Επέτειος

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά από την Μελβούρνη

Μια γυναικοπαρέα εν πλω στο υπερωκεάνιο «Πατρίς» προς την Αυστραλία . Από το βιβλίο-λεύκωμα για τους Λέσβιους μετανάστες «Η Πατρίδα μου: Λέσβος».

Επετειακός μήνας ο Γενάρης!  Αρκετά σημαντική για μένα επέτειος, αφού σε λίγες μέρες, συγκεκριμένα στις 30 του Γενάρη μετά από 38 ολόκληρες μέρες και νύχτες που βολοδέρναμε στους ωκεανούς μέσα στο υπερωκεάνιο «Πατρίς», φτάσαμε στο λιμάνι της Μελβούρνης ξημερώματα,  ημέρα Τρίτη του 1968!

Όπως και αλλού αναφέρθηκα, σε τούτη εδώ τη στήλη, αναχωρήσαμε από Πειραιά παραμονή Χριστουγέννων του 1967, Κυριακή απόγευμα γύρω στις 4.00 μ.μ.!

Γύρω στις 4 σήκωσε άγκυρα το «θεριό» και τα δάκρυα όλων μας έσμιγαν με τον απόηχο από τις γλυκύτατες καμπάνες που σήμαιναν τον Χριστουγεννιάτικο Εσπερινό και το «Καλήν Εσπέραν Άρχοντες» που τραγουδούσαν αθώες παιδικές φωνούλες στο λιμάνι ξεπροβοδίζοντας μας για το άγνωστο...

Στοιβαγμένοι στις στενές καμπίνες και φοβισμένοι, πολλοί μάλιστα μετανιωμένοι ήδη για την απόφαση, προσπαθούσαμε ν΄ αντέξουμε στις φοβερές θαλασσοταραχές και τα υπόγεια  ρεύματα που σκαμπανέβαζαν το «θεριό» σαν  ακυβέρνητη βαρκούλα σε μεγάλη φουρτούνα. 

Κι αλλού αναφέρω για τη φοβερή συγκίνηση όλων μας, όταν γύρω στα μεσάνυχτα που οι περισσότεροι προσπαθούσαμε να στεγνώσουμε τα μάτια και να βολευτούμε όπως-όπως στις στενές κουκέτες, ακούσαμε  σαν σε όνειρο να ψάλλουν τα Κάλαντα των Χριστουγέννων. Ήταν ο καπετάνιος και η χορωδία του πλοίου, που περνούσαν από όλους τους διαδρόμους και καμπίνες...

Σε κείνο το  δρομολόγιο ταξίδευαν πάνω από 300 παιδάκια κάτω των 10 ετών. Λίγες μέρες μετά, ένα από αυτά αρρώστησε με ιλαρά και, όπως ήταν αναμενόμενο, μέχρι να πεις κύμινο, είχαν «κολλήσει» όλα, μαζί τους και τα δυο δικά μου, πέντε και δυόμισι χρονών, εγώ δε, εκτός του ότι με είχε πειράξει πολύ η θάλασσα,  να βρίσκομαι με πολύ υψηλό πυρετό από οξεία αμυγδαλίτιδα! Ευτυχώς, έμεινε όρθιος ο σύζυγος! Έτσι άρρωστοι περάσαμε σχεδόν όλο το ταξίδι...

Με  έκπληξη και αγωνία μέχρι να το ανοίξω και διαβάσω πήρα το τηλεγράφημα που μου έστειλε ο αγαπημένος μου παπάκης εκ μέρους όλης της οικογένειας για τα γενέθλια μου, λίγες μέρες πριν φτάσουμε Μελβούρνη.

Πώς να μη συγκινηθείς, να μην κλάψεις, να μην πονέσεις, όταν λαβαίνεις τέτοιες αναπάντεχες ευχές μεσοπέλαγα από αγαπημένους, που με σπαραγμό καρδιάς αποχαιρέτησες μόνο βδομάδες πριν που ήδη σου φαίνονται αιώνες, ιδιαίτερα όταν σκέφτεσαι πως δεν ξέρεις αν τους ξαναδείς, πότε και υπό ποιες συνθήκες...

Θυμάμαι τους συνδαιτυμόνες στην  τραπεζαρία, που πήγαινα μόνο για να πάρω το φρούτο που μου αναλογούσε και λίγη σαλάτα, αφού λόγω ναυτίας δεν μπορούσα να φάω τίποτα. Μερικοί από το τραπέζι συμμερίζονταν πόσο άσχημα ένιωθα κι έκαναν... έρανο μεταξύ τους, δίνοντάς μου μέρος της σαλάτας τους ή και το φρούτο τους! Ευτυχώς δεν τους έλειπε το χιούμορ και μου έλεγαν γελώντας για να με ενθαρρύνουν:

- Ω  κηδεία που θα σου κάνουμε Ζακυνθινιά, μόλις φτάσουμε στη Μελβούρνη, μέχρι δεσπότη θα σου φέρουμε!

