Η Εξομολόγηση

Γραμμένο από τον Δάσκαλο Νικ. Χ. Κοντονή

Ήταν παραμονή του Πάσχα. Εφημέριος στο Μπανάτο ήταν ο Πατέρας μου, ο παπα-Μπάμπης. Εμείς τα παιδιά ετοιμαζόμαστε με δέος και πίστη να κοινωνήσουμε την ημέρα του Πάσχα. Έπρεπε όμως να πάμε να εξομολογηθούμε. Περιμέναμε λοιπόν καμιά δεκαριά παιδοβόλια στο προαύλιο της Παναγούλας να βρεθεί κάποιο κενό, από εξομολογούμενους, για να μπούμε και μεις στην εκκλησία, για να εξομολογηθούμε. Κάποια στιγμή λοιπόν, που μπόρεσε ο παπάς, μας κάλεσε όλους μέσα στην εκκλησία. Μας έβαλε στη σειρά και άρχισε να μας ρωτά διάφορα έναν-έναν με σειρά.

«Ακούς τους γονείς σου; Κάνεις την προσευχή σου; Λες ψέματα; Κάνεις κακές πράξεις; Ακούς τη Δασκάλα σου; Διαβάζεις τα μαθήματά σου; Ορκίζεσαι; Βλαστημάς;» Αυτές ήταν οι συνηθισμένες ερωτήσεις με το μέρος μας, λέγοντας και κάποιο θείο και φοβισμένο ψεματάκι.

Όλα μάς τα συγχωρούσε ο παπάς και Πατέρας μου. Ήταν όμως αυστηρός, σε όσα παιδιά δεν άκουγαν ή στενοχωρούσαν τους γονείς τους και τη δασκάλα τους και ακόμη αυστηρότερος σε όσα βλαστημούσαν. Τα περισσότερα αμαρτήματά μας τα ήξερε βέβαια ο πνευματικός μας. Γιατί ό,τι γινόταν στο χωριό ταξίδευε με μεγάλη ταχύτητα κι έτσι είχε για τον καθένα γνώση των πράξεών μας ο Παπάς μας.

Εξομολογήθηκε λοιπόν ο πρώτος, ο δεύτερος και ο τρίτος και ήλθε η σειρά του τέταρτου, που συν τοις άλλοις, ήταν και λίγο βλάστημος. Αφού του έγιναν οι παραπάνω ερωτήσεις, τού έγινε και η πιο σημαντική:

- Βλαστημάς; 

- Ε, καμιά φορά,απάντησε το παιδί. 

- Και τι βλαστημάς; τον ρώτησε ο Παπάς. 

- Ε, Δέσποτά μου, ρίχνω καμία Παναγία και κάνα Χριστό. 

Δεν πρόλαβε να τελειώσει και δέχτηκε από το βαρύ χέρι του Παπά ένα γερό χαστούκι. Τότε, λες κι είμαστε όλα τα παιδιά συνεννοημένα, αρχίσαμε να τρέχουμε κι άλλα βγαίναμε από τη βορεινή πόρτα της εκκλησίας, που τότε αυτή ήταν η κυρία είσοδος και άλλα από την πόρτα, που βλέπει προς το νεκροταφείο. Ακόμα και σήμερα, όταν θυμάμαι αυτή την εξομολόγηση, γελάω με την ψυχή μου, με τον τρόπο που φύγαμε από την εκκλησία.

Μοιάζαμε σαν μια φλότα τρυγόνια, που δέχτηκε το σμπάρο του κυνηγού. Το Πάσχα όμως όλοι κοινωνήσαμε από το χέρι του Παπα-Μπάμπη. Αυστηρός ήταν, αλλά μας αγαπούσε, κι εμείς, όσοι ακόμη υπάρχουμε, τον θυμόμαστε και μιλάμε όμορφα γι’ αυτόν.

Gloria (Πρώτη Ανάσταση) και Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου

Πρώτη πρωινή ώρα του Μ. Σαββάτου στο Μπανάτο

Επιτάφιες ωδές και βαθιά κατάνυξη

Μεγάλη Παρασκευή 2009 στο Μπανάτο

"Δος μοι τούτον τον ξένον..." - Ώρες Αποκαθήλωσης

"Ίνα τι εφρύαξαν έθνη και λαοί εμελέτησαν κενά;"

Βράδυ Μεγάλης Πέμπτης στον ναό της Φανερωμένης Μπανάτου. Οπτικοακουστικό υλικό από την αποψινή Ακολουθία του Όρθρου της Μεγάλης Παρασκευής, ήτοι των Δώδεκα Ευαγγελίων και της λιτάνευσης του Εσταυρωμένου.

Υστερόγραφο: Είχαμε την τιμή απόψε να έχουμε κοντά μας την κτήτορα του πολύ πετυχημένου ιστότοπου Ονειρομαγειρέματα με θέα. Η φίλη μας λοιπόν έκαμε το δικό της φωτορεπορτάζ, το οποίο ήδη ανάρτησε και μπορείτε να το δείτε, κάνοντας κλικ εδώ. Την ευχαριστούμε!!!

"Του δείπνου σου του μυστικού ... κοινωνόν με παράλαβε"

Με βαθιά κατάνυξη και συναίσθηση των Μεγάλων Γεγονότων των ημερών που διάγουμε, πλήθος πιστών (κυρίως νεολαίων) από την περιφέρειά μας προσήλθαν σήμερα, πρωί Μεγάλης Πέμπτης στη Φανερωμένη Μπανάτου, για να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων. Από εκεί και το παραπάνω φωτορεπορτάζ.

"εν τω νιπτήρι του δείπνου εφωτίζοντο..."

Σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη, από το μεσημέρι μέχρι την δύση του ήλιου, στον ναό της Φανερωμένης, πλήθος ενοριτών μας, αλλά και από τη γύρω περιοχή, συνέρρευσαν στο Μυστήριο της Εξομολόγησης. Ίσως προς τούτο συνέβαλε και ο ανοιξιάτικος καιρός, σε αντίθεση με τις βροχούλες και τις συννεφιές των προηγούμενων πρώτων ημερών της μεγάλης Εβδομάδας.

Το βράδυ, οι περισσότεροι έλαβαν μέρος και στο Μυστήριο του Ευχελαίου, ώστε, κατάλληλα προετοιμασμένοι, να προσέλθουν αύριο το πρωί στη Θεία Ευχαριστία, ημέρα κατά την οποία θυμάται η Εκκλησία την παράδοση του ιερού αυτού Μυστηρίου από τον Κύριο Ιησού στην διάρκεια του Μυστικού Δείπνου.

Η Ανάσταση θα μπορούσε να είναι διέξοδος

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β΄
ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Πρός
τo Τίμιο Πρεσβυτέριο, τις Μοναστικές Aδελφότητες
και τoν Ευσεβέστατο Λαό της εν Ζακύνθω Εκκλησίας


«Ει και εν τάφω κατήλθες αθάνατε, αλλά του Άδου καθείλες την δύναμιν, και ανέστης ως νικητής, Χριστέ ο Θεός»

[Κοντάκιον Αναστάσεως]

Η ανακύκληση του χρόνου μάς οδήγησε ξανά στα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας και ήδη στη χαρά της Ανάστασης. Οι καρδιές μας ριγούν μπροστά στο Μυστήριο του Κενού Μνημείου και οι ψυχές μας προσπαθούν να μετάσχουν στο πανηγύρι της υπερνίκησης της φθοράς και της πάταξης του θανάτου, η οποία συντελέστηκε δια της αυτοθυσίας του ίδιου του Υιού του Θεού.
Καθώς όμως εορτολογικά διάγουμε ημέρες χαρμόσυνες, ο σύγχρονος κόσμος ταλαιπωρείται, εκτός από τα κατά τόπους καθημερινά του προβλήματα, από μια κρίση οικονομική, η οποία είναι άκρως δυσοίωνη και απελπίζει κατά πάντα τους λαούς.
Αξίζει πάντως να δούμε με καθαρή και ειλικρινή ματιά το πρόβλημα και μάλιστα τη ρίζα του, σε σχέση και συνάρτηση με την πραγματικότητα της Ανάστασης:
Δίχως πολλά λόγια, τολμώ να πω κατ’ αυτή την επίσημη ώρα, ότι η ρίζα του κακού βρίσκεται στην παντελή έλλειψη αναστάσιμου βιώματος, ως συνέπεια της ολοκληρωτικής πλέον ηθικής κατάπτωσης του ανθρώπου. Όλα, στις διανθρώπινες σχέσεις, έχουν υποταχθεί στον βωμό του συμφέροντος και μάλιστα του υλικού, το ανθρώπινο πρόσωπο έχει εκπέσει σε λογιστική υπομονάδα, οι κάθε λογής σχέσεις αποβλέπουν στο ίδιον όφελος κι έτσι οδηγούμαστε σε μια κατάσταση παράνοιας άνευ προηγουμένου, για την οποία διαρκώς εξανίσταται η Χριστιανική Εκκλησία, δίχως να εισακούεται από τους συμφεροντολόγους κι εκμεταλλευτές των εθνών:
· Συσσώρευση πλούτου στα χέρια των ολίγων,
· Κακές πολιτικές από ιδιοτελείς άρχοντες,
· Μεγάλα λόγια και μικρά έργα δίχως περιεχόμενο από πλευράς των πνευματικών ταγών,
· Διαρκώς ογκούμενη φτώχεια στους αδύναμους οικονομικά,
· Ανεργία και όλα τα σχετικά δεινά που επέρχονται...
Όμως, η Ανάσταση θα μπορούσε να είναι διέξοδος, διότι στηρίζεται στην Αγάπη, στον Αλτρουισμό, στην Αυτοθυσία, στη Συναλληλία, στην Αδελφοσύνη. Αναστημένες ψυχές ηγετών δεν μπορούν, παρά να σχεδιάζουν αναστάσιμες λύσεις για τους λαούς, για τους οποίους τάχτηκαν ν’ αποφασίζουν. Έχοντας λουσθεί «εκ του ανεσπέρου φωτός» οι κοινωνίες δεν μπορούν, παρά να μεταλαμπαδεύουν λάμψη στα όποια σκότη του περιβάλλοντος τους. Όποιος ομολογεί «Χριστόν Εσταυρωμένον καί Αναστάντα» δεν μπορεί, παρά ν’ απορρίπτει τα προσωπεία στις σχέσεις του με τον συνάνθρωπο, αλλά και να βλέπει στο πρόσωπο του διπλανού την εικόνα του ίδιου του Αναστημένου.
Ίσως, στην κατάσταση της παράνοιας που ακροθιγώς αναφέραμε παραπάνω, αυτή η λύση να φαίνεται ανεδαφική, όμως αποτελεί τη μόνη διέξοδο που μας απομένει.
Ο λόγος της Αποκάλυψης του Ιωάννου μπορεί να γίνει πραγματικότητα: «Τά αρχαία παρήλθον» και «Ιδού, καινά ποιώ πάντα». Δηλαδή, τα παλιά πέρασαν! Να, τα πάντα τα κάνω καινούργια!!! Εμείς, λοιπόν, γιατί να παραμένουμε στην παλαιότητα της αυτοεξορίας; Οι λύσεις παρέχονται μες από το αναστάσιμο βίωμα! «Χριστός Ανέστη Αληθώς»! Γιατί να κωφεύουμε αυτοκτονώντας;

Έχετε τις διάπυρες ευχές μου για λαμπριάτικες πάντα εμπειρίες
Ο Μητροπολίτης
† Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος

Συναπάντημα με τον Νυμφίο

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'
Την Σοφίαν και Λόγον...

Των παθών του Κυρίου τας απαρχάς, η παρούσα ημέρα λαμπροφορεί. Δεύτε ουν φιλέορτοι, υπαντήσωμεν άσμασιν, ο γαρ Κτίστης έρχεται, σταυρόν καταδέξασθαι, ετασμούς καί μάστιγας, Πιλάτω κρινόμενος, όθεν και εκ δούλου ραπισθείς επί κόρρης, τα πάντα προσίεται, ίνα σώση τον άνθρωπον. Δια τούτο βοήσωμεν. Φιλάνθρωπε Χριστέ ο Θεός, των πταισμάτων δώρησαι την άφεσιν, τοις προσκυνούσιν εν πίστει, τα άχραντα Πάθη σου.

"Έλαβον τα βαΐα των φοινίκων" και στο Μπανάτο σήμερα

Όμορφες και μεγαλοπρεπείς οι στιγμές σήμερα στην Ενορία μας, κατά τη λειτουργική Σύναξη της εορτής των Βαΐων. Πλήθος κόσμου και μάλιστα νεολαίας παρακολούθησαν τη θεία Λειτουργία στον κατάσπαρτο με βαΐα των φοινίκων ναό της Παναγούλας μας. Αρκετοί κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων, ο δε Εφημέριος π. Παναγιώτης Καποδίστριας, στην επίκαιρη ομιλία του προς το εκκλησίασμα, υπογράμμισε τη χρεία συμπόρευσης με τον Ιησού, όχι μονάχα κατά την ένδοξη είσοδό του στα Ιεροσόλυμα, αλλά κυρίως στην εμπειρία των Παθών και του Γολγοθά, ώστε να δικαιούμαστε να έχουμε συμμετοχή και στην Ανάστασή Του.

Εννοείται, ότι -σύμφωνα με το έθιμο- κατά τη στιγμή που ακούστηκε το ευαγγελικό χωρίο "... έλαβον τα βαΐα των φοινίκων" (βλ. σχετικό βίντεο), όλοι ξεκρέμασαν τις τριγύρω τους διακοσμήσεις, ώστε να κρατούν βαγιά ως ευλογία, αλληλοευχόμενοι "Και του χρόνου"!!!