Προετοιμασία για την δοχή του Αγίου Πνεύματος

Αποψινές φωτογραφίες από τον Ναό της Παναγούλας Μπανάτου
και μικρό σχόλιο του π. Παναγιώτη Καποδίστρια ενόψει Πεντηκοστής

Είμαστε πανέτοιμοι, ώστε αύριο να εορτάσουμε τα Γενέθλια της Εκκλησίας, πενήντα ημέρες μετά την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Ανελήφθη Εκείνος στους ουρανούς και ήδη αποστέλλεται το Τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, για να κατακλύσει με θεία Χάρη τον κόσμο μας.

Η ψυχή του κάθε αυθεντικού Χριστιανού πάλλεται και γρηγορεί και ανυπομονεί να βιώσει λειτουργικά / λατρευτικά αύριο το πρωί, κατά την τέλεση της θείας Λειτουργίας, την ωραία αυτή Επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος! Νοιώθουμε ότι όντως Εκείνο "όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας", χειραγωγώντας τα μέλη Της στην ατελεύτητη πραγματικότητα των Εσχάτων, στην γλυκεία εμπειρία του μέλλοντός μας από τώρα, ενώ σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης -εν πολλοίς απάνθρωπης- πραγματικότητας επιχέεται ολοένα παρηγορητικό έλεος και ανακουφιστική αμνηστεία! Τι το καλύτερο θα μπορούσε να βιώσει η ανθρώπινη υπόσταση!!!

Εμείς, εδώ στην ταπεινή Ενορία του Μπανάτου εν Ζακύνθω και μάλιστα στον Ναό της Παναγούλας μας, έτσι ακριβώς αναμένουμε την Εορτή, πασχίζοντας να ευπρεπίσουμε όχι μονάχα τον Ναό μας ως κτίριο, αλλά κυρίως εμάς τους ίδιους ως ναούς του εν ημίν Αγίου Πνεύματος (Α΄ Κορ. 6, 19), ώστε να (υπο)δεχθούμε, όσο το δυνατόν καθαρότεροι -παρά τα έλκη και τις κακώσεις εξαιτίας των λαθών και των παθών-, τον Παράκλητο! 

Λοιπόν,  "τὴν τρισυπόστατον θεότητα προσκυνήσωμεν, Υἱὸν ἐν τῷ Πατρί, σὺν ἁγίῳ Πνεύματι, Πατὴρ γὰρ ἀχρόνως ἐγέννησεν Υἱόν, συναΐδιον καὶ σύνθρονον, καὶ Πνεῦμα ἅγιον ἦν ἐν τῷ Πατρί, σὺν Υἱῷ δοξαζόμενον, μία δύναμις, μία οὐσία, μία θεότης, ἣν προσκυνοῦντες πάντες λέγομεν, Ἅγιος ὁ Θεός, ὁ τὰ πάντα δημιουργήσας δι' Υἱοῦ, συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἅγιος ἰσχυρός, δι' οὗ τὸν Πατέρα ἐγνώκαμεν, καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπεδήμησεν ἐν κόσμῳ. Ἅγιος ἀθάνατος, τὸ Παράκλητον Πνεῦμα, τὸ ἐκ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, καὶ ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον, Τριὰς ἁγία, δόξα σοι".

"ΛΟΓΟθήκη / αληθώς", 29η εκπομπή: Ο Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Διονύσιος για την Πεντηκοστή

Αύριο, Κυριακή της Πεντηκοστής, ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην Chiesa di San Teodoro al Palatino της Ρώμης

Κυριακή της Πεντηκοστής αύριο και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα βρίσκεται στη Ρώμη, την Αιώνια Πόλη, για την προετοιμαζόμενη από τον Πάπα Φραγκίσκο Συνάντηση και Προσευχή για τη Μέση Ανατολή. 

Το πρωί ο Πατριάρχης θα εκκλησιασθεί και θα χοροστατήσει στον Ελληνορθόδοξο Ναό του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος, στον Παλατίνο Λόφο. Σημειωτέον, η περίοπτη αυτή ροτόντα παραχωρήθηκε προ ετών στους Ορθοδόξους από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ο δε Οικουμενικός Πατριάρχης τέλεσε τα Θυρανοίξια. Λέγεται ότι ο Ναός είναι κτισμένος στον τόπο, όπου -κατά τη ρωμαϊκή παράδοση- υπήρχε το σπήλαιο, όπου η Λύκαινα θήλαζε τον Ρέμο και τον Ρωμύλο.

Όλα, λοιπόν, είναι έτοιμα για την εορτή και δοχή του Οικουμενικού Πατριάρχου. Πρωτεπιστάτης των πραγμάτων είναι ο αγαπητός μας Εφημέριος του ανωτέρω Ναού Αρχιμανδρίτης Συμεών Κάτσινας, ρέκτης του ωραίου και της εκκλησιαστικής ευταξίας, στο πλαίσιο πάντα της Ιεράς Μητροπόλεως Ιταλίας και Μελίτης. 

Ecumenical Patriarch Bartholomew to Join Pope Francis at Vatican Peace Summit

His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew, spiritual leader of over 300 million Orthodox Christian faithful worldwide, will join Pope Francis at the Vatican for a peace summit on the evening of June 8, 2014. The invitation came from His Holiness Pope Francis in a focused effort and spiritual initiative to assist the peace process in the Middle East. Also at the invitation of Pope Francis, Israeli President Shimon Peres and Palestinian President Mahmoud Abbas will be together with the two world religious leaders to participate in intense deliberations and an interfaith invocation, which will include Muslims, Jews and Christians and aim to promote peace in the region.

During their recent Apostolic Pilgrimage to Jerusalem (May 25-26, 2014), the Pope and the Ecumenical Patriarch affirmed their commitment to continuing the theological dialogue between the two largest Christian Churches in the world. They also agreed to expand relations to include non-Christian faith communities and actively engage in the peacemaking process, particularly in the Middle East, the origins of Judaism, Christianity and Islam.

Ecumenical Patriarch Bartholomew has expressed his conviction that – beyond political and diplomatic efforts – the way to overcome the current stalemate in the peace process is through prayer and solidarity. His All-Holiness stressed that “tomorrow’s prayer assumes a very important significance that transcends immediate or visible results. Rather, it seeks to demonstrate that it is the privileged task and vocation of Christians to be the true voice of peace in the world, in accordance with the prayer and commandments of our Lord.”

