Ο καθηγητής κ. Χρήστος Οικονόμου ισχυρίστηκε ότι η απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας Κύπρου για την αναγνώριση του Αυτοκεφάλου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας "δεν είναι δεσμευτική" για τους διαφωνούντες και μειοψηφήσαντες Ιεράρχες επειδή δήθεν "εδώ έχουμε να κάνουμε με θέματα δόγματος, πίστεως, αλήθειας, που άπτονται του πυρήνα, της ζωής, της Εκκλησιολογίας, Χριστολογίας και Σωτηριολογίας"...
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι τα ζητήματα κύρους των χειροτονιών, που επικαλούνται ως πρόσχημα οι διαφωνούντες, ζητήματα "πίστεως" και "δόγματος"; Κάθε άλλο... Οι Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων και οι ερμηνείες επ' αυτών κατατάσσουν τα ζητήματα αυτά στα διοικητικής φύσεως, τα οποία υπάγονται στην αρμοδιότητα της επαρχιακής συνόδου, σε αντίθεση με τα όντως ζητήματα πίστεως και δόγματος, που υπάγονται μόνον στην αρμοδιότητα της Οικουμενικής Συνόδου.
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
Στην πορεία προς τα Χριστούγεννα
27 Νοεμβρίου 2020
“Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. Αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. Δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν” (Ματθ. 22, 37-39).
Πολλοί δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις αλλαγές του καθημερινού τρόπου ζωής· δυσκολεύονται να κάνουν υπομονή, απελπίζονται, επιδεινώνονται τα νεύρα τους. Αρνούνται την πραγματικότητα, για να αποφύγουν το άγχος καταστάσεων, που δεν μπορούν να ελέγξουν, καθώς και τον φόβο της αρρώστιας και του θανάτου.
Αν κάτι θαύμασα στον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ. Χρυσόστομο, παρακολουθώντας τη χθεσινή συνέντευξή του στο ΡΙΚ, είναι η απέραντη ανεξικακία του, η απέραντη συγχωρητικότητά του, η απέραντη καλωσύνη του, ακόμη και έναντι εκείνων των αχαρίστων που έχει ευεργετήσει, ή και εκείνων που -ενώ τον πολεμούν λυσσαλέα- ανέχεται και συγχωρεί, αν και θα μπορούσε να τους έχει κολλήσει στον τοίχο εδώ και χρόνια, με πολλές αφορμές και ευκαιρίες...
Αφιέρωμα στην Θρονική εορτή της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας
Συνέντευξη του Μακ. Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου στο ΡΙΚ, στην εκπομπή "ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ", την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2020.
Η μάσκα, που “σώζει” τα πρόσωπα. Ναι, αγαπητοί μου αδελφοί, παντού πλέον θα χρειάζεται να φοράμε μάσκα στο πρόσωπό μας. Η διάδοση της γνωστής επικίνδυνης ίωσης το κάνει απαραίτητο. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι τεχνικό θέμα, χωρίς κανένα πνευματικό συνεπαγόμενο για τους χριστιανούς, γιατί όπως, όταν δεν βλέπουμε καλά φοράμε γυαλιά έτσι και τώρα, πράγμα επίσης πνευματικά αδιάφορο.
Ακολουθεί φωτο-ανταπόκριση κι ενδεικτικό βίντεο από τον π. Σεραφείμ Κονίδη για το "Νυχθημερόν":
Το πρώτο μέρος της εκδήλωσης περιλαμβάνει την παρουσίαση ενός τιμητικού τόμου που αφορά στη ζωή και το έργο του αοίδιμου Ιεράρχη, υπό τον τίτλο “Αρχιεπίσκοπος Στυλιανός – Ποιμήν, Θεολόγος, Ποιητής”. Πρόκειται για μία έκδοση του “St Andrew’s Orthodox Press”, που ολοκληρώθηκε με την καθοδήγηση και επιμέλεια του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ.κ. Μακαρίου.
[Φωτο-αναπόκριση κι ενδεικτικό βίντεο για το "Νυχθημερόν": π. Σεραφείμ Κονίδης]
I was educated in Canada in a materialistic world. Man had walked on the moon. Medicine had eradicated, through vaccination, most of the dangerous diseases. Science was the almighty answer to human life. In my secondary education, scientific knowledge had its superiority, and was supposed to reflect the reality of the world in which we lived. All spiritual and religious beliefs ought to be considered through the prism of science, and were often regarded with a grin, if not judged as superstition. What a surprise for my teachers and my classmates when I, who had exceled in science, chose theology as my field of studies at university! They would have expected me to become rather a physicist or a mathematician than a theologian and a clergyman! Then the AIDS virus appeared, and still science had the pretention to manage the situation, believing that through prevention and medication it could be soon eradicated, as had all its predecessors. Still today, many of our contemporaries believe in transhumanism, arguing that physical and intellectual human capacities could be increased or even transcended through technological or scientific progress.
But a year ago, the coronavirus appeared and challenged, if not humbled scientific knowledge. The scientific and medical world sought to face a new, unknown virus, and a very tricky one, and therefore, had no previous experience nor knowledge to dominate and eradicate it. The spread of the coronavirus became very quickly a pandemic, and although pharmaceutical industries are rushing to shout victory in order to impose their own vaccine as the salvation from the pandemic, the scientific and medical world is still facing many challenges and a lack of understanding facing the new virus, which leads to all sorts of contradictory statements and information in the media.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΔΟΣΗ:
Σφοδρές αντιδράσεις και κατηγορηματικές διαψεύσεις προκάλεσαν οι δηλώσεις της κυρίας Ματίνας Παγώνη της προέδρου των νοσοκομειακών γιατρών ότι στον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο χορηγήθηκε φάρμακο που ήρθε από τις Ηνωμένες Πολιτείες ειδικά για την θεραπεία του και είναι μάλιστα το ίδιο φάρμακο που έλαβε και ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ,τα γνωστά μονοκλωνικά. Άμεση ήταν η διάψευση από την καθηγήτρια Αναστασία Κοτανίδου η οποία ξεκαθάρισε ότι ο αρχιεπίσκοπος δεν έτυχε ιδιαίτερης μεταχείρισης και ότι έλαβε ένα από ατ κοκτειλ φαρμάκων που χορηγούνται κατά περίπτωση σε όλους τους ασθενείς.
Η Ιερά Σύνοδος της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Κύπρου αποφάσισε σήμερα κατά πλειοψηφία (με ψηφοφορία) ότι εγκρίνει την απόφαση του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου να μνημονεύσει τον Μακαριώτατο Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Επιφάνιο, αναγνωρίζοντας έτσι τον Τόμο της Αυτοκεφαλίας που κανονικώς χορήγησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας.
Στις καρδιές και τον νου μας στις ανθρώπινες σχέσεις διαπιστώνουμε να φωλιάζει ενίοτε μία πικρία. Αποτιμούμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι άλλοι άνθρωποι. Αποτιμούμε την πορεία μας με βάση τα όνειρα και τις προσδοκίες μας. Σκεφτόμαστε προσβολές που έχουμε υποστεί, ματαιώσεις και απογοητεύσεις. Διαπιστώνουμε την αδυναμία μας να αλλάξουμε, τόσο εμείς όσο και οι άλλοι που σχετιζόμαστε, ο/η σύζυγος, τα παιδιά, οι γονείς, οι συνεργάτες, οι συνάδελφοί μας, η κοινωνία, ο κόσμος, και η απογοήτευση συσσωρεύεται. Γίνεται κόπωση, θυμός, σιωπηλή απόρριψη γι’ αυτό που δεν διορθώνεται, για μας τους ίδιους. Έτσι, τίποτα δεν μας ευχαριστεί. Και η ψυχή μας διακατέχεται από ένα αίσθημα πένθους για τον εαυτό μας και για τον άλλο.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΔΟΣΗ:
Στις 21 Νοεμβρίου, οι χριστιανοί σε ανατολή και δύση, εορτάζουν με επισημότητα τα Εισόδια της Παναγίας. Στις περιοχές του… πάλαι ποτέ βενετοκρατούμενου ελληνισμού, την ημέρα εκείνη, τιμούσαν την Παναγία της Υγείας, μία θρησκευτική εορτή που καθιερώθηκε στη Βενετία το 1630 και διατηρήθηκε σε όλες της τις κτήσεις έως και την πτώση της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου το 1797. Πάντως, ακόμα και σήμερα, η Παναγία της Υγείας συνεχίζει να τιμάται στα πολυάριθμα παρεκκλήσια που έχουν κτισθεί για χάρη της σε όλη την Ιταλική χερσόνησο, κυρίως όμως στον μεγαλοπρεπή ομώνυμο Ναό στο Μεγάλο Κανάλι της Βενετίας, αλλά και στις όμορες περιοχές της Ίστρια και των δαλματικών ακτών.
Η καθιέρωση της εορτής και η αφιέρωση της στην Παναγία της Υγείας συνέπεσε με την εξάπλωση της βουβωνικής πανώλης στη βόρειο Ιταλία το 1630 και 1631, μία επιδημία που άφησε στο πέρασμά της χιλιάδες νεκρών και καταστροφικές συνέπειες, που με απίστευτη γλαφυρότητα περιγράφει ο σπουδαίος Ιταλός λογοτέχνης Alessandro Manzoni στο κορυφαίο έργο του «Οι αρραβωνιασμένοι».
Μεταξύ της 20ης και 22ας Νοεμβρίου του 1630 και ενώ ο λαός πραγματοποιούσε μία μεγάλη λιτανεία, δεόμενος την Παναγία για τη σωτηρία του, ο Δόγης Νικόλαος Κονταρίνι, θύμα κι αυτός της επιδημίας, έκανε τάμα στην Παναγία να της χτίσει ένα περικαλλή ναό σε αντάλλαγμα τη σωτηρία της πόλης. Πράγματι, σύμφωνα με την παράδοση, η επιδημία άρχισε να υποχωρεί, αν και το ένα τρίτο της πόλης, θα υπέκυπτε από την αρρώστια τους μήνες που θα ακολουθούσαν.
Ένα από τα σημαντικότερα εικονογραφικά κειμήλια του ναού είναι η βυζαντινή εικόνα της Παναγίας της Μεσοπαντήτισσας, την οποία ο μετέπειτα Δόγης Φραγκίσκος Μοροζίνι αφαίρεσε από το Ναό του Αγίου Τίτου στην Κρήτη, μαζί με την κάρα του, φυγαδεύοντάς τα, μαζί με άλλους καλλιτεχνικούς θησαυρούς, στη βενετική μητρόπολη, στις 26 Φεβρουαρίου 1670. Ο Μοροζίνι υπερασπίζονταν με τα στρατεύματά του τον Χάνδακα (το σημερινό Ηράκλειο) για χρόνια, τον οποίον τελικά, αναγκάστηκε να παραδώσει στους Τούρκους το 1669. Στη συμφωνία που υπέγραψαν, ο Οθωμανός στόλαρχος του έδωσε διορία δώδεκα ημερών να συγκεντρώσει μέσα σε πέντε πλοία, όσους περισσότερους από τους υπηκόους του μπορούσε και πλήθος αρχείων, κειμηλίων και μνημείων, διασώζοντάς τα τελικά, έστω και… στη ξενιτειά.
Ὁ κορωνοϊός μᾶς ταπείνωσε ὅλους μας, ἀποδιοργάνωσε τήν κοινωνία μας, μᾶς ἔβγαλε μέσα ἀπό τήν ἀνήσυχη «εὐδαιμονία» μας, τήν αὐτάρκειά μας, τόν ἀκτιβισμό μας καί τό ἐπίχρισμα τῆς πίστεώς μας. Ταυτόχρονα ταπείνωσε τήν ἀλαζονεία μερικῶν ἐπιστημόνων καί πολιτικῶν.
Ὁ καθένας ἀπό μᾶς, κλεισμένος μέσα στό ἰδιότυπο κελλί του, σκέφτεται, «φιλοσοφεῖ», προσεύχεται, γεμίζει δημιουργικά τόν χρόνο του καί προγραμματίζει. Ἄλλοι ἀσφυκτιοῦν στούς μικρούς χώρους τῆς διαμονῆς τους, ἀναλογιζόμενοι τά «πρό» καί τά «μετά» τοῦ κορωνοϊοῦ.
Μέσα σέ αὐτήν τήν προοπτική, «συγκακουχούμενος τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ», κάνω μερικές σκέψεις, πού θά μποροῦσα νά πῶ ὅτι εἶναι «ξηροί καρποί» τῆς ἐποχῆς τοῦ κορωνοϊοῦ, πού προσφέρονται μέ ἀγάπη στούς ἀδελφούς μου πού δοκιμάζονται ποικιλοτρόπως.
