Εκκλησιασμός των Μαθητών για τα Χριστούγεννα

Έγινε σήμερα ο καθιερωμένος εκκλησιασμός των Σχολείων που κείνται εντός του Μπανάτου, ενόψει των εορτών του Δωδεαημέρου. Από νωρίς τα λεωφορεία έφερναν τα παιδιά του 1ου Ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου Κάμπου, τα οποία κατέκλυσαν κυριολεκτικά τον ευρύχωρο ναό της Παναγούλας μας. Εκκλησιάστηκαν επίσης οι μαθητές του Γυμνασίου Βανάτου.

Οι πλείστοι όσοι προσήλθαν στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Στο τέλος, ο Εφημέριος με λίγα λόγια αναφέρθηκε στην ευεργετική αλλοίωση, που μπορεί να προκαλέσουν τα Χριστούγεννα, εάν η ανθρωπότητα επιτρέψει να συμβούν και φέτος στις καρδιές των ανθρώπων!

Οι παιδικές παρουσίες στην Εκκλησία είναι Χαρά Θεού! Αθώες φυσιογνωμίες, αγαθές ψυχούλες στο Σπίτι του Πατέρα! Εδώ (και με δεδομένες τις πρόσφατες νεανικές εξεγέρσεις) αναθυμάται κανείς τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου:

"(...) Τα παιδιά μας δεν είναι εξαγριωμένα χωρίς λόγο. Η προσωπική επαφή μου με τους νέους μου δίνει το δικαίωμα να δηλώσω μετά λόγου γνώσεως ότι το σύνολο σχεδόν της νέας γενιάς δεν είναι εναντίον των αρχών, των αξιών και των ιδανικών που ενέπνευσαν και εξέθρεψαν το γένος μας, αλλά εναντίον όλων ημών που τους τα διδάσκουμε και συγχρόνως τα προδίδουμε ανερυθρίαστα και ασύστολα. Τα παιδιά μας δεν αμφισβητούν την αλήθεια αλλά την προδοσία της. Τα παιδιά μας είναι θυμωμένα μαζί μας επειδή μας αγαπούν και αισθάνονται προδομένα. Η νεολαία νοιώθει όχι μόνο το ασφυκτικό παρόν που φτιάξαμε εμείς οι φυσικοί ή θεσμικοί γονείς τους, αλλά, κυρίως καταγγέλλει την υποθήκευση, αν όχι την κλοπή, και την καταστροφή του μελλόντός της. (...)". [Εφημ. Ο Κόσμος του Επενδυτή, 13.12.2008]

Τα "Μπασίματα" του Αγίου μας

Με τα "Μπασίματα", δηλαδή τη θ. Λειτουργία της απόδοσης της εορτής του Αγίου Διονυσίου, έληξε και η φετινή τριήμερη πανήγυρις για τον Προστάτη και Πολιούχο της Ζακύνθου.

Προεξήρχε ο Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος Β΄, συλλειτουργούτων των Αρχιερέων Θηβαΐδος κ. Πορφυρίου, Ελαίας κ. Θεοδωρήτου και Μαραθώνος κ. Μελίτωνος. Τον θείο Λόγο κήρυξε ο Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Σιφναίος, ενώ ο οικείος Μητροπολίτης απένειμε το οφίκιο του Μεγάλου Οικονόμου στον καλό κληρικό μας π. Ιωάννη Βλαχιώτη, Εφημέριο Φιολίτη.

Μετά το πέρας της θ. Λειτουργίας έγινε η περιφορά του σεπτού Σκηνώματος του Αγίου Διονυσίου τρις μέσα στον Ναό και, μετά την Δέηση ενώπιόν Του, εναποτέθηκε από τους Πατέρες της Μονής στη Λάρνακα Του.

Ακολούθησε μικρή δεξίωση όλων στο Αρχονταρίκι της Μονής και ύστερα γεύμα προς τιμήν όσων κουράστηκαν για την επιτυχία της όλης εορτής.

Σύμφωνα με την τοπική Παράδοση, η ψαροφαγία συνεχίζεται στο νησί της Ζακύνθου μέχρι και σήμερα, τιμώντας τον Πολιούχο. Γι' αυτό, κατά παλαιή συνήθεια της Μονής, οι Πατέρες διένειμαν μπακαλιάρο σε όσους περιοίκους ή άλλους φιλαγίους θέλησαν να λάβουν το φαγητό τους σήμερα από τον Άγιο.

Ευχόμενοι όλοι μεταξύ μας το "Βοήθειά μας ο Άγιος", οδεύουμε τώρα προς τις μεγάλες Εορτές του Δωδεκαημέρου!

Το επίσημο γεύμα στη Μονή Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου

Φωτορεπορτάζ: Του ειδικού συνεργάτη μας Παναγιώτη Ανδριόπουλου

Eπίσημο γεύμα προς τιμήν του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, των προσκεκλημένων Αρχιερέων και των αρχών της Ζακύνθου παρέθεσε το μεσημέρι ο Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος στην μεγάλη Τράπεζα της Μονής του Αγίου Διονυσίου, η οποία οικοδομήθηκε και αγιογραφήθηκε επί των ημερών του.

Ο Μητροπολίτης Ζακύνθου μίλησε με θερμά λόγια για τον Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος είπε τα εξής:

Σεβασμιώτατε Άγιε Ζακύνθου και άγιοι αδελφοί,

Εντιμότατοι άρχοντες της πόλεως και της νήσου,

Εκλεκτοί συνδαιτυμόνες της εόρτιας αυτής τράπεζας ,

Ευρισκόμενοι από προχθές στην όμορφη Ζάκυνθο, κατακλυζόμεθα κυριολεκτικά υπό πλήθους εκδηλώσεων αγάπης και σεβασμού της ευγενικής και αρχοντικής συνάμα ζακυνθινής ψυχής.

Αυτή την ώρα, μέσα σε μια όντως ευλογημένη ατμόσφαιρα, μας προσφέρετε, σεβασμιώτατε άγιε Ζακύνθου, το εόρτιον γεύμα και αισθανόμεθα την ιδιαίτερη αγάπη της ευγενικής ψυχής Σας.

Το πρωί μέσα στο Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας «εχορτάσθη η καρδία και η ψυχή ημών» από τα πνευματικά αγαθά. Και τώρα, μετά την τράπεζα της Ευχαριστίας, γευόμεθα τα υλικά αγαθά, τα οποία εν αγάπη πολλή προσφέρει και μας παραθέτει ο άγιος αδελφός, ο Επίσκοπος και Μητροπολίτης της νήσου ταύτης, μέσα σε μια ατμόσφαιρα αβραμιαίας φιλοξενίας, όπου και συνευφραινόμεθα όλοι –όπως και το πρωί –και εις την υλικήν ταύτην τράπεζαν και χαιρόμεθα την μεθ’ υμών Κοινωνίαν και αναστροφήν.
Ζούμε σε δύσκολη όντως εποχή και την κάνουν ακόμη δυσκολότερη ο εγωισμός μας, τα πάθη που μας κυριεύουν και η αμαρτία. Όμως μπορούμε να βάλουμε μέσα στο φύραμα της κοινωνίας λίγη από την αγία ζύμη της Εκκλησίας μας, όπως μας την παρουσίασε με την αγία βιοτή του ο σήμερον εορταζόμενος Άγιος Διονύσιος, συγχωρώντας τον φονέα του αδελφού του. Τοιουτοτρόπως και εμείς θα έχωμε την δύναμι να αντιμετωπίζουμε τα επερχόμενα, αλλά και τους αδελφούς μας και θα βοηθούμε δείχνοντάς τους τον ουσιαστικό τρόπο ζωής. Με αυτές τις σκέψεις και προσδοκίες υψώνω το ποτήρι μου υπέρ υγείας του Σεβασμιωτάτου αγίου Ζακύνθου και πάντων των εκλεκτών συνδαιτυμόνων αυτής της εόρτιας Τράπεζας.

Φωτορεπορτάζ από τη θ. Λειτουργία της εορτής του Αγίου Διονυσίου

17 Δεκεμβρίου η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά και γεραίρει τη μνήμη του Αγίου Διονυσίου, Αρχιεπισκόπου Αιγίνης του θαυματουργού και όλων τα ψυχικά και σωματικά βλέμματα στρέφονται στο συγκλονιστικό παράστημα του Προστάτη και Πολιούχου των Ζακυνθίων, του οποίου το Σκήνωμα, με τη Χάρη του Θεού, δεν έχει αγγίξει ο κοσμοχαλαστής Χρόνος!

Στο πανεπίσημο, πανηγυρικό και πολυαρχιερατικό Συλλείτουργο προέστη ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Β΄, φιλοξενούμενος αυτές της μέρες του Σεβ. Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου Β΄ και της τοπικής Εκκλησίας.

Σε κάθε περίπτωση και μάλιστα κατά την τέλεση της σημερινής Θείας Λειτουργίας ο Μακαριώτατος αναδείχθηκε Πατέρας ευπροσήγορος, μειλίχιος και γλυκύς, προκαλώντας αισθήματα τιμής και σεβασμού εκ μέρους όσων τον συναναστράφηκαν και δέχτηκαν την ευλογία του.

Δυστυχώς, λόγω των κακών καιρικών συνθηκών, δεν έγινε η προγραμματισμένη Λιτάνευση του Αγίου Διονυσίου στην πόλη, αλλά μόνον μέχρι τα Προπύλαια του Ναού για την ευλογία του συγκεντρωμένου πλήθους των πιστών.

Μετά την Δέηση ενώπιον του Λειψάνου, ο Σεβ. Μητροπολίτης Ζακύνθου προσεφώνησε θερμότατα τον Μακαριώτατο, δωρίζοντάς του μιαν Εμβάδα του Αγίου εκ μέρους της Μονής. Στη συνέχεια ομίλησε κατάλληλα ο Αρχιεπίσκοπος, αντιδωρίζοντας στη Μονή έναν ασημένιο σταυρό ευλογίας, στον δε Μητροπολίτη Ζακύνθου ένα κεντημένο επιγονάτιο.

Έπειτα ο Αρχιεπίσκοπος απένειμε επιστηθίους σταυρούς, τόσο στον Καθηγούμενο της Μονής Στροφάδων και Αγ. Διονυσίου Αρχιμανδρίτη Διονύσιο Λιβέρη, όσο και στον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Μητροπόλεως Ζακύνθου Πρωτοπρεσβύτερο Παναγιώτη Καποδίστρια.

Το επίσημο Συλλείτουργο της εορτής του Αγίου Διονυσίου

ΠΡΟΣΦΩΝΗΜΑ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟΥ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Β΄

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ Β΄

ΚΑΤΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ 17ης ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2008

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμε,
Προσφιλέστατοι Άγιοι Αρχιερείς,
Εντιμότατοι Άρχοντες,
Λαέ του Θεού ευλογημένε,

Η Ζάκυνθος -νήσος Αγίων και Ποιητών, «ωραία και μόνη» κατά Κάλβον- παρά την άσχημη και δυσοίωνη κοινωνική συγκυρία για την πατρίδα μας, έχει ενδυθεί αυτές τις μέρες «ένδυμα αγαλλιάσεως» για δύο συγκεκριμένους λόγους:

Πρώτον, ότι τιμά και πανηγυρίζει τη μνήμη του προστάτη και πολιούχου της Αγίου Διονυσίου του θαυματουργού, του Οποίου το πανσεβάσμιο Σκήνωμα, αλώβητο από τους καιρούς, ορθώνεται μπροστά μας, ευλογώντας και αγιάζοντας τον λαό μας, και

Δεύτερον, ότι κατ’ αυτάς μάς τιμάτε με την παρουσία Σας Εσείς Μακαριώτατε, ο Πρώτος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος κατά το ολιγόμηνο διάστημα της πηδαλιουχίας Σας έχετε δώσει αξιόλογα δείγματα γραφής και ποιμαντικής ευαισθησίας.
Στο πρόσωπό Σας όλη πλέον η πατρίδα μας διακρίνει τον Πατέρα, με ό,τι ετούτο προϋποθέτει ή συνεπάγεται.

Γνωρίζω, Μακαριώτατε, ότι δεν επιθυμείτε ν’ ακούτε λόγους επαινετικούς, ως φύσει και ουσία σεμνός. Εκείνο μόνο, το οποίο θα επιθυμούσα να επισημάνω στην ομήγυρή μας είναι ότι αναδεικνύεσθε συν τω χρόνω ως ο Αρχιεπίσκοπος της Σιωπής, μιας Σιωπής όμως που διδάσκει ή και τύπτει, καθώς άπαντες τριγύρω σας υψώνουν λόγον άνευ περιεχομένου και ουσίας, λόγον αδιέξοδο και θορυβώδη, λόγον υπερφίαλο και άχρηστο σε ύστατη ανάλυση.
Η Σιωπή Σας, γνωρίζουμε Μακαριώτατε, δεν είναι αδυναμία, αλλά άσκηση στην αυτοσυνειδησία και αυτομεμψία, προστάδιο πάντως για τα μεγάλα και σπουδαία που ετοιμάζετε υπέρ του λαού μας. Γι’ αυτό ακριβώς Σας υποληπτόμαστε και προσβλέπουμε στην ταπεινή Σας παρουσία ως αξίου προεστώτος της καθ’ Ελλάδα Ιεράς Συνόδου.
Όμως σήμερα, καθώς ευφραινόμαστε γύρω από το κοινό Ποτήριο της Θείας Ευχαριστίας τιμώντας συνάμα τον Άγιο της Συγνώμης, Σας παρακαλούμε να εξέλθετε από το ασκητήριο της Σιωπής και να μας μεταδώσετε από εκεί «λόγον αγαθόν» πνευματικής οικοδομής και παραμυθίας.

ΟΜΙΛΙΑ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄

ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ

«Ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων»
(Ἰω. 10, 11)

Σεβασμιώτατοι αδελφοί Αρχιερείς,
Εντιμότατοι άρχοντες,
Αγαπητοί μου λοιποί αδελφοί,

Με την ευγενική πρόσκληση και την άδεια του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου, έχω τη χαρά και την ευλογία να προΐσταμαι της σημερινής Θείας Λειτουργίας και την τιμή να απευθύνω δι’ ολίγων λόγο παρακλητικό προς εσάς.

Συναχθήκαμε σήμερα επί το αυτό στη Θεία Λειτουργία για να εορτάσουμε την πανεύφημον μνήμη του πολιούχου της νήσου Ζακύνθου Αγίου Διονυσίου, επισκόπου Αιγίνης.


Στην ευαγγελική περικοπή, που μόλις προ ολίγου ακούσαμε, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έθεσε προ των οφθαλμών μας μερικές εικόνες και περιγραφές, οι οποίες διευκρινίζουν με απόλυτη σαφήνεια τι σημαίνει καλός ποιμένας για τη ζωή της Εκκλησίας.

Ταυτόχρονα, όμως, εάν κάποιος θελήσει να εμβαθύνει στα νοήματα και τις προτροπές του συγκεκριμένου ευαγγελικού αναγνώσματος και να προβληματισθεί σχετικά με το τι σημαίνουν όλα αυτά για το σήμερα, τότε αναπόφευκτα θα βρεθεί μπροστά σε καίρια και ουσιώση ερωτήματα και προβληματισμούς.

Η ευαγγελική περικοπή περιγράφει με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών δυό διαφορετικούς τύπους ποιμένων:
Ο πρώτος είναι ο «ποιμήν ο καλός». Ο Κύριος είναι κατηγορηματικός: Καλός Ποιμένας είναι αυτός ο οποίος «την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων». Είναι αυτός που θυσιάζει την ύπαρξή του ολόκληρη για τους αδελφούς του. Είναι αυτός που διακονεί την Εκκλησία και το λαό του Θεού με την αφοσίωση και την αγαπητική ανιδιοτέλεια του καλού πατέρα.
Ο Ποιμήν ο καλός είναι βέβαια ο ίδιος ο Χριστός. Όμως οι αρχιερείς της Εκκλησίας και κατά προέκταση και κατ’ αναφορά εις αυτούς και οι ιερείς ιστάμεθα, εντός της Εκκλησίας, εις τύπον και τόπον Χριστού.
Καλούμαστε λοιπόν εμείς, οι Ποιμένες του λογικού Ποιμνίου του Χριστού, να είμεθα εις τύπον και τόπον Χριστού, διαθέτοντας και θυσιάζοντας την ύπαρξή μας υπέρ των λογικών προβάτων˙ υπέρ του ποιμνίου που ο Χριστός μας εμπιστεύθηκε, να διακονούμε ως πατέρες της Εκκλησιαστικής Οικογένειας.
Ο δεύτερος τύπος ποιμένος είναι αυτός που ο ίδιος ο Κύριος αποκαλεί «μισθωτό».
Μιλώντας με σύγχρονους όρους, θα λέγαμε ότι είναι εκείνος ο οποίος κατανοεί τον εαυτό του ως μισθοφόρο˙ ως ένα υπάλληλο μιας θρησκευτικής υπηρεσίας με αρμοδιότητα την εξυπηρέτηση των θρησκευτικών αναγκών κάποιων ανθρώπων.
Όμως αυτός ο ποιμένας δεν έχει αίσθηση ότι βρίσκεται εκεί εις τύπον και τόπον Χριστού. Δεν θεωρεί παιδιά του, δηλαδή σάρκα από τη σάρκα του, τους ανθρώπούς τους οποίους καλείται να υπηρετήσει ως κατά χάριν πατέρας των παιδιών του Θεού.

Γι’ αυτό και

όταν έρχονται τα προβλήματα˙

όταν οι άνθρωποι δοκιμάζονται˙

όταν εγείρονται απειλές καταρράκωσης και καταστροφής των ουσιωδών του βίου˙

όταν φανεί ο λύκος να έρχεται - όπως παραβολικά λέει το ευαγγελικό κείμενο – τότε
αυτός ο ποιμένας φεύγει.
Εγκαταλείπει τα παιδιά του στο έλεος της καταστροφής, στις δυνάμεις του διχασμού και του κατακερματισμού τους, και δραπετεύει.
Και αυτά συμβαίνουν επειδή απλούστατα: «ο μισθωτός φεύγει, ότι μισθωτός εστι, και ου μέλει αυτώ περί των προβάτων» (Ιω. 10, 13)

Εδώ όμως πρέπει να διευκρινήσουμε κάτι, το οποίο είναι θεμελιώδες και ζωτικής σημασίας.
Η διάκριση μεταξύ «καλού» και «μισθωτού» ποιμένα δεν είναι καταρχάς ηθική.
Το καίριο πρόβλημα δεν είναι μια ηθική διάκριση μεταξύ του καλού και του κακού ποιμένα, αλλά κατ’ αρχήν η θεμελιώδης διαφοροποίηση μεταξύ του ποιμένα της Εκκλησίας και αυτού που ο κόσμος κατανοεί ως υπάλληλο μιας θρησκευτικής υπηρεσίας.
Η διαφοροποίηση όμως αυτή κρύβει πίσω της πολύ σοβαρά ζητήματα, τα οποία σχετίζονται άμεσα με φαινόμενα αποκλίσεων όχι μόνον του εκκλησιαστικού βίου από την ευαγγελική παράδοση, αλλά και της σύγχρονης κοινωνίας από τον ορθό τρόπο του «είναι» στην υποδούλωση της ζωής στο «φαίνεσθαι».

Ο Κύριος είναι σαφής και ως προς αυτό το σημείο.
Μιλώντας για τον εαυτό Του αναφέρει χαρακτηριστικά: «Εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός και γινώσκω τα εμά και γινώσκομαι υπό των εμών» (Ιω. 10, 14).
Ο καλός ποιμένας λοιπόν διακρίνεται από το γεγονός ότι γνωρίζει τα παιδιά του και αναγνωρίζεται από αυτά. Έχει, δηλαδή, προσωπικές σχέσεις με το ποίμνιό του. Αναγνωρίζει τους ανθρώπους γύρω του ως πρόσωπα και αυτοί τον γνωρίζουν ως πρόσωπο.

Σε αυτό το σημείο αναδύεται λοιπόν μια – θα τολμούσα να πω - τραγική πτυχή του συγχρόνου εκκλησιαστικού βίου, αλλά και της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας.
Όσον αφορά την Εκκλησία, σήμερα ζούμε μια αντίφαση. Η θεολογία μας και η Παράδοσή μας δεν γνωρίζουν άλλο τρόπο ύπαρξης του ανθρώπου και άλλη ποιότητα ανθρωπίνων σχέσεων παρά αυτήν κατά την οποίαν εν Χριστώ και εν τη Ευχαριστία «εν σώμα οι πολλοί εσμεν» (Α΄ Κορ. 10, 17). Κανείς δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλο.
Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν απρόσωπες ποιμαντικές σχέσεις και η Εκκλησία δεν υπάρχει για να εξυπηρετεί ατομικές θρησκευτικές ανάγκες ψυχολογικού η συναισθηματικού τύπου, αλλά για να καθίσταται συνεχώς εφικτή η ενότητα των ανθρώπων.
Για να μπορούν οι άνθρωποι να απελευθερωθούν από τη δουλεία του ατομοκεντρικού εγωϊσμού και να συναντηθούν στην ελευθερία των προσωπικών σχέσεων αγάπης, ομόνοιας και ειρήνης: «ίνα ώσι εν καθώς ημείς εν εσμεν» (Ιω. 17, 22).
Η Εκκλησία δεν είναι ούτε θρησκευτικό σωματείο ούτε ιδεολογική παράταξη, αλλά τρόπος ζωής.

Γι’ αυτό τον καλό ποιμένα δεν ενδιαφέρει η τυπολατρεία αλλά η ουσία. Ο καλός ποιμένας δεν είναι απρόσωπος θεματοφύλακας θρησκευτικών τύπων, αλλά βιωματικός εκφραστής των συνεπειών εκείνης της κατά Θεόν σχέσης, η οποία συνεπάγεται

να γνωρίζεις το ποίμνιό σου προσωπικά˙

να είσαι γνώστης και μέτοχος των προβλημάτων του˙

να θέτεις την ψυχή σου υπέρ αυτού.
Και έτσι να σε γνωρίζουν, να σε αναγνωρίζουν και να εμπιστεύονται ότι ο δρόμος που τους δείχνεις είναι ο σωστός. Είναι ο δρόμος του Θεού.

Αυτή ακριβώς η σύγχυση μεταξύ ατομισμού και προσωπικών σχέσεων, η οποία φαίνεται μερικές φορές να αλλοιώνει δραματικά τον εκκλησιαστικό βίο, είναι επίσης ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία που δηλητηριάζουν και οδηγούν σε κρίση και αδιέξοδο και τον ευρύτερο κοινωνικό βίο, αλλά και τον πολιτισμό μας ολόκληρο.
Ο σύγχρονος πολιτισμός δίνει έμφαση στην ατομικότητα.
Στη διασφάλιση των ατομικών δικαιωμάτων.
Στην προτεραιότητα του εγώ έναντι του εμείς.
Όταν όμως μένουμε σε αυτό το επίπεδο, όταν ο άνθρωπος κατανοείται και κατανοεί τον εαυτό του ως άτομο και όχι ως πρόσωπο, αυτή του η επιλογή δεν είναι άμοιρη συνεπειών.
Με τον ίδιο τρόπο που ο «μισθωτός», ο οποίος δεν έχει πίστη και όραμα και δεν διακατέχεται από αίσθηση προσωπικής ευθύνης απέναντι σε προσωπικές υπάρξεις, δεν είναι ποιμένας, το ίδιο ισχύει και

για τον δάσκαλο που είναι μισθωτός ενός εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο αγνοεί τι σημαίνει παιδεία˙

τον πολιτικό που λειτουργεί ως «μισθωτός» της κομματικής συντεχνίας, ο,τι χρώμα και να έχει αυτή και δεν λειτουργεί κατ’ αρχήν ως γνήσιος μέτοχος και εκφραστής των ανθρώπων που εκπροσωπεί στον τομέα της διακονίας του˙

τον γιατρό που εκπαιδεύεται να θεραπεύει ασθένειες και όχι ασθενείς˙

τον δημόσιο υπάλληλο που μαθαίνει να εξυπηρετεί απρόσωπους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς και όχι προσωπικές ανάγκες και προβλήματα των συνανθρώπων του.
Έτσι οδηγούμαστε σε απρόσωπες οικογενειακές σχέσεις, σε απρόσωπο σύστημα, σε απρόσωπους διοικητικούς μηχανισμούς κ.ο.κ.

Δεν υπάρχει λοιπόν διέξοδος; Δεν υπάρχουν παραδείγματα, που να υποδεικνύουν ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, και άλλη επιλογή από αυτήν που κυριαρχεί σήμερα στη ζωή μας;

Δεν χρειάζεται, αδελφοί μου, να κοιτάξουμε πολύ μακριά για να ανακαλύψουμε την απάντηση. Ας στρέψουμε απλά λίγο τη ματιά και την προσοχή μας στο ζωντανό παράδειγμα που έχουμε σήμερα μπροστά στα μάτια μας:

Ο Άγιος Διονύσιος, τη μνήμη του οποίου εορτάζουμε σήμερα, έχει σημαδέψει την ιστορία με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Όταν τον πλησίασε ο φονιάς του αδελφού του για να εξομολογηθεί μετανοημένος για το έγκλημά του, ο άγιος φανέρωσε με τον πιο εναργή και αδιάψευστο τρόπο τι σημαίνει εν Χριστώ υπέρβαση της ατομικότητας. Αν δρούσε με κριτήριο τη θιγμένη και αιματοβαμμένη ατομική του οδύνη και την προστασία των δικαιωμάτων του ως αδελφός του δολοφονημένου, θα έπρεπε να καταδώσει τον φονιά του.
Λειτουργώντας όμως ως καλός ποιμένας εκτιμά την μετάνοια, δημιουργεί προσωπική σχέση με τον μετανοούντα και ταυτόχρονα τον βοηθά να κτίσει την προσωπική του σχέση με τον Θεό. Αυτή είναι η ουσιαστική σωτηρία, ανεξάρτητα τι θα γίνει μετά κατά την κοσμική διαδικασία για τη λύση του δράματος.
Όμως αυτό το θαυμαστό γεγονός δεν έγινε τυχαία και παρεπιπτόντως. Είναι καρπός μακρού και επίπονου αγώνα του αγίου να ζήσει κατά Θεόν και να γίνει έτσι δοχείο και εκφραστής του αγίου Πνεύματος.

Αδελφοί μου,

Σήμερα, που ο ατομικός ευδαιμονισμός με τις γνωστές του συνέπειες:
* την καλλιέργεια της φιλαυτίας,
* την επικράτηση της απληστίας,
* την κυριαρχία της διαπλοκής και της αδιαφορίας για τον δοκιμαζόμενο πλησίον,

η Εκκλησία καλείται να φανερώσει δυναμικά την αλήθειά της. Να αντιτάξει στα φαινόμενα της εγωκεντρικής παρακμής τη δημιουργική δύναμη της αγάπης. Να τροφοδοτήσει τον πολιτισμό με τη σημασία που έχει η υπέρβαση του εγώ προς χάριν του εμείς.
Η Εκκλησία σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε ίσως, έχει χρέος να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για την τροφοδοσία του κοινωνικού γίγνεσθαι με ο,τι είναι δυνατόν να καλλιεργεί ήθος, νόημα ζωής και τρόπους να ξεπεράσουμε την ατομοκεντρική και αδιέξοδη πορεία του κοινωνικού μας βίου.
Στην αμηχανία του κόσμου για το πως μπορεί η ζωή να είναι γεμάτη νόημα, και πως μπορούν οι άνθρωποι να γνωρίζονται προσωπικά μεταξύ τους, συγκροτώντας πολιτισμό προσώπων και όχι ατομικοτήτων, έχει να παραθέσει το παράδειγμα των αγίων της.

Ας ευχηθούμε λοιπόν, η σημερινή μας προσωπική συνάντηση με τον πολυούχο της Ζακύνθου άγιο Διονύσιο, να αποτελέσει απαρχή για προσπάθεια να μετακινηθούμε από το εγώ στο εμείς. Και τούτο όχι μόνο για το καλό το δικό μας, αλλά και για το καλό των πλησίον μας και της χώρας μας.

"Αρχιερέων κλέος, ω Διονύσιε"

Απόψε, στις 5 το απόγευμα, έγινε η Κάθοδος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β΄και όλων των Επισήμων από το Αρχονταρίκι της Μονής Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου προς το Καθολικό.

Εκεί, έγινε κατ' αρχήν η καθιερωμένη Δοξολογία, η συγκινητικότατη περιφορά του σεπτού Λειψάνου του Αγίου Διονυσίου τρις εντός του απαστράπτοντος Ναού Του, η εναπόθεση στη Θύρα Του και δέηση ενώπιόν Του.

Ακολούθησε ο Πανηγυρικός Εσπερινός, κατά το ζακυνθινό μουσικό ιδίωμα, όπως συνηθίζεται. Χοροστάτησε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, επικεφαλής πολλών Αρχιερέων απ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ορθοδοξίας. Πιο συγκεκριμένα παρίσταντο οι: Μηθύμνης κ. Χρυσόστομος, Μιλήτου κ. Απόστολος, Μυτιλήνης κ. Ιάκωβος, Θηβαΐδος κ. Πορφύριος, Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος, Καστορίας κ. Σεραφείμ, Καρθαγένης κ. Αλέξιος, Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος, Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας, Κυθήρων κ. Σεραφείμ, Αιτωλοακαρνανίας κ. Κοσμάς, Δράμας κ. Παύλος, Τριφυλίας και Ολυμπίας κ. Χρυσόστομος, Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεόφιλος, Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεώργιος, Παροναξίας κ. Καλλίνικος, Θεουπόλεως κ. Παντελεήμων, Θερμών κ. Δημήτριος, Ελαίας κ. Θεοδώρητος, Νύσσης κ. Ελευθέριος, Μαραθώνος κ. Μελίτων, Κνωσού κ. Ευγένιος, Μεσαορίας κ. Γρηγόριος. Εκτός από τον Κλήρο της Ζακύνθου, συμμετείχαν πολλοί κληρικοί από διάφορα μέρη της Ελλάδας, με πρώτον τη τάξει τον Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος Αρχιμανδρίτη Κύριλλο Μισιακούλη. Για την πανήγυρι του Αγίου Διονυσίου ήλθε εξάλλου από την Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους ο Ηγούμενος Αρχιμανδρίτης Ναθαναήλ.

Τον Θείο Λόγο κήρυξε ο Μητροπολίτης Παροναξίας κ. Καλλίνικος, αφού προσφώνησε ο οικείος Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος Β.

Το παραπάνω φωτογραφικό υλικό αποδίδει -πιστεύουμε- την επισημότητα της βραδιάς!

Χρόνια ευλογημένα σε όλους όπου γης!

Ιερώνυμος Β': "Η Εκκλησία είναι έτοιμη να προσφέρει καταφύγιο στον εσωτερικό των ανθρώπων ξεσηκωμό και την ανησυχία για το πώς και πού βαδίζουμε"

Σήμερα το πρωί, σύμφωνα με το Πρόγραμμα, ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Β΄, συνοδευόμενος σε κάθε του βήμα από τον Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσόστομο Β΄, επισκέφτηκε εθιμοτυπικά (εντέλει όμως ουσιαστικά και σε πνεύμα αγάπης) τον Δήμο Ζακυνθίων, όπου ο Δήμαρχος Ζακυνθίων κ. Διονύσιος Ακτύπης και το περί αυτόν Δημοτικό Συμβούλιο τον ανακήρυξε Επίτιμο Δημότη Ζακυνθίων, επιδίδοντάς του το Μετάλλιο της πόλης. Ο Μακαριώτατος απάντησε συγκινημένος, εκθειάζοντας τις φυσικές και πνευματικές ομορφιές της νήσου.

Αμέσως μετά μετέβησαν όλοι το Νομαρχιακό Μέγαρο, όπου ο κ. Ιερώνυμος έγινε δεκτός με αισθήματα βαθύτατου σεβασμού από τον Νομάρχη Ζακύνθου κ. Διονύσιο Γάσπαρο, ο οποίος εξέφρασε τη χαρά του για τον ερχομό στο νησί της Ζακύνθου μιάς τόσο σημαντικής προσωπικότητας. Απάντησε ο Μακαριώτατος με θερμούς λόγους, αναφερόμενος μάλιστα στις σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους.

Τις δυο Αντιφωνήσεις του Αρχιεπισκόπου δείτε παρακάτω.

Στις 11 ακριβώς, σύμφωνα με τα παραδεδομένα του Ζακυνθινού Τυπικού, ο Αρχιεπίσκοπος, οι Αρχιερείς και οι λοιποί Κληρικοί και Μοναχοί παρέστησαν, κεκλεισμένων των θυρών, εντός του Ιερού Βήματος του Καθολικού της εορτάζουσας Μονής Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου, στη σύντομη μα άκρως κατανυκτική τελετή των "Βγαλσιμάτων", της εξόδου δηλαδή του σεπτού Σκηνώματος του Αγίου από την ασημένια Λάρνακά του και της τοποθέτησής Του μπροστά στην Αγία Τράπεζα, όπου θα παραμείνει μέχρι το απόγευμα σήμερα, οπότε θα εξέλθει από την Ωραία Πύλη, λιτανευόμενο τρις μέσα στον Ναό.

Αμέσως μετά η Αρχιεπισκοπική Συνοδεία επισκέφτηκε το Μεταβυζαντικό Μουσείο, αλλά και το Μουσείο Διονυσίου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων (όπου το Μαυσωλείο Σολωμού και Κάλβου), στον Ναό των Αγίων Τιμοθέου και Μαύρας Μαχαιράδου και στη Μονή Ελευθερωτρίας Λαγοπόδου, όπου οι Μοναχές παρέθεσαν πλούσιο γεύμα, μέσα σε πνεύμα αμοιβαίας εγκαρδιότητας. Ο Μακαριώτατος απένειμε επιστήθιο σταυρό στον υπέργηρο Κτήτορα και Πνευματικό Πατέρα της Μονής Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Γκέλμπεση, ενώ η Ηγουμένη Μοναχή Μαγδαληνή Μπακέα προσέφερε συμβολικά δώρα εκ μέρους της Αδελφότητας, ευχαριστώντας τον Προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας για την τιμή. [Οι φωτογραφίες από την Ελευθερώτρια είναι του π. Δανιήλ Μπιάζη].

ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΗ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΖΑΚΥΝΘΙΩΝ

Κύριε Δήμαρχε,

Σας ευχαριστώ πολύ για την εγκάρδια υποδοχή εδώ στο Δημαρχείο και τα καλά σας λόγια προς την ελαχιστότητά μου, τα οποία δέχομαι ως έκφραση σεβασμού και αγάπης προς την αγία Εκκλησία μας.
Αυτός ο σεβασμός και η εκ μέρους σας τιμή προς την Εκκλησία μας, ώθησε τόσον εσάς κ. Δήμαρχε, όσον και το περί ημάς Δημοτικό Συμβούλιο να μάς τιμήσετε με την ουσιαστική αυτή πράξη, της ανακηρύξεώς μας σε Επίτιμο Δημότη του Δήμου Ζακυνθίων. Δεχόμεθα εν ευχαριστία πολλή την τιμιωτάτη αυτή ενέργειά σας προς το ταπεινό πρόσωπόν μας, και την εκλαμβάνομε ως έκφραση τιμής και σεβασμού προς την Αγία Εκκλησία μας.
Ήρθαμε εδώ στην όμορφη Ζάκυνθο για να συνεορτάσουμε όλοι τον άγιο της πόλεως και του νησιού και να επικοινωνήσουμε εν αγάπη με αδελφούς εν Χριστώ ηγαπημένους και να μεταφέρουμε την ευλογία της Εκκλησίας μας προς όλους τους ευλογημένους κατοίκους της.
Ευρισκόμεθα στην Ζάκυνθο, στο νοτιότερο νησί του Ιονίου, το προικισμένο από τη φύση με μοναδικές ομορφιές και το ευλογημένο απόν Θεό να κατέχει ως πολύτιμο πνευματικό θησαυρό το Ιερό Σκήνωμα του αγίου Διονυσίου. Και αν σήμερα η γεωγραφική της θέση με τις αναρίθμητες ομορφιές, αποτελούν κίνητρο ισχυρό για την ανάπτυξη του νησιού, στο παρελθόν απετέλεσε αιτία δεινών, καθώς βρέθηκε στο στόχαστρο πολλών κατακτητών και ισχυρών δυνάμεων, διαφόρων ιστορικών περιόδων, που ήθελαν να έχουν τον έλεγχο του «Άνθους της Ανατολής», όπως συνήθιζαν ν’ αποκαλούν οι Ενετοί την πανέμορφη Ζάκυνθο και δεν εννοούσαν μόνο τ’ ανθισμένα τοπία που την περιβάλλουν, αλλά κυρίως την άνθηση στις Τέχνες και στα Γράμματα.
Το νησί σας είναι ένα νησί με ξεχωριστή κουλτούρα. Γνώρισε μεγάλη πνευματική άνθηση και γέννησε σπουδαίες προσωπικότητες που διακρίθηκαν στις Καλές Τέχνες, την Λογοτεχνία και την Ποίηση. Είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού και του Ανδρέα Κάλβου. Είναι ο τόπος που έζησε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος και πολλές άλλες προσωπικότητες της νεότερης ιστορίας μας.
Η πόλη σας κ. Δήμαρχε, παρόλο που καταστράφηκε από τους σεισμούς του 1953, όπως και όλο το νησί, κατάφερε να διατηρήσει μέχρι σήμερα τη μοναδική αίγλη και αρχοντιά που είχε. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι πάντοτε αισιόδοξοι και πρόσχαροι Ζακυνθινοί με την αγάπη και την φροντίδα που έδειξαν για τον τόπο τους· οι ευλογημένοι κάτοικοι αυτού του νησιού, που έχουν μάθει να ντύνουν τα συναισθήματά τους με νότες και να παράγουν μουσική, πολιτισμό.
Σ’ αυτό, λοιπόν, το όμορφο νησί του Ιονίου ήρθαμε και μεις σήμερα, ευλαβείς προσκυνητές του αγίου Διονυσίου, που η αγία μας Εκκλησία, πανηγυρικά προβάλλει ενώπιόν μας.
Και πάλιν κ. Δήμαρχε θερμά σας ευχαριστούμε για την εγκάρδια υποδοχή, τα καλά σας λόγια και την μεγάλη τιμή της ανακηρύξεώς μας εις Επίτιμο Δημότη Ζακυνθίων.
Διαπύρως ευχόμαστε όπως η χάρις και η ειρήνη του Θεού με τις πρεσβείες του αγίου Διονυσίου να είναι πάντοτε μαζί σας, στην πόλη σας και σ’ ολόκληρο το ευλογημένο και όμορφο νησί Σας για να συνεχίζετε εν υγεία και ειρήνη τα καλά σας έργα.

Σας Ευχαριστώ.

ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΗ ΣΤΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Κύριε Νομάρχα,
αγαπητοί αδελφοί.

Με ευγνώμονα διάθεση και με αισθήματα χαράς και πολλής ελπίδας επισκέπτομαι σήμερα την Νομαρχία της Ζακύνθου. Είναι αλήθεια ότι η Ζάκυνθος, όπως υπήρξε πρωτοπόρα και ιδιαίτερη όλα τα χρόνια έτσι και παραμένει. Έχει μια χάρη, κάτι αλλιώτικο. Έχει μια ζεστασιά και μια ιδιαιτερότητα. Έχει μια εμμονή σε κάθε τι πιο πέρα από το κοινό, το ίδιο. Αυτή η άλλη διάθεση των ανθρώπων της μαζί με τις άλλες φυσικές προνομίες της έχουν σημάνει την Ζάκυνθο μέσα στο ιστορικό, πολιτισμικό και κοινωνικό όλο.
Ό Άγιος Διονύσιος αναντίλεκτα έχει παίξει και εξακολουθεί να παίζει ένα ρυθμιστικό και απροσπέραστο ρόλο. Αυτή η κοινή παραδοχή στον άνθρωπό σας, που είναι ο φίλος και αποδέκτης των εσωτερικών διαθέσεων του καθενός σα, είναι μια πρόκληση σήμερα, που γίνεται πολύ και πολλές φορές ανούσιος λόγος για το πώς και το είναι της Εκκλησίας σε αυτό τον τόπο, στην πατρίδα μας. Θα μού επιτρέψετε με αφορμή την καθολική αποδοχή της μορφής του Αγίου Διονυσίου, από την τοπική κοινωνία της Ζακύνθου να εκφράσω λίγες σκέψεις.
Είναι πραγματικά η εποχή μας μια καμπή σε όλες της τις εκφάνσεις, σχετικά με ό,τι παραλάβαμε και παραδεχθήκαμε σαν σταθερές και σαν όρια. Το πρόβλημα της εποχής μας δεν εστιάζεται στην διαβούλευση για την δημιουργία νέων δεδομένων που θα δώσουν στον σύγχρονο άνθρωπο ώθηση για καλύτερες συνθήκες γενικής διαβίωσης και περαιτέρω προοπτικής του, αλλά στους όρους και τους τρόπους με τους οποίους εκφράζεται η αντίρρηση ή η παραδοχή τους.
Αλίμονο εάν οι εναλλασσόμενες ιστορικές εποχές δεν είχαν στην διάθεσή τους την ανατροπή και την δημιουργία νέων δομών, οραματισμών και προτεραιοτήτων. Θέλω με σεβασμό και χωρίς κομπασμούς να υπενθυμίσω ότι η εκκλησιαστική ζωή και ό,τι αυτή εμπεριέχει, είναι αυτή που για πολλούς αιώνες νοηματοδοτούσε το είναι των ανθρώπων μας.
Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή ανθρώπινες υπερβολές ή και παραλείψεις, ανασύρεται από το συρτάρι του εντυπωσιασμού και της προχειρότητας το ζήτημα του λεγόμενου χωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας. Το ερώτημα αυτό, αγαπητοί μου, είναι πλασματικό. Η Εκκλησία και η Πολιτεία είναι δύο οντότητες, που υποχρεωτικά είναι χωρισμένες σε διακριτούς όρους και αυτονόητα συνδεδεμένες. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος και άλλος λόγος για να ορίσουμε την διαφορετικότητα των δύο και συγχρόνως την κοινή τους πορεία σε ό,τι αφορά το κοινό ζητούμενο, τον άνθρωπο.
Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού. Οι τοπικές Εκκλησίες της πατρίδας μας είναι ένα μέρος του καθολικού Σώματος και συνάμα μια δυναμική φανέρωση της άλλης σημαντικής και του ήθους της. Η Ευαγγελικότητα αφορά στο όλο του ανθρώπου του κάθε σήμερα και έχει χρέος και ευθύνη με σταθερές, το άγιο χθες να χαράζει και να ευθυπορεί το αύριο. Η Εκκλησία δεν περιορίζεται μέσα στην πολιτειακή διάρθρωση και δεν μπορεί να εντοπίζεται ο ρόλος της μόνο σε μια περιθωριακή θρησκευτικότητα. Χωρίς να υποκαθιστάνει τις άλλες συντεταγμένες του κοινωνικού και ευρύτερου χάρτη δεν παραθεωρεί το είναι της και δεν αντιπαρέρχεται ανεύθυνα και ανέξοδα την ανθρώπινη ανησυχία, τον πόνο, τον προβληματισμό, την ανισομέρεια στην κατανομή των ευκαιριών και της προσβάσεως στα υλικά και πνευματικά αγαθά.
Αυτά και όλα τα άλλα σύγχρονα προβλήματα κάνουν την Εκκλησία περισσότερο από το χθες να είναι έτοιμη να προσφέρει καταφύγιο στον εσωτερικό των ανθρώπων ξεσηκωμό και την ανησυχία για το πώς και πού βαδίζουμε. Η Εκκλησία του Χριστού, εδώ και αιώνες έχει αποκηρύξει σαν αίρεση την διάθεση πολλών για μια ιδεαλιστική θεώρηση του είναι της και ευτυχώς γνωρίζει και αισθάνεται ότι διακονεί τον άνθρωπο σε όλες του τις ανάγκες. Χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς έπαρση, χωρίς την κακώς νοούμενη δημοσιότητα, πορεύεται και κηρύττει με την ζωή της, και προσκαλεί τον σύγχρονο άνθρωπο στην πραγματιστική και συνάμα οραματιστική της πνοή, που λέγεται αγιότητα. Αυτή είναι η έννοια και η μέριμνα της Εκκλησίας να κεντρίσει τους ανθρώπους προς την αληθινή και μόνη ελπίδα, τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Ο λόγος λοιπόν και ο τρόπος της είναι ισόρροπος, είναι ελκυστικός. Δεν την αφορά την Εκκλησία, η νομική θεώρηση και το status στην συνεργασία της με τις συντεταγμένες πολιτείες, όπου αυτή ζει και ενυπάρχει. Δεν είναι και δεν πρέπει να καλλιεργούμε την ψευδαίσθηση ότι το κυρίαρχο θέμα μας είναι το νομικό καθεστώς στις σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους. Αυτά και αλλάζουν και οριοθετούνται σε πνεύμα αμοιβαιότητος, κατανοήσεως και συνεργασίας, προκειμένου να θεραπεύουν τις πολλές ανάγκες του ανθρωπίνου προσώπου και να του δίνουν νόημα, ενδιαφέρον, ελπίδα και λύσεις στην πολυπλοκότητα της καθημερινής του ροής. Αν κατασταθεί κυρίαρχο ζήτημα η νομική μορφή της αμφίδρομης αυτής σχέσεως τότε μάλλον έχουμε εμείς εκπέσει από Εκκλησία, δηλαδή από το Άγιον Σώμα του Χριστού, σε απρόσωπη και άψυχη νομική οντότητα χωρίς προοπτική και μέλλον και αντίστοιχα η Πολιτεία, και ό,τι την απαρτίζει, θα έχουν χάσει την φερεγγυότητα και την δυναμική για λύσεις την κάθε ώρα και την κάθε στιγμή, που ο άνθρωπος την θέλει κοντά του.
Με χαρά μεγάλη βλέπω την συνεργασία της τοπικής Αυτοδιοικήσεως και της Εκκλησίας εδώ και αναπτερώνει την ελπίδα όλων μας ότι ξεπερνώντας τα κωλύματα και τις αγκυλώσεις που ανακύπτουν θα πάμε εμπρός σε καλύτερες ημέρες, Σας παρακαλώ όλους σας να προσεύχεσθε να μπορέσουμε να σταθούμε όπως μας θέλει ο Κύριός μας και να δώσουμε ελπίδα στον σύγχρονο άνθρωπο, που προσβλέπει σε εμάς και μας κρίνει σε κάθε μας βήμα. Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μού δώσατε, για την ανοχή και την αγάπη σας.

Η Συναυλία στη Φανερωμένη προς τιμήν του Αρχιεπισκόπου

Μεγαλειώδεις οι στιγμές χθες το βράδυ στον περικαλλή και χρυσοποίκιλτο Ναό της Φανερωμένης στην πόλη της Ζακύνθου!

Ώρα 7 το βράδυ, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Β΄, συνοδευόμενος από τον φιλοξενούντα Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσόστομο Β΄, αλλά και όλους τους παρεπιδημούντες Αρχιερείς και Κληρικούς, κατέφθασαν στον Ναό, όπου έγινε η προγραμματισμένη προς τιμήν του Συναυλία από την εκκλησιαστική Χορωδία Ζακύνθου "Η Φανερωμένη", με μαέστρο τον Μουσικό κ. Κώστα Μεϊντάνη.

Την ομήγυρη των επισήμων προσεφώνησε εμπνευσμένα ο Ζακύνθιος Συγγραφέας και Εκκλησιαστικός Σύμβουλος του Ναού κ. Νιόνιος Μελίτας.

Στο τέλος των εναρμονίων ψαλμάτων, που ωραιότατα απέδωσε η Χορωδία, ο Αρχιεπίσκοπος έλαβε τον λόγο και αναφέρθηκε στη Ζάκυνθο ως "Άνθος της Ανατολής", μα και στα κορυφαία της επιτεύγματα στη Λογοτεχνία, τη Μουσική, το Θέατρο.

Ιερώνυμος Β΄: "Εάν δεν δώσουμε την μαρτυρία της εκκλησιαστικής αλήθειας, θα είμαστε τραγικές και ξεπερασμένες φιγούρες ενός αταβιστικού παρελθόντος"

Με το πλοίο της γραμμής κατέφθασε στη Ζάκυνθο σήμερα το απόγευμα ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Β΄ για προγραμματισμένη επίσκεψη, ενόψει των χειμερινών Εορτών για τη μνήμη του Αγίου Διονυσίου.