Συναντήθηκα τυχαία με κάποιους από αυτούς χρόνια μετά και μου ομολόγησαν ότι δεν πίστευαν πως θα κατάφερνα να βγω ζωντανή από κει μέσα!

Θα ήταν αδικία εκ μέρους μου, αν δεν ανάφερα εδώ σαν μνημόσυνο αποδίδοντας του φόρο τιμής, τον καλό εκείνο άνθρωπο τον καμαρότο της καμπίνας μου, τον έλεγαν Γεράσιμο, ήταν Κεφαλλονίτης κι εκείνο ήταν το τελευταίο του ταξίδι, αφού γυρνώντας Ελλάδα, έβγαινε στη σύνταξη. Γι’ αυτό λέω σαν μνημόσυνο, γιατί τότε ήταν  άνω των 60, πρόσθεσε άλλα 44 χρόνια που πέρασαν από τότε, λίγο δύσκολο να βρίσκεται ακόμα στη ζωή.

Με λυπόταν πολύ έτσι που με έβλεπε, ερχόταν και μούπιανε κουβέντα, μου έλεγε τα νέα και τα σχόλια του καραβιού, ερχόταν πάντα μεσημέρι και κάτω από τη ρόμπα του έκρυβε ένα πιάτο σούπα ή ό,τι άλλο μπορούσε να πάρει κρυφά από του καπετάνιου το τραπέζι, που τα φαγητά ήταν πιο προσεγμένα και νόστιμα, μήπως και καταφέρω και φάω κάτι. Πότε- πότε μου έφερνε και ένα κουτί γάλα Νουνού, που το έπαιρνε κρυφά κι εκείνο, με κίνδυνο να χάσει τη δουλειά του...

- Φάε Ζακυθινιά, μου έλεγε, φάε να αντέξεις. Έχεις δύο μικρά παιδιά και σε περιμένει δύσκολη ζωή. Ντελικάτη και αδύναμη μου φαίνεσαι. Δεν είναι για σένα η Αυστραλία...

Γεράσιμε, καλέ μου φίλε, δεν σε ξέχασα ποτέ... Αν επέζησα, το χρωστάω και σε σένα. Να είσαι καλά, πολύ καλά, εκεί που βρίσκεσαι.

Δύσκολο, πολύ δύσκολο ταξίδι... Θυμάμαι πως σε κάποιο απότομο τράνταγμα του «θεριού»,  σε ώρα φαγητού που φοβηθήκαμε πως θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη,  σωριάστηκαν όλα τα πιάτα, ποτήρια κι  έγιναν χίλια κομμάτια. Δεν έμεινε όρθιο τίποτα. Για αρκετές μέρες μέχρι να πιάσουμε στεριά και να γίνει ανεφοδιασμός, είχαμε μόνο χάρτινα πιάτα και ποτήρια...

Τέτοιες ώρες θυμόμουνα με πικρία αυτά που μου έλεγαν πριν φύγω, προφανώς για παρηγοριά επειδή έβλεπαν πόσο φοβισμένη ήμουν, (είχε βουλιάξει και το «Ηράκλειο» στα νερά της Φαλκονέρας εκείνες τις μέρες), αγαπημένες θείες και θείοι στο Μπανάτο και Κουκουναρία, καθώς και γειτόνισσες στο Μπανάτο που είχαν δικούς τους στα ξένα όταν πήγα να τους χαιρετίσω  κι εκτός των άλλων εξέφραζα έμμεσα  και το φόβο μου για το ταξίδι...

- Μη φοβάσαι μάτια μου, αυτό δεν είναι σαν το παπόρο που πάει Πειραιά-Ζάκυνθο, ούτε το καραβάκι του Ζαμπάζα είναι, αυτό είναι θεριό ψυχή μου, βουνό ολόκληρο, έχεις δει ποτέ σου υπερωκεάνιο; Ούτε που θα καταλάβεις πως είσαι σε θάλασσα, δε πα νάχει όση φουρτούνα θέλει!…

Αγαπημένες και αγαπημένοι όλοι, το κατάλαβα και με το παραπάνω πως βρισκόμουν στη θάλασσα, καρυδότσουφλο το «θεριό» μπροστά στην ανελέητη μανία της φύσης, μα δεν σας το είπα ποτέ... Σε τι θα ωφελούσε;

Με την αγάπη μου σε όλους σας πάντα,

δ.μ.τ.