λαό της Μάνης. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ευλόγησε πατρικώς και το νέο Μητροπολίτη Αξώμης, ο οποίος κατάγεται από την Ζάκυνθο και μέχρι και την εκλογή του διακόνησε ως κληρικός της Ι.Μ.Ζάμπιας, και του ευχήθηκε μακρά, γόνιμη και καλλίκαρπη Ποιμαντορία προς δόξαν Θεού και προς όφελος του πιστού λαού της αρχαίας και ιστορικής αυτής αφρικανικής εκκλησιαστικής Επαρχίας.

Νωρίτερα, χθες, ο Παναγιώτατος δέχθηκε τον Δήμαρχο Κατερίνης Σάββα Χιονίδη, ο οποίος συνοδευόταν από την σύζυγό του.