Λόγος στην Κυριακή της Πεντηκοστής

Υπό Μητροπολίτου Αντινόης κ. Παντελεήμονος

Πενήντα μέρες μετά από την ένδοξη τριήμερη Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού η Αγία Ορθόδοξος μας Εκκλησία γιορτάζει την Πεντηκοστή. Η γιορτή αυτή είναι σημαντική για όλη την ανθρωπότητα, διότι είναι η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας. Είναι η Ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, αρχίζει να λειτουργεί ως ζωντανός οργανισμός μέσα στο οποίο ο άνθρωπος βρίσκει την σωτηρία του.  Είναι η Ημέρα, όπου εκπληρώνεται η υπόσχεση του Χριστού για την αποστολή του Αγίου Πνεύματος, του τρίτου Προσώπου της Αγίας Τριάδος.  Είναι η Ημέρα, όπου το Άγιο Πνεύμα εμφανίστηκε ως γλώσσες φωτιάς και κάθισε πάνω στα κεφάλια των δώδεκα Αποστόλων και στους λοιπούς μαθητές χαρίζοντας στον καθένα ξένες γλώσσες και ανοίγοντας τον νουν και τις καρδιές τους. Είναι η Ημέρα, όπου ο Θεός καλεί όλη την ανθρωπότητα σε ενότητα της αληθινής Πίστης στον Χριστό, τον Μονογενή Του Υιό και Σωτήρα όλων. 
     Στις αρχές, η ανθρωπότητα ήταν ένα έθνος και μιλούσε μία γλώσσα (Γεν. 11:1). Ο άνθρωπος σκέφθηκε με υπερηφάνεια και θέλησε να κτίσει πύργο του οποίου η κορυφή θα έφθανε στον ουρανό.  Έτσι, πίστευε, ότι το όνομα τους θα έμενε θαυμαστό σ’ όλες τις μεταγενέστερες γενεές (Γεν. 11:4).  Ο Θεός βλέποντας τα έργα των ανθρώπων ότι ήσαν μάταια, κατέβηκε και σύγχυσε την γλώσσα τους και κανείς πλέον δεν μπορούσε να καταλάβει τον γείτονά του (Γεν. 11:7). Γι’ αυτό και ο τόπος εκείνος ονομάστηκε «Σύγχυση» και απ’ εκεί διασκορπίστηκαν οι άνθρωποι σ’ όλο το πρόσωπο της γης (Γεν. 11:8). 
     Ο άνθρωπος μακριά από τον Θεό αγωνίζεται για υλικά επιτεύγματα.  Η καρδιά του εγκατέλειψε τον Ένα και Μόνον Αληθινό Θεό και λάτρευσε ψευδείς θεούς, που ο ίδιος κατασκεύασε με την φαντασία του.  Μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, πολλοί αιώνες πέρασαν και ο άνθρωπος απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από την αληθινή θεογνωσία.  Μέσα στην εσωτερική του πάλη και λαχτάρα για μια λογική εξήγηση στα φυσικά φαινόμενα γύρω του, πίστεψε, ότι πίσω από κάθε φυσικό φαινόμενο υπήρχε μια θεϊκή δύναμη που τους ονόμασε «θεούς». 
     Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός και Σωτήρας ήρθε στον κόσμο γεννηθείς από την Παρθένο Μαρία, την Θεοτόκο, και εκ Πνεύματος Αγίου και έγινε τέλειος άνθρωπος.  Ο Λόγος του Θεού Πατρός έλαβε «σάρκα και εσκήνωσε εν ημίν» (Ιωάν. 1:14) ως ο μοναδικός Θεάνθρωπος. Μας φανέρωσε την αληθινή γνώση για τον Θεό.  Μέσον της Σταυρικής Θυσίας Του, πρόσφερε την ευκαιρία στους ανθρώπους να γίνουν παιδιά του Θεού, όσοι θα πιστέψουν στο όνομά Του (Ιωάν. 1:11). 
     Εάν κάποιος αγαπά και πιστεύει στο Χριστό, θα λάβει το Άγιο Πνεύμα ως τον «Παράκλητο» που θα αναπαύεται μέσα του (Ιωάν. 14:17). Ο κόσμος ζει μέσα στην αμαρτία και αρνείται να δεχθεί τις αλήθειες του Θεού που μας αποκαλύφθηκαν από τον Υιό Του.  Εκείνος που δεν έχει τον Υιό, ούτε τον Πατέρα έχει. Εκείνος που δεν πιστεύει στον Σωτήρα του κόσμου, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, και αρνείται να δεχτεί όλες τις θείες αλήθειες, που μας αποκαλύφτηκαν, δημιουργεί από μόνος του ψευδείς «θεούς» και ακολουθεί τους δικούς δρόμους. 
     Κανένας στην ιστορία δεν τόλμησε να διακηρύξει: «Εγώ ειμί η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή» (Ιωάν. 14:6).  Κανένας δεν μπορεί να έρθει προς τον Πατέρα μου εκτός μέσον του Χριστού.  Πολλοί και μεγάλοι άνδρες πέρασαν στην Ιστορία. Πολλοί φιλόσοφοι μίλησαν με σοφία για τον Θεό, αλλά κανένας απ’ αυτούς δεν είπε ποτέ ότι είναι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή.  Μόνον μέσον του Ιησού Χριστού, που είναι ο Υιός του Θεού, ο άνθρωπος μπορεί να βρεί τον δρόμο προς τον Πατέρα, διότι, όποιος είδε τον Υιό είδε και τον Πατέρα (Ιωάν. 14:9). 
     Αυτός είναι ο δρόμος που υποδεικνύεται από την Ορθόδοξό μας Εκκλησία σ’ όλους που επιθυμούν να τον ακολουθήσουν και να είναι μαζί με τον Χριστό.  Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι το γνήσιο Σώμα του Χριστού που καθοδηγείται από το Άγιο Πνεύμα.  Ο Χριστός μας δίδαξε λέγοντας: «Ἔτι πολλὰ ἔχω λέγειν ὑμῖν, ἀλλ' οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτι.  ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ' ἑαυτοῦ, ἀλλ' ὅσα ἂν ἀκούσῃ λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν» (Ιωάν. 16:12-13). 
     Μέσα στο Σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας βρίσκει κανείς τον δρόμο για την σωτηρία.  Έξω από την Εκκλησία κανείς δεν μπορεί να επιτύχει την σωτηρία του, διότι, εκείνος που αρνείται την Χάρη του Θεού που δίδεται στον άνθρωπο μέσα από τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, αρνείται την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που επιθυμεί να σώσει τον άνθρωπο.  Ο άνθρωπος, όταν με την θέλησή του αρνείται να δεχθεί την σωτηρία, πραγματοποιεί την βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος (Λουκ. 12:10). 
     Και όπως στη περίπτωση των εργατών που εργάστηκαν για το κτίσιμο της Κιβωτού, αλλά δεν πίστεψαν στο κήρυγμα του Νώε, και απέθαναν όλοι στον Κατακλυσμό· με παρόμοιο τρόπο όλοι εκείνοι που δεν έρχονται στην αληθινή θεογνωσία μέσα από την Εκκλησία αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να χάσουν την σωτηρία.  Ο Χριστός απέθανε πάνω στο Σταυρό για να προσφέρει στον άνθρωπο το Πνεύμα της Αλήθειας (Ιωάν. 16:7), που μαρτυρεί για τον Χριστό (Ιωάν. 16:26) και αποκαλύπτει όσα ακούει (Ιωάν. 16:13).

     Την ημέρα της Πεντηκοστής 18 διαφορετικά έθνη απ’ όλο τον κόσμο ήταν συγκεντρωμένα στην Ιερουσαλήμ και όλοι άκουσαν «καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι·  καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος  Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι» (Πράξ. 2:2-4).

     Κατ’ αυτή την Ημέρα η προφητεία του Προφήτη Ιωήλ πραγματοποιείται (Πράξ. 2:17-21). Ναι, αγαπητοί μου φίλοι, αυτή είναι η Ημέρα του Κυρίου.  Αυτή είναι η Ημέρα, όπου το Άγιο Πνεύμα χύνεται σ’ όλους που αποδέχονται τον Λόγο του Θεού μ’ όλη τους την καρδιά, και μ’ όλη τους την ψυχή, και μ’ όλο τους το πνεύμα. Αυτή είναι η Ημέρα, όπου ο άνθρωπος γίνεται ναός του Ενός και Μόνου Αληθινού Θεού.  Αυτή είναι η Ημέρα, όπου το Πανάγιο Πνεύμα δεν παραμένει έξω από τον άνθρωπο, αλλά μένει μέσα του.  Αυτή είναι η Ημέρα, όπου το Άγιο Πνεύμα χαρίζει στον άνθρωπο, ανάλογα, τα χαρίσματά Του.  Αυτή είναι η Ημέρα, όπου ο άνθρωπος γίνεται μέλος του Σώματος του Χριστού και μέσα από την Θεία Χάρη γίνεται άγιος και κατορθώνει την σωτηρία του.

     Ο άνθρωπος δεν βρίσκεται πλέον στο σκοτάδι, αλλά στέκεται μέσα στο Φως του Χριστού.  Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή, αγαπητοί μου φίλοι, το να είναι κανείς Ορθόδοξος Χριστιανός.  Όταν βαπτιστήκαμε, λάβαμε την Δωρεά του Αγίου Πνεύματος και δεν έχομε ανάγκη από κανένα που βρίσκεται εκτός της Εκκλησίας νάρθει για να μας διδάξει ή και στη χειρότερη περίπτωση να μας παραπλανήσει.

     Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος δόθηκε στον άνθρωπο, που πιστεύει στο Χριστό, όχι γιατί καταλαβαίνει κανείς με τη λογική του την Χάρη του Θεού, αλλά, γιατί ο Θεός μας αγαπά και γι’ αυτό μας χαρίζει δωρεά τα Χαρίσματά Του.  Ο άνθρωπος με μόνη τη λογική είναι ανήμπορος να κατανοήσει τη Χάρη του Θεού.

     Το Άγιο Πνεύμα ενεργεί μέσα από τα Ιερά Μυστήρια της Ορθοδόξου μας Εκκλησίας.  Αυτός αγιάζει τους πιστούς.  Αυτός είναι ο Χορηγός της Ζωής.  Αυτός είναι που καθοδηγεί την Ορθόδοξο Εκκλησία, τους αγίους Πατέρες και τους πιστούς σ’ όλη την αλήθεια.

     Όταν βαπτίζεται κανείς, είτε ως βρέφος είτε ως ενήλικας, λαμβάνει την Δωρεά του Αγίου Πνεύματος.  Ο Θεός αγαπά όλους και επιθυμεί όλοι οι άνθρωποι, άσχετα την ηλικία τους, νάρθουν στην αληθινή γνώση του Θεού.  Πουθενά στην Αγία Γραφή ο Χριστός έβαλε όριο ηλικίας.  Όποτε αναφέρεται σε ενήλικας απαιτεί πίστη, αλλά όταν αναφέρεται σε βρέφη ή παιδιά, δεν απαιτεί τέτοιους όρους.   

