Χειρότερη από ασθένεια η αχαριστία

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής ΙΒ΄ Λουκά 

19 Ιανουαρίου 2020

(Λουκ. ιζ΄ 12-19)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Εξόριστοι και αποδιοπομπαίοι  υπήρξαν, για την τότε κοινωνία, οι άνθρωποι, οι οποίοι είχαν την ατυχία να προσβληθούν από λέπρα. Ο θάνατός τους προβλεπόταν αργός και οδυνηρός, ενώ το σώμα τους παραμορφωνόταν από φρικτές και δύσοσμες πληγές. Κανείς δεν επιτρεπόταν να τους πλησιάσει, ούτε καν οι συγγενείς τους και οι άνθρωποι που τους αγαπούσαν. Οι οικογενειακοί και φιλικοί δεσμοί είχαν διαρραγεί οριστικά και ο ψυχικός θάνατος τους ήταν πολλές φορές χειρότερος του σωματικού.

Απ’ αυτήν τη φρικτή και ανίατη κατάσταση θεράπευσε, λοιπόν, ο Κύριος τούς δέκα λεπρούς της περικοπής. Οι δυστυχείς αυτοί, απελπισμένοι από την απουσία κάθε ανθρώπινης βοήθειας, σήκωσαν τη φωνή τους ικετευτικά προς τον Σωτήρα Χριστό κι εναπόθεσαν όλες τις ελπίδες τους μόνο σ’ Αυτόν. Ο Κύριος, φιλεύσπλαχνος και ελεήμων, ο «ετάζων καρδίας και νεφρούς», παντογνώστης και παντεπόπτης Θεάνθρωπος, είδε τον πόνο και την απελπισία τους και τούς χάρισε το ακριβό και πολυπόθητο δώρο της υγείας. 

           

Η δωρεά, την οποία έλαβαν οι δέκα λεπροί, ήταν ανέλπιστη και μεγάλη. Πώς, όμως, την αξιοποίησαν; Άραγε, εκδήλωσαν ευγνωμοσύνη και μετάνοια για τις αμαρτίες τους, προς τον φιλάνθρωπο Κύριο; Δυστυχώς όχι! Η αχαριστία τους υπήρξε τόσο μεγάλη, όσο μεγάλη υπήρξε και η ευεργεσία που δέχτηκαν. Οι εννέα εξ αυτών έφυγαν χαρούμενοι και ανακοίνωσαν την θεραπεία τους, χωρίς να επιστρέψουν ευγνώμονες στον Θεάνθρωπο θεραπευτή τους και γονατιστοί να Τον δοξάσουν. Και μονάχα ο ένας, ο οποίος -όχι τυχαία-  δεν ήταν καν ιουδαϊκής καταγωγής και συμπατριώτης του Κυρίου, αλλά Σαμαρείτης, επέστρεψε και ευχαρίστησε θερμά τον Κύριο.

Δυστυχώς, η εξοργιστική και θεομίσητη αχαριστία δεν αποτελεί σπάνιο φαινόμενο στην ανθρώπινη ιστορία και στο ανθρώπινο γένος. Κάποιοι άνθρωποι, ενόσω έχουν την ανάγκη, ικετεύουν, καλοπιάνουν υποκριτικά τους άλλους, ταπεινώνονται έως εσχάτων υποσχόμενοι ψευδώς κάθε ανταπόδοση με λόγια και με έργα στον ευεργέτη τους. Μετά όμως, όχι μονάχα αρνούνται να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους, αλλά αντίθετα συχνά αισθάνονται εξευτελισμένοι, επειδή ευεργετήθηκαν και μισούν θανάσιμα αυτόν που τους βοήθησε. Εκδηλώνουν το μίσος τους αυτό με περιφρόνηση, με κακία και αναίδεια και μετέρχονται άνομες πράξεις, πολλές φορές,  για να τον βλάψουν. Στην καλύτερη περίπτωση δείχνουν ψυχρότητα και αδιαφορία. Η ψυχή τους έχει αλλοιωθεί και έχει γεμίσει αγένεια και χυδαιότητα, εξοστρακίζοντας, όχι μονάχα κάθε χριστιανικό, αλλά και κάθε στοιχειώδες, ευγενές ανθρώπινο συναίσθημα.

Αν, λοιπόν, η αχαριστία είναι τόσο απεχθής έναντι των ανθρώπων, πόσο μάλλον απεχθέστερη είναι έναντι του Δωρεοδότου Θεού, ο οποίος πάντα μας ευεργετεί και μας αγαπά; Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να μην μιμηθούμε το κακό παράδειγμα όλων αυτών, αλλά ας είναι η ευγνωμοσύνη μας στο Θεό πάντα ζωντανή! Γένοιτο!