e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017

Η Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά 2017 στον Πατριαρχικό Ναό και άλλες ειδήσεις εκ Φαναρίου (3.12.2017)

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ
Ἐκκλησιαστικαί Εἰδήσεις | Φωτογραφίες: Yani Kayakoparan
















Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, παρέστη συμπροσευχόμενος ἀπό τοῦ Ἱ. Βήματος τοῦ Π. Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Κυριακῆς, 3ης ἀρξαμένου μηνός Δεκεμβρίου, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κ. Στεφάνου. 

*   *   *

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐδέξατο εἰς ἀκρόασιν:       
- Τόν Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριον, Ἐπίτροπον τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν τῇ Πόλει. 
- Τούς Αἰδεσιμολ. Πρεσβυτέρους κ.κ. Vlad Sergiu Marcel, ἱερατικῶς Προϊστάμενον τῆς ἐν τῇ Πόλει Ρουμανικῆς Παροικίας, καί Dragoş Nitã, Κληρικόν τοῦ Πατριαρχείου Ρουμανίας, καί τόν Ἐντιμ. κ. Dan Tudorache, Δήμαρχον τῆς Α’ Περιφερείας Βουκουρεστίου, μετά τῆς συζύγου αὐτοῦ Εὐγεν. Adima Constanța, Μηχανικοῦ, καί τῆς θυγατρός αὐτῶν Αlice.
- Τόν Ἱερολ. Διάκονον κ. Πορφύριον Καρατζῖκον, Κληρικόν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δέρκων, ἐξαιτησάμενον τήν ἁγίαν Πατριαρχικήν εὐχήν καί εὐλογίαν ἐπί τοῖς διαγενομένοις ὀνομαστηρίοις αὐτοῦ.    
- Τήν Ὁσιωτ. Μοναχήν Ἀνθίμην, ἀδελφήν τῆς Ἱ. Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Πανοράματος Θεσσαλονίκης, ἐπί τῇ ἀναλήψει τῆς διακονίας της ἐν τῇ Ἱ. Μονῇ Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ, μετά τῆς Ὁσιωτ. Μοναχῆς Μακρίνης.
- Τόν Μουσικολ. κ. Γεώργιον Μπακόπουλον, Β’ Δομέστικον τῆς Μ.τ.Χ.Ε., νέον Πρόεδρον τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τοῦ Συνδέσμου Μουσικοφίλων Πέραν, μετά τῶν μελῶν αὐτοῦ, ἐκζητήσαντας τήν ἁγίαν Πατριαρχικήν εὐλογίαν ἐπί τῇ ἐνάρξει τῆς θητείας αὐτῶν καί ὑποβαλόντας ἐπί τῶν σχεδιαζομένων δραστηριοτήτων τοῦ Συνδέσμου, ἐν ὄψει καί τῆς 70ῆς ἐπετείου ἀπό τῆς ἱδρύσεως αὐτοῦ κατά τό ἐπί θύραις νέον ἔτος. 
- Tόν Ἐντιμολ. κ. Ἀνέστην Ἀρνόπουλον, Ἐπίτιμον Πρόξενον τῆς Ἑλλάδος ἐν Καμερούν, Ἄρχοντα Πρωτέκδικον τῆς Μ.τ.Χ.Ε., ὑποβαλόντα τά ἑαυτοῦ σέβη καί τήν εὐγνωμοσύνην του ἐπί τῇ προσφάτῳ χειροθεσίᾳ του, μετά τῆς συζύγου αὐτοῦ Εὐγεν. κ. Ἀντωνιέττας. 
- Tόν Ἐντιμ. κ. Παῦλον Βακαλόπουλον, Ἀγγειοχειροῦργον, μετά τῆς συζύγου αὐτοῦ Εὐγεν. κ. Μαρίας, Παιδιάτρου, ἐξ Ἀθηνῶν. 
- Τόν Ἐντιμ. κ. Συμεών Σολταρίδην, μετά τῆς μνηστῆς αὐτοῦ Ἐλλογ. κ. Μαρίας Δήμου, Ἐκπαιδευτικοῦ, ἐκ Κομοτηνῆς, ἐκζητήσαντας τήν ἁγίαν Πατριαρχικήν εὐλογίαν ἐπί τοῖς ἐπικειμένοις γάμοις αὐτῶν.
- Τούς Ἐντιμ. κ.κ. Νεκτάριον Ἀλεβιζόπουλον, Παθολόγον - Ὀγκολόγον, Λαυρέντιον Γιαχάϊ, Ἰατρόν, καί Εὐάγγελον Γιαβασόπουλον, Νοσηλευτήν, μετά τῶν Εὐγεν. κυριῶν Χριστίνης Μαρβάκη, Καθηγητρίας Νοσηλευτικῆς, Μαρίας Πρατικάκη, Βιοπαθολόγου, καί Ἄννης Μαντζώρου, Ἀκτινολόγου, συνεργάτας τοῦ Προγράμματος Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν «Μονάδες Ἐντατικῆς Θεραπείας» τοῦ ΕΚΠΑ. 
- Τήν Εὐγεν. κ. Βαρβάραν Κεραμετσίδου, Βρεφονηπιοκόμον, ἐντεῦθεν, λαβοῦσαν τήν ἁγίαν Πατριαρχικήν εὐχήν καί εὐλογίαν ἐπί τοῖς ὀνομαστηρίοις αὐτῆς.

*   *   *

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐξεπροσωπήθη: 
- Ὑπό τοῦ Πανοσιολ. Διακόνου κ. Παϊσίου, Διευθυντοῦ τοῦ Ἰδιαιτέρου Πατριαρχικοῦ Γραφείου, κατά τήν διοργανωθεῖσαν ὑπό τοῦ Ἱδρύματος «KERİM VAKFI» μουσικήν ἐκδήλωσιν ἐπί τῇ ἐπετείῳ ἀπό τῆς γεννήσεως τοῦ Ἱδρυτοῦ τοῦ Ἰσλάμ, ὑπό τόν τίτλον «Hz. Peygamber ve Fütüvvet», ἐν τῷ Πολιτιστικῷ Κέντρῳ «Haliç Kongre Merkezi», τήν Κυριακήν, 3ην Δεκεμβρίου.   
 - Ὑπό τοῦ Πανοσιολ. Μ. Ἐκκλησιάρχου κ. Βενιαμίν:
       α) κατά τήν διοργανωθεῖσαν ὑπό τοῦ Συλλόγου Γονέων καί Κηδεμόνων τῆς Ζαππείου Σχολῆς Χριστουγεννιάτικην ἑορτα-γοράν, ἐν τῇ αἰθούσῃ ὑποδοχῶν αὐτῆς, τό Σάββατον, 2αν ἰδίου, καί
       β) κατά τήν πραγματοποιηθεῖσαν ὑπό τῆς ἐνταῦθα Ἀρμενο-καθολικῆς Κοινότητος παρουσίασιν συλλογῆς ποιημάτων τοῦ διακεκριμένου ποιητοῦ τοῦ Κ’ αἰῶνος «Zahrad’ ı», ἐν τῷ Πολιτιστικῷ Κέντρῳ «ŞİŞLİ KENT», τήν Κυριακήν, 3ην τ.μ..   
- Ὑπό τοῦ Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρεσβυτέρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κ. Ἐλευθερίου Χρυσοχόου, κατά τήν διοργανωθεῖσαν ὑπό τῆς Ἑνώσεως Κώων Ἀθηνῶν «ὁ Ἰπποκράτης» ἑορταστικήν ἐκδήλωσιν, ἐπί τοῦ θέματος «Βάρβαρα - Λουκουμάδες», καί τήν ἐκ παραλλήλου παρουσίασιν τοῦ βραβευθέντος διά τοῦ Α’ βραβείου Μοσκόβη τόμου ὑπό τόν τίτλον «Ἱερά Μητρόπολις Κώου καί Νισύρου, παρελθόν καί παρόν», ἐν τῷ ἐν Ἀθήναις Ξενοδοχείῳ «Ἀμαλία», τήν Κυριακήν, 3ην ἰδίου. 

Ο Μητροπολίτης Ζακύνθου στο Συλλείτουργο για τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη στη γενέτειρα του Αγίου [live + φωτογραφίες]



Ζωντανή μετάδοση του διαδικτυακού καναλιού intv.gr,  από την γενέτειρα του Οσίου Πατρός Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου - Ι. Μητρόπολη Καρυστίας και Σκύρου - Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου, στον Άγιο Ιωάννη Αλιβερίου - Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος του Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.




































Αποστολή: Μάκης Αδαμόπουλος | Φωτογραφίες: Χρήστος Μπόνης

Να συνδυάζουν την πνευματική καλλιέργεια με την αγάπη προς τον συνάνθρωπο κάλεσε τους πιστούς ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος από τον ιερό ναό Αγίου Δημητρίου στο Αλιβέρι, γενέτειρα του Οσίου Πορφυρίου, όπου τέλεσε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας με αφορμή την χθεσινή εορτή του Οσίου. 

Συλλειτούργησαν οι Μητροπολίτες Καρυστίας και Σκύρου κ. Σεραφείμ, Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας, Ζακύνθου κ. Διονύσιος, Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού κ. Κύριλλος, ενώ παρέστησαν ο υφυπουργός Υποδομών και Μεταφορών κ. Νίκος Μαυραγάνης, Βουλευτές, οι τοπικές αρχές, εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων και της Ελληνικής Αατυνομίας, κληρικοί και λαϊκοί.

Ο Αρχιεπίσκοπος ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη Καρυστίας για την πρόσκληση και αναφέρθηκε στην ζωή και στο έργο του Οσίου Πορφυρίου. Μίλησε για την γνωριμία του με τον Άγιο λέγοντας πως «όσοι είχαμε την χαρά να τον γνωρίσουμε βλέπαμε πως ο απλός αυτός μοναχός ήταν μια πηγή δύναμης» και τόνισε πως «κοινό χαρακτηριστικό των αγίων είναι η αγάπη προς τον Θεό και προς τον συνάνθρωπο». 

Επεσήμανε, επίσης, ότι κάποιοι άνθρωποι ισχυρίζονται πως σημασία έχει να βοηθάς τον συνάνθρωπό σου και να μην σε ενδιαφέρει τι λένε οι ιερείς και οι άγιοι, ενώ υπάρχουν κάποιοι άλλοι που ισχυρίζονται ότι πρέπει απλώς να ασκείς τα πνευματικά σου καθήκοντα και να μην ενδιαφέρεσαι για τον διπλανό σου. «Χρειάζεται, όμως, προσπάθεια και στις δύο αυτές κατευθύνσεις» σημείωσε ο Αρχιεπίσκοπος και συμπλήρωσε πως «χρειάζεται η καλλιέργεια του εαυτού μας και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Πώς μπορούμε να λέμε ότι αγαπάμε τον Θεό αν δεν αγαπάμε τον άνθρωπο; Είναι απαραίτητα και τα δύο, όπως για παράδειγμα, ο αετός έχει ανάγκη και τα δύο φτερά για να πετάξει».

Κάλεσε, άλλωστε, τους πιστούς να καλλιεργήσουν τα χαρίσματά τους για το κοινό καλό και συμφέρον επισημαίνοντας ότι «ο Θεός έδωσε στον καθένα μας τάλαντα και μας είπε ότι πρέπει να τα αυξήσουμε, όχι, όμως, για προσωπικό συμφέρον, γιατί αυτό είναι αίρεση, αλλά για να τα προσφέρουμε σε όλους τους ανθρώπους. 

Έκανε λόγο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα υπογραμμίζοντας ότι «μας λείπουν τα πρότυπα. Μας λείπει το όραμα. Η ζωή έχει γίνει δύσκολη και το πρόσωπο ευτελίζεται και όταν ευτελίζεται γίνεται εμπορεύσιμο. Το μήνυμα, όμως, έρχεται από τη ζωή των Αγίων. Να δει ο καθένας μέσα του. Να μην ψάχνουμε ποιος φταίει αλλά να βρούμε πώς θα διορθώσουμε αυτό το λάθος. Προσπαθούμε να ρίξουμε ο καθένας το βάρος στον άλλο, αλλά ο Άγιος Πορφύριος μας έλεγε πως ο καθένας από εμάς έχει ευθύνες και υποχρεώσεις». 

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Αρχιεπίσκοπος ευχήθηκε «ο Άγιος Πορφύριος να μας φωτίζει και να μας στηρίζει στις δυσκολίες της ζωής μας». 


Κατόπιν ο Μητροπολίτης Καρυστίας κ. Σεραφείμ ευχαρίστησε τον Αρχιεπίσκοπο και τους Αρχιερείς για την παρουσία τους και μίλησε για την εορτή του Αγίου Πορφυρίου και για την συγκίνηση στα πρόσωπα των πιστών.

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

Ένας γνώριμος του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου διηγείται...

πηγή: pemptousia.gr



Ο κ. Ιωάννης Κουσώνης καταθέτει στο φακό της Πεμπτουσίας την εμπειρία και τα βιώματά του από την πολυετή γνωριμία του με τον όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη.

Σύγχρονοι Άγιοι στην σύγχρονη εποχή


Στον καθημερινό αγώνα μας, μέσα από τις δυσκολίες και τους πειρασμούς, η χάρη του Θεού δεν μας εγκαταλείπει! Η παρουσία των αγίων στην ζωή μας φανερώνει την παρουσία και την έγνοια του Θεού για τα πλάσματά του! 