     Αυτός είναι ο δρόμος που διδάσκει η Ορθόδοξος μας Εκκλησία. Αυτός είναι ο δρόμος που μας δίδαξαν οι Άγιοι Απόστολοι.  Γι’ αυτό κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αλλάξει εκείνα που παραλάβαμε. Γι’ αυτό, όλοι οφείλομε να επαγρυπνούμε και να μη δίδουμε σημασία σε ψευδές διδασκαλίες, που είναι βλάσφημες κατά του Αγίου Πνεύματος. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πέσει σε πνευματικές παγίδες και να παρασυρθεί από αιρετικούς που ισχυρίζονται ότι έχουν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και ότι μιλούν τη γλώσσα του Θεού (γλωσσολαλία).

     Οφείλομε όχι μόνον να γνωρίζουμε, αλλά και να εφαρμόζουμε την Ορθόδοξο Πίστη μας.  Έχομε μέσα μας την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, αλλά εναπομένει σε μας να ζούμε την ζωή που θέλει Εκείνος να ζούμε.

     Για όσους απομακρύνθηκαν από την Αγία Ορθόδοξο Πίστη, ένα έχω να τους πω.  Μετανοήσατε!  Ταπεινωθείτε και επιστρέψατε.  Μη μένετε στην πλάνη.  Μη μένετε μακριά από την Εκκλησία.  Ποια δικαιολογία μπορούμε να προβάλουμε στο Χριστό, όταν θα σταθούμε μπροστά Του;

     Αγαπητοί μου φίλοι, σήμερα γιορτάζουμε την Πεντηκοστή.  Ας παρακαλέσουμε το Πανάγιο Πνεύμα να αναπαυθεί μέσα μας και να μας χαρίσει τις θείες Αλήθειες.  Ας Τον παρακαλέσουμε να είμαστε σε θέση να ομολογούμε καθημερινά την πίστη μας στον Κύριο και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό. Αμήν.

Βαρθολομαίος: Θα προσευχηθούμε υπέρ της ειρήνης στη Μ. Ανατολή

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ REPUBBLICA

«Έρχομαι στην Ρώμη για να πάρω μέρος στην σημαντική αυτή στιγμή προσευχής. Με την στήριξη του Θεού πρέπει να βοηθήσουμε την πολιτική και την διπλωματία ώστε να κυριαρχήσει η ειρήνη σε μια περιοχή που τόσο δοκιμάζεται» αναφέρει σε δηλώσεις του προς την ιταλική εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα», ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Αύριο το απόγευμα, ο Πάπας Φραγκίσκος, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες, ο πρόεδρος της παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς, θα προσευχηθούν στο Βατικανό υπέρ της ειρήνης στην Μέση Ανατολή.

«Πρόκειται για μια επίκληση της ειρήνης, όχι για κοινή προσευχή», αποσαφηνίζουν πηγές του Βατικανού.

«Θα ζητήσουμε από τον Κύριο να εισακούσει την προσευχή μας και θα προσπαθήσουμε να στείλουμε το μήνυμα ότι τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ασία, με την βοήθεια του Θεού μπορούν να επιτευχθούν συγκεκριμένα αποτελέσματα», δηλώνει, επίσης, ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας στην «Λα Ρεπούμπλικα».

Σε σχέση, τέλος, με την πρόσφατη συνάντησή του με τον Πάπα Φραγκίσκο στους Αγίους Τόπους, ο Οικουμενικός Πατριάρχης υπογραμμίζει ότι «η έκβασή της ήταν σαφώς θετική» και πως «η συνάντηση αυτή ήταν πηγή μεγάλης πνευματικής αγαλλίασης».

[Εφημερίδα ΤΟ ΕΘΝΟΣ, 7/6/2014]

Ο Μητροπολίτης Βελεστίνου κ. Δαμασκηνός για το πόνημα του π. Π. Καποδίστρια περί Θεολογίας της Οικολογίας

[...] 

Η ωραία αυτή εργασία, πέραν του τιμητικού χαρακτήρος αυτής προς το Σεπτόν Πρόσωπον του Παναγιωτάτου Οικουμενικού ημών Πατριάρχου, Κυρίου κ. Βαρθολομαίου, είναι αξιόλογος από επιστημονικής πλευράς, αλλά και λίαν χρήσιμος και εις την ημετέραν εποχήν, καθώς ο Πλανήτης μας ταλαιπωρείται σήμερον εξ αιτίας της παραβιάσεως των οικολογικών και πολυειδών άλλων απερισκέπτων παραβιάσεων, εις τας οποίας συνεχώς προβαίνουν όχι μόνον οι αδαείς άνθρωποι, αλλά και οι επιστήμονες όλων των χωρών επί των κλιματολογικών και των άλλων συνθηκών της ζωής επί του Πλανήτου μας. 

Από την Αγίαν Γραφήν γνωρίζομεν ότι ο Θεός εδημιούργησε τον κόσμον "καλόν λίαν" και άρχοντα των επιγείων Δημιουργημάτων Του κατέστησεν τον άνθρωπον, τον οποίον έπλασε "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν Αυτού". Το μόνο το οποίον εζήτησεν ο Θεός από τους Πρωτοπλάστους ήτο να τηρήσουν μίαν μικράν εντολήν Του. Εκείνοι, όμως, παρέβησαν αυτήν. Η παράβασις των Πρωτοπλάστων ήτο επανάστασις του ανθρώπου κατά του Θεού. Και ευθύς ήλλαξαν τα πάντα. Επανεστάτησε και η φύσις και τα ζώα εναντίον του ανθρώπου. Τα ζώα έγιναν άγρια και κατεδίωκαν τον άνθρωπον. Η γη αντί καρπών έδιδε ακάνθας και τριβόλους. Αι κλιματολογικαί συνθήκες έγινα επικίνδυνες. Ο κατακλυσμός αποτελεί μίαν τραγικήν απόδειξιν. 

Βεβαίως ο Υιός του Θεού ήλθε από αγάπην και έγινε και τέλειος άνθρωπος, χωρίς να παύση να είναι πάντοτε και τέλειος Θεός. Και εθυσιάσθη επί του Σταυρού. Και κατήλθεν εις τον Άδην και έπραξε τα πάντα, δια να ενώση τα διεστώτα και να έλθη πάλιν η ειρήνη του Θεού εις τον κόσμον. Δυστυχώς, δια μέσου των αιώνων ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι επίστευσαν εις τον Κύριον και ηνώθησαν μαζί Του, εν συγκρίσει προς εκείνους, οι οποίοι παρέμειναν άπιστοι και δεν εσεβάσθησαν και δεν σέβονται ακόμη, ούτε τον Θεόν, ούτε τα δημιουργήματά Του. Πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι εν ονόματι, δήθεν, της Επιστήμης και δια να δείξουν ότι ο άνθρωπος είναι θεός και ημπορεί να ικανοποιή τας επιθυμίας του, όπως οι άνθρωποι της εποχής του πύργου της Βαβέλ. Αλλά διά τούτο και η απάντησις του Θεού, διά των στοιχείων της φύσεως, τα οποία γίνονται συνεργάται Του και τιμωρούν τους ανθρώπους είναι εύλαλος και αποστομωτική. "Οπλοποιήσει την κτίσιν είς άμυναν εχθρών... πορεύσονται εύστοχοι βολίδες αστραπών και ως από ευκύκλου τόξου των νεφών επί σκοπόν αλούνται και εκ πετροβόλου θυμού πλήρεις ριφήσονται χάλαζαι, αγανακτήσει κατ' αυτών ύδωρ θαλάσσης, ποταμοί δε συγκλύσουσιν αποτόμως. Αντισήσεται αυτοίς πνεύμα δυνάμεως και ως λαίλαψ εκλικμήσει αυτούς. Και ερημώσει πάσαν την γην ανομία, και η κακοπραγία περιτρέψει θρόνους δυναστών" (Σοφ. Σολομώντος 5, 17-23). Η έκρηξις, η οποία έγινε προ ετών εις τους ατομικούς αντιδραστήρας της Ρωσίας και τα τραγικά συνεπακόλουθα αυτών αποτελεί μίαν εισέτι σαφή απάντησιν. 

Παρακαλώ να μου συγχωρήσετε την πολυλογίαν μου. Απλώς παρέθεσα, όσα ήλθαν εις την σκέψιν μου, καθώς έβλεπα το περιεχόμενον της εργασίας του αγίου Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου [Ι. Μ. Ζακύνθου], ο οποίος διά της εργασίας του αυτής βεβαιοί ότι είναι και άριστος Επιστήμων. [...] τας ταπεινάς ευχάς μου, όπως συντόμως διδάσκει και από Πανεπιστημιακής Έδρας. 

[...]

Το Άγιο Πνεύμα διαπνέει και κατευθύνει διηνεκώς την Εκκλησία

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής 8ης Ιουνίου 2014

ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

(Πρξ. β΄ 1 - 11)

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Αναστάσιος Στεργιώτης

Όλες οι υποσχέσεις, τις οποίες ο Κύριος Ιησούς έδωσε στους Μαθητές Του, επαληθεύτηκαν μία προς μία. Η μέγιστη υπόσχεση και το επιστέγασμα όλων είναι η αποστολή προς Αυτούς του Αγίου Πνεύματος και ο φωτισμός και η προετοιμασία τους για το μέγιστο έργο του ευαγγελισμού της οικουμένης.

Πενήντα μέρες πέρασαν από την κοσμοσωτήρια Ανάσταση του Χριστού. Οι Μαθητές, φοβισμένοι και θορυβημένοι από τις ύβρεις και τη μανία του ασεβούς όχλου, μαζεύτηκαν αδελφωμένοι και ενωμένοι για να συζητήσουν τα επόμενα βήματά τους. Τότε, ισχυρά βοή άκουσαν, όχι μόνον οι Μαθητές, αλλά και τα άλλα πλήθη τα ευρισκόμενα στην πόλη: Πύρινες γλώσσες κατέβηκαν πάνω στα κεφάλια των Μαθητών. Και ως εκ θαύματος, οι αγράμματοι και απλοϊκοί εκείνοι χωρικοί και ψαράδες της Γαλιλαίας έλαβαν Πνεύμα Άγιο και άρχισαν να μιλούν όλες τις γλώσσες της οικουμένης, αποκτώντας κάθε σοφία, εγκόσμια και υπερκόσμια.

Τότε, όλα τα συγκεντρωμένα πλήθη άκουσαν τον θείο Λόγο στην γλώσσα τους και ένιωσαν απορία και δέος. Πολλοί πίστεψαν στον αληθινό Θεό και βαπτίστηκαν. Έτσι, οι αγράμματοι Μαθητές έγιναν φωτιστές της οικουμένης, οι ανίσχυροι έγιναν ισχυροί κατεδαφιστές των ειδώλων και των ασεβών εξουσιών, οι άσημοι έγιναν ένδοξοι παγκοσμίως, οι αμαθείς έγιναν πάνσοφοι!

Και όλα αυτά προήλθαν από τον αγιοπνευματικό φωτισμό, γιατί: «Το Άγιο Πνεύμα εστί φως, ζωή και ζώσα πηγή νοερά, πνεύμα συνέσεως, πνεύμα σοφίας». Αυτό διαπνέει και κατευθύνει έκτοτε την Εκκλησία και κάθε πιστό που μετέχει σ’ αυτήν και στα ιερά Μυστήριά της, ουσιαστικά και ειλικρινά.

Από αυτό, λοιπόν, το Πνεύμα, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, όλοι ας φωτιστούμε και ας μην διώχνουμε με τις πράξεις μας μακριά την θεία Χάρη, η οποία είναι παρούσα στη ζωή της Εκκλησίας, παρέχοντας ανά πάσα στιγμή ευκαιρίες σωτηρίας! 

Τι αναφέρουν οι διάφοροι ιστότοποι για το Γ9 "Αληθώς"

Ευχαριστούμε τους διάφορους ιστότοπους, οι οποίοι -ευγενώς φερόμενοι- προέβαλαν την 9η εκδήλωση του γ΄ κύκλου του Κέντρου Λόγου ΑΛΗΘΩΣ. Τους αναφέρουμε ακολούθως με ευγνωμοσύνη.

ΔΟΓΜΑ Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων. Κλικ ΕΔΩ!

zantepress24.gr. Δείτε ΕΔΩ!

Διαδικτυακή Ενημέρωση. Κλικ ΕΔΩ!

Ιδιωτική Οδός του Παναγιώτη Ανδριόπουλου. Κλικ ΕΔΩ!

ZAKYNTHOS EVENTS. Κλικ ΕΔΩ!

"Δόγμα και ορολογία στην Ορθόδοξη Παράδοση σήμερα" το νέο τεύχος του περιοδικού "Θεολογία"

Κυκλοφόρησε τὸ νέο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ Θεολογία (τόμος 85, τεῦχος 1, Ἰανουάριος-Μάρτιος 2014), τὸ ὁποῖο περιλαμβάνει ὁρισμένες ἀπὸ τὶς εἰσηγήσεις τοῦ Δ΄ Διεθνοῦς Συμποσίου Ὀρθοδόξων Δογματολόγων (Σόφια, 22-25 Σεπτεμβρίου 2013), μὲ θέμα «Δόγμα καὶ ὁρολογία στὴν Ὀρθόδοξη παράδοση σήμερα», καθὼς καὶ ἄλλα κείμενα ποικίλης ὕλης.

Στὸ Προλογικό, μὲ τίτλο «Τὰ δόγματα ὡς ἐκκλησιολογικὰ γεγονότα καὶ ἡ ἑρμηνεία τοῦ νοήματός τους» ὁ Σταῦρος Γιαγκάζογλου περιγράφει μὲ συντομία τὸν χαρακτῆρα καὶ τὴ σημασία τῆς θεολογικῆς ἑρμηνείας τῶν δογμάτων. Ἀκολουθεῖ ἄρθρο τοῦ ἰδίου, μὲ τίτλο «Ἡ δογματικὴ ὡς δικανικὴ ἀντίληψη καὶ ὡς ἑρμηνευτικὴ διαδικασία. Οἱ θεολογικὲς προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ νοήματος τῆς πίστεως», ὅπου διερευνᾶται ἡ σχέση θεολογίας καὶ γλώσσας, δόγματος καὶ δογματικῆς καὶ περιγράφονται οἱ βασικὲς προϋποθέσεις τῆς ἑρμηνείας τοῦ δόγματος καὶ τῆς σημασίας της γιὰ τὸν σύγχρονο θεολογικὸ διάλογο.

Ὁ Γεώργιος Μαρτζέλος στὴ μελέτη του «Ἡ καταγωγὴ τῆς Δυοφυσιτικῆς Φόρμουλας τοῦ Ὅρου τῆς Χαλκηδόνος» τονίζει τὴν ὀρθόδοξη καταγωγὴ καὶ τὸν χαρακτῆρα τῆς σχετικῆς διατύπωσης, ἡ ὁποία ἀνάγεται στὴν Ὁμολογία τοῦ Βασιλείου Σελευκείας στὴν Ἐνδημοῦσα Σύνοδο τοῦ 448.

Στὸ ἄρθρο μὲ τίτλο «Ἡ πίστη τῆς Νικαίας καὶ ἡ Σύνοδος τῆς Χαλκηδόνος σύμφωνα μὲ τὸν Codex Encyclius (457)», ὁ Γεώργιος Παναγόπουλος μέσα ἀπὸ τὴ μελέτη τῶν πεποιθήσεων τῶν ἐπισκόπων ποὺ μαρτυροῦνται στὸν Κώδικα καὶ ἀφοροῦν τὴ σχέση τοῦ Ὅρου τῆς Χαλκηδόνας μὲ τὴν αὐθεντία τῆς Συνόδου τῆς Νίκαιας, διερευνᾶ ἱστορικὰ καὶ θεολογικὰ τὸν τρόπο ἀποτίμησης τῆς φύσης καὶ τῆς λειτουργίας τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ, ἀναδεικνύοντας τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων κατανοοῦνται ὡς χαρισματικὴ συγκεκριμενοποίηση τοῦ κηρύγματος τῶν Ἀποστόλων στὸ ἑκάστοτε ἐκκλησιαστικὸ παρόν.

Στὸ ἑπόμενο μελέτημα μὲ τίτλο «Ὁ ἱστορικὸς χαρακτῆρας τοῦ δόγματος. Ὁ λόγος τῆς Ἀλήθειας στὴν ἱστορία τῆς θείας ἀποκαλύψεως», ὁ Νικόλαος Ξιώνης ἐπισημαίνει ὅτι τὸ δόγμα συνιστᾶ αὐθεντικὴ ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας περὶ τοῦ περιεχομένου τῆς πίστεως, τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται στὴν ἀλήθεια τῆς ἐν Χριστῷ ἀποκαλύψεως καὶ συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν πατερικὴ παράδοση σὲ ἕνα ἀδιάσπαστο ὅλο.

Ἡ Μαρίνα Κολοβοπούλου στὸ ἄρθρο ποὺ ἀκολουθεῖ, μὲ τίτλο «Εὔλογος σιωπὴ καὶ ἔνθεος λόγος. Ἡ πρόκληση τοῦ θεολογικοῦ λόγου» τονίζει τὴ σημασία τῆς σιωπῆς ὡς θεμελιώδους προϋπόθεσης καὶ ἀπαράβατου πλαισίου τῆς θεολογίας, καθὼς μέσῳ αὐτῆς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ φτάσει στὴ γνώση τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Svilen Toutekov στὸ ἄρθρο του «Ἡ σύγχρονη περὶ προσώπου θεολογικὴ θεώρηση καὶ ἡ ἐκκλησιολογία τῆς γλώσσας» ἐπιχειρεῖ νὰ ἰχνηλατήσει τὴ σχέση τῆς θεολογικῆς περὶ προσώπου θεώρησης μὲ τὶς προκλήσεις τῆς σύγχρονης γλώσσας στὴν προοπτικὴ διαμόρφωσης μιᾶς κατάλληλης ἐκκλησιολογίας τῆς γλώσσας.

Στὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ, μὲ τίτλο «Ἄτομο καὶ Φύση, Ὑπόσταση καὶ Πρόσωπο», ὁ Georgi Karpiev ἐπιχειρεῖ μιὰ φιλοσοφικὴ προσπέλαση τοῦ νοήματος ὁρισμένων βασικῶν ἐννοιῶν, οἱ ὁποῖες βρίσκονται στὸ ἐπίκεντρο τῆς θεολογικῆς συζήτησης στὶς μέρες μας.

Ὁ Νικόλαος Ἀσπρούλης στὸ ἄρθρο του, μὲ τίτλο «Ἀποκάλυψη, δόγμα καὶ ὁρολογία στὸν π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ καὶ τὸν Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα» ἐπιχειρεῖ νὰ παρουσιάσει τὸν τρόπο ποὺ οἱ δύο ἐπιφανεῖς θεολόγοι ἀντιλαμβάνονται τὴν ἔννοια τῆς Ἀποκαλύψεως, ἐξάγοντας ὁρισμένα συμπεράσματα γιὰ τὸν τρόπο ποὺ ἡ ἑκάστοτε θεώρηση ἐπηρεάζει τὸν τρόπο κατανόησης τοῦ δόγματος καὶ τῆς ἐπιλογῆς τῆς κατάλληλης ὁρολογίας. Ἀκολουθοῦν τὰ κείμενα ποικίλης ὕλης τοῦ τεύχους.

Ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος Σαββᾶτος στὸ κείμενό του μὲ τίτλο «Τὸ παπικὸ πρωτεῖο ὡς πρόβλημα τοῦ Ἐπίσημου Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν μετὰ τὸ Κείμενο τῆς Ραβέννας», ἀφοῦ παρουσιάσει τὴ συμβολὴ τοῦ Κειμένου τῆς Ραβέννας στὴν ἀποσαφήνιση ἐπιμέρους ἐκκλησιολογικῶν θεμάτων ποὺ ἀφοροῦν μεταξὺ ἄλλων καὶ τὸν ρόλο τοῦ πρώτου, ἐξετάζει τὴν πρόοδο καὶ τὶς δυσκολίες τοῦ διμεροῦς Διαλόγου σὲ σχέση μὲ τὸ παπικὸ πρωτεῖο καὶ τὶς δυνατότητες ὑπέρβασης τῶν ἐμποδίων.

Ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος καὶ Ἁλμυροῦ Ἰγνάτιος στὸ ἄρθρο του «50 χρόνια ἀπὸ τὴ συγκρότηση τῆς Β’ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ: Σκέψεις ἑνὸς Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου», καταγράφει ὁρισμένες σκέψεις γιὰ τὴ σημασία τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, τόσο γιὰ τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία ὅσο καὶ γιὰ τὶς σχέσεις της μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ὁ Βλάσιος Φειδᾶς στὸ μελέτημά του «Τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἡ Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος» ἐξετάζει τὶς ἱστορικὲς καταβολὲς τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, τόσο σὲ σχέση μὲ τὴ Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὅσο καὶ μὲ τόν «Ἀγκυρωτό» τοῦ ἁγίου Ἐπιφανίου.

Ὁ π. Ἀμφιλόχιος Μῆλτος στὸ ἄρθρο του «Οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες καὶ ἡ "παγκόσμια" Ἐκκλησία. Μιὰ ὀρθόδοξη ἀνάγνωση τῆς θεολογικῆς ἀντιπαράθεσης Ratzinger-Kasper», ἀφοῦ σκιαγραφήσει τὴν πολυετῆ διαμάχη τῶν δύο ἐπιφανῶν ρωμαιοκαθολικῶν θεολόγων σχετικὰ μὲ τὸν τρόπο διασύνδεσης τῆς τοπικῆς μὲ τὴν ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ἐκκλησία στὸν ἀπόηχο τῆς Β’ Βατικανῆς Συνόδου, προτείνει μὲ βάση τὴν ἐκκλησιολογικὴ σκέψη τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα (π.χ. τὴ σύνθεση Χριστολογίας καὶ Πνευματολογίας, τὴ σημασία τῆς ἐσχατολογίας), μιὰ ὀρθόδοξη διέξοδο στὸ πρόβλημα αὐτό.

Ὁ Σταῦρος Γουλούλης στὸ ἄρθρο του «Ἡ Χριστιανική "Πόλη τοῦ Κωνσταντίνου" (330): Ἡ ἑορτὴ τοῦ Μάρτυρα Μωκίου (11/5) καὶ ἡ Μεσοπεντηκοστή» μὲ βάση ἱστορικὰ καὶ ἀρχαιολογικὰ δεδομένα περιγράφει τὶς ἐνδείξεις τῆς χριστιανικῆς καθιέρωσης τῆς Κωνσταντινουπόλεως μὲ τιμώμενο ἅγιο τὸν Μώκιο καὶ τὴ σταδιακὴ διασύνδεση τῆς τιμῆς τοῦ ἁγίου μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς Μεσοπεντηκοστῆς, συνεξετάζοντας ἐπίσης τὶς πολιτικὲς ἐπιπτώσεις αὐτῆς τῆς καθιέρωσης στὴν πολιτικὴ ἰδεολογία τῆς αὐτοκρατορίας, σύμφωνα μὲ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Εὐσεβίου.

Στὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ, μὲ τίτλο «Ἡ χριστιανικὴ πίστη καὶ οἱ ἐθνικοὶ κατὰ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο», ὁ Διονύσιος Κακαλέτρης μὲ ἀφετηρία τὸ κείμενο τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου Ἀλεξανδρείας Κατὰ Ἑλλήνων συζητάει τὴν προσπάθεια τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Πατρὸς τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἀπαντήσει στὰ ἐρωτήματα τοῦ περιβάλλοντός του, ποὺ ἀφοροῦσαν τὴ σημασία τῆς πίστης, τὶς αἰτίες τῆς ἀπιστίας, τὴ σχέση πίστης καὶ λόγου κ.λπ.

Ὁ Χαράλαμπος Βέντης στὸ ἄρθρο ποὺ ακολουθεῖ, μὲ τίτλο «Ἡ θεολογικὴ σεισάχθεια τοῦ Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα ἀπὸ τὴν Ἡγεμονία τῆς θρησκευτικῆς κοινοτοπίας καὶ τυποποίησης» ἀποπειρᾶται νὰ καταδείξει ὅτι τὸ ἔργο τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου φωτίζει μὲ ποικίλους τρόπους πλευρὲς τοῦ ἑαυτοῦ καὶ τοῦ βίου, καθὼς ἀπάλλαξε τὸν θεολογικὸ στοχασμὸ ἀπὸ τὸν φόβο τῆς ὀντολογίας, τῆς ἐσχατολογίας καὶ τῆς ἀρχῆς τῆς μὴ διαψευσιμότητας.

Ὁ Δημήτριος Πάλλης στὸ μελέτημά του μὲ τίτλο «Σχεδίασμα πρόσληψης τῶν ἀρεοπαγιτικῶν συγγραφῶν στὴ νεώτερη ἑλληνικὴ θεολογία: μὲ εἰδικὴ ἀναφορὰ στὴ γενιὰ τοῦ ᾽60», ἐπιχειρεῖ νὰ ἀξιολογήσει τὴν πορεία πρόσληψης τῶν ἀρεοπαγιτικῶν συγγραφῶν στὴ νεοελληνικὴ θεολογία, καθὼς ἐπίσης νὰ συμπληρώσει καὶ νὰ προεκτείνει τὴν πρόσφατη ἐργασία τοῦ Paul Gavrilyuk στὴ σχετικὴ ἔρευνα.

