Να πασχίζουμε για τους ουράνιους θησαυρούς

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής ΙΓ΄ Λουκά

29 Νοεμβρίου 2020

(Λουκ. ιη΄ 18-27)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεριώτης

Πολλές φορές πασχίζουμε στην ζωή να συμβιβάζουμε τα ασυμβίβαστα. Την αγάπη προς την ύλη με το πνεύμα, την κοσμικότητα με την ευσέβεια, τον Χριστό με τον Μαμμωνά. Επιθυμούμε να κάνουμε αυτό που κάθε φορά μάς συμφέρει και μας βολεύει, χωρίς να θέλουμε να κουραστούμε, να στεναχωρηθούμε και να στερηθούμε τίποτε. 

Με τέτοια διάθεση προσήλθε στον Κύριο και ο νεαρός πλούσιος της περικοπής. Ήθελε να γίνει οπαδός και ακόλουθός Του, όμως χωρίς να αλλάξει τίποτε στην ζωή του. Τηρούσε -αν πράγματι τηρούσε- τις τυπικές διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου, τις εύκολες, τις ανώδυνες, χωρίς να προσαρμόζει την ζωή του στο βαθύτερο και ουσιαστικότερο νόημά τους. Πάνω απ’ όλα έβαζε το θέλημά του και την άνετη πλούσια ζωή του. Δεν τον ενδιέφερε η ανακούφιση των συνανθρώπων του, διότι δεν αισθανόταν υπεύθυνος για την κατάστασή τους. Δεν ένιωθε λύπη για την δυστυχία και την φτώχεια γύρω του. Θεωρούσε ότι στα πλούτη θα βρει την ευτυχία, αλλά -παρά ταύτα- ένιωθε βαθιά μέσα του λύπη, αηδία και κορεσμό. Ένιωθε δυστυχής και ανικανοποίητος, είχε ένα κενό που δεν μπορούσε να προσδιορίσει και να γεμίσει. Ακούγοντας ότι περνά ο Κύριος από τα μέρη του, έτρεξε να τον συναντήσει για να βρει την ικανοποίηση και τη χαρά που έψαχνε.

Όμως έκπληκτος και απροετοίμαστος άκουσε την πρόταση που του έγινε: «Άφησε τα πλούτη σου και ακολούθησέ με». Του είπε, δηλαδή, ο Κύριος Ιησούς να αφήσει τον φθαρτό σκωληκόβρωτο γήινο πλούτο και να κερδίσει τον Ουρανό. Να αφήσει τον Μαμμωνά για τον Θεό και να γίνει Άγιος και Απόστολος Του, κήρυκας και εργάτης του Ευαγγελίου Του στα πέρατα της γης, καύχημα και δόξα της Εκκλησίας Του. Με πόση θέρμη και αγάπη σήμερα θα τον τιμούσαμε! Και πόση αξία και αγιότητα θα λάμβανε, γινόμενος πραγματικά ευτυχισμένος και μέτοχος της ουράνιας Βασιλείας. Όμως αυτός τα περιφρόνησε όλα κι έδειξε ποιος πραγματικά ήταν, πόσο υλιστής και κενός εσωτερικά, ώστε να προτιμήσει τον πλούτο του από τον Χριστό, πόσο εγωιστής και αφιλάνθρωπος. «Περίλυπος εγένετο», ακούγοντας τα λόγια του Σωτήρα κι έφυγε πανικόβλητος, διότι ήξερε στο βάθος τη καρδιάς του –έστω και αν δεν το ομολογούσε– ότι, κατέχοντας εγωιστικά πλούτο, με τον οποίο θα μπορούσε να ανακουφίσει τον συνάνθρωπο του, διέπραττε κλοπή και αδικία. Και αυτό ήταν και η πραγματική πηγή των τύψεων και της δυστυχίας του, της αηδίας και της αποκαρδίωσής του.

Η λατρεία του πλούτου, λοιπόν, δεν αφήνει τον κάτοχό του να μπει στη Βασιλεία των Ουρανών και τον κάνει να υποφέρει ψυχικά, όσες ανέσεις και αν απολαμβάνει. Στο τέλος, ο θάνατος θα τα ακυρώσει όλα και η απώλειά του θα είναι βέβαιη. Ας μην προτιμήσουμε, λοιπόν, τους γήινους θησαυρούς, αλλά πάντοτε να πασχίζουμε για τους ουράνιους. Γένοιτο!