«Την πικρή γεύση του απαγορευμένου καρπού δεν επέτρεψες, Κύριε, να γίνει θανατηφόρα για τον άνθρωπο, αλλά με τον Σταυρό Σου τελείως την εξάλειψες. Γι’αυτό και κάποτε ένα ξύλο διέλυσε την πίκρα του νερού της Μερράς, προτυπώνοντας τη δύναμη του ξύλου του Σταυρού. Αυτή τη δύναμη όλες οι ουράνιες Δυνάμεις δοξολογούν» (μετάφραση Ανθούσης Μοναχής)
Τρία ξύλα θυμόμαστε στην εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Το πρώτο ξύλο είναι το ξύλο του δέντρου του Παραδείσου, αυτού της γνώσης του καλού και του πονηρού, από το οποίο ο άνθρωπος τρώγοντας αρνήθηκε τη σχέση του με τον Θεό, ώστε να πορεύεται προς την ομοίωση, τη θέωση, μαζί με τον Θεό, και διάλεξε την αυτοθέωση, τον πνευματικό θάνατο του «εγώ είμαι θεός», με ό,τι αυτό συνεπάγεται: μία πρόοδο που νικιέται από τον θάνατο, μία πρόοδο που είναι δεμένη με τον θάνατο. Το δεύτερο ξύλο είναι αυτό που έριξε ο Μωυσής στον τόπο της Μερράς, εκεί όπου το νερό ήταν πικρό και ο λαός διψασμένος. Ένα κομμάτι ξύλο ήταν αρκετό για να μεταβάλει το πικρό σε γλυκύ, καθότι ο Μωυσής πίστεψε στον λόγο του Θεού. Το τρίτο ξύλο είναι αυτό του Σταυρού, εκεί όπου ο Χριστός έδειξε υπακοή στον Θεό μέχρι θανάτου, εκεί όπου ο πονηρός νικήθηκε οριστικά, διότι δεν μπορεί να συκοφαντήσει τον Θεό ότι εγκατέλειψε τον άνθρωπο μόνο του στον θάνατο, εκεί όπου οι αμαρτίες μας νικήθηκαν και νικιούνται διά της αγάπης και της ανάστασης.
Τα τρία ξύλα ας τα θυμόμαστε στη ζωή μας. Το πρώτο, διότι ζούμε συνέχεια τον πειρασμό της αυτοθέωσης, όχι μόνο μέσα από τα επιτεύγματά μας, αλλά μέσα από την επιθυμία μας εμείς να είμαστε το κριτήριο και το κέντρο για κάθε απόφαση, για κάθε σχέση, για κάθε περίσταση. Το δεύτερο, διότι λίγη πίστη αρκεί για να μεταβάλει την πικρίλα της ζωής, της αμαρτίας, της δοκιμασίας σε ξεδίψασμα από τη βεβαιότητα ότι ο Θεός αγαπά και δεν ξεχνά. Το τρίτο, επειδή στους δικούς μας σταυρούς δεν είμαστε μόνοι. Στα δικά μας πάθη και λάθη υπάρχει η άφεση. Επειδή τελικά η μοναξιά του όποιου θανάτου δεν είναι πραγματικότητα, καθώς όποιος ακούει τον Θεό και τον ζει στη σχέση με τον Χριστό της Εκκλησίας κι αν πεθάνει, θα ζήσει!
Χρόνια πολλά κι ευλογημένα!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2025. Της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου