e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

60 Χρόνια Μνήμης της Σεισμοπυρκαγιάς του '53

Αναθυμάται η ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ-ΤΣΟΥΚΑΛΑ

Πέρασαν χρόνοι και καιροί από τότε. Από τότε που μοίρα κακή και φθονερή αφαίρεσε από τους ανθρώπους ένα κομμάτι ανυπέρβλητης και άσπιλης ομορφιάς. Ιστορία πεντακοσίων χρόνων κείτεται τώρα σ’ ερείπια. Αιώνες πολιτισμού, ιστορίας, πνευματικής καλλιέργειας εξαφανίζονται με μια μονοκοντυλιά...
Η Ζάκυνθος η υλήεσσα, το πανέμορφο νησί ταλαντεύεται μέσα στο Ιόνιο σαν βαρκούλα σε μανιασμένη θάλασσα. Η παραμυθένια Πολιτεία, το Φιόρο της Ανατολής, η Φλωρεντία της Ελλάδας δεν υπάρχει πια...

12 Αυγούστου 1953. Εξήντα ολόκληρα χρόνια πριν και το μυροβόλο νησί, η ωραία και μόνη Ζάκυνθος, που κυρίευσε τον Κάλβο και όχι μόνον, έσβησε… Την έσβησαν τα 7,2 ρίχτερ… Νεκρή, με το κουφάρι της καταπληγωμένο και ματωμένο να σφαδάζει ακόμα, δεν είναι παρά ένας ατέλειωτος σωρός από ερείπια στα πόδια του βενετσιάνικου Κάστρου και του Σκοπού.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Το χάσμα που άνοιξε ο σεισμό, γέμισε πάλι άνθη! Μα δεν είναι το ίδιο…
Εμείς οι παλαιότεροι, όταν σμίγουμε μιλάμε ακόμα για τα παλιά, για τη χαμένη πολιτεία. Κοιτάμε τη σημερινή Ζάκυνθο και μας πιάνει το παράπονο. Όμορφη και η καινούργια πολιτεία, πολύ όμορφη. Όμως -πώς να το κάνουμε- δεν είναι η παραμυθένια Πολιτεία με την τόση ομορφιά και την αρχοντιά της… Εκείνη ξεψύχησε γύρω στις 2.30 το μεσημέρι της 12ης Αυγούστου 1953…

Και το δεκατριάχρονο κορίτσι -που λιποθύμησε αντικρίζοντας από τα μουράγια  της Χρυσοπηγής, στην Μπόχαλη, την Αγία Τράπεζα της Μητρόπολης παραδομένη στις φλόγες- δεν ξέχασε, δεν μπορεί να ξεχάσει, έστω κι αν πέρασαν έξη πλήρεις δεκαετίες. Θυμάται πάντα και δακρύζει...