Στὸ ἑπόμενο καὶ τελευταῖο ἄρθρο, μὲ τίτλο «Ἱερὸς Ναὸς Ἁγίου Ἀνδρέου Πατρῶν: ἡ περιπέτεια μιᾶς ἐρανικῆς εἰσφορᾶς (ἄρθρο 11 Ν. 3485/1955)» ὁ Γεώργιος Ἀνδρουτσόπουλος ἀναδεικνύει μιὰ ἐνδιαφέρουσα πτυχὴ τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας τῶν Πατρῶν.

Τὸ τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ συμπληρώνεται μὲ τὶς πλούσιες μόνιμες στῆλες του. Τὰ Θεολογικὰ Χρονικὰ ὅπου περιλαμβάνονται ἀναφορὲς σὲ ἐπιστημονικὰ συνέδρια, θεολογικὰ γεγονότα, ἀνακοινωθέντα καὶ πορίσματα συνοδικῶν συνδιασκέψεων, τὰ Περιοδικά Ἀνάλεκτα, ὅπου γίνεται σύντομη ἐπισκόπηση τῶν ἑλληνικῶν καὶ ξένων θεολογικῶν περιοδικῶν, τὸ Βιβλιοστάσιον, ὅπου δημοσιεύονται βιβλιοκριτικὰ δοκίμια καὶ παρουσιάσεις θεολογικῶν μονογραφιῶν, βιβλίων καὶ λοιπῶν ἐκδόσεων καί, τέλος, τὸ Ἀναλόγιον, ὅπου δημοσιεύεται ἐνημερωτικὸ δελτίο πρόσφατων θεολογικῶν ἐκδόσεων.

Τὸ ἑπόμενο δεύτερο τεῦχος τῆς Θεολογίας γιὰ τὸ ἔτος 2014 θὰ ἔχει ὡς γενικὸ θέμα «Ἡ Ἁγία Γραφὴ στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση Α´» καὶ θὰ κυκλοφορήσει τὸν προσεχῆ Σεπτέμβριο.

Αναψύχοντας τις Ψυχές των Νεκρών μας ενόψει Πεντηκοστής

 Εσπέρας 6ης Ιουνίου 2014 στην Παναγούλα Μπανάτου 

Τους νεκρούς μας μνημονεύσαμε απόψε, Παρασκευή των Ψυχών, ενόψει Πεντηκοστής, στο ναό της Παναγούλας, εδώ στο Μπανάτο.

Ο Εφημέριος π. Παναγιώτης, μεταξύ άλλων, είπε στην επίκαιρη ομιλία του: 

          "Από εμάς οι νεκροί μας, όντες στα χέρια του δικαιοκρίτη Θεού, δεν περιμένουν τίποτε άλλο εκτός από τη μνημόνευσή τους. Ένα πρόσφορο, από το οποίο ο λειτουργός ιερέας θα βγάλει το ψίχουλο της καθεμιάς ψυχής. Βεβαίως, η μνημόνευση αυτή δεν σώζει τον νεκρό, δεδομένου ότι θα κριθεί βάσει της πίστης και των καλών έργων της ζωής του, λαμβάνει όμως αναψυχή, δροσιά. Έχουμε, λοιπόν, υποχρέωση απέναντι τους προσφιλείς μας ανθρώπους, οι οποίοι ανήκουν πλέον στη θριαμβεύουσα Εκκλησία, να μην τους λησμονάμε. Ούτως ή άλλως, αποτελούν τις ρίζες της δικής μας ζωής. Εάν δεν ποτίσουμε τις ρίζες του δέντρου μας, θα ξεραθούμε και θα οδηγηθούμε στην απώλεια.

          Αγαπητοί μου, 

          αξίζει να σας αναφέρω ένα συγκλονιστικό περιστατικό από το συναξάριο του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου, που υπογραμμίζει τη χρεία της ανακουφιστικής ευχής - προσευχής υπέρ των νεκρών μας: Κάποτε ο Αββάς Μακάριος συναπαντήθηκε μ' ένα κρανίο ενός ιερέα των ειδώλων. Ο πνευματοφόρος Αββάς ρώτησε τον κολαζόμενο ειδωλολάτρη τι είναι ανακούφιση και τι τιμωρία στον τόπο εκείνον. Τότε το κρανίο αποκρίθηκε: 'Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, τόσο είναι το πυρ από κάτω μας... Στεκόμαστε μέσα στο πυρ από τα πόδια έως στο κεφάλι και δεν είναι δυνατό να δει κανείς τον άλλο πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά το πρόσωπο του καθενός είναι κολλημένο προς την πλάτη του αλλού. Όταν λοιπόν εσύ εύχεσαι για μας, τότε βλέπει κανείς λίγο το πρόσωπο του άλλου. Αυτή είναι η ανακούφιση!'"

Θεοπασχητισμός ή Νεστοριανισμός; Στα δογματικά ζητήματα απαιτείται πολλή προσοχή

[Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο της Αδελφότητας Θεολόγων Ο ΣΩΤΗΡ]

Τὸ οἰκουμενιστικὸ καὶ ­συγκρητιστικὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας τείνει νὰ ὑπο­βα­θμίζει τὴ δογματικὴ ἀκρίβεια τῶν ἀ­­­ληθει­ῶν τῆς πίστεως, προκειμένου νὰ προωθή­σει εἴτε τὴν ἕνωση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τοὺς ἑτεροδόξους εἴτε τὴν ἐξάπλωση τοῦ δαιμονικοῦ φαινομένου τῆς πανθρη­σκείας.

Ἴσως σὰν ἀπὸ ἀντίδραση πρὸς τὸ πνεῦ­μα αὐτὸ παρουσιάζεται ἀπὸ τὴν ἄλ­λη πλευρὰ μία τάση νὰ ἀνακαλύπτον­ται κακοδοξίες ἀκόμη καὶ ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν καὶ νὰ στιγματίζονται ὡς αἱρετικοὶ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι Ὀρθόδοξοι.

Ἀφορμὴ γιὰ τὶς παραπάνω σκέψεις μᾶς ἔδωσε ἀντιπαράθεση ποὺ ἔλαβε χώρα πρὸ καιροῦ γύρω ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ θεοπασχητισμοῦ.

Ἕνας θεολόγος δημοσίευσε σχετικὸ ἄρ­­θρο σὲ γνωστὸ θεολογικὸ ­περιοδικό. Τὸ ἄρθρο γραμμένο σὲ ­σύγχρονη γλώσσα μιλοῦσε γιὰ τὸ πάθος τοῦ Κυρίου ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ καὶ τόνιζε πὼς αὐτὸ δὲν ἦταν πάθος ἁπλοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ πάθος Θεοῦ, τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου. Διευκρίνιζε ὅμως σαφῶς ὅτι δὲν ἔπασχε ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἀπαθὴ θεότητά Του. Τὸ κείμενό του ἦταν ὀρθόδοξο. Ἴσως ὁ συγγραφέας του, ἂν εἶχε φαντασθεῖ ὅτι θὰ προκαλοῦσε ἀντιδράσεις, θὰ μποροῦσε νὰ διευκρινίσει ἀναλυτικότερα τὴ σκέψη του.

Ἀπὸ τὸ σημεῖο ὅμως αὐτὸ μέχρι τὸ νὰ κατηγορηθεῖ ὡς αἱρετικὸς ἀπὸ ὑπευθύνους ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου μιᾶς Μητροπόλεως ἡ ἀπόσταση εἶναι πολὺ μεγάλη. Καὶ γίνεται ἀκόμη μεγαλύτερη, ὅταν στὸ κατηγορητήριο ποὺ ἀδίκως τοῦ προσάπτουν, χρησιμοποιοῦνται διατυπώσεις δογματικῶς ἐπιλήψιμες.

Διότι πράγματι εἶναι κακόδοξη ἡ διατύπωση τῶν ὑπευθύνων τοῦ ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου: «Ὅμως ἐπὶ τοῦ σταυροῦ δὲν ἔπαθε ὁ Θεάνθρωπος, ἀλλὰ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Θεανθρώπου». Αὐτὸ εἶναι καθαρὸς Νεστοριανισμός!