Ο Κλήρος και ο Λαός της Ζακύνθου, αλλά και πολλοί Αρχιερείς που ήδη έχουν καταφθάσει στο νησί, υποδέχτηκαν τον Πρώτο της Ελλαδικής Εκκλησίας στα προπύλαια του Καθολικού της Μονής Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου.

Εμφανώς συγκινημένος ο Αρχιεπίσκοπος προσκύνησε το σεπτό Σκήνωμα του Πολιούχου στη Λάρνακά Του.

Στη συνέχεια εψάλη Δοξολογία, μετά το τέλος της οποίας προσεφώνησε τον υψηλό Επισκέπτη ο οικείος Μητροπολίτης, Σεβ. Ζακύνθου Χρυσόστομος Β΄, ο οποίος εξέφρασε συγκινημένος τη χαρά του για την επίσκεψη, επισημαίνοντας ότι "περίμενε αυτή την ημέρα πάνω από δέκα χρόνια".
Ακολούθησαν σύντομα, αλλά μεστά και θερμότατα, καλωσορίσματα από τον Βουλευτή Ζακύνθου κ. Δημήτρη Βαρβαρίγο, τον Αντινομάρχη Ζακύνθου κ. Διονύσιο Παλλαδινό και τον Δήμαρχο Ζακυνθίων κ. Διονύσιο Ακτύπη.
Ακολουθεί η Αντιφώνηση του Μακαριωτάτου, η οποία -σημειωτέον- έκαμε εντύπωση κι ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους:

ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΗ

ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

ΣΤΗΝ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Ζακύνθου κ. Χρυσόστομε,

Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ αδελφοί,

Εντιμότατοι εκπρόσωποι των τοπικών αρχών,

τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Ευχαριστώ από μέσης καρδίας τον Κύριο γιατί με αξιώνει να έλθω σήμερα ταπεινός προσκυνητής του Αγίου Διονυσίου, του Αγίου της καταλλαγής και της συγγνώμης. Έρχομαι με την λαχτάρα της παιδικής αφελότητας να καταθέσω τον πόθο της ψυχής μου και τις ανησυχίες της Εκκλησίας για ό,τι συμβαίνει σήμερα γύρω μας.

Οι άγιοι, σαν παρηγορητές της προσωπικής μοναξιάς μας, στέκουν διαχρονικά μάρτυρες της πάλης του εσωτερικού μας κόσμου με τον περίγυρο κόσμο της κάθε εποχής. Ο Άγιος Διονύσιος, το κόσμημα και καύχημα της εξακουστής Ζακύνθου, είναι σήμερα και επίκαιρος και αναγκαίος στη διλημματική εποχή μας. Στέκει εδώ αναχονευτής της ολιγότητάς μας και σταθερός φύλακας της Εκκλησιαστικής ζωής.

Ευχαριστώ τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη και αγαπητό μου φίλο κ. Χρυσόστομο, που είχε την καλωσύνη και την ευγένεια να με καλέση για να προστώ των Συνάξεων της τοπικής Εκκλησίας, με αφορμή την μνήμη του. Σε ευχαριστώ άγιε Ζακύνθου για τους φιλόφρονες λόγους σου και την εγκάρδια υποδοχή όλων σας, εξάλλου είναι γνωστή και πάγκοινος η αρχοντιά σου, μα πιο πολύ σε ευχαριστώ που μού δίνεις την ευκαιρία μέσα σε αυτό τον καταιγισμό της απαξίωσης κάθε παραδεκτού να αντλήσω μαζί με όλους τους προσκυνητές του Αγίου μας, την τόλμη, το θάρρος και την δύναμι που χρειάζεται για να ευαγγελισθούμε την Ειρήνη, τον Ιησού Χριστό, στους ανθρώπους μας, όπως αυτό και μόνο μάς εμπιστεύτηκε ο ίδιος, εμάς τους μικρούς και ολίγους, για να ανατρέψει τον περιορισμό που αισθάνεται ο άνθρωπος από την πνιγηρή ανακύκλωση της καθημερινότητάς του.

Εάν σήμερα δεν δώσουμε, σαν τον Άγιο Διονύσιο μέσα σε πνεύμα πραότητας, ειρήνης και ενότητας την μαρτυρία της εκκλησιαστικής αλήθειας, θα είμαστε τραγικές και ξεπερασμένες φιγούρες ενός αταβιστικού παρελθόντος, με γραφικό μόνο ρόλο στα λαϊκά και χωρίς πια νόημα πανηγύρια μας. Παρακαλώ όλους μας τις ημέρες που θα είμαστε εδώ κάτω από την φιλόξενη και πατρική σκέπη του αγίου Διονυσίου, να προσευχηθούμε καρδιακά, ειλικρινά και έντονα για να εμφυτεύσει στις καρδιές μας διάθεση και χάρη για την ανακαίνισή μας και κατά συνέπειαν όλης της κοινωνίας.

Εύχεσθε αδελφοί και προσεύχεσθε. Καλή πανήγυρι.

Τέλος και πριν την Συναυλία στον περικαλλή ναό της Φανερωμένης πόλεως, έγινε μικρή δεξίωση στο Αρχονταρίκι της Μονής.

Η πανήγυρις του Αγίου Ελευθερίου στην Κέρκυρα

Με κατάνυξη και αισθήματα βαθύτατης ευσέβειας γιορτάστηκε σήμερα στην Κέρκυρα η μνήμη του Αγίου Ελευθερίου στον κεντρικό Ναό των Αγίων Ελευθερίου και Άννης στην πόλη των Κορφών.

Χθες το απόγευμα στις 6 τελέστηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός με τη συμμετοχή πολλών ιερέων και χριστιανών, παρά την καταρρακτώδη βροχή. Κήρυξε τον Θείο λόγο ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας Πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός, αναφερόμενος στον ρόλο της μητέρας του Αγίου Ελευθερίου και στις σύγχρονες μητέρες.

Ανήμερα της εορτής προεξήρχε ο Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, ο οποίος κήρυξε τον θείο λόγο, αναφερόμενος στη ζωή του Αγίου και το μαρτύριο του. Κατά το τέλος της Θείας Λειτουργίας ευχαρίστησε κι επαίνεσε την υπέροχη τετράφωνη Χορωδία του Ναού, που έψαλε με τόση γλυκύτητα υπό την Διεύθυνση του χοράρχη κ. Ιωάννη Καρύδη, καθώς επίσης αναφέρθηκε και στο φιλανθρωπικό έργο που επιτελεί η Ενορία με τα συσσίτια, προσφέροντας πάμπολλες μερίδες φαγητό καθημερινά στους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, ενώ μπροστάρης και η ψυχή αυτού του έργου είναι ο Εφημέριος του Ναού Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Κοσκινάς, τον οποίο θερμά ευχαρίστησε.

Εννοείται, ότι για την επιτυχία και της φετινής πανηγύρεως φρόντισε τα πάντα η αγάπη του δραστήριου Εφημερίου και φίλου μας π. Δημητρίου Κοσκινά.

Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι από τη σημερινή πανήγυρι.