Αν και η εποχή μας χαρακτηρίζεται πνευματικά στείρα, με την επικράτηση του υλισμού, ο καλός Θεός συνεχίζει να είναι παρών, φανερώνοντας και στις μέρες μας εργάτες του ευαγγελίου Του. Αυτοί είναι που θα οργώσουν και θα σπείρουν την στείρα και άγονη γη της ψυχής μας, μετατρέποντάς την, με τον σπόρο της πίστης και της αγάπης, σε γόνιμη και καρποφόρα.

Σήμερα εορτάζουμε την μνήμη του νεοφανούς οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, ο οποίος με τον βίο και τους λόγους του καλλιέργησε και καλλιεργεί αμέτρητες διψασμένες ψυχές!

Προσφάτως δε το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο προχώρησε και στην αγιοκατάταξη ετέρου νεοφανούς σύγχρονου Αγίου, του π. Ιακώβου Τσαλίκη του Ευβοέως, ο οποίος προστέθηκε στην χορεία των συγχρόνων αγίων της Εκκλησίας μας, μαζί και με τον όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη.

Οι τρεις σύγχρονοι αυτοί Άγιοι είναι φωτεινά παραδείγματα στην ζωή μας και συνεχιστές των μεγάλων Αγίων της πίστης μας.

Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν και κάποιοι που εκφέρουν υβριστικούς λόγους για τους Αγίους της Εκκλησίας μας, προσπαθώντας να διαβάλουν την μνήμη τους και να κτυπήσουν την πίστη της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού. Το κάνουν αυτό, μάλιστα, παρουσιαζόμενοι δήθεν ως εκπρόσωποι της Ιεράς Μονής μας.

Προς αποφυγή σκανδαλισμού των πιστών, η Ιερά Μονή Εσφιγμένου Αγίου Όρους ενημερώνει πως ουδεμία σχέση έχει με τα παραπάνω και πως αυτοί οι λόγοι προέρχονται από τον επικεφαλής των καταληψιών του ιστορικού κτηρίου της Μονής μας. Εξάλλου, αυτοί οι λόγοι του είναι σε συμφωνία με τις εκτός εκκλησίας παλαιοημερολογιτικές παρατάξεις από όπου προέρχονται οι καταληψίες που παρεισέφρησαν λάθρα στο Άγιο Όρος.

Ας έχουμε όλοι τις πρεσβείες των νεοφανών Αγίων προς τον πανάγαθο Θεό, ενισχύοντας μας στον αγώνα και την προσπάθεια με πίστη, αγάπη και ελπίδα για την σωτηρία μας.

εκ της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου


Πολύτιμο το μελέτημα «Η Διορθόδοξη Πορεία προς τη Μεγάλη Σύνοδο (1872-2016)» του Αριστείδη Πανώτη

[Ο ελλογιμότατος Άρχων (φύσει και θέσει) κ. Αριστείδης Πανώτης είχε την καλοσύνη να μας αποστείλει την 2η επηυξημένη έκδοση του νέου πονήματός του και μάλιστα με θερμή αφιέρωση. Σε αυτή την ανά χείρας -πολυτιμότατη θεωρούμε- εργασία αναφέρεται η παρουσίαση που ακολουθεί. Από αυτή την θέση ευχαριστούμε τον πολυσέβαστο συγγραφέα και του ευχόμαστε εκ βαθέων, να έχει υγεία και δύναμη, ώστε να μας κάνει όλους πλουσιότερους με την σοφία του. π. Π. Κ.]

Πρόσφατα η Αδελφότητα της «Παναγίας της Παμμακαρίστου» των Οφφικιαλίων του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξέδωσε και δεύτερη μελέτη του καθηγητή και ιστορικού Αριστείδη Πανώτη, που φέτος συμπληρώνει μισό αιώνα (1967-2017) ως το αρχαιότερο μέλος της. Η μελέτη αυτή επιγράφεται «Η Διορθόδοξη Πορεία προς τη Μεγάλη Σύνοδο (1872-2016)» και είναι ευλαβής αφιέρωση στην εικοσιπενταετία της πατριαρχίας της Α.Θ.Π. του Πατριάρχου Βαρθολομαίου του Ιμβρίου. με την ευκαιρία της πρώτης επετείου της υπό την προεδρία του Αγίας και Μεγάλης Συνόδου του 2016. Οι 187 σελίδες της διαιρούνται σε 20 κεφάλαια με 40 περίπου ιστορικές φωτογραφίες και πλούσια βιβλιογραφία. Στη μελέτη αυτή εξιστορούνται γεγονότα 144 ετών για να προετοιμαστεί η νέα Μεγάλη Σύνοδο της Εκκλησίας μας που συνήλθε τον Ιούνιο του 2016 στη Μεγαλόνησο Κρήτη. Ο συγγραφέας είναι γνωστός ως στενός συνεργάτης των τριών τελευταίων Οικουμενικών Πατριαρχών με εργογραφία ως θεολόγος ιστορικός και ως ο αρχισυντάκτης της Θρησκευτικής και Ηθικής Εγκυκλοπαιδείας, της εκδόσεως που γαλούχησε όλες τις νεότερες γενεές των κληρικών και των θεολόγων μας και για τη τριλογία του «Συνοδικού της εν Ελλάδι Εκκλησίας», καθώς και ως ένας εκ των πρωτοπόρων της «Καταλλαγής» μεταξύ των Χριστιανών.

Προλογίζει αυτή τη τελευταία μελέτη του με ένα κείμενο που προδιαγράφει τις προσδοκίες του Λαού του Θεού από την επαναλειτουργία του συνοδικού θεσμού της Εκκλησίας στις ημέρες μας για να επαναβεβαιωθεί η ενότητα των Ορθοδόξων και η ζωτικότητα της Εκκλησίας μας. Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε πριν μισό αιώνα (Έθνος 18 /8/ 1968) για να διαφανεί η διαχρονική φροντίδα για την επίλυση των προβλημάτων της εκκλησιαστικής ζωής. Η τελευταία Πανορθόδοξη Διάσκεψη έδειξε ότι: «επέστη ο καιρός» να ενεργοποιηθεί ο στόχος όλων των προηγηθέντων Διορθοδόξων Συνάξεων και όλες από κοινού να προετοιμάσουν τη σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Εκκλησίας με συγκεκριμένο σκοπό, δηλαδή με «εντελέχειας», για να αποφασιστούν τα πρέποντα και επιλυθούν χρονίζοντα προβλήματα των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Επίσης τονίζεται ότι κατά την προσυνοδική περίοδο πρέπει ο Κλήρος και ο Λαός των κατά τόπους Εκκλησιών να πληροφορηθεί την αξία της συνερχόμενης Συνόδου, ώστε να αποφευχθούν οι διαβρωτικές ενέργειες που υπηρετούν αλλότριους σκοπούς και επιδιώξεις.

Το 1ο κεφάλαιο αναφέρεται στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο του 1872 στην οποία συμμετείχαν μόνον τα παλαίφατα Πατριαρχεία γιατί η τσαρική διπλωματία χρησιμοποιούσε τον εθνισμό ως εργαλείο προωθήσεως των συμφερόντων της μεταξύ των ορθοδόξων λαών στην ανατολική Ευρώπη. Η Μεγάλη αυτή Σύνοδος καταδίκασε τον διαιρετικό μερισμό της Εκκλησίας του Χριστού με κριτήρια φυλετικά και εθνικιστικά, δηλαδή «Εθνοφυλετικά», που ξεχώρισε τους Ορθοδόξους από ιδεοληψία σε ελληνόφωνους, σλαβόφωνους και αραβόφωνους για να «βασιλεύσει» στη μεταξύ τους διαίρεση ο ισχυρότερος κρατικός παράγοντας, που δεν ήταν άλλος από τον Καίσαρα (τον Αυτοκρατορισμό του τσάρου).

Το 2ο κεφάλαιο αναφέρεται στη σημειωθείσα αναταραχή που συνέβη τον 19ο αιώνα στην Ευρώπη εξ αιτίας των νέων ιδεών για τη πολιτική και στη κοινωνική ζωή των λαών. Αυτό είχε ως συνέπεια να αναθεωρηθούν και οι σχέσεις των κρατών με τις κατά τόπους Εκκλησίες. Η Παλαιά Ρώμη επιχειρεί συνοδικά να ενισχύσει το κεντρομόλο αποστολικό ιδεώδες της και οι Προτεσταντικές Ομολογίες να αναπτύξουν τη βιβλική θεολογία ως τη μόνη αυθεντίας πηγή της αληθινής πίστεως. Οι Ορθόδοξοι εκ παραδόσεως διαβλέπουν την αξία του Διαλόγου και επιδιώκουν να ανιχνεύσουν τις εκκλησιολογικές πεποιθήσεις όσων απομακρύνθηκαν από τη Β΄ Βατικανή Σύνοδο, μήπως νοσταλγούν την αληθινή καθολικότητα της Εκκλησίας. Οι ακαδημαϊκοί επίσκοποι και θεολόγοι της Θεολογικής Σχολής των Αθηνών πρωτοστατούν στην υπέρβαση της απομονώσεως και επιδιώκουν τη «καταλλαγή» μεταξύ των Χριστιανών.

Το 3ο κεφάλαιο επισημαίνει τη σοφή και εμπνευσμένη χειραγωγία του πατριάρχη Ιωακείμ Γ΄, που οι πατριαρχίες του το (1878) και το (1901) απετέλεσε σπουδαίο ανακαινιστικό, προοδευτικό και πνευματικό έργο που αγαπήθηκε από τον Κλήρο και το Λαό. Ο ρηξικέλευθος αυτός Πατριάρχης επωφελήθηκε του χρόνου της παραιτήσεώς του από τον Οικουμενικό Θρόνο το 1884 και επισκέφθηκε τα παλαίφατα Πατριαρχεία της Μέσης Ανατολής για άτυπες συνομιλίες επί διορθοδόξων θεμάτων που είχαν προκύψει μετά την Μεγάλη Σύνοδο του 1872, Το 1889 αποσύρθηκε στο προμαχώνα του Μυλοποτάμου στο Άγιο Όρος από όπου και παρακολουθεί το 1899 την αραβοποίηση του Πατριαρχείου Αντιοχείας και τις πονηρές κινήσεις των Βουλγάρων Σχισματικών στη Μακεδονία και στη Θράκη και αντιμετωπίζει σθεναρά την προστασία των Μητροπόλεών του στη Βόρεια Ελλάδα με σειρά ενεργειών. Παρακολουθεί από τα τέλη του 19ου αιώνα και την εγκόλπωση από τους Νεότουρκους της ιδέας του Κράτους-Εθνους, που συνεπάγεται αδίστακτες ενδοεθνικές εκκαθαρίσεις (Γενοκτονίες). Η Πατριαρχική και Συνοδική του Εγκύκλιος προς τις Ορθοδόξες Εκκλησίες για την σύσφιγξη των σχέσεων μετά των δύο άλλων «αναδενδράδων» του Χριστιανισμού θεωρείται προδρομική πρωτοβουλία για να ξεκινήσει μετά Πανορθόδοξη συμφωνία η Διορθόδοξη και η Οικουμενική κίνηση.

Το 4ο κεφάλαιο αναφέρεται σε ένα εκκλησιαστικό άνδρα του 20ου αιώνα, τον πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη που το τεράστιο έργο του κατασυκοφάντησε ο εμπαθής ζηλωτισμός. Την αξία της σοβαρής διοργανωτικής του ικανότητος την επισήμανε πρώτος ο σπουδαίος πολιτικός και διπλωμάτης Ίων Δραγούμης και του ανατέθηκαν πολλές εμπιστευτικές εθνικές και εκκλησιαστικές αποστολές πριν συνδεθεί με τον Βενιζέλο. Ως ιεράρχης υπηρέτησε την Εκκλησία στην Κύπρο, στο Άγιο Όρος και αργότερα στην Αθήνα, στην Αμερική και τέλος στην Αλεξάνδρεια. Ως Πατριάρχης το 1923 επισήμανε την επικινδυνότητα για την Ορθοδοξία του μεταρρυθμιστικού κινήματος μετά τη επιβολή του νέου καθεστώτος το 1917 και εισήλθε και στη Ρωσική Εκκλησία που τριχοτόμησε το Πλήρωμά της. Για να ανακόψει την ορμή του που άρχισε να απλώνεται και στους Ορθοδόξους της Βαλκανικής συγκάλεσε το 1923 το Διορθόδοξο Συνέδριο ενώ δεν είχε υπογραφεί ακόμη η Συνθήκη στη Λωζάννη. Οι ευφάνταστοι «ζηλωτές» του φόρτωσαν κάθε ιδεολογική νεοπλασία ακόμη και τη μελέτη για την αναπλήρωσης των 13 ημερών που έλειπαν από τη πραγματική εαρινή ισημερία του Ιουλιανού Ημερολογίου, χωρίς τότε να ληφθεί απόφαση για την εφαρμογή της. Αυτό έγινε για διεθνείς κρατικούς λόγους επί της πατριαρχίας Γρηγορίου Ζ΄.

Το 5ο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στη πολιά και μαρτυρική μορφή του τρίτου Οικουμενικού Πατριάρχη Βασιλείου Γ΄ του Γεωργιάδη, ο οποίος θέλησε απ' αρχής να ομαλοποιήσει τις σχέσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου με την Άγκυρα. Μετά επικέντρωσε το έργο του στη προάσπιση των δικαίων της Δικαιοδοσίας του Θρόνου του μέσα στο ελληνικό κράτος και ειδικά στην περιφρούρηση των πατριαρχικών επαρχιών του. Μόλις άρχισε να αιθριάζει η πολιτική ατμόσφαιρα στην Ελλάδα και άρχιζε και πάλι να επίκειται η νομιμοποίηση του Χάρτη για την Εκκλησία των Νέων Χωρών εξυφαίνεται από ελλαδίτες συνοδικούς πρωτοφανής στα εκκλησιαστικά χρονικά αντικανονική συνωμοσία κατά του Πατριαρχείου, περιφρονούν οι θέσεις του Πατριάρχου και της Συνόδου του και με σκοτεινές κομματικές ενέργειες επιδιώκουν να μη ψηφιστεί ο συνταχθείς Χάρτης των Νέων Χωρών για να φαλκιδευθεί το κανονικό προνόμιο του Οικουμενικού Πατριάρχη να ελέγχει την εκλογή των ιεραρχών του και να προωθούνται υποτακτικοί τους! Εκεί και οι κρίσεις σχέσεων των ελλαδιτών μετά της Μητρός Εκκλησίας μέχρι σήμερα.

Το 6ο κεφάλαιο πραγματεύεται πώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο αντιμετώπισε το 1927 τους «αμνήμονες» Αγιορείτες και επέβαλε τη τάξη στην Αθωνική Πολιτεία.

Το 7ο κεφάλαιο εξαίρει τη συμβολή της αγίας προσωπικότητος του πατριάρχου Φωτίου Β΄ για τη προώθηση του έργου της Προκαταρκτικής Επιτροπή του 1930 στο Άγιο Όρος με τη σύγκληση της Προσυνόδου το 1932 που ματαιώθηκε λόγω της τότε πτωχεύσεως του ελληνικού κράτους που θα αναλάμβανε τις δαπάνες της.

Το 8ο κεφάλαιο αναφέρεται στη συνδρομή του ορθοδόξου θεολογικού κόσμου να συνδράμει όλη τη περίοδο του μεσοπολέμου το έργο της Εκκλησίας για να πραγματοποιηθεί αυτή η προτεινόμενη Προσύνοδος και ξεκαθαρίστηκε ότι δεν μπορούμε οι Ορθόδοξοι πλέον να μιλούμε μόνοι για Οικουμενική Σύνοδο, όπως δυστυχώς πράττει η Παλαιά Ρώμη.

Τα κεφάλαια 9-15 αποτελούν μία συνοπτική Ιστορία της διωκόμενης Εκκλησίας στη Ρωσία μετά την ανασύσταση της πατριαρχίας το 1917 μέχρι τον ιστορικό «Συμβιβασμό» της ηγεσίας της με τους σοβιετικούς που τελικά ταυτίστηκαν με τις μεταπολεμικές επιδιώξεις τους όπισθεν του Σιδηρού Παραπετάσματος. Το Πατριαρχείο Μόσχας ανακτά την εμπιστοσύνη των κρατούντων και επιδιώκει να απλωθεί στη σφαίρα επιρροής τους και να επιβάλει τον έλεγχό του στις τοπικές Εκκλησίες του νότου για οικειοποίηση κανονικά προνόμια οικουμενικής καθέδρας σλαβόφωνων και αραβόφωνων.

Τα κεφάλαια 16 και 17 αναφέρονται στην επιστροφή στην κανονικότητα των Ορθόδοξων Εκκλησιών της Ανατολικής Ευρώπης με τις συνερχόμενες «Πανορθοδόξες Διασκέψεις» και πόσο αυτό το σύγχρονο εκκλησιαστικό γεγονός προσκόμισε κύρος στην Ορθοδοξία, ώστε και η παλαιά Ρώμη να θελήσει τις μετά της Ορθοδοξίας «Σχέσεις Αγάπης» για τη προώθηση του «επί ίσοις όροις» Διαλόγου.

Το 18ο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην εκ παλαιού δεδομένη στη μνήμη της Ορθοδοξίας ζωντανή εκκλησιαστικότητα των ιστορικών Εκκλησιών, παρά την υφιστάμενη μεταξύ τους πολύχρονη «ακοινωνησία».

Το 19ο και 20ο κεφάλαιο αναφέρονται στις εργασίες της Δ΄ Πανορθόδοξης Διασκέψεως του 1968 που ομόφωνα αποφάσισε τη διεξαγωγή μετά Προπαρασκευή από Προσυνοδικές Διασκέψεις της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» μόνον πέντε θεμάτων εκ του μακρού συνταχθέντος Καταλόγου από την Α΄ Πανορθόδοξη Διάσκεψη του 1961.

Το πόνημα αυτό δια χειρός του παλαιοτέρου άρχοντα του Οικουμενικού Θρόνου, που έζησε εκ του πλησίον όλα τα μετά το 1950 Πανορθόδοξα γεγονότα και έγραψε από τότε γι’ αυτά, κατακλείεται και με τη μαρτυρία «εωρακότος» της Διορθόδοξης πορείας προς την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο του 2016, που διαψεύδει τις κακεντρεχείς ενέργειες όσων επιχειρούν να την δυσφημίσουν. Το κείμενο σφραγίζεται με την επιλογή άρθρων που δημοσίευσε κατά το γεγονός της πραγματοποιήσεως της Συνόδου στο διαδίκτυο για την ιστόρηση στο μικρό Συνοδικό του Φαναρίου της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία διαχρονικά μεγαλύνει τη εκκλησιολογική διακονία της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.

Η λυτρωτική θυσία του Κυρίου Ιησού είναι προσωπική για τον καθένα μας

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής ΙΔ΄ Λουκά
3 Δεκεμβρίου 2017
(Λουκ. ιη΄ 35-43)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Ένας τυφλός δυστυχής άνθρωπος, ο οποίος αναγκαζόταν να επαιτεί για την επιβίωσή του, παρουσιάζεται στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Τραγική ήταν η θέση και μέγιστη η θλίψη του τυφλού εκείνου. Το αδιαπέραστο σκοτάδι είχε καλύψει για πάντα τη ζωή του. Άγνωστη τού ήταν η μορφή των αντικειμένων και η αρμονία της φύσης ενώ παράλληλα αντιμετώπιζε σκληρότητα και αδιαφορία.

Και τότε συνέβη το αξιοθαύμαστο και ανθρωπίνως αδύνατον: ο παντοδύναμος Κύριός μας τού έδωσε πίσω ξανά το πολυπόθητο δώρο της οράσεως. Η καρδιά του δυστυχούς εκείνου τυφλού πλημμύρισε από ευγνωμοσύνη και ύμνοι και δοξολογίες προς τον Θεό έβγαιναν από τα χείλη του. Το φαινόμενο αυτό αμέσως επεκτάθηκε και στο γύρω πλήθος, το οποίο συνέρρεε έκθαμβο και περιστοίχιζε τον Ιησού και τον πρώην τυφλό.

