Πάντοτε κάθε συνάντηση είναι σημαντική. Ακόμη περισσότερο όταν ισχύει το ευαγγελικό λόγιο: “όπου δύο ή τρεις μαζεμένοι στο όνομα μου, εκεί θα βρίσκομαι κι εγώ”. Μια τέτοια συνάντηση είναι κι αυτή των δύο πνευματικών ηγετών της ανατολικής και της δυτικής χριστιανοσύνης. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Πάπας Φραγκίσκος θα συναντηθούν στα Ιεροσόλυμα, πενήντα χρόνια μετά από τη συνάντηση των δύο προκατόχων τους Πατριάρχη Αθηναγόρα και Πάπα Παύλου Στ΄ στις 5 και 6 Ιανουαρίου του 1964. Σιωπή χιλίων χρόνων έδωσε τη θέση της στην κοινή διαπίστωση ότι “έχοντες τους οφθαλμούς προσηλωμένους επί του Ιησού Χριστού, πηγή της ενότητος, δέονται του Θεού, ίνα η συνάντησις αύτη η το σημείον και το προανάκρουσμα μελλόντων γενέσθαι, προς δόξαν του Θεού και φωτισμόν συμπάσης της ανθρωπότητος”, όπως διατυπώθηκε στο κοινό ανακοινωθέν των δύο προκαθημένων.
Πενήντα χρόνια μετά στον ίδιο τόπο, εκεί που γεννήθηκε η κοινή μας χριστιανική πίστη, οι δύο εκκλησιαστικοί ηγέτες θα κληθούν να μιλήσουν με την γλώσσα της αγάπης και της ενότητας. Να στείλουν το μήνυμα ότι είναι περισσότερα εκείνα που μας ενώνουν από εκείνα που μας χωρίζουν. Είναι αλήθεια πως και οι δύο Εκκλησίες αντιμετωπίζουν προβλήματα και προκλήσεις στο εσωτερικό τους. Αντιμέτωπες και οι δύο με έναν κόσμο που καθημερινά μεταβάλλεται και με μέλη των Εκκλησιών τους που αμφισβητούν όλα εκείνα που κάποτε θεωρούνταν αυτονόητα και δεδομένα. Από τη μία η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία με δεκάδες ανοιχτές υποθέσεις σκανδάλων, την αδυναμία διευθέτησης θεμάτων όπως του διαζυγίου, του γάμου των ιερέων, του παπικού πρωτείου και της συνοδικότητας και από την άλλη η Ορθόδοξη Εκκλησία που προσπαθεί να βρει κοινό κώδικα επικοινωνίας μεταξύ των τοπικών Εκκλησιών, χωρίς αυτό να είναι πάντα εφικτό για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Οι πιστοί και των δύο Εκκλησιών σε ανατολή και δύση περιμένουν να ακούσουν από τους ηγέτες τους πως όλος αυτός ο διαχριστιανικός διάλογος τόσων ετών κάπου οδηγεί και κάτι αλλάζει στις ζωές μας. Δεν είναι μόνο επικοινωνιακές εκδηλώσεις καλής θέλησης, αλλά μια ουσιαστική προσέγγιση της σύγχρονης πραγματικότητας. Οι κοινωνίες μας έχουν πάψει εδώ και πολύ καιρό να είναι θρησκευτικά αμιγείς. Ορθόδοξοι και Ρωαμαιοκαθολικοί συνυπάρχουν σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Οι μικτοί γάμοι είναι μια καθημερινή πραγματικότητα η οποία κατά πολύ έχει αλλάξει το αυτονόητο της θρησκευτικής πρακτικής. Πόσο ακόμη θα διαλεχθούν οι αντιπροσωπείες των δύο Εκκλησιών και πόσο ακόμη θα χρειαστεί για να πεισθούν οι αντι-οικουμενιστές πως το “ίνα πάντες εν ώσιν” αποτελεί ευαγγελική επιταγή ενότητας μεταξύ των χριστιανών. Κάποτε πρέπει να δούμε κατάματα την αλήθεια αν θέλουμε φυσικά η ενότητα να γίνει πραγματικότητα και όχι απλά ένα ευχολόγιο στο διηνεκές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου