Η Βέρα Στραβοπόδη στο πιάνο, ο Vaghinak Galoyan στο βιολοντσέλο και η Αθηνά Σαραντίδη στο τραγούδι, οι τρεις δηλαδή μουσικοί πρωταγωνιστές της προετοιμαζόμενης φωσκολιανής βραδιάς του Μορφωτικού Κέντρου Λόγου ΑΛΗΘΩΣ, είναι τρεις νέοι, ιδιαίτερα ταλαντούχοι άνθρωποι, οι οποίοι, κόντρα στο χαοτικό ρεύμα της εποχής και της περιβάλλουσας όλους μας Κρίσης, επιμένουν ποιοτικά και μουσικά!
Έχουμε μάλιστα την εξαιρετική τιμή και χαρά, ως ΑΛΗΘΩΣ, να τους έχουμε ανάμεσά μας, την ερχόμενη Κυριακή, 24 Φεβρουαρίου 2013, ώρα 7.30 το βράδυ, στην εκκλησία της Παναγούλας Μπανάτου (εκεί που συνήθως πραγματοποιούνται οι δράσεις μας), όπου πρόκειται να παρουσιάσουν έντεκα αξιάκουστες δημιουργίες μεγάλων κλασικών Ιταλών συνθετών, στο πλαίσιο της φιλολογικής βραδιάς για τον σπουδαίο Ζακυνθογεννημένο εθνικό ποιητή της Ιταλίας Ούγκο Φώσκολο, όπως ήδη έχει ανακοινωθεί, κατά την οποία θα μιλήσει γι'αυτόν η Ιταλίδα φιλόλογος Annamaria Kalofonos.
Έχουμε μάλιστα την εξαιρετική τιμή και χαρά, ως ΑΛΗΘΩΣ, να τους έχουμε ανάμεσά μας, την ερχόμενη Κυριακή, 24 Φεβρουαρίου 2013, ώρα 7.30 το βράδυ, στην εκκλησία της Παναγούλας Μπανάτου (εκεί που συνήθως πραγματοποιούνται οι δράσεις μας), όπου πρόκειται να παρουσιάσουν έντεκα αξιάκουστες δημιουργίες μεγάλων κλασικών Ιταλών συνθετών, στο πλαίσιο της φιλολογικής βραδιάς για τον σπουδαίο Ζακυνθογεννημένο εθνικό ποιητή της Ιταλίας Ούγκο Φώσκολο, όπως ήδη έχει ανακοινωθεί, κατά την οποία θα μιλήσει γι'αυτόν η Ιταλίδα φιλόλογος Annamaria Kalofonos.
Σήμερα, εδώ, έχουμε μια πρώτη (φωτογραφική τουλάχιστον) γνωριμία με τους ευαίσθητους συντελεστές τού Trio Barocco Zacinto και στο τέλος επιχειρούμε μια σύντομη θεωρητική πρόσβαση στο μουσικό ύφος του Μπαρόκ τής βραδιάς Φώσκολου.
* * *
Arie Antiche στο Κέντρο Λόγου «Αληθώς»
Επιμέλεια
κειμένου: Αθηνά Σαραντίδη
Το μουσικό ύφος του Μπαρόκ άνθισε στην Ιταλία και από εκεί
ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη από τις αρχές του δέκατου έβδομου έως τα μέσα του
δέκατου όγδοου αιώνα. Εντούτοις, ακόμη και κατά τα χρόνια που έζησε ο Ugo
Foscolo, στη διάρκεια των οποίων παρακολουθούμε τον ρομαντισμό να διαδέχεται
τον κλασικισμό στην τέχνη, τα τυπικά γνωρίσματα της μουσικής αυτής παράδοσης
δεν φαίνεται να εγκαταλείπουν εντελώς το ύφος πολλών συνθετών του τέλους του
δέκατου όγδοου αιώνα.
Αρκετά αργότερα μάλιστα, στα 1880, στη Ρώμη, το ενδιαφέρον
για παλαιότερες μελωδίες, οδηγεί τον μουσικολόγο και συνθέτη Alessandro
Parisotti, για πρώτη φορά στην ταξινόμηση και καταγραφή μιας σειράς τραγουδιών
με την ονομασία arie antiche, δηλαδή παλιών τραγουδιών. Ιστορικά,
ο όρος aria εμφανίζεται για πρώτη
φορά στα τέλη του δέκατου πέμπτου αιώνα κι έκτοτε χρησιμοποιείται για να ορίσει
την μονωδία. Η αρχικά τρίτομη σειρά αυτών των τραγουδιών τελικά εκδόθηκε σε έναν
συγκεντρωτικό τόμο από τον γνωστό ιταλικό
εκδοτικό οίκο Ricordi, μέχρι σήμερα μάλιστα αποτελεί ένα σημαντικό εγχειρίδιο
μουσικής εκπαίδευσης τραγουδιστών σε όλον τον κόσμο.
Πολλές από αυτές τις άριες, στο σύνολό τους Ιταλών συνθετών,
αποτελούν αποσπάσματα από κάποια όπερα, ενώ ορισμένες γράφτηκαν μεμονωμένες και
αρκετές φορές προς τιμήν κάποιου δεξιοτέχνη τραγουδιστή της εποχής ή κατά
παραγγελία. Ας μην ξεχνάμε ότι στη μουσική σκηνή της ύστερης Αναγέννησης, του Μπαρόκ
αλλά και των χρόνων που ακολούθησαν, κυριαρχούν οι περίφημοι δεξιοτέχνες
τραγουδιστές castrati, οπότε το γεγονός ότι πολλά από αυτά τα έργα γράφτηκαν
αποκλειστικά για αυτού του είδους τη φωνή αποδεικνύει πως είναι έργα σε πολλές
περιπτώσεις με ιδιαίτερες φωνητικές απαιτήσεις. Από τον Cesti, μέχρι και τον
Bellini πάντως, συνθετών που σηματοδοτούν την έναρξη και τη λήξη αυτής της
μουσικής περιόδου, τα τραγούδια αυτά δεν εγκαταλείπουν την κλασική θεματολογία
του Μπαρόκ και που δεν είναι άλλη από την αγάπη στην τριπλή ιερότητα του Θεού,
της φύσης και του ανθρώπου.