Το ίδιο ακριβώς πράττουμε και όλοι εμείς. Όταν βρισκόμαστε υπό το κράτος της δυστυχίας και της θλίψης, επιζητούμε εναγωνίως τον Θεό και τη βοήθειά του και τον παρακαλάμε ένθερμα να μας δώσει τις ευεργεσίες και τις δωρεές Του ανακουφίζοντάς μας από τα βάρη που μας συνθλίβουν και μας καταδυναστεύουν. Και όταν εισακουστεί το αίτημά μας, φωνάζουμε με πάθος και ενθουσιασμό το «ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε», όπως έκανε και ο ιερός ψαλμωδός.

Όμως, όταν περάσει το κακό και η δοκιμασία, όταν ανακουφιστούμε από το βάρος που μας καταπιέζει, γρήγορα ξεχνάμε. Κρατάμε κλειστή την καρδιά μας απέναντι στον Πλάστη μας και αδιαφορούμε για το διαρκές θαύμα της Δημιουργίας που μας περιστοιχίζει.

Αν εξετάσουμε τη ζωή μας, θα δούμε πλήθος φανερών και αφανών θαυμάτων. Ο ανθρώπινος οργανισμός και η ασύλληπτη πολυπλοκότητα και αρμονία του, είναι ένα θαύμα. Το ίδιο και το στερέωμα και η φύση που μας περιβάλλει. Τα αναρίθμητα ζώα και οι άπειρες ποικιλίες των φυτών, η απεραντοσύνη των θαλασσών, είναι κι αυτά ένα διαρκές θαύμα! Και το μέγιστο όλων: η αθάνατη ψυχή μας για την σωτηρία της οποίας πρέπει να μεριμνάμε διαρκώς και επιμόνως, χρησιμοποιώντας την διάνοιά μας για το αγαθό.

Ας μην ξεχνάμε ότι η λυτρωτική θυσία του Κυρίου μας είναι προσωπική για τον καθένα μας. Ας ακολουθήσουμε τον δρόμο του, λοιπόν, για να κερδίσουμε τη θέωση. Γένοιτο!

Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2017

Συνεορτάζουμε τους νέους Οσίους Ιάκωβο της Ευβοίας και Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη (Μπανάτο Ζακύνθου, 3.12.2017)


Την ερχόμενη Κυριακή, 3 Δεκεμβρίου 2017, τιμάμε στην Ενορία του Μπανάτου εν Ζακύνθω -για πρώτη φορά ως Όσιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας- τον Γέροντα Ιάκωβο τον εν τη Ευβοία, με την ευκαιρία της πρόσφατης αγιοκατατάξεώς Του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αρμόδιο για τέτοιες ευλογημένες και ιερές πράξεις.

Την ίδια μέρα τιμάμε στην Ενορία μας και την μνήμη του άλλου νέου αγίου της Εκκλησία μας, Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου. Έτσι οι δύο νέοι Άγιοι θα συνεορτασθούν, εδώ στα καθ' ημάς! Ούτως ή άλλως, ο άγιος Πορφύριος, όταν πληροφορήθηκε την κοίμηση του Γέροντος Ιακώβου, το 1991, είχε πει: "Εκοιμήθη ο γέρο-Ιάκωβος, ένας από τους μεγαλύτερους αγίους του αιώνα μας. Είχε μέγα διορατικό και προορατικό χάρισμα, το οποίο έκρυβε επιμελώς, για να μη δοξάζεται"

Ο Άγιος Θεός εδόξασε εν ουρανοίς και επί γης τους δύο εν λόγω Πατέρες του β΄ μισού του 20ού αιώνα κι εμείς -κατά χρέος- την ερχόμενη Κυριακή θα τους αποδώσουμε τιμή και προσκύνηση, με Ευχαριστιακή Σύναξη, Αρτοκλασία και σχετικό Κήρυγμα από τον κ. Διονύσιο Πομόνη, πτυχιούχο της Α. Ε. Ακαδημίας Βελλάς.

Όσοι πιστοί προσέλθετε, στον Ναό της Φανερωμένης του Μπανάτου!!!                                                                                                                                                                                                                   
                                                                                                                                                                  

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Πνευματικός σκοτασμός και σωτηρία



Γέροντα, τι είναι πνευματικός σκοτασμός; 

Πνευματικός σκοτασμός είναι η κατάσταση που κυριαρχεί στον άνθρωπο και δεν μπορεί να δει την αμαρτωλή κατάσταση στην οποία βρίσκεται, πιστεύοντας με σιγουριά ότι δεν συμβαίνει τίποτα το κακό, ώστε να υπάρχει λόγος να ανησυχεί. Ισοδυναμεί με πνευματικό θάνατο!

Γέροντα, πώς προκαλείται αυτή η κατάσταση; Ποιες είναι οι αιτίες; 

Ο ίδιος ο άνθρωπος προκαλεί αυτήν την κατάσταση, με τον τρόπο που ζει και πορεύεται. Αιτία βασική είναι η μη καθαρή εξομολόγηση.

Τι δημιουργεί η μη καθαρή εξομολόγηση στον άνθρωπο; 

Εξομολόγηση είναι το μυστήριο της μετανοίας. Μετανοεί ο άνθρωπος για κάθε τι κακό που σκέφθηκε ή έπραξε και προσέρχεται στον πνευματικό να καταθέσει τα λάθη του, ώστε να ελευθερωθεί η καρδιά του από κάθε αγκάθι που την πονά και την δεσμεύει. Αντιθέτως, όταν δεν υπάρχει καθαρή εξομολόγηση, τα αγκάθια μένουν, γιατί δεν υπάρχει μετάνοια. Σκληραίνει η καρδιά, αλλάζοντας τον χαρακτήρα του ανθρώπου.

Τι είναι η σκληροκαρδία; 

Το ότι σκληραίνει η βρώμικη καρδιά από λογισμούς, πονηρές σκέψεις και αμαρτίες, μετατρέποντας τον άνθρωπο σε σκληρόκαρδο. Ο σκληρόκαρδος χαρακτηρίζεται από την παντελή έλλειψη αγάπης. Κάθε του κίνηση είναι σκληρή και απότομη. Αδικεί, δεν νιώθει οίκτο για κανέναν άλλο, θεωρεί απόλυτα σωστή την δική του άποψη και προσπαθεί να την επιβάλει. Κυριεύεται από πνευματική τύφλωση, σταυρώνοντας τον καθένα με μεγάλη ευκολία! Η συνείδηση -εννοείται- έχει καταπνιγεί. Δεν διαφέρει σε τίποτα από τους σταυρωτές του Χριστού, οι οποίοι ήταν κυριευμένοι από τα ίδια πάθη!

Υπάρχει σωτηρία στον πνευματικό σκοτασμό; 

Αυτό είναι καθαρά στο έλεος του Θεού! Ο άνθρωπος για να φθάσει σ' αυτό το σημείο έχει κυριευθεί από αδιαφορία, η οποία προκαλεί το σκοτάδι, ώστε να μην βλέπει ο άνθρωπος ότι χάνεται. Η ζήλεια δημιουργεί εμπάθεια, η οποία σε συνδυασμό με την αδιαφορία καταλήγει σε μίσος. Το μίσος είναι το δηλητήριο της ψυχής, που την οδηγεί σε πνευματικό θάνατο! Είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει ο άνθρωπος από τέτοια κατάσταση και να μετανοήσει. Μόνο με θαύμα!

Ας εγκαταλείψουμε την αδιαφορία, για να προλάβουμε, να μην βρεθούμε σε τέτοια, ολέθρια κατάσταση. Η πραγματική εξομολόγηση με αληθινή μετάνοια μάς λυτρώνει από τα πάθη και μας οδηγεί στην σωτηρία! Ας πλησιάσουμε το πετραχήλι του πνευματικού με ειλικρίνεια!. Προσφέρεται και η περίοδος αυτή της προετοιμασίας για την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων! Ας καθαρίσουμε την καρδιά μας από κάθε αγκάθι που την πονά και την σκληραίνει, ώστε να χτυπά ελεύθερα και χαρούμενα, υποδεχόμενη ως άλλη φάτνη το Θείο Βρέφος!

Καλά Χριστούγεννα!

Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος, Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Εσφιγμένου 


Ειδήσεις από τη Μητρόπολη Σιγκαπούρης [Vlog #5 | 30.11.2017]



Πώς τίμησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον ιδρυτή του Άγιο Απόστολο Ανδρέα τον Πρωτόκλητο




















































Σε πανηγυρική ατμόσφαιρα το Οικουμενικό Πατριαρχείο τίμησε τη μνήμη του ιδρυτού του, Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Την Πέμπτη, 30 Νοεμβρίου, τελέστηκε Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος χειροτόνησε στο βαθμό του Πρεσβυτέρου και χειροθέτησε σε Μέγα Πρωτοσύγκελλο τον π. Ανδρέα Σοφιανόπουλο.

Στην ομιλία του, πριν από τη χειροτονία του νέου Πρεσβυτέρου, ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναφέρθηκε στο εκκλησιαστικό ήθος, την αφοσίωση, την αποτελεσματικότητα και το πνεύμα αυτοθυσίας που επέδειξε ο π.Ανδρέας. «Εις την διακονίαν σου εξετιμήθη η σεμνότης, η σιωπή, η εχεμύθεια, η σοβαρότης και η υπομονή εις τας δυσκόλους περιστάσεις, διότι πάντες γνωρίζομεν ότι η διακονία εις την Εκκλησίαν, και δη εις το καθ᾽ ημάς Οικουμενικόν Πατριαρχείον, είναι οδός στενή και ανηφορική. Αλλ᾽ η χάρις του Θεού πάντα ευλογεί και ενδυναμοί τον βαδίζοντα, μέχρι να φθάση εις τον τελικόν προορισμόν, εις το πλήρωμα της χάριτος».

Απευθύνοντάς του πατρικούς λόγους και νουθεσίες ο Πατριάρχης τόνισε: «Εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν τα πάντα είναι χάρις και αποστολή. Οφείλεις λοιπόν να αναζωπυροίς την εκκλησιαστικήν σου υπόστασιν εις το μυστήριον της χάριτος, όπερ σημαίνει να επανευρίσκης και να αναγεννάς ολόκληρον τον εαυτόν σου, την κλήσιν σου, την ζωήν σου, την υψηλήν διακονίαν σου εντός της καινής πραγματικότητος της Βασιλείας του Θεού, όπως αύτη ενσαρκούται εν τη Εκκλησία διά της κενώσεως και της αγάπης· της εν επιγνώσει και αληθευούσης αγάπης, της οποίας «ο νόμος και προς τα υπέρ δύναμιν εκβιάζει» (Ιωάννης Σιναίτης, Κλίμαξ, Λόγος Γ´). Αυτή είναι η απάντησις της Ορθοδόξου Εκκλησίας γενικώς, και δη του καθ᾽ ημάς πανιέρου και αειφεγγούς Φαναρίου, εις την αγχώδη και αγωνιώδη προσπάθειαν ωρισμένων όπως καταστήσουν τα πάντα εν τη Εκκλησία νόμον. Εάν ο νόμος της Εκκλησίας εφαρμόζεται άνευ αγάπης, τότε ομιλούμεν διά μίαν θρησκείαν εκ των πολλών του κόσμου τούτου, αλλ᾽ ασφαλώς όχι διά την Εκκλησίαν του Χριστού, ήτις εθεμελιώθη επί της θυσίας Του, επί του Σταυρού και επί του εκχυθέντος αίματός Του «υπέρ της κόσμου ζωής και σωτηρίας» [...] Η αγάπη θα σε καταστήση σύγχρονον του Θεού και συνεργάτην των επαγγελιών Του. Εάν ο κληρικός δεν αγαπά τον Θεόν εις το πρόσωπον του πλησίον και τον πλησίον εις το πρόσωπον του Θεού, τότε δεν θα δυνηθή να αγαπήση τον ίδιον τον άνθρωπον, αλλά τα περί τον άνθρωπον, ελκυόμενος από επιπλάστους ιδιότητας ή αξιώματα, τα οποία καλύπτουν το προσωπικόν χάρισμα. Το χάρισμα του Μεγάλου Πρωτοσυγκέλλου είναι να διακρίνη τα χαρίσματα των άλλων και μάλιστα να τα αναδεικνύη και ουχί να τα αποκρύπτη, να αξιοποιή την κλήσιν του κάθε ανθρώπου διά το καλόν και την πρόοδον της Μεγάλης Εκκλησίας».

Κατά την Θεία Λειτουργία παρέστη αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ρώμης υπό τον Καρδινάλιο Κουρτ Κοχ, Πρόεδρο του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Χριστιανική Ενότητα.

Συμπροσευχήθηκαν Ιεράρχες του Θρόνου και άλλων Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, Κληρικοί, Μοναχοί και Μοναχές από την Πόλη και την Ελλάδα.

Επίσης, εκκλησιάστηκαν, ο Υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Ιωάννης Αμανατίδης, εκπρόσωπος της Ελληνικής Κυβερνήσεως, οι εν Αγκύρα Πρέσβεις της Ελλάδος, κ. Πέτρος Μαυροειδής και της Ουκρανίας, κ. Andrii Sybiha, οι Γενικοί Πρόξενοι της Ελλάδος, Πρέσβης κ. Ευάγγελος Σέκερης, της Ουκρανίας, κ. Oleksander Gaman, της Γεωργίας, κυρία Inga Kikvadze, διπλωμάτες, Άρχοντες Οφφικιάλιοι της Μεγάλης Εκκλησίας του Χριστού και πλήθος πιστών.

Μετά την απόλυση ο Οικουμενικός Πατριάρχης χειροθέτησε το νέο Πρεσβύτερο π.Ανδρέα σε Μέγα Πρωτοσύγκελλο και ακολούθως προσφώνησε την επίσημη Αντιπροσωπεία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Αναφερόμενος στην πορεία του θεολογικού διαλόγου μεταξύ των δύο Εκκλησιών, ο οποίος ξεκίνησε πριν από περίπου σαράντα χρόνια, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος τόνισε ότι στο επίκεντρό του βρέθηκαν όσα μας ενώνουν. «Φαίνεται όμως ότι έφθασεν η ώρα να ασχοληθώμεν επιμελώς και με τα εμπόδια εις την αποκατάστασιν της πλήρους κοινωνίας των Εκκλησιών ημών, όχι διά να επιστρέψωμεν εις τας αγόνους αντιπαραθέσεις του παρελθόντος, αλλά διά να αναλύσωμεν ομού τα ζητήματα αυτά και να οδηγηθώμεν εις λύσεις, αποδεκτάς εκατέρωθεν».

«Η Εκκλησία ήτο επί χιλιετίαν όλην ηνωμένη εν τη πίστει, εν τω Αγίω Ποτηρίω της Ευχαριστίας, εν τη ευσεβεία, εν τη αγιότητι του βίου και εν τη διακονία. Αυτήν την ενότητα αγωνιζόμεθα να επανεύρωμεν διά του διαλόγου της αληθείας εν αγάπη, ο οποίος ήρξατο, ευλογημένη πρωτοβουλία των αοιδίμων Προκατόχων ημών, εκαρποφόρησεν ήδη ποικιλοτρόπως και συνεχίζεται εν πνεύματι αμοιβαίας εμπιστοσύνης, χωρίς οικουμενιστικάς εξάρσεις, αι οποίαι δεν υπηρετούν το έργον της ενότητος», τόνισε ο Πατριάρχης σε άλλο σημείο της ομιλίας του και υπενθύμισε ότι η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία πραγματοποιήθηκε στην Κρήτη το 2016, υπογράμμισε την αναγκαιότητα του διαχριστιανικού θεολογικού διαλόγου: «Ο διάλογος αυτός πρέπει να συνοδεύηται πάντοτε «υπό της εν τω κόσμω μαρτυρίας διά πράξεων αμοιβαίας κατανοήσεως και αγάπης», καθώς και από την προσπάθειαν, «όλοι οι χριστιανοί, εμπνεόμενοι υπό των κοινών θεμελιωδών αρχών του Ευαγγελίου ... να δώσωμεν εις τα ακανθώδη προβλήματα του συγχρόνου κόσμου, μίαν ολοπρόθυμον και αλληλέγγυον απάντησιν, βασιζομένην εις το πρότυπον του εν Χριστώ καινού ανθρώπου» (ο. π., § 23). Η κοινή μαρτυρία και αι κοιναί πρωτοβουλίαι, έναντι των πολλών προκλήσεων του συγχρόνου κόσμου, είναι πάντοτε παρέμβασις υπέρ του ανθρώπου και της ειρήνης του κόσμου του, και ενισχύουν την πορείαν ημών προς την ενότητα».

Στη συνέχεια ο Καρδινάλιος Κουρτ Κοχ ανέγνωσε μήνυμα του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου με το οποίο εξέφρασε τις θερμές ευχές του προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την εορτή του προστάτη του, Αγίου Αποστόλου Ανδρέα, ενώ αναφέρθηκε και στη σημασία προώθησης του διαλόγου μεταξύ των δύο Εκκλησιών.

«Θα ήθελα να ενθαρρύνω εκ νέου αυτόν τον θεολογικό διάλογο. Η συναίνεση που επετεύχθη από τους Καθολικούς και τους Ορθοδόξους επί ορισμένων θεμελιωδών θεολογικών αρχών που ρυθμίζουν τη σχέση ανάμεσα στο πρωτείο και τη συνοδικότητα στη ζωή της Εκκλησίας κατά την πρώτη χιλιετία μπορεί να χρησιμεύσει στην αξιολόγηση, ακόμη και κριτικά, ορισμένων θεολογικών κατηγοριών και πρακτικών που εξελίχθηκαν κατά τη διάρκεια της δεύτερης χιλιετίας σύμφωνα με αυτές τις αρχές. Αυτή η συναίνεση μπορεί να μας επιτρέψει να εξετάσουμε έναν κοινό τρόπο κατανόησης της άσκησης της διακονίας του Επισκόπου της Ρώμης, στο πλαίσιο της συνοδικότητας και στην υπηρεσία της κοινωνίας της Εκκλησίας στη σημερινή πραγματικότητα. Αυτό το ευαίσθητο έργο πρέπει να επιδιώκεται σε μια ατμόσφαιρα αμοιβαίας ανοιχτότητας και, πάνω απ' όλα, υπακούοντας στις απαιτήσεις που το Άγιο Πνεύμα έχει από την Εκκλησία»*.

Ακολούθως στην Αίθουσα του Θρόνου του Πατριαρχικού Οίκου πραγματοποιήθηκε η αντιφώνηση του νεοχειροτονηθέντος Μεγάλου Πρωτοσυγκέλλου, π. Ανδρέα. «Εις την αφοσίωσιν ενός κληρικού προς τον Προεστώτα, προς τον Ηγούμενον, προς τον Δεσπότην και Αυθέντην, αναπαύεται ο Κύριος του ελέους, ο, δι’ άκραν υπακοήν προς τον Πατέρα, σάρκα λαβών. Διότι εις την εν τη Πατριαρχική Αυλή διακονίαν, ως κατενόησα βιωματικώς καθ’ όλον τον διαρρεύσαντα χρόνον, το μεγαλύτερον εφόδιον διά την, από Θεού, ευλογίαν και υπομονήν και συνέχισιν του αγώνος είναι η απόλυτος, η αναντικατάστατος, η άνευ λογισμών και γογγυσμών και κυρίως η αγαπητική αφοσίωσις προς τον Πατριάρχην. Αυτήν την αφοσίωσιν, μου εκαλλιέργησαν από νεαράς ηλικίας πνευματικοί Πατέρες καλοί καγαθοί οι οποίοι, ελθόντες μακρόθεν, σήμερον συνευφραίνονται εν τη χαρμοσύνω διά την ελαχιστότητά μου ημέρα. Αυτήν την αφοσίωσιν ενστερνισθείς εξ όλης της ψυχής και διανοίας, κατέλιπον την ζωήν μου εις τας χείρας του ζώντος Θεού. Με αυτήν την αφοσίωσιν και περισσότερον αυτής επιθυμώ να αξιοποιήσω τον χρόνον της παρ’ Υμίν διακονίας μου», είπε, μεταξύ άλλων, ο νέος Μέγας Πρωτοσύγκελλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

*Σημείωση: Ανεπίσημη μετάφραση αποσπάσματος του μηνύματος του Πάπα Φραγκίσκου.
Φωτογραφίες: Νίκος Μαγγίνας | Οικουμενικό Πατριαρχείο