Ἐξίσου λανθασμένη πάλι εἶναι καὶ ἡ ἄλ­λη διατύπωσή τους: «Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς δὲν συμμετεῖχε στὴν ὀδύνη καὶ τὸ πάθος, διότι ἂν ὁ Θεός (δηλαδὴ ἡ Θεία Φύσις του) συμμετεῖχε πραγματικὰ στὴν ὀδύνη καὶ στὸ πάθος, τότε ὁπωσδήποτε θὰ εἶχε ὑποστεῖ τροπὴ καὶ ἀλλοίωση ἡ Θεία Του Φύση». Ἐδῶ εἶναι κακόδοξη ὄχι μόνο ἡ ὅλη ἔννοια ἀλλὰ καὶ ἡ ἐντὸς παρενθέσεως διευκρίνιση τῆς λέξεως «Θεὸς» μὲ τὴ φράση «δηλαδὴ ἡ Θεία Φύσις του»· διότι μιὰ τέτοια διευκρίνιση ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξη τῶν θείων Προσώπων. Μὲ τὴ λέξη «Θεὸς» δὲν ἐννοοῦμε μόνο τὴ θεία Φύση ἀλλὰ καὶ τὰ θεῖα Πρόσωπα, καὶ μάλιστα πρωτίστως τὰ θεῖα Πρόσωπα. Ἐν προκειμένῳ ὁ ἐπικρινόμενος ἀπ᾿ αὐτοὺς συγγραφέας εἶχε χρησιμοποιήσει τὴ λέξη «Θεὸς» ὡς πρὸς τὸ Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου – διατύπωση κατὰ πάντα ὀρθό­δοξη.

Ἀπαράδεκτη ὅμως δογματικῶς εἶναι καὶ ἄλλη φράση τῶν κατηγόρων του. Ἐ­­πικρίνοντας τὴ φράση τοῦ ­ἀρθρογράφου «πάσχει ὁ Χριστός», γράφουν: «Δὲν εἶ­­ναι ὀρθὴ ἡ ἔκφραση: “πάσχει ὁ Χριστός”, διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, Θεὸς μαζὶ καὶ ἄνθρωπος, ἀλλά, πάσχει ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ». Ἡ διατύπωσή τους αὐτὴ δὲν εἶναι ἁπλῶς πολὺ σοβαρὸ λάθος. Εἶναι αἱρετικὴ κακοδοξία ποὺ καταλύει τὴν καρδιὰ τοῦ χριστολογικοῦ μυστηρίου, καὶ ξεπερνάει ἀκόμη καὶ τὶς πιὸ ἀκραῖες ἀντιλήψεις τῶν αἱρετικῶν Νεστοριανῶν. Δὲν θέλουμε νὰ ποῦμε ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου εἶναι αἱρετικοί. Θεωροῦμε ὅτι ἀπὸ ἄγνοια καὶ μέσα στὸν ὑπερβολικὸ ζῆλο τους γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως διολίσθησαν χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιήσουν σὲ διατυπώσεις ἀπὸ ἀδόκιμες δογματικῶς μέχρι σοβαρὰ ἐπιλήψιμες.

Συνοπτικῶς: Ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ πάσχει ὁ Θεός, ὁ Θεὸς Λόγος. Ὄχι ὅμως κατὰ τὴ θεία Φύση Του ἀλλὰ κατὰ τὴν προσληφθεῖσα ἀνθρώπινη φύση Του. Τὸ πάθος Του εἶναι πάθος Θεοῦ, ὄχι τῆς θείας Φύσεως ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ Λόγου. Γι᾿ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ μᾶς σώζει. Καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ πολὺ σωστὰ ὀνομάζεται «ὀρθόδοξος θεοπασχητισμός», σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν αἱρετικὸ ­θεοπασχητισμὸ τῶν Μονοφυσιτῶν ποὺ ἀποδίδουν τὸ πάθος στὴ θεία Φύση.

Κατὰ συνέπειαν ἡ ὅποια ἀντίδρασή μας πρὸς τὸ οἰκουμενιστικὸ καὶ πανθρησκειακὸ πνεῦμα δὲν πρέπει νὰ μᾶς παρασύρει σὲ ἀκρότητες τοῦ νὰ ἐπικρίνουμε καὶ τὰ σωστά – πολὺ ­περισσότερο νὰ μὴν ξεφεύγουμε ἀπὸ τὴν ἀκρίβεια στὶς διατυπώσεις μας. Στὰ δογματικὰ ζητήματα ἀπαιτεῖται πολλή, μεγάλη, πολὺ μεγάλη προσοχή.

Ξανά στη Μονή της Σουρωτής και στον Τάφο του Γέροντα Παϊσίου του Αγιορείτου [+ video]

 Ταξιδεύει και αποτυπώνει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας 

Εσπέρας 15ης Μαΐου 2014, στον περίβολο της Μονής των Αγίων Ιωάννου του Θεολόγου και Αρσενίου του Καππαδόκου, όπου βρίσκεται και προσκυνείται από τον ευσεβή λαό ο χαριτόβρυτος Τάφος του Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου.  

Η μονοσάνδαλη

Γράφει η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ-ΤΣΟΥΚΑΛΑ από τη Μελβούρνη

[Έργο Κωνσταντίνου Ιατρά (Ζάκυνθος 1811–Ζάκυνθος 1888): Μητέρα και Κόρη]

Ήταν τότε, μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953, που οι άνθρωποι προσπαθούσαν να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους μετά το μεγάλο «κακό». Είχαν ήδη καθαρίσει τον τόπο από τα μπάζα που δημιούργησαν τα ερείπια  κι εκεί που στεκόταν πρώτα το σπιτικό τους, υπήρχε ένας άδειος τόπος που περίμενε να ξαναγίνει σπίτι και σπιτικό με τις «αρωγές» - δάνεια που θα έπαιρνε ο κάθε νοικοκύρης να στεγάσει επί τέλους τη φαμελιά του.

          Αναζωογονήθηκε η περιοχή, θάρρεψαν οι άνθρωποι ότι επί τέλους, θα αποχτούσαν καινούριο σπίτι και η ζωή θα μπει στους κανονικούς της ρυθμούς! Η ανοικοδόμηση γινόταν σταδιακά, όχι σε ολόκληρο το νησί μονομιάς.

          Εκείνο το καλοκαίρι, έσφυζε από ζωή το Μπανάτο, γιατί είχε έλθει η σειρά του! Φωνές, χαρές, γέλια, καλαμπούρια ακόμα και τραγούδια ακούγονταν από άκρη σε  άκρη! Λίγο πολύ από όλα τα μέρη της Ελλάδας είχαν καταφθάσει εργάτες και μαστόροι, χτίστες, μαραγκοί, σιδεράδες  και άλλοι που δούλευαν συνεχώς και πυρετωδώς.

          Κάθε φορά που έμπαινε σκεπή στο νιόχτιστο σπίτι, τηρώντας το έθιμο, έσφαζε η νοικοκυρά τον κόκορα που τον μεγάλωνε γι’ αυτήν ακριβώς τη στιγμή, τον έφτιαχνε συνήθως κοκκινιστό με μπόλικα μακαρόνια για να φτουρήσει κι έτρωγαν μαστόροι και νοικοκυραίοι, συμπληρώνοντας το ζέφκι με το απαραίτητο κρασί το σπιτικό ευχόμενοι να είναι στεριωμένο και καλότυχο το νέο σπίτι. Συνήθως κερνούσαν και τους χωριανούς που μαζεύονταν για να καμαρώσουν το σπίτι που όπου να ‘ναι τελειώνει, αφού μπαίνει η σκεπή και να ευχηθούν τα καλορίζικα!

          Η Στελλούλα (όχι το πραγματικό της, αλλά πρέπει να της δώσουμε ένα όνομα), όπως τη φώναζαν χαϊδευτικά, 17χρονο κορίτσι, χαριτωμένη, μαυρομάτα και γαϊτανοφρύδα, με τις μακριές της πλεξίδες, ψηλή και λυγερή, περνούσε σχεδόν κάθε μέρα από τον κεντρικό δρόμο του χωριού, γιατί μάθαινε μοδιστρική στη Χώρα και πηγαινοερχόταν με το λεωφορείο. Ήταν σεμνό και καλό κορίτσι, αυτό όμως, δεν εμπόδιζε τους νέους να την γλυκοκοιτάζουν.

          Ο Θύμιος, κάπου από τη Στερεά  Ελλάδα, που δούλευε στην οικοδομή, την είχε βάλει για καλά στο μάτι και βαριαναστέναζε στο πέρασμά της. Ήταν ωραίο παλικάρι, σοβαρός και πολύ εργατικός. Μια μέρα που έβαζαν τη σκεπή στο οικοδόμημα που δούλευε κι ήταν όλοι χαρούμενοι και κεφάτοι, ξεκόβει από την ομήγυρη χωρίς να τον πάρουν χαμπάρι ενόσω έτρωγαν ακόμα οι άλλοι, καβαλάει το ποδήλατο και πάει κάπως παράμερα εκεί που κατέβαινε από το λεωφορείο η Στελλούλα και της δίνει το γράμμα που καιρό κουβαλούσε στην τσέπη του και δεν εύρισκε το θάρρος ή την ευκαιρία να της δώσει.

          Τρόμαξε το κορίτσι περισσότερο από φόβο, μην τον είδε κανείς και εκτεθεί. Η αλήθεια να λέγεται, της άρεσε ο Θύμιος είχε καταλάβει ότι την γλυκοκοίταζε, αλλά τη συγκρατούσε η αιδώς και ο φόβος.

          Από κείνη την ημέρα, άρχισε ένα ωραίο ειδύλλιο για τα δυο νέα παιδιά. Φυσικά, άλλες εποχές και η μόνη επικοινωνία ήταν να περπατάει λίγο πιο αργά όταν περνούσε από την οικοδομή η Στελλούλα, ώστε να την βλέπει και να χαίρεται ο Θύμιος και να βλέπονται στην εκκλησία τις Κυριακές! Επί πλέον, δυο τρία λόγια στα κλεφτά και κάνα «ραβασάκι» που κρυφά αντάλλασσαν από καιρού σε καιρό.

          Πέρασαν δυο χρόνια σχεδόν και ο πατέρας της Στελλούλας είχε δεχτεί προτάσεις γάμου και από νέους του χωριού αλλά και κάνα-δυο ξενοχωρίτες. Κάθε φορά της έλεγε η μάνα της τα καλά μαντάτα, αλλά η σταθερή απάντηση της κόρης ήταν πως δεν βιάζεται να παντρευτεί. Η μάνα με το γυναικείο και μητρικό ένστικτο πονηρεύτηκε πως δε μπορεί, κάτι θα τρέχει, αφού ούτε που ρωτούσε ποιος ήταν ο υποψήφιος γαμπρός. Από δω την είχε, από κει την πήρε, δύσκολο όμως να φτάσει στην αλήθεια. Ανένδοτη και σταθερή η Στελλούλα έδινε την ίδια απάντηση, παραπονούμενη δήθεν ότι η μάνα της βιάζεται να την ξεφορτωθεί.

          Ο Θύμιος είχε στεριώσει για καλά στο χωριό, δουλειά μπόλικη υπήρχε, φυσικά, το κυριότερο υπήρχε και η Στελλούλα. Είχαν πονηρέψει κι οι δυο τους κι έπαιρναν μεγαλύτερα μέτρα, ώστε ν’ αποφεύγουν τα κακά συναπαντήματα, όταν βλέπονταν κλεφτά. Το σχέδιο τους ήταν, να μαζέψει κάμποσα χρήματα ο Θύμιος, ώστε να μπορεί να την ζητήσει χωρίς ο πατέρας της να προβάλλει το πρόσχημα πώς θα ζήσουν να τελειοποιηθεί στην τέχνη της η Στελλούλα ώστε να αρχίσει να δουλεύει κι αυτή, ελπίζοντας να μην έχουν λόγο να αρνηθούν οι γονείς της. Γεγονός, ότι εκείνο το διάστημα είχαν γίνει  πάρα πολλοί γάμοι ανάμεσα σε κοπέλες του τόπου και νέους που ήλθαν να δουλέψουν και έμειναν εκεί.

          Όλα πήγαιναν κατά πώς τα προγραμμάτιζαν οι δυο νέοι μέχρι εκείνη την ημέρα που... Άνοιξη κ’ είχε ανθίσει όλος ο τόπος, μοσκοβολούσε από άκρη σε άκρη. Τα χωράφια και ο Κάμπος γεμάτα αγριολούλουδα, πολύχρωμο χαλί.  Συναντήθηκαν τα δυο παιδιά  σ’ ένα απόμερο μέρος λίγο έξω από το χωριό με λιγοστά σπίτια. Κάθισαν κάτω από ένα δέντρο για λίγο κι η Στελλούλα έβγαλε τα παπούτσια να αλαφρώσουν τα πόδια της. Κάποια στιγμή άπλωσε τα χέρια ο Θύμιος και την αγκάλιασε, έμειναν έτσι για λίγο, να γέρνει στον ώμο του και με τα μάτια κλειστά κι οι δύο, απολάμβαναν την όμορφη στιγμή! Και ω καταστροφή... Απορροφημένοι από την αγάπη τους χαμπάρι δεν πήραν πως ένα σκυλί που γυρόφερνε άρπαξε το ένα παπούτσι της Στελλούλας κι άρχισε να τρέχει... 

          Πανικός στα παιδιά... Πού να πιάσουν το σκυλί και πώς να τρέχει ντάλα μεσημέρι φωνάζοντας του να σταματήσει που θα ‘παιρναν είδηση οι χωριανοί και αλίμονό τους. Έβαλε τα κλάματα το κορίτσι απελπισμένη, ούτε που ήξεραν τι να κάνουν κι η ώρα περνούσε, σε λίγο οι δικοί της θα έπαιρναν τους δρόμους να την ψάχνουν...

          Και τότε ο Θύμιος, πήρε τη μεγάλη απόφαση κι έκανε το μόνο που μπορούσε να κάνει σαν τίμιος νέος. Χτύπησαν την πρώτη πόρτα, εκεί κοντά στην Κολόνα του Άι Νικόλα και ζήτησε να μιλήσει στο νοικοκύρη που τον γνώριζε, αλλά και που γνώριζε πολύ καλά τη φαμελιά της Στελλούλας. Ξαφνιάστηκαν οι καλοί άνθρωποι μεσημεριάτικα να δουν τα δύο παιδιά μαζί και τη Στελλούλα να κλαίει ακατάπαυστα και... μονοσάνδαλη!

          Κίνησαν οι δυο άντρες και πήγαν στο σπίτι της κοπέλας, ενώ εκείνη έμεινε με τη γυναίκα του Κ. να την παρηγορεί και να την φροντίζει... Νταμπλάς τού ήλθε του πατέρα της... Φώναξαν και τ’ αδέλφια του από πάρα δίπλα και μετά από πολλές συζητήσεις, διαφωνίες, αντιρρήσεις του πατέρα και όλα τα συμπαρομαρτούντα σε τέτοιες περιπτώσεις, «έδωσαν λόγο» εδώ και τώρα κι εμείς εζήσαμε καλά κι αυτοί εκεί καλύτερα!

          Αυτή την όμορφη ιστορία για το ειδύλλιο με καλό τέλος, μου την αφηγήθηκε στο τελευταίο μου ταξίδι στην Ελλάδα η αγαπημένη μου θεία Μ., 92 χρονών σήμερα!

          Με την αγάπη μου σε όλους,

          δ.μ.τ.  

Η ταφή του Μοναχού Μωυσή του Αγιορείτου στη γη του Άθωνα / 2.6.2014 [video]

Τελευταίος ποιητικός ασπασμός στον Μοναχό Μωυσή τον Αγιορείτη

ΕΞΟΔΙΟΣ ΑΣΠΑΣΜΟΣ 

στον Μοναχό Μωυσή τον Αγιορείτη (+1.6.2014)

Τάλας ο Μοναχός κι ολομόναχος 

-μακάριος ωστόσο- 

ενδεδυμένος οθόνια λευκά 

σεντόνι χαρμολύπης 

εφ' ώ ετάχθη σπείρεται 

υπάκουος 

έως ανυπαρξίας - 

Βρε συ, Μωυσή 

εκεί στο Εκεί που εισόδευσες 

να μελετάς μην πάψεις 
εκλιπαρώ σε  

των εμπερίστατων τα ονόματα

πένθη των πενομένων απαρηγόρητα

την κακουχία των αξεδίψαστων  
τα λυπηρά των πονεμένων

στίχους διαφυγόντες απ' το Ποίημα 
ενθυμού -  

Κι αν τόσους πια θυμάσαι, Γέροντα 

αρκεί 

εμένα ξέχνα με.

[Έγραφα, π. Παναγιώτης Καποδίστριας, ο και τάχα στιχοπλόκος, εν τω χωρίω Βανάτω της Ζακύνθου, βραδάκι της 4ης Ιουνίου 2014, βλέποντας φωτογραφίες από την ταφή του παμφίλτατου και πανσέβαστου Γέροντος Μωυσέως του Αγιορείτου.]